Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Για τον Πιτ Σίγκερ

Πριν από λίγες εβδομάδες πέθανε ο Πιτ Σίγκερ, κορυφαίος βορειοαμερικάνος τραγουδοποιός της φολκ και πολιτικά συνειδητοποιημένος καλλιτέχνης, που έζησε από πρώτο χέρι και συμμετείχε σε γεγονότα και κινητοποιήσεις που σημάδεψαν τη χώρα του από τη δεκαετία το'30, μέχρι σχεδόν τις μέρες μας. Στον παρακάτω σύνδεσμο: In memoriam: Pete Seeger. Ο τραγουδιστής του Αμερικάνικου κινήματος μπορούμε να ακούσουμε την εκπομπή της Πέμπτης 13/2 από το radio bubble, στην οποία γίνεται μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη μουσική σκηνή της φολκ και την περιρρέουσα πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα οκτώ δεκαετιών. Καλή ακρόαση...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης 

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Όλες οι πολιτικές αλλαγές στην Ουκρανία, από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και μετά, υπήρξαν βίαιες. Οι κάλπες απλώς επιβεβαίωναν, εκ των υστέρων, την ετυμηγορία του πεζοδρομίου.
Η χωρίς προηγούμενο βιαιότητα αυτής της εξέγερσης, αντανακλά αφ' ενός την κλιμάκωση του ανταγωνισμού της Ρωσίας με τη Δύση, αφ' ετέρου την όξυνση των πολιτισμικών αντιθέσεων του πληθυσμού.
Το ερώτημα είναι αν η Ρωσία και η Δύση είναι σε θέση να τιθασεύσουν τις δυνάμεις που ποικιλοτρόπως ενίσχυσαν ή αν η μεν Ουκρανία θα βυθιστεί στον εμφύλιο, οι δε σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία θα γνωρίσουν μια νέα περίοδο Ψυχρού Πολέμου.

Από την ημέρα της ανεξαρτητοποίησης της Ουκρανίας, όλοι οι Πρόεδροι της χώρας εγκατέλειψαν την εξουσία υπό την πίεση λαϊκών εξεγέρσεων. Και φυσικά, μετά από την καθαίρεση του «διεφθαρμένου» - όχι πως ο χαρακτηρισμός απέχει από την πραγματικότητα - πάντα διεξάγονταν μια εκλογική αναμέτρηση που κατέληγε στη διαμόρφωση μιας πλειοψηφίας  των προ ολίγου εξεγερμένων.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι πίσω από αυτές τις εξεγέρσεις βρίσκονταν πάντα η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη Δύση. 
Με τη Δύση να προσπαθεί να εκμηδενίσει την όποια επιρροή της Μόσχας στην πρώην ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της και τη Μόσχα να θεωρεί όλες τις χώρες που ανέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ ως ζώνη επιρροής της.
Τα τελευταία χρόνια η Ρωσία διεκδικεί τη ζώνη επιρροής της με ολοένα και πιο επιθετικό τρόπο, μη κρύβοντας τις διαθέσεις της να ανοικοδομήσει τη ρωσική αυτοκρατορία. Ως πρώτο βήμα επιδιώκει τη σταθεροποίηση φιλικά διακείμενων προς αυτήν καθεστώτων σε όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Ταυτόχρονα η Μόσχα αντιδρά με ιδιαίτερο εκνευρισμό απέναντι σε κάθε αμφισβήτηση των φιλικών προς αυτήν ηγετών, καθώς τα τελευταία χρόνια έχει εξοβελιστεί από τη Μεσόγειο, όπου, μοναδικό της έρεισμα πλέον, είναι η μεγάλη ναυτική βάση που διαθέτει στη Συρία.
 Ανάλογος είναι ο εκνευρισμός της Δύσης, καθώς βρίσκεται σε αμφιθυμία έναντι της νέας ρωσικής πολιτικής. Αφ' ενός αναζητά τρόπους να περιορίσει την ανάκτηση από τη Μόσχα της παλιάς της επιρροής, αφ' ετέρου η στρατηγική επιλογή ενός νέου Ψυχρού Πολέμου είναι προς το παρόν ανέφικτη. Η μεν Ευρωπαϊκή Ένωση εξαρτάται ενεργειακά από τη Ρωσία, οι δε ΗΠΑ, ανήσυχες από την ενίσχυση της Κίνας, έχουν την ανάγκη της συνεργασίας της Ρωσίας σε μια σειρά κρίσεων στη Μέση Ανατολή. Και φυσικά, έχουν κάθε λόγο να θέλουν να αποτρέψουν μια στρατηγική συμμαχία της Μόσχας με το Πεκίνο.
Προς το παρόν η Μόσχα δείχνει να ξέρει πολύ καλύτερα τι θέλει από ό,τι οι Δυτικοί: να εντάξει οριστικά την Ουκρανία στη ζώνη επιρροής της. Όμως είναι αμφίβολο αν έχει συνυπολογίσει το οικονομικό κόστος  της απώλειας της Ευρωπαϊκής αγοράς για το φυσικό της αέριο και, στην περίπτωση που δε θέλει να τη χάσει, αν έχει Σχέδιο Β για κάποιο συμβιβασμό.
Είναι επίσης γεγονός αναμφισβήτητο ότι η Ουκρανία είναι μια χώρα με έντονες πολιτισμικές αντιθέσεις. 
Το ανατολικό τμήμα της χώρας κατοικείται κυρίως από ρωσόφωνους και χριστιανούς ορθόδοξους στο θρήσκευμα, που αποτελούν σχεδόν το 50% του συνολικού πληθυσμού και πρόσκειται ανοιχτά στη Ρωσία.
Το δυτικό τμήμα της χώρας κατοικείται από έναν πληθυσμό που μιλάει ουκρανικά - μάλιστα κοντά στα σύνορα με την Πολωνία υπάρχουν τμήματα που μιλούν πολωνικές διαλέκτους - και ανήκει θρησκευτικά στην Ουνία, η οποία ακολουθεί το ορθόδοξο θρησκευτικό τυπικό, αναγνωρίζει όμως ως ηγέτη της τον Πάπα της Ρώμης και, φυσικά, ονειρεύεται την απαγκίστρωση από τη Ρωσία και την προσχώρηση της Ουκρανίας στη Δύση. Είναι κι αυτοί κάτι λιγότερο από το 50% του πληθυσμού. 
Κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχει και μια μειοψηφία που αναζητά απελπισμένα  τη θέση της ανάμεσα στις δυο ισχυρές και ανταγωνιστικές πολιτισμικές ταυτότητες. 
Αναμφισβήτητο είναι επίσης το ότι η οικονομική ελίτ της χώρας - όπως και σε κάθε χώρα που γεννήθηκε από τα ερείπια της ΕΣΣΔ - αποτελείται εξ ολοκλήρου από αυτή την ιδιαίτερη ομάδα μεσαίων στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, που σε μια νύχτα οικειοποιήθηκαν, με μαφιόζικες μεθόδους, το Δημόσιο πλούτο, αναβαπτιζόμενοι σε ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού. 
Ανάλογου φυράματος είναι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων της χώρας. Οι οποίοι ηγούνται κυρίως κομμάτων που ταυτίζονται με μια από τις δυο πολιτισμικές ταυτότητες και καθορίζουν τις συμμαχίες τους με αποκλειστικό γνώμονα το μεγάλωμα του κομματιού της πίτας των πόρων της χώρας που θα ελέγχουν.
Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης, των συγκρούσεων μεταξύ των Ουκρανών ολιγαρχών (ο όρος μαφιόζων θα ήταν ενδεχομένως πιο σωστός), της αδυναμίας της Δύσης για χάραξη ενιαίας και σαφούς στρατηγικής έναντι της Ρωσίας, αλλά και της αδυναμίας της Ρωσίας να επιβάλει τη βούλησή  της είχε ως αποτέλεσμα η παρούσα σύγκρουση να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Είναι γεγονός ότι η σπίθα που μετέτρεψε τις μαχητικές, αλλά χωρίς χρήση πυροβόλων όπλων διαδηλώσεις, σε ένοπλες, άναψε λίγες μόλις ώρες μετά την ψήφιση από την ουκρανική Βουλή νόμου αμνήστευσης των κρατούμενων αντικαθεστωτικών.
Κίνηση την οποία οι ηγέτες της αντιπολίτευσης δε θέλησαν ή δε μπόρεσαν να αξιοποιήσουν, είτε γιατί πίστεψαν πως είχαν κερδίσει το παιγνίδι, είτε γιατί υποτίμησαν την ενδυνάμωση των νεοναζί τους τελευταίους μήνες.
Οι τελευταίοι έκαναν χρήση πυροβόλων όπλων - οι πρώτοι νεκροί της Τετάρτης ήταν επτά αστυνομικοί από σφαίρες - για να υπάρξει η απάντηση των ειδικών δυνάμεων της Αστυνομίας με πυρ στο ψαχνό.  «Θα είμαι ειλικρινής, η κυβέρνηση δεν ελέγχει τις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας, ούτε κι η αντιπολίτευση μπορεί να ελέγξει την Πλατεία Ανεξαρτησίας. Η Ουκρανία είναι ένα απέραντο μπάχαλο», δήλωνε σήμερα στα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία ο Αρσένι Γιάτσενιουκ, ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της αντιπολίτευσης και πρότεινε τη δημιουργία «αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης», για να μπορέσει ν' αρχίσει ένας διάλογος. Όμως για αν γίνει διάλογος χρειάζονται συνομιλητές με κύρος. 
Ο πρόεδρος Γιανούκοβιτς αντιμετωπίζεται από τους πάντες ως αποδιοπομπαίος τράγος. Η Δύση πνέει μένεα εναντίον του, για την ακύρωση, την τελευταία στιγμή, της υπογραφής του Συμφώνου Συνεργασίας με την ΕΕ και του καταλογίζει την αποκλειστική ευθύνη της βίας. Η Ρωσία, δια στόματος του πρωθυπουργού της Μεντβέντεφ αποκάλεσε την κυβέρνησή του «σφουγγαρίστρα που σκουπίζουν όλοι τα παπούτσια τους», καταλογίζοντάς του όχι επαρκή επίδειξη πυγμής.
Οι ηγέτες της Αντιπολίτευσης Κλίτσκο και Γιάτσενιουκ, που είναι και οι προνομιακοί συνομιλητές της ΕΕ, δεν έχουν ουσιαστική επιρροή στους διαδηλωτές, όπου πλέον τον πρώτο λόγο παίζουν οι νεοναζί.
Ο συνδυασμός της απουσίας συγκεκριμένης στρατηγικής εκ μέρους  των εκτός Ουκρανίας παικτών και η μετατροπή των διαδηλώσεων σε ένοπλες, με την ανάλογη απάντηση εκ μέρους των δυνάμεων καταστολής προδιαθέτουν για το χειρότερο: τη βύθιση της χώρας σε ένα μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο ο οποίος θα είναι και το πρώτο πεδίο αντιπαράθεσης της Δύσης με τη Ρωσία στο πλαίσιο ενός νέου Ψυχρού Πολέμου.
Τα ερωτήματα που τίθενται πλέον είναι δυο: αν ο νέος Ψυχρός Πόλεμος συνιστά πραγματικά στρατηγική επιλογή της Ρωσίας και της Δύσης και αν οι παίκτες στο ουκρανικό μέτωπο έχουν, όπως δείχνουν τα πρώτα σημάδια αυτονομηθεί, σε σημείο που να μη μπορούν να ελεγχθούν.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης

 

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΧΑΜΗΛΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ

Το παράπλευρο σκίτσο αναπαριστά, καλύτερα από χίλιες αναλύσεις, τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγεται, κάθε φορά που αρχίζει, ο διάλογος για μια «οριστική και βιώσιμη λύση του Κυπριακού».
Όμως οι συνομιλίες που ξεκίνησαν πρόσφατα, οι πρώτες σοβαρές μετά από την αποτυχία του Σχεδίου Ανάν, θα διεξαχθούν με την Ελλάδα και την Κύπρο σε εξαιρετικά δυσχερή διπλωματική θέση και τους διεθνείς παράγοντες αποφασισμένους, για πρώτη φορά, να ασκήσουν πιέσεις προς μία μόνο κατεύθυνση: την ελληνοκυπριακή - ελληνική.

Η πρόσφατη επίσκεψη - προοίμιο της επανέναρξης των συνομιλιών για το Κυπριακό - του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, αποκάλυψε την πλήρη διάσταση απόψεων της ελληνικής και της τουρκικής πλευράς ως προς το τι σημαίνει «οριστική και βιώσιμη λύση του Κυπριακού». Κάτι που βεβαίως δεν είναι καινούριο, αλλά που, σε κάθε περίπτωση, μας οδηγεί σε ένα σημείο εκκίνησης της προ του Σχεδίου Ανάν εποχής.
Γεγονός είναι βεβαίως, πως το αρχικό κοινό ανακοινωθέν των Αναστασιάδη - Έρογλου, διατηρεί δυο βασικά κεκτημένα του Σχεδίου Ανάν: την ενιαία διεθνή οντότητα και ιθαγένεια, όμως η προφανής διάσταση απόψεων Βενιζέλου - Νταβούτογλου επί του θέματος, κατά τις δηλώσεις που έκαναν μετά τη συνάντησή τους στην Αθήνα, δείχνει ότι ο δρόμος μόνο ανθόσπαρτος δεν είναι.
Πέραν αυτού, η καθυστέρηση του ίδιου του Βενιζέλου να επικροτήσει το κοινό ανακοινωθέν, που εντούτοις ήταν σαφώς πιο κοντά στις δικές του απόψεις από ό,τι στις απόψεις του Νταβούτογλου, η απουσία κάθε σχολιασμού από πλευράς Νέας Δημοκρατίας και οι κραυγές της αντιπολίτευσης για «νέο σχέδιο Ανάν», δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά στοιχεία γως προς τη βούληση της ελληνικής κοινωνίας να γίνει μέρος της λύσης.
Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η κατάσταση στην Κύπρο, όπου ο κυβερνητικός εταίρος του Νίκου Αναστασιάδη, το  ΔΗΚΟ, συνοδευόμενο από τον αποτυχόντα υποψήφιο Γιώργο Λιλήκα κάνουν λόγο για «μειοδοσία».
Από την άλλη γεγονός είναι ότι οι παρούσες συνομιλίες γίνονται με πολύ δυσμενέστερους για την Ελλάδα και την Ελληνοκυπριακή πλευρά από αυτές του Σχεδίου Ανάν. Ας συνοψίσουμε:
Κατ' αρχή οι συνομιλίες ξεκινούν με την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα χρεοκοπημένες. Αυτό περιορίζει ουσιαστικά τη διαπραγματευτική τους ικανότητα.Το 2002, στην κατάσταση αυτή βρίσκονταν η Τουρκία. Αντιθέτως η Ελλάδα ήταν μέλος της Ευρωζώνης, η Κυπριακή Δημοκρατία είχε εξασφαλίσει την ένταξή της στην ΕΕ και το δέλεαρ του Ευρωπαϊκού διαβατηρίου ήταν αυτό που ώθησε την Τουρκοκυπριακή κοινότητα και σημαντικό αριθμό εποίκων να υπερνικήσουν τις αντιδράσεις του Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος θεωρούσε την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν «εθνική μειοδοσία» (κατά διαβολική σύμπτωση το ίδιο πίστευε και ο Τάσος Παπαδόπουλος).
Επίσης, την εποχή των διαπραγματεύσεων επί του Σχεδίου Ανάν η ΕΕ είχε παίξει έναν ουσιαστικό διαμεσολαβητικό ρόλο. Αντιθέτως τώρα θα είναι πανταχού απούσα και οι μόνοι διεθνείς παίκτες είναι οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ρωσία.
Η Ρωσία θα κάνει, όπως έκανε και με το Σχέδιο Ανάν, κάθε δυνατή προσπάθεια να τορπιλίσει την όποια λύση, καθώς εκτιμά πως η οιαδήποτε λύση του Κυπριακού, θα ενδυναμώσει το ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο, άρα θα καταστήσει ακόμα πιο επισφαλή τη δική της παρουσία. Και θα αντιδράσει τόσο πιο έντονα, όσο θα εκτιμά ότι υπάρχει κίνδυνος οι εξελίξεις στη Συρία να της αποστερήσουν την τελευταία της ναυτική βάση στη Μεσόγειο. 
Πέραν αυτού, τυχόν λύση του Κυπριακού, θα καταστήσει εφικτή την αξιοποίηση των Κυπριακών κοιτασμάτων φυσικού αερίου, πράγμα το οποίο σημαίνει μικρότερη εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο.
Το Ηνωμένο Βασίλειο θεωρεί την Κύπρο, όπως και κάθε άλλη πρώην κτίση της άλλοτε Μεγάλης Βρετανίας, χώρο επιρροής του, στον οποίο πρέπει να έχει πρωταρχικό ρόλο στον καθορισμό των πολιτικών εξελίξεων. Σε αυτή τη λογική δεν έχει κανένα συμφέρον να υποστηρίξει λύσεις που θα καταλήγουν σε μια λειτουργική κρατική οντότητα, όπως ήταν το Σχέδιο Ανάν. Αντιθέτως, θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για μια λύση τύπου Ζυρίχης, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για το μέλλον.
Οι ΗΠΑ έχουν δυο στόχους. Ο πρώτος είναι η επαναπροσέγγιση των δυο παραδοσιακών τους συμμάχων στο χώρο της Μέσης Ανατολής, του Ισραήλ και της Τουρκίας.  Ο δεύτερος είναι να καταστούν το ταχύτερο δυνατόν εκμεταλλεύσιμα τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της περιοχής, για τους λόγους που προαναφέραμε.
Αυτό σημαίνει όμως ότι, όσο κι αν δεν είναι της αρεσκείας τους ο Ερντογάν - ο οποίος ωστόσο έχει την ευστροφία να έχει προωθήσει ουσιαστικά όλες ανεξαιρέτως τις στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης Ομπάμα στη Μέση  Ανατολή - με τίποτα δε θα ενθαρρύνουν μια κατάσταση η οποία θα έφερνε το Ισραήλ αντιμέτωπο με την Τουρκία.
Κατά συνέπεια τα όνειρα Ελληνοκυπρίων και Ελλήνων «τουρκοφάγων», που ονειρεύονταν Τουρκοϊσραηλινό πόλεμο σε περίπτωση κρίσης στην Κύπρο, πλανώνται πλάνη οικτράν. Τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου, από μοχλός πίεσης, όπως πιστεύουν πολλοί Έλληνες και Ελληνοκύπριοι προς την Τουρκία, θα μετατραπούν σε μοχλό πίεσης προς την ελληνοκυπριακή πλευρά.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Η ξαφνική, ανεξήγητη και προκλητική, απέναντι στους διεθνείς συνομιλητές του, αλλαγή στάσης του Τάσου Παπαδόπουλου, που συμφώνησε στο Σχέδιο Ανάν στη Λουκέρνη και κάλεσε τους Ελληνοκύπριους να το καταψηφίσουν 48 ώρες μετά από την Κύπρο, είχε εξαγριώσει πολλούς ανθρώπους των διεθνών ΜΜΕ, οι οποίοι επί 30 συναπτά έτη είχαν στηρίξει τις ελληνοκυπριακές θέσεις στο Κυπριακό και είχαν επενδύσει στο Σχέδιο Ανάν. Οι άνθρωποι αυτοί θα είναι σε κάθε βήμα της διαπραγμάτευσης αρνητικά προκατειλημμένοι κατά της ελληνοκυπριακής πλευράς. Και μπορεί αυτό να μην είναι καθοριστικό, θα παίξει όμως το ρόλο του.
Υπό αυτές τις συνθήκες οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να ετοιμάζονται για μια πρόταση που θα τους προσφέρει πολύ λιγότερα από όσα τους προσέφερε το Σχέδιο Ανάν. Και είτε να ετοιμαστούν για έναν οδυνηρό και αμφίβολης αποτελεσματικότητας συμβιβασμό, είτε να ξεχάσουν τα όνειρα για έσοδα από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. 
Εκτός κι αν είναι αποφασισμένοι αν αποδεχτούν μια επίσημη - και συμφωνημένη - διχοτόμηση του νησιού. Με δεδομένη την ανελαστικότητα της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής προσέγγισης, ίσως μια συμφωνημένη επισημοποίηση της διχοτόμησης, με κάποια ανταλλάγματα για την ελληνοκυπριακή πλευρά, να είναι προτιμότερη από μια λύση τύπου Ζυρίχης.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ

Η πρωτοφανούς ιταμότητας ποινική δίωξη για κατασκοπεία σε βάρος της δημοσιογράφου Πόπης Χριστοδουλίδου, επειδή αναδημοσίευσε ένα τεύχος του Φύλλου της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως,  και η θρασεία αξίωση μιας ανακριτού της Κω να μην προβληθεί στις 18 Φεβρουαρίου το αφιερωμένο στην τραγωδία στο Φαρμακονήσι επεισόδιο της εκπομπής του MEGA «Πρωταγωνιστές», σηματοδοτούν τη γενικευμένη επίθεση, εκ μέρους του Σαμαρικού παρακράτους, κατά της Ελευθερίας του Τύπου.  

Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο από κάποια σπαρταριστή κωμωδία, όμως είναι πραγματικότητα και συνέβη στην Ελλάδα, όχι στο καθεστώς της Βορείου Κορέας: στη δημοσιογράφο Πόπη Χριστοδουλίδου ασκήθηκε ποινική δίωξη για παραβίαση των άρθρων 143 και 144 του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα (δημοσιοποίηση στρατιωτικών μυστικών). 
Το έγκλημά της; Αναδημοσίευσε τροπολογία, που ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων και δημοσιεύτηκε στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως στις 9 Δεκεμβρίου 2013. Και φυσικά, διατύπωσε τις επιφυλάξεις της για όσα είχε ψηφίσει η Βουλή και είχαν γίνει Νόμος του Κράτους (Βλ. http://peiratikoreportaz.blogspot.gr/2014/02/blog-post_9411.html ). 
Βεβαίως, μετά το θόρυβο που ξέσπασε, στον οποίο τα «πολιτικώς ορθά ΜΜΕ» και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ φρόντισαν να μη συμμετάσχουν, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών έβγαλε μια ανακοίνωση στην οποία επισημαίνεται ότι διατάχθηκε «απλώς προκαταρκτική εξέταση». Ανακοίνωση η οποία προσβάλλει τον κοινό νου, μιας και κάτι που έχει δημοσιευτεί σε ΦΕΚ δε μπορεί να θεωρηθεί στρατιωτικό μυστικό.
Ανακοίνωση η οποία διαψεύδεται από το πρακτικό της κατάθεσης της Πόπης Χριστοδουλίδου, η οποία είναι απολογία κατηγορούμενης παρουσία των συνηγόρων της. Η δε κατάθεσή της έλαβε χώρα στη Διεύθυνση Κρατικής Ασφάλειας, όπου στην αρχή, με την απειλή της άσκησης δίωξης, της ασκήθηκαν πιέσεις για να διαγράψει το επίμαχο δημοσίευμα από το ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, σύμφωνα με δηλώσεις του δικηγόρου της Παναγιώτη Σαπουντζάκη σε ξένο ΜΜΕ.
Θα μπορούσε κανείς, επικαλούμενος την ανακοίνωση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, να ισχυριστεί ότι υπήρξε παράνομη συμπεριφορά εκ μέρους των Αστυνομικών της Διεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας, όμως το γεγονός ότι ουδεμία έρευνα έχει ξεκινήσει σε βάρος των αξιωματικών που ανέκριναν την Πόπη Χριστοδουλίδου, αποδεικνύει ότι σίγουρα η ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης ήταν εν γνώσει των ενεργειών τους και πιθανότατα, είναι τυπικά καλυμμένοι.
Λεπτομέρεια: η Πόπη Χριστοδουλίδου ασκεί έντονη κριτική στην ηγεσία του Λιμενικού Σώματος και στο Λιμενάρχη Πειραιά, όπως προκύπτει από μια περιήγηση στο ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ. 
Οπότε η παράνομη δίωξη που της ασκήθηκε για ανύπαρκτο αδίκημα με κινητοποίηση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών και της Διεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας έχει ένα και μόνο στόχο: να την τρομοκρατήσει και να την υποχρεώσει σε σιωπή. 
Αντίστοιχης ιταμότητας είναι και η αξίωση της ανακριτού της Κω, η οποία διεξάγει την ανάκριση για το τι ακριβώς συνέβη και πνίγηκαν 12 μετανάστες στο Φαρμακονήσι, να μη δημοσιευτεί το αφιερωμένο σε αυτή την τραγωδία επεισόδιο της εκπομπής του MEGA «Πρωταγωνιστές», του Σταύρου Θεοδωράκη, με το πρόσχημα ότι «θα έβλαπτε τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης».
Είναι προφανές ότι η ιδιάζουσα αντίληψη της κυρίας ανακριτού περί Ελευθερίας των ΜΜΕ είναι ασύμβατη με το Κράτος Δικαίου. Αντιθέτως είναι απολύτως συμβατή με καθεστώτα σαν της Βόρειας Κορέας ή των χωρών της Κεντρικής Ασίας.
Θα ήταν σκόπιμο σε αυτή την περίπτωση να υπενθυμίσουμε ότι η Κυβέρνηση, δια στόματος του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας είχε αρνηθεί επί μέρες να διατάξει τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, κατηγορώντας μάλιστα τον Επίτροπο του Συμβουλίου της Ευρώπης Νιλς Μούιζνιεκς, ούτε λίγο ούτε πολύ, για προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. 
Τη δικαστική διερεύνηση τη ζήτησε τελικά ο κ. υπουργός με βαριά καρδιά,μετά από επίμονες επεμβάσεις της Ευρωπαίας Επιτρόπου Εσωτερικών Υποθέσεων Σεσίλια Μάλστρομ και τις αντιδράσεις ακόμα και του ΠΑΣΟΚ.
Το μήνυμα σε αυτή την περίπτωση είναι ακόμα πιο ισχυρό και απευθύνεται στο Σταύρο Θεοδωράκη: «Δε μας ενδιαφέρει κύριε αν εργάζεσαι σε ΜΜΕ - κολαούζο της εξουσίας. Αυτό δε σου δίνει το δικαίωμα να ασχολείσαι με ό,τι θέλεις».
Προς το παρόν μένει να αποδειχθεί αν το MEGA και ο δημοσιογράφος θα «συμμορφωθούν προς τα υποδείξεις» ή αν θα τις αγνοήσουν και σε ποιο βαθμό.
Γεγονός είναι ότι ο παρακρατικός μηχανισμός του Αντώνη Σαμαρά αισθάνεται πλέον αρκετά ισχυρός ώστε  να κινεί παράνομες δικαστικές διώξεις, να αξιώνει το δικαίωμά του στη λογοκρισία, να ζητάει απολύσεις δημοσιογράφων. 
Πιστεύουν πως έχουν τη δύναμη, και είναι σίγουρο ότι θα την αποκτήσουν αν οι δημοσιογράφοι δεν κινητοποιήσουν όσο κουράγιο τους έχει απομείνει - η ανεργία ξεπερνάει το 40% στον κλάδο -  για να βάλουν φραγμό στις ολοκληρωτικές διαθέσεις του Αντώνη Σαμαρά και της καμαρίλας του.
Κι αν η κοινωνία δε στρέψει επιδεικτικά τα νώτα τους προς τα ΜΜΕ που συμπεριφέρονται ως μηχανισμοί προπαγάνδας της Εξουσίας  - η κυβερνητική εξουσία δεν είναι η μόνη που απαιτεί από τα ΜΜΕ το ρόλο του κολαούζου, στην παρούσα φάση όμως είναι μακράν η πιο επικίνδυνη - και  προς τους δημοσιογράφους που προτιμούν το ρόλο του παπαγάλου από αυτόν του ελεύθερου ανθρώπου.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Penny Lane

Είδα στο διαδίκτυο ότι αυτές τις μέρες (συγκεκριμένα στις 9 Φεβρουαρίου), συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση των Beatles στη βορειοαμερικάνικη τηλεόραση. Μια γεύση από την ατμόσφαιρα αυτού του συμβάντος, που σηματοδότησε την εισβολή της βρετανικής ποπ μουσικής στη βορειοαμερικάνικη αγορά, μπορούμε να έχουμε παρακολουθώντας το παρακάτω βιντεάκι:
Το γεγονός αυτό είχε τις προεκτάσεις του πέρα από τη μουσική σκηνή της Ευρώπης και της Αμερικής. Συνέβαλε στη διαμόρφωση μιας νεανικής κουλτούρας υπέρβασης των καθιερωμένων προτύπων ζωής και αναζήτησης της ευδαιμονίας και της ελευθερίας στις προσωπικές επιλογές του καθενός, που δεν άφησε ασυγκίνητους ακόμα και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Στο νου μου έρχεται μια ξεχασμένη ταινία του Πίτερ Σέλλερς, με τον ίδιο να υποδύεται τον ευκατάστατο σαραντάρη αστό που προσπαθεί να ξεφύγει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, προσεγγίζοντας νέα παιδιά με ελευθεριακή κουλτούρα και τρόπο ζωής. Και ήταν διάχυτη η αίσθηση ότι είχε φτάσει ο καιρός να ξεπεραστούν οι οδύνες και οι δυσκολίες του πρόσφατου ακόμα παγκόσμιου πολέμου και της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, διεκδικώντας το δικαίωμα στην απόλαυση και αναζητώντας προσωπικές διαδρομές δημιουργικότητας και ατομικής ανέλιξης, σε ένα κοινωνικό περιβάλλον ευημερίας, που στις ανεπτυγμένες χώρες εκείνης της εποχής φαινόταν δεδομένο και κατοχυρωμένο.
Αυτή η ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και αισιοδοξίας για το μέλλον ανακόπηκε από το 1968 και μετά, όταν το πιο ριζοσπαστικοποιημένο κομμάτι της νεολαίας και των εργαζόμενων επιχείρησε την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης και την «έφοδο στον ουρανό». Αυτό τρόμαξε όσους έβλεπαν μεν με συμπάθεια την πολιτιστική κίνηση της εποχής, αλλά δεν ήθελαν να ακούσουν για ανατροπή του κοινωνικού και οικονομικού στάτους κβο. Και η ιθύνουσα τάξη βρήκε τον τρόπο να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, να καταργήσει κοινωνικές κατακτήσεις προηγούμενων δεκαετιών και να οδηγήσει στη φτώχεια ευρεία στρώματα του πληθυσμού, με αποκορύφωμα την κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια και όλα τα δεινά που αυτή επέφερε. There is no alternative έλεγαν οι θατσερικοί απο τη δεκαετία του’80, που στην απλή νεοελληνική σημαίνει «να τελειώνουμε με τις αυταπάτες, η ευημερία και η απόλαυση είναι για τους λίγους, ενώ η ένδεια και η ανασφάλεια για τους πολλούς».
Η διέξοδος από την κρίση δεν είναι καθόλου προφανής και δεν είναι αντικείμενο συζήτησης στην παρούσα ανάρτηση. Ένα μόνο έχω να πω: η λύση ίσως να βρίσκεται μπροστά μας, ή κάτω από τη μύτη μας, μόνο που θα πρέπει να αλλάξει η οπτική μας για τα πράγματα και ο τρόπος που συγκροτούμε την αντίληψή μας για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Σκέψεις ή εμπειρίες φαινομενικά ασύνδετες και χωρίς σημασία μπορούν να αποκτήσουν νόημα και συνοχή κάτω από μια άλλη ενοποιητική ματιά. Μήπως κάτι τέτοιο προσπαθούν να πουν  οι Beatles μέσα από τους παράξενους στίχους του Penny Lane, που ωστόσο σαν να υπαινίσσονται ότι υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πραγματικότητα μέσα από την καθημερινή ρουτίνα; Μπορούμε να ακούσουμε το τραγούδι από τον παρακάτω σύνδεσμο:

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης



Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΕ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ, ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΑ

Οι καταιγιστικές αλλαγές στην εκλογική νομοθεσία, στις οποίες επιδίδεται το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου θα ήταν για σπαρταριστά γέλια αν δεν συνιστούσαν απόδειξη της προκλητικής περιφρόνησης και των δυο προς τους Δημοκρατικούς θεσμούς.
Ακόμα πιο ανησυχητική όμως είναι η απουσία αντιδράσεων από μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μέτρα και μεθοδεύσεις που φλερτάρουν με τη συνταγματική εκτροπή.

Η απέχθεια του Αντώνη Σαμαρά προς τους δημοκρατικούς θεσμούς ήταν γνωστή από το 1983, όταν, επικεφαλής των ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ - μιας παραστρατιωτικά οργανωμένης δύναμης κρούσης της ΟΝΝΕΔ - φρόντιζε να μείνει η επίσκεψη Αβέρωφ - τότε Προέδρου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ για τους νεότερους - αξέχαστη στους Πελοποννήσιους και ιδίως στους Καλαματιανούς. Επί τρεις ημέρες οι Κένταυροι έσπαγαν τις βιτρίνες όσων καταστημάτων είχαν τολμήσει να μην κολλήσουν στην προθήκη τους τη φωτογραφία του Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα.
Μας την υπενθύμισε στις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν, πριν ακόμα συγκροτήσει με χρήματα του υπουργείου Εξωτερικών το κόμμα του, την αλήστου μνήμης ΠΟΛΑΝ, είχε συγκροτήσει το περιβόητο ΔΙΚΤΥΟ 21, που φρόντιζε να απολύονται οι «ανθέλληνες», δημοσιογράφοι οι οποίοι αμφισβητούσαν την «μια, μοναδική και, φυσικά, ελληνική και μόνο ελληνική Μακεδονία».
Και φυσικά, έσπευσε να το διαλαλήσει σε όλους τους τόνους, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Με έναν πολιτικό λόγο ρατσιστικό, ακραία εθνικιστικό, μισαλλόδοξο, υστερικό (αλήθεια πόσοι θυμούνται τις απειλές του για παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο του τότε Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου;).
Άλλο τόσο γνωστή σε όλους είναι και η εξουσιολαγνεία του Ευ. Βενιζέλου. Και είναι τόση, που μπροστά της κανένας συμβιβασμός δεν είναι ανεπίτρεπτος, καμιά πολιτική συμμαχία δεν είναι παρά φύσιν. Σίγουρα πολλοί λίγοι τον θυμούνται, ως συνδικαλιστή της προσκείμενης στην ΕΔΗΚ (Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου) Δημοκρατικής Πορείας, να βγάζει στα φοιτητικά αμφιθέατρα πύρινους λόγους κατά του «ολετήρα του ελληνισμού», όπως αποκαλούσε τότε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Για να σπεύσει, δέκα χρόνια αργότερα, «νέος καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου» ων, να προσφέρει συνταγματική κάλυψη σε, τουλάχιστον προβληματικές θεσμικά, ενέργειες του Α. Παπανδρέου, την εποχή που ο τελευταίος προσπαθούσε αντί πάσης θυσίας να κουκουλώσει το σκάνδαλο Κοσκωτά. Και ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα με μια ταχύτατης εξέλιξης πολιτική σταδιοδρομία.
Ήταν εντελώς φυσικό, από τη στιγμή που συναντήθηκαν οι δυο αυτοί «Ηρακλείς της Δημοκρατίας», να επιδοθούν σε ένα χωρίς προηγούμενο κρεσέντο αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων.
Έτσι είδαμε την κατάχρηση της προσφυγής σε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, είδαμε να κλείνει η Δημόσια τηλεόραση της χώρας «διότι δεν προέβαλλε το εθνικόν έργον του Πρωθυπουργού», είδαμε να επιβάλλονται φόροι με υπουργικές αποφάσεις, και να ψηφίζονται νόμοι με αναδρομική ισχύ. 
Αυτό όμως που συμβαίνει με τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν έχει το ταίρι του. Στην αρχή οι κυβερνώντες επιδίωξαν, κατά παράβαση του γράμματος της σχετικής νομοθεσίας, να αναβάλουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές ως τα τέλη του 2015. Ακολούθως, παραβιάζοντας το πνεύμα του νόμου, αποφάσισαν οι ευρωεκλογές να συμπέσουν με το δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, ευελπιστώντας, προφανώς, σε υψηλή αποχή λόγω του ότι δεύτερος γύρος δε θα λάβει χώρα σε όλους τους δήμους. Τα τελευταία τους επιτεύγματα ήταν η καθιέρωση της σταυροδοσίας στις ευρωεκλογές και η μεθόδευση της απαγόρευσης της ψήφου των ετεροδημοτών στις αυτοδιοικητικές εκλογές στον τόπο κατοικίας τους. Και φυσικά η ακύρωση του νόμου του 2010 που επέτρεπε σε ομογενείς και νόμιμους μετανάστες να ψηφίζουν στις Δημοτικές Εκλογές, αν και το τελευταίο απλώς αποτελούσε εφαρμογή μιας κατάφωρα ενάντιας στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και της ΕΣΔΑ απόφασης του Δ' Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, προς τέρψιν των νεοναζιστικών αποβρασμάτων.
Όλα αυτά αναμφίβολα παραπέμπουν σε πρακτικές χωρών με «μακρά δημοκρατική παράδοση», όπως η Ταϋλάνδη, η Ζιμπάμπουε, η Αίγυπτος, η Γεωργία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία κ.λ.π.
Στην Ελλάδα, σε κάθε περίπτωση, τέτοια κατάσταση είχαμε να ζήσουμε από τις εκλογές του 1956 και του 1958, όπου το εκλογικό σύστημα κόβονταν και ράβονταν για την επίτευξη δυο σκοπών: την εξασφάλιση της πολιτικής κυριαρχίας της ΕΡΕ, ακόμα κι αν ήταν μειοψηφία και την κοινοβουλευτική περιθωριοποίηση της ΕΔΑ.
Απέναντι σε αυτό το αντικοινοβουλευτικό όργιο οι χλιαρές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης τουλάχιστον προβληματίζουν. Διότι, ανεξαρτήτως του αν τα ηγετικά στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πιστεύουν πως στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές θα καταγάγουν περιφανή νίκη, υποχρέωσή τους είναι να αναδείξουν αυτό το αντικοινοβουλευτικό και αντιδημοκρατικό όργιο, να το καταγγείλουν, να καλέσουν τους πολίτες σε αντίδραση, να αξιώσουν τη λογοδοσία των υπεύθυνων.
Και οι εξηγήσεις για την παράδοξη αυτή συμπεριφορά είναι δυο: είτε είναι πεπεισμένοι πως, ανεξάρτητα από τις εκλογικές μεθοδεύσεις, οι οποίες αποσκοπούν μονάχα στη φαλκίδευση του εκλογικού αποτελέσματος, θα πετύχουν περιφανή νίκη, είτε τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά είναι πολύ υποτονικά και αδυνατούν να κατανοήσουν τη σημασία της προστασίας των κοινοβουλευτικών θεσμών.
Αν ισχύει το πρώτο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνα αφελής. Διότι το επόμενο βήμα των κυβερνώντων, αν δεν υπάρξει αντίδραση, θα είναι η μεθόδευση εκλογών βίας και νοθείας, στο πρότυπο αυτών του 1961.
Αν ισχύει το δεύτερο τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. Διότι σε αυτή την περίπτωση, τα ασθενή δημοκρατικά αντανακλαστικά συνεπάγονται ασθενή πίστη στη Δημοκρατία και, κατά συνέπεια, επίσης ροπή σε αυταρχικές πολιτικές επιλογές.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης  
  

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

ΕΥΡΩΠΗ: ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ Ή Η ΦΥΛΑΚΗ ΜΑΣ;

Μου πήρε πολλές εβδομάδες βασανιστικής σκέψης μέχρι να αποφασίσω να γράψω αυτό το κείμενο.
Και τώρα που το γράφω έχω στο στόμα μου τη στυφή γεύση μιας βαριάς προσωπικής πολιτικής ήττας.
Τη φράση «η Ευρώπη είναι το σπίτι μας», που αποτέλεσε τον οδηγό της πολιτικής μου σκέψης και δράσης για τρεις σχεδόν δεκαετίες, και την οποία επαναλαμβάνουν μονότονα το πλήθος των πολιτικών ηγετών, από τους πολιτικούς εκπροσώπους του διεφθαρμένου αντιδημοκρατικού και ανελεύθερου καθεστώτος που μας κυβερνά*, μέχρι τους πιο καλοπροαίρετους πολιτικούς ανθρώπους, (Γ. Παπανδρέου, Κουβέλης, Τσίπρας, Χρυσόγελος κ.α.) δε μπορώ να την εκστομίσω πια.
Περιδιαβαίνοντας καθημερινά τους δρόμους της Αθήνας, αντιμέτωπος με τα βλέμματα των κάθε μέρα και περισσότερων άστεγων και ζητιάνων, νιώθω όλο και περισσότερο πως η Ευρώπη έχει γίνει ένα απέραντο Κωσταλέξι**, με τον ελληνικό λαό στο ρόλο της Ελένης.
Μακάρι να κάνω λάθος.
Αγαπητοί φίλοι και για δεκαετίες συνοδοιπόροι,
Τα παραπάνω λόγια ίσως να σας φαίνονται υπερβολικά, ειπωμένα κάτω από το βάρος της κάθε μέρα δυσκολότερης οικονομικής πραγματικότητας, που κάνει το χαμόγελο όλο και πιο δύσκολα να κοσμεί τα στόματά μας.
Θα μπορούσα να τα είχα πει όλα αυτά βασισμένος σε στοιχεία, με λόγια στρογγυλεμένα, όπως έχω κάνει δεκάδες φορές μέχρι σήμερα, για να μου προσάψετε το χαρακτηρισμό του «υπερβολικού» ή για να μου απαντήσετε «και λίγα λίγα λες», όπως κάνατε μέχρι τώρα. Πιθανόν να συνεχίσω να το κάνω και στο εξής.
Ε λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση μου θυμίζει κάθε μέρα περισσότερο μια ευρεία οικογένεια, ένα σόι. Όπου κάτω από τον πατριάρχη της ζουν οι γιοι με τις οικογένειές τους.
Όπου ένας από τους γιούς, από άλλη σύζυγο μάλιστα***, σπατάλησε στο τζόγο και σε γλεντοκόπια, όχι μόνο τα χρήματα που του αναλογούσαν, αλλά και χρήματα του σογιού. Και άλλοι γιοι του πατριάρχη έκαναν παρεμφερή πράγματα, όμως αυτοί ήταν τα «καλά παιδιά», γιατί ήταν από τη νέα του σύζυγο.
Όλοι ήξεραν τι γίνεται, κανείς δε μιλούσε όμως. Βεβαίως όλοι τον κακολογούσαν πίσω από την πλάτη του, πράγμα που αυτός έκανε τους ανταπέδιδε. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά και κάποιοι από τα μεγάλα του παιδιά, όχι όλα.
Τα ίδια ή παρεμφερή πράγματα έκαναν και άλλοι γιοι, όμως αυτοί ήταν από τη νέα σύζυγο, δεν ήταν τα «χαμένα που τα μαζέψαμε».
 Μέχρι τη μέρα που ήρθε ένας τρελός λογαριασμός από ένα σκυλάδικο, όπου ο καλός μας δεν είχε αφήσει γυαλί στο ράφι, πίνοντας στην υγεία εκδιδόμενων γυναικών. Το λογαριασμό τον παρέλαβε ένας από τους γιους του, από αυτούς που δε συμμερίζονταν τις συμπεριφορές του πατέρα, κι έτρεξε στον πατριάρχη, μιας και δεν είχε φράγκο για να τον πληρώσει.
Ο πατριάρχης κι οι άλλοι γιοι του άστραψαν και βρόντηξαν. Αξίωσαν από το γιο του ασώτου να πληρώσει «εδώ και τώρα» όλα τα χρέη.
Επίσης κλείδωσαν όλη την οικογένεια του ασώτου σε ένα δωμάτιο, λέγοντάς τους ότι δε θα βγούνε αν δεν εργαστούν να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Όμως τους είχαν όλους αλυσοδεμένους και τους απαγόρευαν να βγουν και περίμεναν  να ξεχρεώσουν το χρέος με το φαΐ που τους έδιναν, κάθε μέρα και λιγότερο, με τη μορφή δανείου μάλιστα  το οποίο είχε και ψηλό επιτόκιο.
Ο γιος που είχε προστρέξει στον πατριάρχη έβλεπε ότι σε μια γωνιά του δωματίου που είχαν κλείσει αυτόν και την υπόλοιπη οικογένεια, η κεντρική κολόνα έπασχε επικίνδυνα. Ότι αν όλοι μαζί την έσπρωχναν, θα έπεφτε ο εξωτερικός τοίχος και ίσως να έβγαιναν όλοι έξω, όμως θα καταστρέφονταν και μεγάλο μέρος του σπιτιού, ίσως και όλο. 
«Δε θα γκρεμίσω εγώ το σπίτι μας», είπε, και έκανε ό,τι νόμιζε πως περνούσε από το χέρι του για να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Μέχρι που έγινε ο στόχος της οργής της υπόλοιπης οικογένειας.
Ο πατριάρχης και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, όλο αυτό τον καιρό προσπαθούσαν με μερεμέτια να αποτρέψουν την κατάρρευση του σπιτιού αν έπεφτε η κολόνα. Και κάποια στιγμή, πέταξαν το φιλότιμο εγγονό σαν στιμένη λεμονόκουπα κι ανέθεσαν σε αυτά τα παιδιά του ασώτου, που τον ακολουθούσαν στα γλεντοκόπια του, να φροντίσουν την εφαρμογή των ακόμα πιο σκληρών όρων κράτησης της υπόλοιπης οικογένειας, μιας και το χρέος είχε αυξηθεί ακόμα περισσότερο.
Αυτοί δεν είχαν πρόβλημα, είπαν μέσα από τα δόντια τους ένα «συγνώμη μωρέ, μαλακίες λέγαμε δυο χρόνια όταν βρίζαμε τη στιμένη λεμονόκουπα» κι ανέλαβαν να εφαρμόσουν το νέο σχέδιο. 
Με έναν ιδιότυπο τρόπο, αυτόν που ξέρουν καλά όλα τα απανταχού της γης λαμόγια****, φρόντισαν να κρατήσουν για πάρτι τους το μεγαλύτερο μέρος της μερίδας και να μειώσουν ακόμα περισσότερο τη μερίδα των υπολοίπων. Δε θα αναφερθώ στις μεθόδους συκοφάντησης και ψεύδους που μετήλθαν για να φιμώσουν κάθε κριτική.
Όμως κάποιοι από τα υπόλοιπα μέλη της έγκλειστης οικογένειας άρχισαν να βλέπουν το γκρέμισμα της κολόνας και την έξοδο από τη φυλακή ως μόνη λύση. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες  στο σπίτι. Αδιαφορώντας αν έξω από τον τοίχο, που σίγουρα θα έπεφτε, υπήρχε μια λωρίδα μανιασμένης θάλασσας έτοιμη να πνίξει και τους καλύτερους κολυμβητές. Όπως ακριβώς στο Αλκατράζ, για όποιους έχουν δει τη σχετική ταινία.
Αγαπητοί φίλοι,
Φωνάζετε με όλη τη δύναμη της ψυχής σας ότι «η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, δε θέλουμε να το γκρεμίσουμε, θέλουμε να το αλλάξουμε».
Συμφωνώ μαζί σας. Όμως δεν εξηγείτε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους πώς θέλετε να το πετύχετε. 
Κάποιοι από εσάς αγωνίζονται για ένα ευρωπαϊκό New Deal, με κούρεμα του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών και στοχευμένες αναπτυξιακές πολιτικές για να μη γυρίσουμε στα ίδια.
Κάποιοι άλλοι, αγωνίζονται για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, δημοκρατική, στην οποία η εκχωρημένη εθνική κυριαρχία θα αντικατασταθεί από τη συλλογική λαϊκή κυριαρχία, με στοχευμένες μεταρρυθμίσεις, που θα αποσκοπούν σε μια βιώσιμη ανάπτυξη προς όφελος όλων.
Όλοι δίκιο έχετε. Αυτό που σας λείπει όμως είναι η στρατηγική και οι τακτική για να γίνετε πειστικοί στους ανθρώπους αυτής της χώρας.
Αρνείστε να δείτε πως όλοι οι υπόλοιποι σε αυτό το σπίτι δε νοιάζονται για το σπίτι, αλλά μονάχα πως δε θα πέσει το δικό τους δωμάτιο. Και δεν καταλαβαίνετε ότι η μόνη ελπίδα να σας ακούσουν και να διαπραγματευτούν μαζί σας, για να πάψει αυτό το σπίτι να είναι φυλακή, είναι ν' αρχίσετε να κουνάτε την κολόνα μήπως και τρομάξουν. Αλλά αν δεν τρομάξουν πρέπει να είσαστε έτοιμοι να τη ρίξετε και να διαχειριστείτε αυτό που θα επακολουθήσει.
Είναι αλήθεια πως, αν ρίξετε την κολόνα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τη βγάλουμε καθαρή. Τους εννιά στους δέκα δραπέτες φυλακών, για να μην πω περισσότερους, τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Αν όμως δεν αρχίσετε να το κάνετε, οι άνθρωποι θα εμπιστευτούν τους νεοναζί, όποιο κι αν είναι το όνομα του κόμματός τους, και τότε θα είμαστε όλοι χαμένοι
Αγαπητοί φίλοι,
Θα συνεχίσω να πορεύομαι μαζί σας, ό,τι κι αν κάνετε. Κάθε μέρα που περνάει όμως, νιώθω, όλο και πιο πολύ, ότι οδεύουμε όλοι μαζί προς τον όλεθρο.

Ελπίζοντας απελπισμένα να έχω άδικο,
Γιάννης Χρυσοβέργης 

* Σχετικά με τους χαρακτηρισμούς διεφθαρμένο, αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο: Η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη διαφθορά στα Κράτη - μέλη της ΕΕ, αποκαλύπτει ότι, σε θεσμικό επίπεδο, δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο καταπολέμησης της διαφθοράς. Η βελτίωση της θέσης της χώρας στη σχετική έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη δράση των δικαστών κατά της διαφθοράς, οι οποίοι δρουν με ελλειπή και φθαρμένα νομικά εργαλεία. Ο αριθμός των νομοθετημάτων που έχουν περάσει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου στα δυο τελευταία χρόνια, αποδεικνύει την απέχθεια του καθεστώτος, προς κάθε μορφή πολιτικού ελέγχου. Η συστηματική διασπορά ψευδών ειδήσεων από τα ελεγχόμενα από το καθεστώς ΜΜΕ, οι οποίες εκπορεύονται από το γραφείο τύπου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, σχετικά με υποτιθέμενες ή διαστρεβλωμένες κατάλληλα δηλώσεις στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύει την προσπάθεια φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής.
** Κωσταλέξι: Χωριό της Φθιώτιδας. Προς τα τέλη της δεκαετίας του '70 αποκαλύφθηκε ένα τρομερό μυστικό του χωριού. Μια οικογένεια, κρατούσε μια κόρη της φυλακισμένη στο υπόγειο του σπιτιού για περίπου 30 χρόνια. Οι εκδοχές για τα αίτια του εγκλεισμού, όπως προκύπτουν από τον τύπο της εποχής, είναι δυο. Η πρώτη  θέλει η Ελένη, που βγήκε από το υπόγειο εντελώς τρελή κι ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της, είχε ερωτευτεί έναν αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού - κατά μια άλλη εκδοχή απλώς ένα νέο που δεν ενέκρινε η οικογένειά της - και η    οικογένεια τη φυλάκισε, είτε από φόβο των συνεπειών, είτε από εθνικοφροσύνη. Η δεύτερη εκδοχή θέλει τη δύστυχη κοπέλα να έπαθε σοκ όταν είδε ταγματασφαλίτες να δολοφονούν στη μέση του χωριού τον άνδρα που αγαπούσε και η οικογένεια τη φυλάκισε για να γλυτώσει το στίγμα».
*** Είναι απίστευτο το πώς, ύπουλα κι υποσυνείδητα,  ακόμα και άνθρωποι της Αριστεράς, ή του χώρου των επιχειρήσεων, που δεν έχουν καμιά σχέση με τις θρησκείες επηρεάζονται ακόμα από την κυρίαρχη θρησκεία των υπερχρεωμένων χωρών. Ας δεχτούμε ότι οι θετικές δηλώσεις για την Ισπανία οφείλονται στο γεγονός ότι είναι πολύ μεγάλη χώρα, κι ότι αν χαθεί χάθηκε η ΕΕ. Η πολύ περισσότερο ευνοϊκή στάση έναντι της Πορτογαλίας, πέραν του ότι το μνημόνιό της είναι με πολύ καλύτερους όρους από το ελληνικό, αλλά οι επιδόσεις της σε τίποτα καλύτερες των ελληνικών, δεν οφείλεται μόνο στο ότι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στον υπερβολικά μεγάλο, για την πληθυσμιακή αναλογία κατοίκων της Πορτογαλίας στην ΕΕ, αριθμό Πορτογάλων στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Ας θυμηθούμε επίσης πόσοι άνθρωποι με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό στον πολιτικό τους πολιτισμό στην Ελλάδα, προσφεύγουν στον απαξιωτικό χαρακτηρισμό περί «κουτόφραγκων».
**** Της απόλυσης 2.500 εκπαιδευτικών της μέσης επαγγελματικής εκπαίδευσης λόγω κατάργησης των ειδικοτήτων τους στα δημόσια σχολεία, προηγήθηκε, 24 ώρες πριν, η αθρόα χορήγηση αδειών ίδρυσης ΙΕΚ αυτών ακριβώς των ειδικοτήτων που καταργήθηκαν σε ιδιώτες. Της απόλυσης χιλιάδων διοικητικών υπαλλήλων από τα ΑΕΙ - δεν είναι της ώρας να πούμε πόσοι από αυτούς χρειάζονταν και πόσοι όχι, πάντως απολύθηκαν αυτοί που εργάζονταν και έμειναν οι άχρηστοι - προηγήθηκε απόφαση του υπουργού Παιδείας σύμφωνα με την οποί8α δεν υπήρχε ούτε ένας υπεράριθμος διοικητικός υπάλληλος σε δυο Πανεπιστήμια: στο Πάντειο που διδάσκει, και στο Πειραιώς που είναι το Πανεπιστήμιο της εκλογικής του περιφέρειας.