Τρίτη 16 Μαΐου 2017

Η Β' ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ

Η συμφωνία της 2ας Μαΐου σηματοδοτεί το κλείσιμο της παρένθεσης ΣΥΡΙΖΑ δυο χρόνια αργότερα από ό,τι το είχε ονειρευτεί ο Σαμαράς.
Τα μέτρα που προβλέπονται υιοθετούν πλήρως τη φιλοσοφία των δυο πρώτων Μνημονίων και ενταφιάζουν οριστικά και τις τελευταίες εναπομείνασες από τις θετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στο πρώτο εξάμηνο του 2015.
Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα του πολιτικού κατεστημένου δημιουργεί ένα επικίνδυνο πολιτικό κενό, από το οποίο - αν δεν υπάρξουν θεαματικές αλλαγές - μόνο η Άκρα Δεξιά θα επωφεληθεί.

Η συμφωνία που - πλην συνταρακτικού απροόπτου - θα επικυρωθεί από τη Βουλή την προσεχή Πέμπτη έχει μια ειδοποιό διαφορά τόσο από το τρίτο Μνημόνιο του Αυγούστου του 2015 όσο και από τα μέτρα που συνόδευσαν την πρώτη του αξιολόγηση. Σε αντίθεση με τα μέτρα που ψηφίστηκαν το Σεπτέμβριο του 2015 και το Μάιο του 2016, αυτή τη φορά οι αυξήσεις φόρων και οι μειώσεις συντάξεων πλήττουν κατά προτεραιότητα τους πολίτες με τα χαμηλότερα εισοδήματα. Αντιθέτως οι φορολογικές ελαφρύνσεις  των περιβόητων αντιμέτρων θα ωφελήσουν - εφ' όσον ποτέ εφαρμοστούν - αποκλειστικά όσους έχουν εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ ετησίως.
Σε ό,τι αφορά δε στα «κοινωνικού περιεχομένου αντίμετρα» η εφαρμογή τους, όπως ακριβώς και η εφαρμογή των φορολογικών ελαφρύνσεων, εξαρτάται αποκλειστικά από την καλή θέληση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο ουδέποτε έκρυψε την αλλεργία του προς οποιαδήποτε κοινωνική πολιτική.
Η ψήφισή των μέτρων λιτότητας θα σηματοδοτήσει τον οριστικό ενταφιασμό, από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ,  κάθε προσπάθειας προστασίας των χαμηλών εισοδημάτων, στο όνομα της περιβόητης «ελάφρυνσης του χρέους» και της «απαλλαγής από την επιτροπεία».
Πρόκειται για τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα με τα οποία δικαιολόγησαν την ακραία αντικοινωνική τους πολιτική οι κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά.
Κι ενώ δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η ελάφρυνση του χρέους είναι - με όποιον τρόπο κι αν γίνει - είναι προϋπόθεση για να βγει η ελληνική οικονομία από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της φτωχοποίησης, είναι προφανές ότι συνιστά το τελευταίο πράγμα που επιθυμούν οι πιστωτές.
Στην ίδια λογική, οι κυβερνητικές προβλέψεις για ανάπτυξη στα προσεχή χρόνια, βασίζονται αποκλειστικά και μόνο σε προσδοκίες υψηλών ιδιωτικών επενδύσεων, όπως ακριβώς και στην περίοδο των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά. 
Οι οποίες φυσικά ουδέποτε ήρθαν, γιατί ουδείς επενδυτής επενδύει σε μια χρεοκοπημένη χώρα εκτός κι αν έχει εξασφαλίσει πλήρη εργοδοτική, φορολογική και περιβαλλοντική ασυδοσία, πράγμα αδύνατο σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού.
Στους 20 μήνες που έχουν περάσει από την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί, με σταθερά βήματα, σε ένα ακόμα κόμμα του πολιτικού κατεστημένου.
Το αν θα γίνει και πάλι ένα κόμμα του 3%, όπως ονειρεύονται οι ηγετικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ή αν θα κρατήσει αρκετή εκλογική επιρροή για να γίνει υποχρεωτικός κυβερνητικός εταίρος στις κυβερνήσεις των εκλεκτών των Βρυξελλών μικρή σημασία έχει.
Δεν είναι τυχαίο που πλέον τα στελέχη του δε βλέπουν τους άστεγους, οι οποίοι δεν έχουν μειωθεί στα τελευταία δυο χρόνια, μιας και δεν κυκλοφορούν πλέον στους δρόμους.
Και φυσικά τα στελέχη του θα ακολουθήσουν προσωπικές πορείες ανάλογες με αυτές που ακολούθησαν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και μετά.
Κάποιοι(ες) θα αρχίσουν να κάνουν «δωράκια» στους εαυτούς τους, σε βάρος των προϋπολογισμών των οργανισμών των οποίων θα προΐστανται.
Επίσης θα αρχίσουν να συχνάζουν σε κοσμικές εκδηλώσεις επιφανών εκπροσώπων της ολιγαρχίας με αντάλλαγμα τις ανάλογες χαριστικές συμβάσεις.
Κάποιοι(ες) άλλοι(ες) θα συνεχίσουν να προσπαθούν έντιμα να παραγάγουν κοινωνικό έργο σε ασφυκτικό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο, όπως συνέβαινε και στο ΠΑΣΟΚ μέχρι που έπεσε στα νύχια του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Είναι προφανές ότι αυτοί οι δεύτεροι θα βαίνουν σταθερά μειούμενοι, καθώς οι περισσότεροι θα οδηγηθούν , αργά ή γρήγορα, απογοητευμένοι στην ιδιώτευση.
Είναι επίσης προφανές ότι η εξέλιξη αυτή θα βαθύνει με γοργούς ρυθμούς η έντονη κρίση αξιοπιστίας των κοινοβουλευτικών θεσμών, μια κρίση την οποία τα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν να κατανοήσουν βυθισμένα στον αυτάρεσκο και αλαζονικό μικρόκοσμό τους.
Είναι τέλος προφανές ότι οι απελπισμένοι πολίτες θα αρχίσουν να αναζητούν, ολοένα περισσότερο, καταφύγιο σε αυταρχικές λύσεις. 
Το μόνο άγνωστο μέχρι στιγμής  είναι αν η αυταρχική λύση θα πάρει τη μορφή μιας στρατιωτικής δικτατορίας παλαιάς κοπής ή τη μορφή της ανόδου στην εξουσία ενός βαθιά αντιδημοκρατικού κόμματος.
Προς το παρόν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ καραδοκεί. Κι αισθάνεται αρκετά ασφαλής ώστε να ξαναβγάζει στους δρόμους τα τάγματα εφόδου της ή να προπηλακίζει άλλους βουλευτές μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής.

Γιάννης Χρυσοβέργης




Δεν υπάρχουν σχόλια: