Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

ΒΕΡΣΑΛΙΕΣ 1789, ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ 1916, ΑΘΗΝΑ 2013

Η σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη για πλαστογραφία και απάτη και ο οχετός αποκαλύψεων του τ. αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Αντώνη Κάντα είναι κάτι πολύ χειρότερο από «δυο ακόμα σκάνδαλα».
Αποτελούν δείγματα βαθιάς σήψης ενός πολιτικού καθεστώτος που ετοιμάζεται να καταρρεύσει με πάταγο.
Συμπαρασύροντας στο διάβα του ό,τι βρεθεί μπροστά του.

Η ενασχόληση, παραμονή Πρωτοχρονιάς, με ένα τέτοιο θέμα σίγουρα δεν είναι ευχάριστη. Όλοι έχουμε τη διάθεση να κάνουμε απολογισμούς της χρονιάς που πέρασε, να ονειρευτούμε για τη χρονιά που έρχεται. Δυστυχώς η αμείλικτη πραγματικότητα δε μας το επιτρέπει.
Οι τελευταίες ημέρες του χρόνου υπήρξαν πλήρεις δειγμάτων ενός οριστικού διαζυγίου των ελίτ της χώρας και του πολιτικού συστήματος με την κοινωνία.
Εν μέσω θεαματικής αύξησης των πυρκαγιών σε σπίτια κατά τη διάρκεια της νύχτας, οφειλόμενων σε αυτοσχέδια συστήματα θέρμανσης και των θανάτων από αυτές (μόνο μέσα στο Δεκέμβριο είχαμε έξι νεκρούς), εν μέσω ενός νέφους αιθαλομίχλης που καλύπτει το σύνολο των αστικών κέντρων και το οποίο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των αρμοδίων, θα έχει απροσδιόριστες, πλην σοβαρές, επιπτώσεις στη Δημόσια Υγεία στα προσεχή χρόνια, ο Υπουργός Οικονομικών απέκλεισε τη μείωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης «για να μη ξοδεύονται χρήματα στη θέρμανση των πισινών». Σε τι διαφέρει αυτή η βαρύγδουπη - καθ' όσον έγινε σε συνέντευξη τύπου με θέμα την αντιμετώπιση του νέφους αιθαλομίχλης - δήλωση με την περίφημη φράση (αφού δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι) που αποδίδεται στη Μαρία Αντουανέτα. λίγους μήνες πριν τη Γαλλική Επανάσταση;
Η σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη επειδή κυκλοφορούσε το αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες - τις πραγματικές τις είχε καταθέσει στην Εφορία για να μην πληρώσει τέλη κυκλοφορίας και φόρο πολυτελείας - και ανασφάλιστο είναι ακόμα πιο σοβαρή. Η διαγραφή του, με συνοπτικές διαδικασίες, από τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δεν τη σώζει, όπως η δίωξη του Άκη Τσοχαντζόπουλου με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν το έσωσε.
Ακόμα χειρότερα, τα καμώματα του εν λόγω υποκειμένου δεν πλήττουν μόνο τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πλήττουν το σύνολο του κοινοβουλευτικού κόσμου.
Ο Μιχάλης Λιάπης δεν είναι απλώς ένας αλαζόνας πρώην υπουργός που βλέπει πλέον τη Βουλή από την τηλεόραση. Είναι ανιψιός του ιδρυτή της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και θεμελιωτή - με την έννοια ότι  υπήρξε Πρωθυπουργός στα καθοριστικά πρώτα της βήματα - της Β' Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι ο άνθρωπος που βγήκε από το αεροσκάφος του Προέδρου της Γαλλίας μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τη νύχτα της 23ης Ιουλίου 1974. Η αλαζονία του γίνεται αλαζονία του κοινοβουλευτικού συστήματος στα μάτια πολλών απελπισμένων συμπολιτών μας. Η λαμογιά του γίνεται λαμογιά του κοινοβουλευτικού συστήματος στα μάτια των ίδιων ανθρώπων.     
Ο οχετός των αποκαλύψεων του Αντώνη Κάντα για τις μίζες που ο ίδιος εισέπραξε στην εξαετία της θητείας του στη θέση του αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του ΥΠΕΘΑ δε συνιστά απλώς σκάνδαλο. Αναδεικνύει κι αποδεικνύει αυτό που εδώ και 25 χρόνια μια χούφτα αντιμιλιταριστών ισχυριζόταν, χωρίς κανείς να θέλει να την ακούσει. Ότι ο χορός των δισεκατομμυρίων για εξοπλιστικά προγράμματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που μεταφράζονταν σε ετήσια δαπάνη - ως το 2011 - ίση με το συνολικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την εθνική ασφάλεια, τον περιβόητο «εξ Ανατολών κίνδυνο» ή τις «υποχρεώσεις έναντι της Ατλαντικής Συμμαχίας». Αλλά ήταν μια υπέροχη μηχανή πλουτισμού, μερικών δεκάδων υψηλόβαθμων αξιωματικών των ενόπλων Δυνάμεων, αυτών που συμμετείχαν στις επιτροπές αξιολόγησης των οπλικών συστημάτων, και των πολιτικών προϊσταμένων του υπουργείου. Σε βάρος του συνόλου του ελληνικού λαού φυσικά.
Κοινωνική και πολιτική ελίτ ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Παίρνουν , ελαφρά τη καρδία, μέτρα που καταδικάζουν στη φτώχεια χιλιάδες ανθρώπων για να πετύχουν τον πολυπόθητο στόχο «να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα». Και, παρεμπιπτόντως, σημαντικά κομμάτια τους να αυξάνουν τις προσωπικές τους περιουσίες.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να κάνεις το μισθό των 750 ευρώ 500, γιατί ποτέ τους δεν έχουν ζήσει με τέτοιους μισθούς.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να μην έχεις χρήματα για θέρμανση, γιατί πιστεύουν πως όλοι έχουν ιδιωτικές πισίνες.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει να καταργείς ειδικότητες σε επαγγελματικά λύκεια και την ίδια στιγμή να εγκρίνεις τη λειτουργία, μαζικά, ιδιωτικών ΙΕΚ με αυτές τις ειδικότητες, γιατί έχουν σπουδάσει σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια.
Δεν κατανοούν τι σημαίνει για όσους έχουν ακόμα κοινωνική ασφάλιοση, να απολύεις το 40% των γιατρών του ΙΚΑ, γιατί αυτοί νοσηλεύονται σε πανάκριβα ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Και το σημαντικότερο: δε θέλουν να τα κατανοήσουν όλα αυτά. Τους διακρίνει αυτό το εκπληκτικό μείγμα λαμογιάς και ιδεολογικής τύφλωσης που κυριαρχούσαν στις Βερσαλίες, στις παραμονές της 14ης Ιουλίου 1789 και στην Πετρούπολή, στις αρχές του 1917.
Για το λόγο αυτό οι ώρες τους είναι μετρημένες. Κι είναι μεγάλος ο κίνδυνος να συμπαρασύρουν στην πτώση τους και τη Δημοκρατία.Γιατί η αδυναμία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης στην κοινωνία - και με αυτό εννοούμε το οικονομικό και θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν σε ένα πλαίσιο αξιοπρέπειας που ορίζεται από την ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ - μετρέπεται σε κρίση της Δημοκρατίας. Κι εκεί ανοίγει ο δρόμος για κάθε λογής αυταρχικές και ολοκληρωτικές λύσεις.

Καλη χρονιά

Γιάννης Χρυσοβέργης

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Μια εκπομπή για την κλιματική αλλαγή και τη διαχείριση ενεργειακών πόρων

 Στον παρακάτω σύνδεσμο:
μπορούμε να ακούσουμε μια συνέντευξη που έδωσε στο radiobubble η καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Columbia και ερευνήτρια στη NASA Ν. Ρωμανού. Στη συνέντευξη αυτή επιχειρείται μια σύνδεση μεταξύ επιστημονικών δεδομένων για τη ρύπανση του περιβάλλοντος και κινηματικής προσέγγισης της ενεργειακής πολιτικής από αριστερή σκοπιά.
Καλή ακρόαση.


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης 

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Η ΦΑΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»

Από την πρώτη στιγμή της έκδοσής της η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ διεκδίκησε και πέτυχε σύντομα να γίνει ο εκφραστής της λαϊκής αντιμνημονιακής Δεξιάς.
Αφήνοντας στο απυρόβλητο το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά αποδομεί κάθε άλλη πολιτική άποψη με επιθέσεις που συχνά φλερτάρουν με τη συκοφαντία.
Έτσι έχει αναδειχθεί, ανεπαισθήτως, σε κυρίαρχο μηχανισμό προπαγάνδας υπέρ της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Από την πρώτη στιγμή της έκδοσής της η εφημερίδα στήριξε με φανατισμό τον Αντώνη Σαμαρά σε όλη τη διάρκεια της περιόδου της «αντιμνημονιακής» του υστερίας.
Οι επιθέσεις της κατά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όσο ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ακόμα πρωθυπουργός ξέφευγαν συστηματικά από αυτό που θα αποκαλούσαμε πολιτική κοσμιότητα. Ο πολιτικός της λόγος παρέπεμπε στον πολιτικό λόγο των υπερσυντηρητικών εφημερίδων της δεκαετίας του '50.
Όταν, μετά τις εκλογές του Μαΐου 2012 διαφάνηκε ότι η συνεργασία ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, η εφημερίδα αναπροσάρμοσε τη στρατηγική της. Ο Αντώνης Σαμαράς βρέθηκε στο απυρόβλητο. Αντιθέτως δίνονταν συχνά - πυκνά βήμα στους λάτρεις της συνεργασίας της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, προκειμένου αυτοί να επιτίθενται - με  πρωταθλητή, μακράν, σε αυτό τον αγώνα χυδαιότητας  το Φαήλο Κρανιδιώτη -  κατά αντιπολιτευόμενων και συμπολιτευόμενων πολιτικών δυνάμεων. 
Η εφημερίδα πρωτοστάτησε στην προβολή των χαλκευμένων βίντεο, που παρήγαγε το γραφείο τύπου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ κατά του ΣΥΡΙΖΑ, και ταυτόχρονα υπερακόντιζε σε αντιμνημονιακές κορώνες.
Παράλληλα, χωρίς την παραμικρή αναφορά στο όνομά της, υιοθέτησε και προώθησε όλη την πολιτική ατζέντα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.  
Στις 18 Σεπτεμβρίου, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας δεν υπήρχε ούτε χτύπημα της τελευταίας στιγμής στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Την επόμενη δε ημέρα, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας καταγγέλλει το «σχέδιο εμφυλίου πολέμου που απεργάζεται η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά».
Ήταν οι μέρες κατά τις οποίες οι στενοί συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά - αλλά και καθώς πρέπει φιλελεύθεροι όπως ο Μπάμπης Παπαδημητρίου - που ήθελαν να τελειώνουν αυτή την «παρά φύσιν» συνεργασία με τους σοσιαλιστές και ονειρεύονταν μια συνεργασία με τη ΧΡΥΣΗ  ΑΥΓΗ προσπαθούσαν να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα, ποντάροντας ότι, για μια ακόμη φορά, οι «εθνικοί ενημερωτές» θα παίξουν το παιγνίδι τους.
Στις 20 Σεπτεμβρίου, η καλή μας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, προβάλλει τον «τραγέλαφο» κατά την τήρηση ενός λεπτού σιγής στη Βουλή στη μνήμη του Παύλου Φύσσα και βλέπει 150.000 λαθραίους να περιμένουν «τη στιγμή».
Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 5 Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα διαστρέφοντας - δεν ήταν η μόνη άλλωστε - τα όσα είχε αναφέρει η Μαρία Ρεπούση για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, βλέπει «μαχαιριά στην καρδιά του έθνους, τη στιγμή που οι έξαλλοι του ισλάμ απειλούν να τινάξουν στον αέρα την Ευρώπη».
Θα ήταν μισή η περιήγησή μας στη φαιά προπαγάνδα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αν δε σημειώναμε τις συστηματικές επιθέσεις κατά των φιλελεύθερων μελών της κυβέρνησης (Στουρνάρας - Χατζηδάκης - Μηταράκης κ.λ.π.) ή τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Γιώργου Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Οι οποίες εντάσσονται σε μια ολομέτωπη επίθεση της Σαμαρικής ακροδεξιάς και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ εναντίον κάθε πολιτικής, ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας κατακτήθηκε από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Η φαιά προπαγάνδα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είναι αποτέλεσμα εκλεκτικών ιδεολογικών συγγενειών ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής Δεξιάς με τους νεοναζί. Αντίστοιχες εκλεκτικές συγγένειες υπήρχαν στη δεκαετία του '30 σε μεγάλα κομμάτια της γαλλικής και, κυρίως, της γερμανικής και αυστριακής κοινοβουλευτικής Δεξιάς. Όπως και τότε, οι εκλεκτικές αυτές συγγένειες λειτουργούν προς όφελος των νεοναζί. 
Είναι επίσης εμπορική στρατηγική, μιας και πρόκειται για το μόνο φύλλο που έχει υιοθετήσει το σύνολο της πολιτικής ατζέντας των νεοναζί, αρνούμενο ταυτόχρονα να ασκήσει την παραμικρή κριτική στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Είναι λοιπόν το μόνο έντυπο που μπορούν να διαβάσουν οι ψηφοφόροι της. Οι οποίοι, πιθανότατα, είναι πολύ περισσότεροι από όσους θέλουν να μας πείσουν ότι είναι οι, εν πολλοίς, καθοδηγούμενες, δημοσκοπήσεις.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Μια εκπομπή για το Δεκέμβρη

Πέρασε ήδη μια πενταετία από εκείνον τον ταραγμένο Δεκέμβρη του 2008, που με τον τρόπο του σηματοδοτεί το πέρασμα της ελληνικής κοινωνίας από την εποχή της σχετικής ευμάρειας στην εποχή της οιονομικής δυσπραγίας και της φτώχειας. Καλό είναι ν'ακούσουμε τη συζήτηση που έγινε πριν από λίγες μέρες στο radiobubble για το Δεκέμβρη του 2008 και για την κληρονομιά του. Ιδού ο σύνδεσμος: https://soundcloud.com/idealkrush/6-2008

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Για το Λουί Αλτουσέρ

Στις δεκαετίες του'60 και του'70, το έργο του είχε συζητηθεί ευρέως στους κόλπους της αριστεράς, διεθνώς. Και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος επηρέασε νέους ανθρώπους που  χάραξαν τη δική τους πορεία στη μαρξιστική σκέψη (στο νου μου έρχονται ο αείμνηστος ο Πουλαντζάς, καθώς και οι Μπαλιμπάρ και Ρανσιέρ, που παραμένουν ενεργοί διανοητές). Το δοκίμιό του για τους "Ιδεολογικούς Μηχανισμούς" συζητήθηκε αρκετά από κύκλους της ανανεωτικής αριστεράς στην Ελλάδα, κατά το τέλος της δεκαετίας του'70 και τις αρχές του'80. Και το περιοδικό "Θέσεις", που εκδίδεται αδιαλείπτως από το 1982, δεν κρύβει τις ιδεολογικές του επιρροές από την αλτουσεριανή σκέψη. Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον γι'αυτόν το φιλόσοφο έχει αναζωπυρωθεί.
Ευκαιρία λοιπόν να ακούσουμε από τον παρακάτω σύνδεσμο:   ΛΟΥΪ ΑΛΤΟΥΣΕΡ: Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ την εκπομπή που κάναμε στο radiobubble πριν από καμμια δεκαριά μέρες, μαζί με τον επίκουρο καθηγητή του Παντείου Γ. Φουρτούνη. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Ο «ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ» ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Η διακίνηση μέσω διαδικτύου «αιρετικών ιστορικών ερευνών» οι οποίες είτε  αποδομούν είτε προβάλλουν μια στρεβλή εικόνα προσωπικοτήτων του 20ου αιώνα είναι σύνηθες φαινόμενο. 
Ο νεοναζιστικής έμπνευσης λίβελος κατά του Μαχάτμα Γκάντι που διακινήθηκε στο  Facebook από ανθρώπους οι οποίοι τοποθετούν εαυτούς στην «Επαναστατική Αριστερά», είναι ένα  επεισόδιο που γεννά ερωτηματικά ως προς την ευπιστία τους προς κάθε τι «αιρετικό». 
Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει και το μέγεθος της άγνοιας στην Ελλάδα για τη ζωή και την πολιτική ιδεολογία του Μαχάτμα Γκάντι.  

Το κείμενο κυκλοφόρησε σε αξιοπρεπείς ελληνικές μεταφράσεις από δυο - τρεις ανθρώπους ταυτόχρονα που έδωσαν στη δημοσιότητα, προς επίρρωσιν της ανακάλυψής τους, το σύνδεσμο άρθρου, άλλοι στα γαλλικά και άλλοι στα αγγλικά, το συμπέρασμα του οποίου ήταν ότι ο Γκάντι, τον οποίο οι «φιλελεύθεροι» έχουν αναγάγει σε παγκοσμίου κύρους προσωπικότητα ήταν ένας ποταπός ρατσιστής.
Επειδή με ξένισε η χρήση του όρου «φιλελεύθεροι», καθώς ήταν λίγο παράταιρη με το νόημα που δίνουμε στον όρο στην Ευρώπη, τόλμησα να θέσω στην επαφή μου στο Facebook, μέσω της οποίας έλαβα γνώση του άρθρου, σειρά διευκρινιστικών ερωτημάτων. Το αποτέλεσμα ήταν η εν λόγω κυρία να με χαρακτηρίσει «ναζί» και να με απειλήσει με διαγραφή από τις επαφές της διότι «δε θέλει παρτίδες με ναζί». Της απάντησα ότι δε θα πεθάνω κι από μαράζι και ότι, αν πράγματι δε θέλει παρτίδες με τους ναζί, πρέπει πρωτίστως να ασχοληθεί με τον ναζί που κρύβει μέσα της. 
Εδώ οφείλω να ανοίξω μια παρένθεση. Σχεδόν ταυτόσημη μεταχείριση μου επιφύλαξε άλλη κυρία,  που διατείνεται ότι ανήκει στη «Μεταρρυθμιστική Αριστερά», όταν διατύπωσα ενστάσεις με αφορμή σχόλιό της για τους περίφημους «τζαμπατζήδες» της κυρίας Λένας Διβάνη. Η ανικανότητα διαλόγου δεν είναι λοιπόν πρόβλημα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς - μακάρι να περιορίζονταν σε αυτήν - είναι γενικότερο ζήτημα πολιτικής παιδείας στην Ελλάδα και σε καιρούς κρίσης οι «απόλυτες αλήθειες» του καθενός συχνά προσλαμβάνουν παραληρηματική μορφή. Κλείνω την παρένθεση.
Αφήνοντας κατά μέρος την κυρία που με αποκάλεσε ναζί ασχολήθηκα με το άρθρο με τίτλο The Myth of Mahatma Gandhi. Διαπίστωσα ότι είχε εκδοθεί σε μια σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο  "Historical Revisionism – International and Independent Scientific Historical Research", στο διαδικτυακό τόπο ενός εκδοτικού οίκου με την επωνυμία Castle Hill Publishers. Η περιήγηση στον ιστότοπο του εν λόγω οίκου με οδήγησε σε μια σελίδα, σε πολλές γλώσσες όπου διάβασα ότι μεταξύ των βασικών σκοπών του είναι η «προώθηση του δημοσίου διαλόγου γι αυτό που περιγράφεται ως "Ολοκαύτωμα"». Επίσης σκοπός του είναι «η αποκατάσταση της τιμής προσώπων και οργανώσεων που καταδικάστηκαν άδικα για εγκλήματα, τα οποία φέρονται να διαπράχθηκαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο». Με δεδομένο ότι οι μόνοι οι οποίοι καταδικάστηκαν για εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ναζί, τα σχόλια ως προς την ταυτότητα του εν λόγω εκδοτικού οίκου περιττεύουν.
Θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθούμε και με το βιογραφικό του συντάκτη του επίμαχου άρθρου του Arthur Kemp. Μαθαίνουμε από τη βιογραφία του ότι ο «καλός αυτός κυριούλης» γεννήθηκε στη Ροδεσία, έζησε πολλά χρόνια στη Νότιο Αφρική όπου διαγράφτηκε από το Συντηρητικό Κόμμα, όταν το τελευταίο άρχισε διαπραγματεύσεις με το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο για την κατάργηση του Απαρτχάιντ, οι ακαδημαϊκές τους σπουδές περιορίζονται σε ένα Bachelor του Πανεπιστημίου του Κέιπ Τάουν σε θέμα άσχετο με την Ιστορία (Arts with majors in Political Science, International Politics and Public Administration) και ότι διετέλεσε υπεύθυνος εξωτερικής πολιτικής του British National Party, αδελφού κόμματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Και πάλι τα σχόλια περιττεύουν.
Ας ασχοληθούμε όμως λίγο με το περιεχόμενο των κατηγοριών κατά του Μαχάτμα Γκάντι στο επίμαχο άρθρο. Κατηγορείται ο Μαχάτμα Γκάντι ότι χρησιμοποιεί, αναφερόμενος στους γηγενείς της Νοτίου Αφρικής το χαρακτηρισμό «Κάφροι». Είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε ότι η έννοια της πολιτικής ορθότητας είναι παιδί του γαλλικού Μάη και εισήχθη στα πολιτικά ήθη "δειλά - δειλά", από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και, σε κάθε περίπτωση, ο Γκάντι το 1896 χρησιμοποιεί για τους γηγενείς της Νοτίου Αφρικής τον όρο που χρησιμοποιούν όλοι οι άλλοι γι' αυτούς, υποτιμητικά ή μη: «κάφροι». 
Σίγουρα δεν ήταν ρατσιστές ο Μάνος Λοΐζος κι ο Γιάννης Νεγρεπόντης, όταν το 1967 έγραφαν τα Νέγρικα και σίγουρα δεν μιλούσαν απαξιωτικά για τους Αφροαμερικανούς οι αγωνιστές για ισότητα δικαιωμάτων ανεξαρτήτως χρώματος στις ΗΠΑ της δεκαετίας του '60 όταν μιλούσαν για «Μαύρη Δύναμη». 
Όμως ο συντάκτης του επίμαχου άρθρου καταλογίζει στο Γκάντι αδιαφορία για τη μοίρα των Αφρικανών της Νοτίου Αφρικής. Επ' αυτού έχει δίκιο. Ο Γκάντι, όσο ζούσε στη Νότιο Αφρική, δραστηριοποιούνταν έντονα για τα δικαιώματα της ινδικής παροικίας στη χώρα αυτή και μόνο για αυτά.
Όμως ο Γκάντι ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι αγωνίζεται για κάτι άλλο, πέραν του ινδικού έθνους. Γόνος πλούσιας οικογένειας από ανώτερη κάστα - άλλωστε μόνο ένας νέος από τέτοια οικογένεια μπορούσε να σταλεί για σπουδές στο Λονδίνο - πέρασε όλη του τη ζωή αγωνιζόμενος για τα δικαιώματα των Ινδών. 
Σε αυτό το αυστηρά εθνικό πλαίσιο τάχθηκε με όλη του την ενέργεια υπέρ της ισότητας των δικαιωμάτων όλων των Ινδών ανεξαρτήτως κάστας, υπέρ της χειραφέτησης των γυναικών, υπέρ της ισότητας και της ενότητας ινδουιστών και μουσουλμάνων.
Η επιλογή της μη βίαιης αντίστασης ως μορφής αγώνα κατά των Βρετανών βασίζονταν σε ένα συνδυασμό πραγματιστικής προσέγγισης του συσχετισμού δυνάμεων (δε μπορείς να νικήσεις με στρατιωτικά μέσα μια υπερδύναμη όπως η Μεγάλη Βρετανία) και εσωτερικών φιλοσοφικών αναζητήσεων (ήταν επίσης χορτοφάγος).
Όταν το Κόμμα του Κογκρέσου, πριν την ανεξαρτησία της Ινδίας υιοθέτησε ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα ο Γκάντι απλώς ανέχθηκε αυτή την εξέλιξη.
Η μη βίαιη αντίσταση όμως έχει αποδειχτεί εξαιρετικά αποτελεσματική σε δυο περιπτώσεις. Στον αγώνα των Ινδών για εθνική ανεξαρτησία και στον αγώνα των Αφροαμερικανών των ΗΠΑ για ισότητα δικαιωμάτων. Χωρίς λοιπόν να διαγράφουμε τη συμβολή παράλληλων, μειοψηφικών όμως τάσεων, που και στις δυο περιπτώσεις είχαν επιλέξει τον ένοπλο αγώνα, η επιτυχία αυτών των αγώνων πιστώνεται στις πλειοψηφίες που είχαν επιλέξει τη μη βία ως μέσο. Αυτό σημαίνει ότι το μέσο αυτό έχει πάντα πιθανότητες επιτυχίας.
Αυτό σημαίνει επίσης ότι η μη βία για την Αριστερά, η οποία ευαγγελίζεται ένα κόσμο χωρίς ιεραρχίες και εξουσία, οφείλει να είναι κύριο εργαλείο πολιτικής πάλης.
Τέλος, οφείλουμε να κάνουμε και έναν άλλο διαχωρισμό. Μη βία δε σημαίνει τυπολατρικός σεβασμός της νομιμότητας. Το μποϊκοτάζ των λεωφορείων της Αλαμπάμα, η άρνηση συνεργασίας με τους Βρετανούς, το κάψιμο των προσκλήσεων για κατάταξη από τους ειρηνιστές του Πολέμου του Βιετνάμ, η άρνηση κατάταξης των αντιρρησιών συνείδησης στην Ελλάδα, πριν το δικαίωμα αυτό αναγνωριστεί, ήταν όλα παράνομες πράξεις, με βαριές ποινικές κυρώσεις. Ήταν όμως μη βίαιες πράξεις. Αυτή όμως είναι άλλη συζήτηση.

Γιάννης Χρυσοβέργης