Το ότι οι δανειστές της χώρας, για πολλοστή φορά, δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους ασφαλώς δεν είναι είδηση.
Το ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, διαπιστώνει - όπως πριν από αυτήν οι κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά - με το χειρότερο δυνατό τρόπο, ότι υπέγραψε λευκά χαρτιά, με αντάλλαγμα ούτε καν πινάκιον φακής επίσης δεν είναι είδηση.
Αν κάτι είναι είδηση είναι ότι για πρώτη φορά η βόμβα της χρεοκοπίας της Ελλάδας - το αν η έκρηξή της θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση ή αν θα είναι τρακατρούκα μένει να αποδειχτεί - είναι στα χέρια των δανειστών, οι οποίοι, προς το παρόν, δεν ξέρουν τι να την κάνουν.
Όπως ανέμενε κάθε λογικός άνθρωπος το Eurogroup δεν κατόρθωσε να αποφασίσει για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.
Όπως είναι επόμενο, το ΔΝΤ δεν μπορεί με αυτό το δεδομένο να συμμετάσχει στο τρίτο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης -του ευρώ φυσικά, όχι της ελληνικής οικονομίας- ούτε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας μπορεί να εκταμιεύσει την επόμενη δόση του δανείου, μιας και όρος απαράβατος για να συμβεί αυτό είναι η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα.
Κατά συνέπεια, αν δεν υπάρξει κάποια ουρανοκατέβατη εξέλιξη, αισίως τον Ιούλιο η ελληνική κυβέρνηση έχει δυο δρόμους: ή να μην πληρώσει τις δόσεις της προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (αυτό δηλαδή που δεν τόλμησε να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015) ή να μην καταβάλει μισθούς και συντάξεις (αυτό δηλαδή που η κυβέρνηση Τσίπρα φοβήθηκε και υποτάχθηκε στα κελεύσματα των δανειστών αγνοώντας προκλητικά το «ή ταν ή επί τας» του Δημοψηφίσματος) για να πληρώσει τις δόσεις στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Και βεβαίως, αν δεν έρθει η πολυπόθητη ουρανοκατέβατη λύση, είναι προφανές το τι από τα δυο θα επιλέξει η κυβέρνηση, καθ' όσον είναι «υπεύθυνη» (εντάξει, μη φανταστείτε ότι ο Κυριακούλης και οι λοιποί νεοφιλελέδες της αντιπολίτευσης, οι οποίοι είναι «υπευθυνότεροι του λαϊκιστού Τσίπρα», θα έκαναν κάτι άλλο).
Όπως επίσης αναμένει κάθε κυνικός άνθρωπος - ή μήπως καλά ενημερωμένος ρεαλιστής; - είναι πολύ πιθανό στο τέλος να υπάρξει μια λύση σύμφωνα με την οποία, θα πληρωθούν οι δόσεις στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ θα επιφυλαχθεί για να αποφασίσει περί της συμμετοχή του ή μη στο «πρόγραμμα διάσωσης» -είπαμε τίνος, μην τα ξαναλέμε- μετά την επόμενη αξιολόγηση, οπότε και θα αξιώσει νέα μέτρα λιτότητας, τα οποία η κυβέρνηση Τσίπρα επίσης θα εγκρίνει άνευ ανταλλάγματος «για να δοθεί λύση στο χρέος».
Όπως επίσης είναι προφανές, με μια τέτοια εξέλιξη τα ελληνικά ομόλογα θα περιμένουν επίσης την επόμενη αξιολόγηση για να μπουν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και φυσικά το «τσουνάμι των επενδύσεων» που περιμένει η κυβέρνηση από τον ουρανό δεν θα έρθει.
Είναι τέλος προφανές, με όλα αυτά τα δεδομένα, πως, όταν με το κακό, ψυχρό κι ανάποδο έρθει η επόμενη αξιολόγηση - παλιά αυτό το έλεγαν διακόρευση - οι αναπτυξιακοί στόχοι δε θα έχουν επιτευχθεί, οι στόχοι των εσόδων θα μπάζουν, γεγονός που θα οδηγήσει και τους Ευρωπαίους δανειστές να ζητήσουν (τι πρωτότυπο!) νέα μέτρα. Απέναντι στα οποία είπαμε τι στάση θα κρατήσει η κυβέρνηση.
Δεν υπάρχει βεβαίως η παραμικρή αμφιβολία ότι το όλο σκηνικό θα έμοιαζε με κακοστημένη επιθεώρηση της δεκαετίας του 1960 αν δεν είχε να κάνει με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όπως δεν υπάρχει η πραγματική αμφιβολία ότι οι μονότονα επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του κατά τα λοιπά συμπαθούς - ακόμα, αλλά για πόσο; - Ευκλείδη Τσακαλώτου, που τόσο όμοιες είναι με τις αντίστοιχες του συμφοιτητή του Γιάννη Στουρνάρα, θα προκαλούσαν θυμηδία αν δεν υπήρχε ο λόγος που προαναφέραμε.
Και μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πριν από λίγες εβδομάδες την όμορφη ιδέα να προσκαλέσει στην Ελλάδα την τ. Πρόεδρο της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες, καλό θα ήταν τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος να έχουν υπ' όψιν τους ότι πλέον κινδυνεύουν να έχουν την τύχη του Φερνάντο ντε λα Ρούα *.
Βεβαίως ο υπογράφων αυτές τις γραμμές θα επικριθεί, όπως συνέβη και πριν από λίγες μέρες, για «ρηχή ανάλυση βρίθουσα προφητειών».
Επίσης πολλοί, καλόπιστα θα αντιτείνουν, ότι ο λαός παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με απάθεια ή με συλλογική κατάθλιψη.
Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Όμως ας θυμηθούμε τη ρήση του μακαρίτη του Ζαχάρωφ: «ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας εργάζεται αθόρυβα».
Γιάννης Χρυσοβέργης
*Γερουσιαστής του Ριζοσπαστικού Κόμματος, εξελέγη στην προεδρία της Αργεντινής το 1999, ηγούμενος μιας συμμαχίας του συντηρητικού Ριζοσπαστικού Κόμματος με το Αριστερό Μέτωπο Frepaso, η οποία ευαγγελίζονταν να βάλει τέλος στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που είχε επιβάλει το Περονιστικό Κόμμα υπό την ηγεσία του Κάρλος Μένεμ.
Μη τολμώντας να συγκρουστεί με τους δανειστές της χώρας, συνέχισε την πολιτική που του επέβαλαν οι τελευταίοι, ώσπου, στις 21 Δεκεμβρίου του 2001, εν μέσω λαϊκής οργής διέφυγε από το προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο.
Στους 18 μήνες που ακολούθησαν τέσσερις πρόεδροι εξελέγησαν και παραιτήθηκαν μέχρι που ανέλαβε την προεδρία, στις 27 Απρίλίου 2003 ο Νέστορ Κίρχνερ. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου