Η ΤΡΟΪΚΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Οι δηλώσεις των εκπροσώπων της Τρόικα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν ένα μείγμα αλαζονίας, ιδεολογικής τύφλωσης, χυδαιότητας και... μικρής δόσης πικρών αληθειών.

Το χειρότερο είναι ότι έστειλαν στον ελληνικό λαό ένα σαφές μήνυμα: εντός ή εκτός ΕΕ πρέπει να πεινάσει.*

Κι αν το μήνυμα αυτό ουδόλως ενοχλεί τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου και το ΚΚΕ, που ονειρεύεται να μετατρέψει τη χώρα σε Αλβανία του Εμβέρ Χοτζα ή σε Σοβιετική ένωση του Στάλιν, θέτει οδυνηρά διλήμματα στις δυνάμεις εκείνες της Αριστεράς, που θέλουν μια ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. 

Για τη ΔΗΜΑΡ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ και, σε μικρότερο βαθμό γιατί δεν έχει ξεκάθαρες απόψεις, το ΣΥΡΙΖΑ.  Οι οποίοι, για να κατορθώσουν να πείσουν, πρέπει να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να προστατεύσουν την ελληνική κοινωνία σε ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Η προσέλευση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όχι των εκπροσώπων της Τρόικα στην Ελλάδα, αλλά των πολιτικών τους προϊσταμένων - με εξαίρεση το ΔΝΤ που εκπροσωπήθηκε από τον Πολ Τόμσεν - μόνο τυχαία δεν ήταν. Το μήνυμα ήταν σαφές. Η συνταγή που εδώ και δυο χρόνια ακολουθείται είναι μια βαθύτατα πολιτική και ιδεολογική επιλογή.

Η ελαφρότητα με την οποία οι κύριοι Ρεν και Ασμούσεν δήλωσαν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα παραμένουν υπερβολικά υψηλοί κατέστησε σαφές πως γι αυτούς το ζητούμενο είναι οι Έλληνες σημερα, αύριο οι Ισπανοί, οι  Ιταλοί κι οι Πορτογάλοι εργαζόμενοι και μεθαύριο οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης πρέπει να εργάζονται με όρους Κίνας.

Οι χιλιάδες των αστέγων που συνωστίζονται κάθε μέρα στα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων, των Μητρόπόλεων και της καθολικής Caritas, συμβάλλουν «στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας».

Η εξωκοινοβουλευτική κατάργηση, σήμερα για την Ελλάδα, αύριο για την Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, μεθαύριο για όλη την Ευρώπη κάθε κοινωνικής προστασίας και κάθε περιβαλλοντικής νομοθεσίας, συμβάλλουν «στη βελτίωση του επενδυτικού κλίματος».

Μπορεί η συνταγή που επέβαλαν στην Ελλάδα να έφερε βαθειά ύφεση αντί για ανάπτυξη αλλά γι αυτό δεν έφταιγε η ίδια η συνταγή.  Στις επίμονες ερωτήσεις ευρωβουλευτών για το ποιος φταίει αρνήθηκαν να απαντήσουν. Ή έδωσαν θεολογικής φύσης απαντήσεις.

Πιο σεμνός από τους άλλους δυο ο Πολ Τόμσεν, προτίμησε να τονίσει την ανάγκη βελτίωσης της παραγωγικότητας προκειμένου να σταματήσουν να μειώνονται οι μισθοί. και να επισημάνει ότι είναι απαραίτητο να αντιστραφεί η ύφεση. Απαξίωσε όμως κι αυτός να εξηγήσει πώς με το συγκεκριμένο οικονομικό πλαίσιο θα υπάρξει ανάπτυξη.

Επισήμανε επίσης ότι ενώ η ελληνική κυβέρνηση έδωσε μεγάλο βάρος στο δημοσιονομικό ζήτημα και καθυστέρησε στο σκέλος των μεταρρυθμίσεων.

Και σε αυτό όμως είπε μισές αλήθειες. Όχι γιατί στα δυο αυτά χρόνια τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ δεν προσπάθησαν λυσσωδώς  να προστατέψουν τις στρατιές των κομματικών τους προστατευομένων σε βάρος όλου του υπόλοιπου ελληνικού πληθυσμού. Όχι γιατί οι περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε το αρχικό Μνημόνιο έπρεπε να έχουν γίνει από το 1974. 

Αλλά γιατί όταν ξεκινήσουν αυτές οι μεταρρυθμίσεις θέλουν χρόνο για να αποδώσουν. Και ο χρόνος αυτός δε δόθηκε στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Άλλωστε ούτε κι η ίδια τον ζήτησε γιατί ακριβώς η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που θα περιόριζαν τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και  τη διαφθορά στο Δημόσιο, θα παρείχαν στον πολίτη ποιοτικές υπηρεσίες έθιγαν πολλά μικρά και μεγάλα συμφέροντα στην ελληνική κοινωνία, απέναντι στα οποία είχε χρέη.

Κι είναι σαφές ότι σημαντικό μέρος των σημαιοφόρων του αντιμνημονιακού αγώνα είναι οι εκπρόσωποι της κάθε μικρής και μεγάλης λαμογιάς που, τρεις δεκαετίες τώρα, είχαν ένα και μόνο αντίπαλο: το ευρωπαϊκό Δίκαιο και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. 

Από την άλλη όμως θα ήταν εθελοτυφλία να παραγνωρίσει κανείς ότι τα ίδια τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα αξιώνουν απερίφραστα την κατάργηση, στην Ελλάδα σήμερα, αύριο στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Ιταλία, μεθαύριο στην υπόλοιπη Ευρώπη αυτού ακριβώς του ευρωπαϊκού Δικαίου, αυτού ακριβώς του κοινωνικού και πολιτικού κεκτημένου. Στο όνομα της «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας».

Απέναντι σε αυτό το πραξικόπημα, που για πρώτη φορά εκδηλώθηκε μέσω του τερατουργήματος που αποκλήθηκε, ψευδεπίγραφα, «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα» και επανλαμβάνεται, με πολλή περισσότερη επιτυχία, με αφορμή την ελληνική χρεοκοπία, οι πολιτικές δυνάμεις που επιθυμούν μια Δημοκρατική Ευρώπη, οφείλουν να ορθώσουν το ανάστημά τους. Να ορίσουν σαφείς στόχους και συμμαχίες. Και, σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, να καταστήσουν σαφές ότι ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΔΙΑΒΙΩΣΗ.

Αν δεν το πράξουν - ή δεν το κατορθώσουν - απλώς παραδίδουν την Ελλάδα, κι αύριο τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τη μία μετά την άλλη, στα χειρότερα αποβράσματα που έχει γεννήσει η γηραιά ήπειρος.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΣΗΜ:  Το κείμενο αυτό βασίστηκε αφ' ενός στα βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΥΡΙΖΑ με τις απαντήσεις των Όλι Ρεν, Γιοργκ Άσμουσεν και Πολ Τόμσεν στο Νίκο Χουντή, αφ' ετέρου στις συνεντεύξεις στο ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΙ του ευρωβουλευτή της Δημοκρατικής Συμμαχίας Θεόδωρου Σκυλακάκη και των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ Μαριλένας Κοπά και Συλβάνας Ράπτη.

Παρατίθενται τα βίντεο των απαντήσεων των εκπροσώπων της Τρόικα στο Ν. Χουντή

Όλι Ρεν 

Γιοργκ Άσμουσεν 

Πολ Τόμσεν 

Με γειά το κούρεμα

Το παρακάτω κείμενο, που έλαβα από το συνάδελφο Α. Αλεξόπουλο, αναφέρεται στις συνέπειες του PSI για τα οικονομικά και τη λειτουργία των ελληνικών πανεπιστημίων. Αν ισχύουν αυτά που γράφονται στο κείμενο-επιφυλάσσομαι έως ότου ακούσω διευκρινίσεις από την πολιτεία-τότε είναι δικαιολογημένο και το οργίλο ύφος.


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
 

Αγαπητοί Συνάδελφοι

Αυτό που έχει γίνει είναι τρομερό. Δεν έχουν το Θεό τους. Έχουν ξεπουλήσει

τα πάντα. Κάτι πρέπει επιτελους να κάνουμε. 

Η είδηση μοιάζει απίστευτη αλλά δημοσιεύεται σε πλήθος μέσων ήδη: 

Τα Πανεπιστήμια της χώρας με έκπληξη διαπίστωσαν ότι η Τράπεζα της Ελλάδος

ενέταξε σε Κοινά Κεφάλαια και επένδυσε σε Ομόλογα του Δημοσίου τις

καταθέσεις των λογαριασμών τους, οι οποίες προέρχονται από επιχορηγήσεις

για τη λειτουργία τους και των προσόδων από τη διαχείριση αυτών, χωρίς τη

βούληση των Ιδρυμάτων. 

Αποτέλεσμα των ενεργειών της Τράπεζας είναι η χρήση των λογαριασμών των

Πανεπιστημίων για την ολοκλήρωση του Προγράμματος Αναδιάρθρωσης του

Ελληνικού Χρέους (PSI), δημιουργώντας τεράστια και σοβαρά προβλήματα στη

λειτουργία των Ιδρυμάτων για τα οποία υπάρχει σοβαρός κίνδυνος αναστολής

της λειτουργίας τους. 

Θεωρούμε ότι οι ενέργειες της Τράπεζας της Ελλάδος είναι αυθαίρετες και

ζητάμε την άμεση επιστροφή των αφαιρεθέντων ποσών στους λογαριασμούς των

Πανεπιστημίων.

ΟΙ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ

Με το «έργο» της κυβέρνησης Παπαδήμου να οδεύει προς την ολοκλήρωσή του και με μοναδικό(;) άγνωστο την οριστική ημερομηνία των εκλογών όλα φαίνονται να «βαίνουν καλώς».

Με τη διαφορά ότι η κοινωνική κρίση με βεβαιότητα θα οξυνθεί, τα μαύρα σύννεφα της κοινωνικής έκρηξης πληθαίνουν και καμιά πολιτική δύναμη δε φαίνεται ικανή να μετατρέψει την οργή λαού (στην κυριολεξία) σε πολιτικό όραμα. Με αποτέλεσμα πάνω από την Ελλάδα να πλανάται το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Η σημερινή δημοσκόπηση της VPRC για το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, δεν είχε άσχημα νέα μονάχα για τον Αντώνη Σαμαρά και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Η δημοσκόπηση, που επιβεβαιώνει κάποιες τάσεις ήδη ορατές από την πρόσφατη δημοσκόπηση της PUBLIC ISSUE για το Μάρτιο δείχνει δυο πράγματα: το διαζύγιο μιας σαφούς πλειοψηφίας του ελληνικού λαού από την πολιτική της κυβέρνησης Παπαδήμου και των κομμάτων που τη στηρίζουν, και την εξ ίσου σαφή πρόθεση της πλειοψηφίας να δώσει ψήφο διαμαρτυρίας.

Το 54% των πολιτών ζητάει την άμεση απεμπλοκή της χώρας από την πολιτική του Μνημονίου II, έναντι 22% που τη θεωρούν ως το μικρότερο κακό και μόλις 8% που τη στηρίζουν, ενώ 16% εμφανίζεται να μην έχει σαφή άποψη.

Επίσης το 51% δηλώνει την πρόθεσή του να ψηφίσει με γνώμονα την τιμωρία του πολιτικού συστήματος, έναντι μόλιες 32% του δείγματος που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν το κόμμα που είναι πιο κοντά στις απόψεις τους και με 9% να θέλουν ένα συνδυασμό των δυο παραπάνω.

Αν αυτή την προφανή οργή της κοινωνίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα υπήρχε κάποια πολιτική δύναμη ικανή να τη μετουσιώσει σε εναλλακτική πολιτική πρόταση και σε όραμα για την κοινωνία, τα πράγματα θα ήταν απολύτως θετικά. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο, κι αυτό αποτυπώνεται στις απότομες αυξομειώσεις των ποσοστών των κομμάτων, με μοναδικό σταθερό δεδομένο τη συνεχή μείωση του αθροίσματος ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΠΑΣΟΚ.

Επιπλέον, και με την προϋπόθεση ότι τα δημοσκοπικά ευρήματα  θα επαληθευτούν στην κάλπη, πρόκειται για την πρώτη δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ μαζί αδυνατούν να σχηματίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Είναι προφανές πως, ό,τι και αν συμβεί, η επόμενη κυβέρνηση θα έχει ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και θα είναι συνεχώς αντιμέτωπη με μια άγρια αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. 

Και τα στοιχεία που βλέπουν τη δημοσιότητα τόσο από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, που προβλέπει περαιτέρω μείωση μισθών κατά 20% στην επόμενη διετία, όσο και στην κοινή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που απαιτεί επιπλέον μείωση κατά 50% του μισθολογικού κόστους (σύμφωνα με την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ) δε διευκολύνουν καθόλου το έργο των δυο κομμάτων της συγκυβέρνησης. Αν στα παραπάνω συμπεριληφθεί και η δεδομένη νέα μείωση των συντάξεων τον προσεχή Ιούνιο, αντιλαμβάνεται κανείς το κοινωνικό κλίμα με το οποίο θα έρθει αντιμέτωπη η επόμενη κυβέρνηση.

Σε αυτό το πλαίσιο της ταχύτατα εξαπλούμενης φτώχειας και των συνακόλουθων απρόβλεπτων - ως προς τη χρονική στιγμή που θα ξεσπούν και μόνο - βίαιων εκρήξεων λαϊκής οργής, μπροστά στις οποίες τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου θα φαίνονται αστεία, και με δεδομένη  την αδυναμία της επόμενης κυβέρνησης δυο μονάχα προβλέψεις μπορούν να γίνουν για το προσεχές μέλλον της Ελλάδας: είτε το απόλυτο χάος, όπως συνέβη το 1997 στην Αλβανία, είτε (και) η, ελεγχόμενη από το πολιτικό σύστημα ή μη, αυταρχική εκτροπή.

Τα πρωτοφανή αστυνομικά μέτρα που έχουν ανακοινωθεί για να «προστατέψουν» τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου είναι ενδεικτικά του πανικού που έχει αρχίσει να καταλαμβάνει το πολιτικό σύστημα. Και δικαίως. Διότι από τη στιγμή που δεν κατέστη δυνατό να γίνει η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη δρομολογήθηκε η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. 

Ταυτόχρονα όμως γίνεται σαφές ότι ο σχεδιασμός των μέτρων αφορά αποκλειστικά και μόνο στην προστασία της πολιτικής ηγεσίας που θα παρίσταται. Και γεννάται το ερώτημα: πώς θα μπορέσει να γίνει παρέλαση αν η Αστυνομία βρεθεί αντιμέτωπη με χιλιάδες εξοργισμένων διαδηλωτών; Πώς θα τους απομακρύνει, μετά από πόσο χρόνο, και τι παρέλαση θα γίνει σε μια Αθήνα πνιγμένη στα χημικά;

Βεβαίως υπάρχει και το ευφάνταστο(;) σενάριο των εκτεταμένων επεισοδίων, που οδηγούν την κυβέρνηση στην κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, στην επικύρωσή της από τη Βουλή με ευρεία πλειοψηφία, στην αναβολή των εκλογών, στη διάλυση των κομμάτων της Αριστεράς, και στην επιβολή της εφαρμογής της δανειακής σύμβασης κάτω από τη σιδερένια φτέρνα μιας στρατιωτικοποιημένης εξουσίας. Με ό,τι αυτό θα μπορούσε να σημάνει.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΤΟ «ΜΑΧΑΓΚΟΝΙ» ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ 1985-2009

Την περασμένη εβδομάδα παρουσιάστηκε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Μέγαρο Μουσικής, η όπερα των Μπέρτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ, «Η άνοδος και η πτώση της πόλης του Μαχαγκόνι».

Η παράσταση επελέγη για να εγκαινιάσει τη συνεργασία του Μεγάρου Μουσικής με το Teatro Real de Madrid ακριβώς λόγω της κρίσης που μαστίζει τις δυο χώρες.

Κι ανεξάρτητα από την προσωπική γνώμη του καθενός για το αν η παράσταση ήταν πετυχημένη ή όχι, μετά το τέλος της έμενε στο θεατή η διαπίστωση ότι ενα Μαχαγκόνι ήταν η Ελλάδα του 1985 - 2009.

Στο Μαχαγκόνι, στην πόλη που είναι χτισμένη στη μέση του πουθενά - η θεατρική ομάδα Fura dels Baus προτίμησε να τη χτίσει σε μια χωματερή αντί της παραδοσιακής σκηνογραφίας που τη θέλει χτισμένη καταμεσής της ερήμου -  «όλα επιτρέπονται». Κανείς δεν πληρώνει φόρους. Είναι μαγκιά να κάνεις επίδειξη πλούτου, είναι μαγκιά να τζογάρεις, είναι μαγκιά ν' αγοράζεις τα πάντα, αρχής γενομένης από τον έρωτα. Αλλά είναι έγκλημα καθοσιώσεως να μην έχεις να πληρώσεις τα χρέη σου. Και τιμωρείται με θάνατο.
Στην Ελλάδα της εικοσιπενταετίας 1985-2009 επίσης «όλα επιτρέπονταν». 
Οι επιδοτήσεις στους αγρότες έγιναν MERCEDES και BMW χωρίς ποτέ κανείς να ελέγξει τι απέγιναν τόσα χρήματα.
Στις άκρες των εθνικών οδών ξεφύτρωναν κάτι θλιβερά καταγώγια, όπου ατάλαντες τραγουδίστριες - από φωνή κορμάρα - διασκέδαζαν το φιλοθεάμον κοινό, που κατανάλωνε απίστετες ποσότητες «μπόμπας» πληρώνοντάς την σε εξωφρενικές τιμές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν «in» για τις τοπικές πολιτικές ελίτ να συχνάζουν σε αυτά τα καταγώγια.
Κι όταν κατέρρευσε το σοβιετικό καθεστώς κι η Ελλάδα γέμισε από απελπισμένες γυναίκες που προσπαθούσαν με κάθε μέσο να κερδίσουν ένα πενιχρό μεροκάματο, οι «ναοί» αυτοί του «πολιτισμού» διαλαλούσαν τη νέα πραμάτεια τους: «Προσεχώς Βουλγάρες».
Όσο για την εθνική πολιτική ελίτ σύχναζε σε κάτι απίστευτα κακής ποιότητας πανάκριβα εστιατόρια, συναγελαζόμενη με κάτι απίθανους τύπους, που είχαν αποκτήσει περιουσία κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, και κυκλοφορούσαν συνοδευόμενοι από πολλούς φουσκωτούς κι αστραφτερά μοντέλα.
Νεόπλουτοι μεσοαστοί κομπάζανε όπου βρισκόντουσταν κι όπου στεκόντουσταν για το ποιος έδωσε πιο χοντρό φακελάκι στο γιατρό στο νοσοκομείο - αυτά στην αρχή γιατί μετά έγιναν «in» τα ιδιωτικά θεραπευτήρια -  ποιος λάδωσε πιο χοντρά τον εφοριακό, ποιος στέλνει τα παιδιά του στα πιο ακριβά ιδιωτικά σχολεία.
Το Χρηματιστήριο έγινε ξαφνικά από τζόγος επένδυση κι ήταν μαγκιά ν' αγοράζεις μετοχές εταιρειών που ποτέ τους δεν είχαν λειτουργήσει.
Ντοπαρισμένοι ως το μεδούλι αθλητές έγιναν θεοί, για να ξεσπάσει συσσωμος ο ελληνισμός σε κατάρες κατά των ξένων «που μας επιβουλεύονται ανέκαθεν», όταν αποκαλύπτονταν οι πομπές των μαναριών μας.
Οι νέοι αναζητούσαν μια «θεσούλα στο Δημόσιο» γιατί εκεί «κανείς δε δουλεύει» (ασχέτως κάποιοι άνθρωποι με ήθος και αξίες ιδρωκοπούσαν εργαζόμενοι για τρεις και για πέντε για να κρατήσουν ζωντανή την κρατική μηχανή.
Όπως όμως και στο Μαχαγκόνι έτσι και στην Ελλάδα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Και τότε αποδείχτηκε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν». Όμως, όπως και στο Μαχαγκόνι, το να μην έχεις να πληρώσεις, έστω και με δανεικά - κανείς δε νοιάζεται - είναι έγκλημα καθοσιώσεως.
Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο Μαχαγκόνυ και στην Ελλάδα είναι είναι ότι στη μεν όπερα, πληρώνει με τη ζωή του ο Τζιμ Μαχόνι, ο οποίος σκόρπισε τα χρήματα που είχε κερδίσει εργαζόμενος σκληρά στην Αλάσκα, στη δε Ελλάδα σήμερα - αύριο στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και ποιος ξέρει πού αλλού - πληρώνουν με τη ζωή τους όλοι. Εκτός από αυτούς που μετέτρεψαν τη χώρα σε ένα απέραντο Μαχαγκόνι.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Παράδειγμα προς αποφυγήν

Άντρο παρανόμων ενεργειών έχει χαρακτηριστεί το ελληνικό πανεπιστήμιο, από διάφορα δημόσια πρόσωπα και με διάφορες διατυπώσεις. Γι’αυτό άλλωστε και η μέχρι πρότινος υπουργός παιδείας επέμεινε στην κατάργηση του ασύλου, στα πλαίσια μιας ακόμα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που απ’όσο κατάλαβα πάει τώρα να τροποποιηθεί πριν καλά καλά να εφαρμοστεί. Εδώ που τα λέμε, τα ήθη στο ελληνικό πανεπιστήμιο απέχουν παρασάγγας από τα πανεπιστήμια εκείνα που για τους ιθύνοντες αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Για του λόγου το αληθές, δείτε το παρακάτω κείμενο που διάβασα στο athens.indymedia. 

Το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ απέβαλε φοιτητή μέχρι το τέλος το 2014 εξαιτίας της συμμετοχής του σε μια διαμαρτυρία τον προηγούμενο Νοέμβριο κατά τη διάρκεια ομιλίας του Ντέιβιντ Γουίλετ, υπουργoύ Πανεπιστημίων και Επιστημών. Σε μια ακροαματική διαδικασία που διήρκεσε έξι ώρες το πειθαρχικό όργανό του πανεπιστημίου αποφάσισε ότι εξαιτίας της συμμετοχής του στην ειρηνική διακοπή του λόγου του Γούιλετ “ο φοιτητής απαγορεύεται να έρθει στο απνεπιστήμιο μέχρι τον Οκτώβριο του 2014 και δεν θα του επιτρέπεται η χρήση των εγκαταστάσεών του". Ο φοιτητής μπορεί επίσης να ασκήσεις έφεση τις επόμενες 28 μέρες.

Ο φοιτητής διέκοψε τον λόγου του Γουίλετ διαβάζοντας ένα ποίημα στο οποίο ασκούσε κριτική στον υπουργό για την απόφαση του να επιβάλει φόρους ύψους 9000 δολλαρίων καθώς και για την Λευκή Βίβλο για την Εκπαίδευση. Και κατηγόρησε τον υπουργό ως έναν άνθρωπο που "πιστέυει στις αγορές και στη δύναμη του ανταγωνισμού".

Ως απάντηση στην ποινή που επιβλήθηκε στο νεαρό  φοιτητή, πάνω από 60 συμφοιτητές του υπέγραψεν επιστολή στην οποία παραδέχονται την συμμετοχή τους στην διαμαρτυρία και ζητούν να χρεωθούν την ίδια κατηγορία. Στην επιστολή οι υπογράφοντες αντιδρούν στο γεγονός ότι μόνο σε ένα άτομο έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για εκείνη την διαμαρτυρία, χαρακτηρίζουν τις κατηγορίες ως “αυθαίρετες και λανθασμένες” επισημαίνοντας παράλληλα ότι η διαμαρτυρία ήταν μια συλλογική πράξη και ότι "όλοι εμείς που υπογράφουμε είμαστε εμπλεκόμενοι σε αυτή-άμεσα ή έμμεσα, ενεργά η σε έναν υποστηρηκτικό ρόλο".

Για το γεγονός αυτό ο Rees Arnott Davies, φοιτητής στο Corpus Christi College, δήλωσε ότι «αυτό είναι εντελώς δυσανάλογο. Δυόμιση χρόνια για μια απολύτως νόμιμη και ειρηνική διαμαρτυρία συνιστά μια απόλυτη παρωδία και με κάνει να ντρέπομαι που σπουδάζω σε αυτό το πανεπιστήμιο. Η αντίληψη ότι η ελευθερία του λόγου προστατεύεται με την αποσιώπηση της διαμαρτυρίας είναι το άκρον άωτον της υποκρισίας».

To Κέμπριτζ είναι το πανεπιστήμιο όπου σπούδασε και δίδαξε ο Ισαάκ Νιούτον, την έδρα του οποίου τώρα κατέχει ο Στέφεν Χώκινγκ. Στα εργαστήρια αυτού του ιδρύματος, πριν από εξήντα περίπου χρόνια, οι Γουώτσον και Κρικ ανακάλυψαν τη δομή του DNA. Οι προσωπικότητες που πέρασαν και το ερευνητικό έργο που παρήγαγαν έδωσαν στο πανεπιστήμιο αυτό την παγκόσμια φήμη που απολαμβάνει. Από την άλλη πλευρά όμως, το Κέμπριτζ δεν παύει να αποτελεί προπύργιο των κοινωνικών ελίτ που διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους μέσω της πρόσβασής τους στην κυβέρνηση και στα ανώτατα κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού. Τον εκάστοτε υπουργό τον βλέπουν ως τον άνθρωπό τους που πρέπει να προστατέψουν και να στηρίξουν (έναντι ανταλλαγμάτων φυσικά). Και στο πλαίσιο αυτό μπορεί να ερμηνευτεί η ποινή που αποδόθηκε στο φοιτητή ο οποίος, εξαιτίας της προσπάθειάς του να αρθρώσει έναν αιρετικό λόγο, αντιμετωπίζει τώρα προβλήματα στην επαγγελματική του καριέρα.

Στο ελληνικό πανεπιστήμιο έχει συχνά καταλογιστεί ανεκτικότητα απέναντι σε βιαιότητες, βανδαλισμούς και λεηλασίες που έχουν διαπραχθεί μέσα στους χώρους του. Πολλοί όμως (μεταξύ των οποίων κι’εγώ) εντοπίζουν σε αυτόν το θεσμό και μια υγιή παράδοση ενεργού συμμετοχής και εμπλοκής του στα κορυφαία πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοελληνική ιστορία. Συχνά (αν και όχι πάντα) συμπορευόμενο με τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που επιχείρησαν να αλλάξουν την εκάστοτε κατεστημένη πραγματικότητα. Αυτό το χαρακτηριστικό της συμμετοχής στα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα, νομίζω πως θα πρέπει να διατηρηθεί, αποφεύγοντας -όσο αυτό είναι δυνατό στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε- τη διολίσθηση στην αλόγιστη βία και στις καταστροφές. Και δε χρειάζεται να μιμηθούμε, σε αυτό το σημείο, τα όργανα διοίκησης του Κέμπριτζ. Αυτοί τη δουλειά τους κι’εμείς τη δική μας...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ: ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από την πυρηνική καταστροφή της Φουκουσίμα. 

Μιας από τις μεγαλύτερες πυρηνικές καταστροφές, που απέδειξε, για πολλοστή φορά, ότι  η πυρηνική ενέργεια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ.

Ένα χρόνο μετά, η αποτίμηση της καταστροφής δεν είναι εφικτή, για δυο λόγους. Ο πρώτος εγκειται στο ότι δεν έχει ακόμα καταστεί εφικτή η οικονομική αποτίμηση. Κι ο δεύτερος είναι ότι κάποιες ζημιές δε μπορούν να αποτιμηθούν σε χρήμα.

Τα τελευταία χρόνια το πυρηνικό λόμπι προωθούσε εντατικά τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, ως μια «ασφαλή» και «φιλική στο περιβάλλον» λύση, που θα επέτρεπε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής. 

Τα χρόνια είχαν περάσει, η φρίκη της καταστροφής του Τσέρνομπιλ είχε αρχίσει να ξεχνιέται. Μια εντατική εκστρατεία στην οποία είχαν επιστρατευτεί επιστήμονες, δημοσιογράφοι και ΜΜΕ, είχε αρχίσει να δίνει καρπούς. Ακόμα και σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης, μια σημαντική μερίδα των πολιτών έδειχνε πρόθυμη αν αποδεχτεί τους «ασφαλείς» πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας νέας γενιάς.

Η καταστροφή της Φουκουσίμα ισοπέδωσε όλους τους μύθους για την πυρηνική ενέργεια. Αντίθετα με τις δυο προηγούμενες μεγάλες καταστροφές, του Τσέρνομπιλ και του Θρη Μάιλ Άιλαντ, αυτή προκλήθηκε από ένα φυσικό φαινόμενο, ένα σεισμό. Το οποίο ουδείς είναι ακόμα σε θέση να προβλέψει πότε θα συμβεί, αλλά είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα συμβεί.

Ο σταθμός της Φουκουσίμα, όπως και οι άλλοι 53 πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας της χώρας, είχε φτιαχτεί με προβλέψεις αντοχής σε εξαιρετικά ισχυρούς σεισμούς, αυτό όμως δεν ήταν αρκετό.

Η αξιολόγηση της αντίδρασης της ιδιοκτήτριας του σταθμού εταιρείας TEPCO και της ιαπωνικής κυβέρνησης από μια επιτροπή εμπειρογνομώνων κατέδειξε πολλές λανθασμένες επιλογές, όπως και μια σωτήρια απόφαση του τότε Πρωθυπουργού Ναότο Καν: ο τελευταίος, πήγε το πρωί της 15ης Μαρτίου στα γραφεία της TEPCO και διέταξε να μην απομακρυνθεί το προσωπικό της εταιρείας που προσπαθούσε να διαχειριστεί την κατάσταση. Η απόφαση αυτή, που πιθανόν να καταδίκασε κάποιες δεκάδες τεχνικών του σταθμού σε αργό θάνατο, απέτρεψε αλυσιδωτές αντιδράσεις στους πυρηνικούς αντιδραστήρες που, αν είχαν συμβεί, θα είχαν υποχρεώσει σε εκκένωση του Τόκυο. 

Σε κάθε περίπτωση, σε στιγμές που οι άνθρωποι αντιδρούν κάτω από τέτοια πίεση, τα ανθρώπινα λάθη, που μπορεί να έχουν και ολέθριες συνέπειες, όπως στο Τσέρνομπιλ, είναι βέβαια.

Γεγονός είναι επίσης ότι χάρη στην άμεση απομάκρυνση των 80.000 κατοίκων σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων από τον πυρηνικό σταθμό αποφεύχθηκαν οι μαζικοί θάνατοι από έκθεση στη ραδιενέργεια, κάτι που είχε συμβεί στο Τσέρνομπιλ.

Όμως το θαλασσινό νερό που χρησιμοποιήθηκε για την ψύξη των αντιδραστήρων κατέληξε στον Ειρηνικό, μαζί με υψηλές δόσεις πυρηνικής ενέργειας. Η ραδιενεργή σκόνη από τις εκρήξεις στους αντιδραστήρες έχει διασπαρεί επίσης στον Ειρηνικό ωκεανό. Ο βυθός, τα φύκια, τα πλαγκτόν, τα μαλάκια, τα όστρακ και τα ψάρια, έχουν μολυνθεί, μεταφέροντας τη ραδιενέργεια στην ανθρώπινη διατροφή.
Ένα χρόνο μετά, είναι αποδεκτό ότι περίπου δυο εκατομμύρια άνθρωποι θα αντιμετωπίσουν λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά προβλήματα υγείας λόγω της έκθεσής τους στη ραδιενέργεια, κι αυτή η ταλαιπωρία δεν αποτιμάται σε χρήμα.
Ένα χρόνο μετά, στα παιδιά των περιοχών πέρα από την απαγορευμένη ζώνη διαπιστώνονται αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας, καθιστώντας τα υποψήφια να προσβληθούν από καρκίνο ή να γεννήσουν παιδιά με σοβαρές γενετικές ανωμαλίες. Ούτε κι αυτό αποτιμάται σε χρήμα.
Ένα χρόνο μετά, 80.000 άνθρωποι που ζούσαν σε μια ακτίνα 20 χιλιομέτρων από το σταθμό και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους κακήν κακώς, γνωρίζουν ότι για να καθαριστεί η περιοχή από τη ραδιενέργεια θα χρειαστούν 30-40 χρόνια, με δυο λόγια έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα. Ούτε κι αυτό αποτιμάται σε χρήμα.
Μια πυρηνική καταστροφή είναι σαν ένα πόλεμο. Προκαλεί καταστροφές που κανείς δεν μπορεί να αποτιμήσει με οικονομικούς όρους. Κι αυτό κανείς δεν έχει δικαίωμα να το παίρνει στα ελαφρά.
Επίσης η Φουκουσίμα κατέδειξε, για άλλη μια φορά. ότι το πρόβλημα διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων παραμένει άλυτο. Η μετατροπή τους σε μη ραδιενεργά υλικά είναι τεχνικά ανέφικτη, ο εγκιβωτισμός τους σε μπετόν και η ταφή τους σε εγκαταλειμμένα ορυχεία και στο βυθό των ωκεανών δε μπορεί να αντέξει στη δύναμη του εγκέλαδου.
Η Φουκουσίμα απέδειξε και πάλι ότι η πυρηνική ενέργεια κοστίζει ακριβά και προκαλεί μη αντιστρεπτές καταστροφές. Που με μαθηματική ακρίβεια συμβαίνουν. 


Γιάννης Χρυσοβέργης

ΤΑ ΓΕΝΟΣΗΜΑ, ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

Η κυβερνητική απόφαση για συνταγογράφηση βάσει της συνιστώμενης φαρμακευτικής ουσίας και όχι βάσει εμπορικού σκευάσματος προκάλεσε τις, σε βαθμό υστερίας, αντιδράσεις των ιατρικών και φαρμακευτικών συλλόγων. Για άλλη μια φορά οι όποιες εύλογες ενστάσεις γιατρών και φαρμακοποιών εξαφανίστηκαν από τις ανακοινώσεις των ιατρικών και φαρμακευτικών συλλόγων. Για άλλη μια φορά τη θέση τους πήραν άναρθρες καραυγές που δεν πείθουν ούτε τους ίδιους τους συντάκτες τους. Για άλλη μια φορά ένα κόμμα της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, υιοθέτησε άκριτα τις συντεχνιακές τερατολογίες, προς όφελος ενός αμφίβολου εκλογικού οφέλους. Για άλλη μια φορά απουσίασε από το όλο μπάχαλο - δεν μπορεί να αποτολμήσει κανείς να το αποκαλέσει διάλογο  μολονότι δεν είναι λίγες οι ψύχραιμες φωνές που προσπάθησαν να ακουστούν - το πραγματικό πολιτικό δικαύβευμα: πώς με λιγότερο κόστος θα αποκτήσουμε καλύτερη δημόσια υγεία.

Η δημόσια υγεία στην Ελλάδα κοστίζει πανάκριβα και δε χρειαζόταν να έρθει η Τρόικα για να το μάθουμε. Κακή έως ανύπαρκτη πρωτοβάθμια φροντίδα, νοσοκομεία με απίστευτες ελλείψεις σε ζωτικής σημασίας εξοπλισμό, γιατρούς και παραϊατρικό προσωπικό, αλλά με στρατιές διοικητικών υπαλλήλων που δεν έχουν καρέκλα να καθίσουν, ξετσίπωτα κυκλώματα που λυμαίνονται το μερίδιο του κρατικού προϋπολογισμού για τη Δημόσια Υγεία, χωρίς καν να αισθάνονται την ανάγκη να το κρύψουν.

Δυο δεδομένα είναι ενδεικτικά του μεγέθους της ληστείας σε βάρος του ελληνικού λαού και δε χρειαζόταν να έρθει η Τρόικα για να τα λάβουμε υπ' όψη μας. 

Το πρώτο είναι ότι ένα μόλις μήνα μετά την εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ), προέκυψε εξοικονόμηση της τάξης του 50%. Και η κολοσιαία πολιτική ευθύνη της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ συνίσταται στο ότι δυο ολόκληρα χρόνια μετά αυτό το απλό μέτρο που θα μπορούσε να έχει εξοικονομήσει δισεκατομμύρια ευρώ ετησιως, αποτρέποντας οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων αυτών που πληρώνουν φόρους δεν επεκτάθηκε στο σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων.

Το δεύτερο είναι η σύγκριση της φαρμακευτικής δαπάνης της Ελλάδας και του Βελγίου, μιας χώρας με πληθυσμό ανάλογο της Ελλάδας και ανάλογες επιδόσεις στη διαφθορά,  για το 2009: η ελληνική φαρμακευτική δαπάνη ήταν διπλάσια της βελγικής.

Και σε αυτό το σημείο υπεισέρχονται στη συζήτηση τα γενόσημα, όπως ονομάζονται τα σκευάσματα με την ίδια ουσία των σκευασμάτων των εταιρειών που έχουν κατοχυρώσει την πατέντα, που κυκλοφορούν στην αγορά ευθύς μόλις λήξουν τα δικαιώματα αποκλειστικής εκμετάλλευσης.

Τα σκευάσματα αυτά είναι κατά πολύ φθηνότερα των πρωτοτύπων, χωρίς αναγκαστικά να υπολείπονται και σε ποιότητα. Ως νοσηλευόμενος στη Γαλλία πριν εικοσιπέντε χρόνια είχα την ευκαιρία, συζητώντας με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να μάθω ότι το γαλλικό σύστημα υγείας χρησιμοποιεί ευρύτατα γενόσημα. Κι αναμφισβήτητα η ποιότητα του γαλλικού εθνικού συστήματος υγείας είναι καλύτερη του ελληνικού που δε χρησιμοποιεί ως τώρα γενόσημα.

Επίσης πριν από δεκαπέντε χρόνια είχα την ευκαιρία να μάθω, μέσω προσωπικού φίλου συγγενικό πρόσωπο του οποίου είναι γιατρός εγκατεστημένος στην Αυστρία, ότι στη χώρα αυτή η συνταγοφράφηση γίνεται ακολουθώντας ένα χρυσό κανόνα: συνταγογραφείται πάντα το φθηνότερο σκεύασμα της ενδεδειγμένης φαρμακευτικής ουσίας. Δεν έχω προσωπική εμπειρία από το αυστριακό σύστημα υγείας, αλλά δύσκολα κάποιος θα το χαρακτήριζε υποδεέστερο του ελληνικού.

Γι αυτούς τους λόγους μονάχα αηδία μπόρεσα να αισθανθώ ακούγοντας τις κραυγές του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου περί «κινδύνων για την υγεία του λαού από τη χρήση γενοσήμων». Για τις τσέπες κάποιων από τα μέλη του εν λόγω σώματος, που έχουν αποκτήσει από την άσκηση του λειτουργήματός τους αδικαιολόγητες για τα εισοδήματα που δηλώνουν περιουσίες και, πέραν των όποιων διοικητικών και ποινικών κυρώσεων θα έπρεπε να τους είχαν επιβληθεί χωρίς αυτό να έχει συμβεί, θα έπρεπε να είναι αποσυνάγωγοι και εξοβελισταίοι από τους ιατρικούς συλλόγους, πιθανό να δημιουργούνται σοβαροί κίνδυνοι αντιθέτως.

Αηδία γι' αυτό το λόγο μου προκάλεσε και η συστοίχιση του ΣΥΡΙΖΑ  με αυτή την άλογη και χυδαία εκστρατεία κατά της χρήσης γενοσήμων στην Ελλάδα. Σε όλο τον κόσμο τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς κάνουν εκστρατείες για την ευρύτερη δυνατή χρήση γενοσήμων, προκειμένου να μειωθεί η εξάρτηση των κρατών από τις πολυεθνικές του φαρμάκου. Μόνο στην Ελλάδα η Αριστερά συντάσσεται με τους απόστολους της εξάρτησης από τη φαρμακοβιομηχανία, στο όνομα του αντιμνημονιακού αγώνα. ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ.

Πέραν όλων αυτών η συνταγογράφηση γενοσήμων δεν είναι πανάκεια, δε λύνει όλα τα προβλήματα του κόστους της Δημόσιας Υγείας, μεσοπρόθεσμα δε ούτε καν αυτό της φαρμακευτικής δαπάνης.

Αν θέλουμε να ασχοληθούμε με αυτό που θα έπρεπε να είναι το πολιτικό διακύβευμα η καλής ποιότητας δημόσια υγεία με το χαμηλότερο δυνατό οικονομικό κόστος πρέπει να ασχοληθούμε κατ' αρχήν με τις  πολιτικές πρόληψης στην Ελλάδα.

Οι οποιες πολιτικές πρόληψης και ενημέρωσης του πληθυσμού εξαντλούνται σε πανάκριβα τηλεοπτικά σποτ, που χάνονται μέσα στον ορυμαγδό των διαφημήσεων. Οι πολιτικές πρόληψης θέλουν επένδυση σε χρήμα και σε εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό. Επένδυση που μεσοπρόθεσμα συμβάλει στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης και στη μείωση των νοσηλευομένων στα νοσοκομεία.

Ο δεύτερος τομέας ο οποίος χρειάζεται επένδυση σε χρήμα και ανθρώπινο δυναμικό είναι αυτός της παροχής πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε, δυστυχώς, πουθενά αλλού, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των ειδικών για συγκρότηση των πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας γύρω από το θεσμό του οικογενειακού γιατρού. 

Ο οποίος έχει πλήρες ιστορικό για τον κάθε ασθενή του, τον παρακολουθεί σε μακρά διάρκεια, και είναι ο άνθρωπος που θα τον παραπέμψει στο σωστό ειδικό γιατρό, απαλλάσσοντας το σύστημα υγείας από πλήθος καταχρηστικών ιατρικών εξετάσεων, ταλαιπωρίας των ασθενών λόγω συστηματικής υπέρβασης των δυνατοτήτων του συστήματος να καλύψει τα αιτήματα για υψηλού κόστους ιατρικές εξετάσεις και της οικονομικής αιμοραγίας του λόγω του πλήθους των παραπομπών σε ιδιωτικά θεραπευτήρια που γίνονται λόγω - ή με πρόσχημα - αδυναμίας εξυπηρέτησης των ασθενών από τις δημόσιες δομές.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι προφανές ότι οι σημερινές κραυγαλέες ελλείψεις σε ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό θα επανεκτιμούνταν. Είναι ενδεχόμενο οι ελλείψεις να αποδεικνύονταν λιγότερες ή ακόμα και να αποδεικνύονταν το υπάρχον προσωπικό επαρκές. Είναι ενδεχόμενο αν προέκυπταν κάπου κραυγαλέες ελλείψεις και κάπου αλλού υπερεπάρκεια. 

Σε κάθε περίπτωση, αν γίνει ποτέ σε αυτή τη χώρα πολιτική συζήτηση για τη Δημόσια Υγεία, πρέπει να πάψουμε να ταυτίζουμε την τελευταία υποχρεωτικά με τον αριθμό των κλινών στα νοσοκομεία και τον αριθμό των μαγνητικών τομογράφων. Και να ασχοληθούμε με αυτό που αξιωματικά είναι πρωταρχικής σημασίας για μια τέτοια συζήτηση: το πώς θα έχουμε υγιή πληθυσμό.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως, την εποχή που νοσηλεύτηκα στη Γαλλία είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι οι αμοιβές των ιδιωτών γιατρών ήταν στο μισό των αντιστοίχων των συναδέλφων τους στην Ελλάδα. Κι αυτό ενώ οι μισθοί ήταν υπερδιπλάσιοι των ελληνικών. Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο.

Μέρες της Μπούρμα

Δεν έχω διαβάσει το αφήγημα του Όργουελ με τον ομώνυμο τίτλο, όμως πρόσφατα ασχολήθηκα με την κατάσταση στη Βιρμανία, καθότι η χώρα αυτή ζει τη δική της μεταπολίτευση, σε ένα εξαιρετικά σύνθετο κοινωνικό και γεωπολιτικό περιβάλλον. Χτες κάναμε μια εκπομπή στο radiobubble με θέμα την κατάσταση στη Βιρμανία, την οποία μπορείτε να ακούσετε ενεργοποιώντας τον αμέσως παρακάτω σύνδεσμο.

http://resistathens.podomatic.com/entry/2012-03-02T11_12_46-08_00

Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης