Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

ΕΥΡΩΠΗ: ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ Ή Η ΦΥΛΑΚΗ ΜΑΣ;

Μου πήρε πολλές εβδομάδες βασανιστικής σκέψης μέχρι να αποφασίσω να γράψω αυτό το κείμενο.
Και τώρα που το γράφω έχω στο στόμα μου τη στυφή γεύση μιας βαριάς προσωπικής πολιτικής ήττας.
Τη φράση «η Ευρώπη είναι το σπίτι μας», που αποτέλεσε τον οδηγό της πολιτικής μου σκέψης και δράσης για τρεις σχεδόν δεκαετίες, και την οποία επαναλαμβάνουν μονότονα το πλήθος των πολιτικών ηγετών, από τους πολιτικούς εκπροσώπους του διεφθαρμένου αντιδημοκρατικού και ανελεύθερου καθεστώτος που μας κυβερνά*, μέχρι τους πιο καλοπροαίρετους πολιτικούς ανθρώπους, (Γ. Παπανδρέου, Κουβέλης, Τσίπρας, Χρυσόγελος κ.α.) δε μπορώ να την εκστομίσω πια.
Περιδιαβαίνοντας καθημερινά τους δρόμους της Αθήνας, αντιμέτωπος με τα βλέμματα των κάθε μέρα και περισσότερων άστεγων και ζητιάνων, νιώθω όλο και περισσότερο πως η Ευρώπη έχει γίνει ένα απέραντο Κωσταλέξι**, με τον ελληνικό λαό στο ρόλο της Ελένης.
Μακάρι να κάνω λάθος.
Αγαπητοί φίλοι και για δεκαετίες συνοδοιπόροι,
Τα παραπάνω λόγια ίσως να σας φαίνονται υπερβολικά, ειπωμένα κάτω από το βάρος της κάθε μέρα δυσκολότερης οικονομικής πραγματικότητας, που κάνει το χαμόγελο όλο και πιο δύσκολα να κοσμεί τα στόματά μας.
Θα μπορούσα να τα είχα πει όλα αυτά βασισμένος σε στοιχεία, με λόγια στρογγυλεμένα, όπως έχω κάνει δεκάδες φορές μέχρι σήμερα, για να μου προσάψετε το χαρακτηρισμό του «υπερβολικού» ή για να μου απαντήσετε «και λίγα λίγα λες», όπως κάνατε μέχρι τώρα. Πιθανόν να συνεχίσω να το κάνω και στο εξής.
Ε λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση μου θυμίζει κάθε μέρα περισσότερο μια ευρεία οικογένεια, ένα σόι. Όπου κάτω από τον πατριάρχη της ζουν οι γιοι με τις οικογένειές τους.
Όπου ένας από τους γιούς, από άλλη σύζυγο μάλιστα***, σπατάλησε στο τζόγο και σε γλεντοκόπια, όχι μόνο τα χρήματα που του αναλογούσαν, αλλά και χρήματα του σογιού. Και άλλοι γιοι του πατριάρχη έκαναν παρεμφερή πράγματα, όμως αυτοί ήταν τα «καλά παιδιά», γιατί ήταν από τη νέα του σύζυγο.
Όλοι ήξεραν τι γίνεται, κανείς δε μιλούσε όμως. Βεβαίως όλοι τον κακολογούσαν πίσω από την πλάτη του, πράγμα που αυτός έκανε τους ανταπέδιδε. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά και κάποιοι από τα μεγάλα του παιδιά, όχι όλα.
Τα ίδια ή παρεμφερή πράγματα έκαναν και άλλοι γιοι, όμως αυτοί ήταν από τη νέα σύζυγο, δεν ήταν τα «χαμένα που τα μαζέψαμε».
 Μέχρι τη μέρα που ήρθε ένας τρελός λογαριασμός από ένα σκυλάδικο, όπου ο καλός μας δεν είχε αφήσει γυαλί στο ράφι, πίνοντας στην υγεία εκδιδόμενων γυναικών. Το λογαριασμό τον παρέλαβε ένας από τους γιους του, από αυτούς που δε συμμερίζονταν τις συμπεριφορές του πατέρα, κι έτρεξε στον πατριάρχη, μιας και δεν είχε φράγκο για να τον πληρώσει.
Ο πατριάρχης κι οι άλλοι γιοι του άστραψαν και βρόντηξαν. Αξίωσαν από το γιο του ασώτου να πληρώσει «εδώ και τώρα» όλα τα χρέη.
Επίσης κλείδωσαν όλη την οικογένεια του ασώτου σε ένα δωμάτιο, λέγοντάς τους ότι δε θα βγούνε αν δεν εργαστούν να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Όμως τους είχαν όλους αλυσοδεμένους και τους απαγόρευαν να βγουν και περίμεναν  να ξεχρεώσουν το χρέος με το φαΐ που τους έδιναν, κάθε μέρα και λιγότερο, με τη μορφή δανείου μάλιστα  το οποίο είχε και ψηλό επιτόκιο.
Ο γιος που είχε προστρέξει στον πατριάρχη έβλεπε ότι σε μια γωνιά του δωματίου που είχαν κλείσει αυτόν και την υπόλοιπη οικογένεια, η κεντρική κολόνα έπασχε επικίνδυνα. Ότι αν όλοι μαζί την έσπρωχναν, θα έπεφτε ο εξωτερικός τοίχος και ίσως να έβγαιναν όλοι έξω, όμως θα καταστρέφονταν και μεγάλο μέρος του σπιτιού, ίσως και όλο. 
«Δε θα γκρεμίσω εγώ το σπίτι μας», είπε, και έκανε ό,τι νόμιζε πως περνούσε από το χέρι του για να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Μέχρι που έγινε ο στόχος της οργής της υπόλοιπης οικογένειας.
Ο πατριάρχης και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, όλο αυτό τον καιρό προσπαθούσαν με μερεμέτια να αποτρέψουν την κατάρρευση του σπιτιού αν έπεφτε η κολόνα. Και κάποια στιγμή, πέταξαν το φιλότιμο εγγονό σαν στιμένη λεμονόκουπα κι ανέθεσαν σε αυτά τα παιδιά του ασώτου, που τον ακολουθούσαν στα γλεντοκόπια του, να φροντίσουν την εφαρμογή των ακόμα πιο σκληρών όρων κράτησης της υπόλοιπης οικογένειας, μιας και το χρέος είχε αυξηθεί ακόμα περισσότερο.
Αυτοί δεν είχαν πρόβλημα, είπαν μέσα από τα δόντια τους ένα «συγνώμη μωρέ, μαλακίες λέγαμε δυο χρόνια όταν βρίζαμε τη στιμένη λεμονόκουπα» κι ανέλαβαν να εφαρμόσουν το νέο σχέδιο. 
Με έναν ιδιότυπο τρόπο, αυτόν που ξέρουν καλά όλα τα απανταχού της γης λαμόγια****, φρόντισαν να κρατήσουν για πάρτι τους το μεγαλύτερο μέρος της μερίδας και να μειώσουν ακόμα περισσότερο τη μερίδα των υπολοίπων. Δε θα αναφερθώ στις μεθόδους συκοφάντησης και ψεύδους που μετήλθαν για να φιμώσουν κάθε κριτική.
Όμως κάποιοι από τα υπόλοιπα μέλη της έγκλειστης οικογένειας άρχισαν να βλέπουν το γκρέμισμα της κολόνας και την έξοδο από τη φυλακή ως μόνη λύση. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες  στο σπίτι. Αδιαφορώντας αν έξω από τον τοίχο, που σίγουρα θα έπεφτε, υπήρχε μια λωρίδα μανιασμένης θάλασσας έτοιμη να πνίξει και τους καλύτερους κολυμβητές. Όπως ακριβώς στο Αλκατράζ, για όποιους έχουν δει τη σχετική ταινία.
Αγαπητοί φίλοι,
Φωνάζετε με όλη τη δύναμη της ψυχής σας ότι «η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, δε θέλουμε να το γκρεμίσουμε, θέλουμε να το αλλάξουμε».
Συμφωνώ μαζί σας. Όμως δεν εξηγείτε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους πώς θέλετε να το πετύχετε. 
Κάποιοι από εσάς αγωνίζονται για ένα ευρωπαϊκό New Deal, με κούρεμα του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών και στοχευμένες αναπτυξιακές πολιτικές για να μη γυρίσουμε στα ίδια.
Κάποιοι άλλοι, αγωνίζονται για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, δημοκρατική, στην οποία η εκχωρημένη εθνική κυριαρχία θα αντικατασταθεί από τη συλλογική λαϊκή κυριαρχία, με στοχευμένες μεταρρυθμίσεις, που θα αποσκοπούν σε μια βιώσιμη ανάπτυξη προς όφελος όλων.
Όλοι δίκιο έχετε. Αυτό που σας λείπει όμως είναι η στρατηγική και οι τακτική για να γίνετε πειστικοί στους ανθρώπους αυτής της χώρας.
Αρνείστε να δείτε πως όλοι οι υπόλοιποι σε αυτό το σπίτι δε νοιάζονται για το σπίτι, αλλά μονάχα πως δε θα πέσει το δικό τους δωμάτιο. Και δεν καταλαβαίνετε ότι η μόνη ελπίδα να σας ακούσουν και να διαπραγματευτούν μαζί σας, για να πάψει αυτό το σπίτι να είναι φυλακή, είναι ν' αρχίσετε να κουνάτε την κολόνα μήπως και τρομάξουν. Αλλά αν δεν τρομάξουν πρέπει να είσαστε έτοιμοι να τη ρίξετε και να διαχειριστείτε αυτό που θα επακολουθήσει.
Είναι αλήθεια πως, αν ρίξετε την κολόνα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τη βγάλουμε καθαρή. Τους εννιά στους δέκα δραπέτες φυλακών, για να μην πω περισσότερους, τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Αν όμως δεν αρχίσετε να το κάνετε, οι άνθρωποι θα εμπιστευτούν τους νεοναζί, όποιο κι αν είναι το όνομα του κόμματός τους, και τότε θα είμαστε όλοι χαμένοι
Αγαπητοί φίλοι,
Θα συνεχίσω να πορεύομαι μαζί σας, ό,τι κι αν κάνετε. Κάθε μέρα που περνάει όμως, νιώθω, όλο και πιο πολύ, ότι οδεύουμε όλοι μαζί προς τον όλεθρο.

Ελπίζοντας απελπισμένα να έχω άδικο,
Γιάννης Χρυσοβέργης 

* Σχετικά με τους χαρακτηρισμούς διεφθαρμένο, αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο: Η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη διαφθορά στα Κράτη - μέλη της ΕΕ, αποκαλύπτει ότι, σε θεσμικό επίπεδο, δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο καταπολέμησης της διαφθοράς. Η βελτίωση της θέσης της χώρας στη σχετική έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη δράση των δικαστών κατά της διαφθοράς, οι οποίοι δρουν με ελλειπή και φθαρμένα νομικά εργαλεία. Ο αριθμός των νομοθετημάτων που έχουν περάσει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου στα δυο τελευταία χρόνια, αποδεικνύει την απέχθεια του καθεστώτος, προς κάθε μορφή πολιτικού ελέγχου. Η συστηματική διασπορά ψευδών ειδήσεων από τα ελεγχόμενα από το καθεστώς ΜΜΕ, οι οποίες εκπορεύονται από το γραφείο τύπου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, σχετικά με υποτιθέμενες ή διαστρεβλωμένες κατάλληλα δηλώσεις στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύει την προσπάθεια φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής.
** Κωσταλέξι: Χωριό της Φθιώτιδας. Προς τα τέλη της δεκαετίας του '70 αποκαλύφθηκε ένα τρομερό μυστικό του χωριού. Μια οικογένεια, κρατούσε μια κόρη της φυλακισμένη στο υπόγειο του σπιτιού για περίπου 30 χρόνια. Οι εκδοχές για τα αίτια του εγκλεισμού, όπως προκύπτουν από τον τύπο της εποχής, είναι δυο. Η πρώτη  θέλει η Ελένη, που βγήκε από το υπόγειο εντελώς τρελή κι ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της, είχε ερωτευτεί έναν αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού - κατά μια άλλη εκδοχή απλώς ένα νέο που δεν ενέκρινε η οικογένειά της - και η    οικογένεια τη φυλάκισε, είτε από φόβο των συνεπειών, είτε από εθνικοφροσύνη. Η δεύτερη εκδοχή θέλει τη δύστυχη κοπέλα να έπαθε σοκ όταν είδε ταγματασφαλίτες να δολοφονούν στη μέση του χωριού τον άνδρα που αγαπούσε και η οικογένεια τη φυλάκισε για να γλυτώσει το στίγμα».
*** Είναι απίστευτο το πώς, ύπουλα κι υποσυνείδητα,  ακόμα και άνθρωποι της Αριστεράς, ή του χώρου των επιχειρήσεων, που δεν έχουν καμιά σχέση με τις θρησκείες επηρεάζονται ακόμα από την κυρίαρχη θρησκεία των υπερχρεωμένων χωρών. Ας δεχτούμε ότι οι θετικές δηλώσεις για την Ισπανία οφείλονται στο γεγονός ότι είναι πολύ μεγάλη χώρα, κι ότι αν χαθεί χάθηκε η ΕΕ. Η πολύ περισσότερο ευνοϊκή στάση έναντι της Πορτογαλίας, πέραν του ότι το μνημόνιό της είναι με πολύ καλύτερους όρους από το ελληνικό, αλλά οι επιδόσεις της σε τίποτα καλύτερες των ελληνικών, δεν οφείλεται μόνο στο ότι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στον υπερβολικά μεγάλο, για την πληθυσμιακή αναλογία κατοίκων της Πορτογαλίας στην ΕΕ, αριθμό Πορτογάλων στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Ας θυμηθούμε επίσης πόσοι άνθρωποι με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό στον πολιτικό τους πολιτισμό στην Ελλάδα, προσφεύγουν στον απαξιωτικό χαρακτηρισμό περί «κουτόφραγκων».
**** Της απόλυσης 2.500 εκπαιδευτικών της μέσης επαγγελματικής εκπαίδευσης λόγω κατάργησης των ειδικοτήτων τους στα δημόσια σχολεία, προηγήθηκε, 24 ώρες πριν, η αθρόα χορήγηση αδειών ίδρυσης ΙΕΚ αυτών ακριβώς των ειδικοτήτων που καταργήθηκαν σε ιδιώτες. Της απόλυσης χιλιάδων διοικητικών υπαλλήλων από τα ΑΕΙ - δεν είναι της ώρας να πούμε πόσοι από αυτούς χρειάζονταν και πόσοι όχι, πάντως απολύθηκαν αυτοί που εργάζονταν και έμειναν οι άχρηστοι - προηγήθηκε απόφαση του υπουργού Παιδείας σύμφωνα με την οποί8α δεν υπήρχε ούτε ένας υπεράριθμος διοικητικός υπάλληλος σε δυο Πανεπιστήμια: στο Πάντειο που διδάσκει, και στο Πειραιώς που είναι το Πανεπιστήμιο της εκλογικής του περιφέρειας.



7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

H Ευρώπη είναι κάτι πιο πολύ από τα Προγράμματα προσαρμογής και τα μνημόνια που εφαρμόζονται σε χώρες του Μεσογειακού Νότου. Ας μιλήσουμε ανοικτά σ αυτές τις Ευρωεκλογές για την Νέα Αρχιτεκτονική της Ευρώπης ,την Ομοσπονδιακή της προοπτική για την δυνατότητα δημιουργίας Ευρωπαϊκού Δήμου .
http://www.europe-ecology.gr/

Άτακτος Λόγος είπε...

Προς Ανώνυμο.
Σε επίπεδο οράματος συμφωνώ μαζί σου. Μπορείς όμως να μου πεις πώς με αυτά τα λόγια θα πείσουμε το ένα εκατομμύριο των μακροχρόνια άνεργων, που πιθανότατα δε θα ξαναεργαστούν στη ζωή τους, τους 150.000 - 200.000 ανθρώπων, που επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια των Δήμων, της Εκκλησίας και των ΜΚΟ, τα τρία εκατομμύρια των ανασφάλιστων (3.068.000 κατά τον πρόεδρο του ΕΟΠΥΥ), που δε μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, ότι πρέπει να περιμένουν να γίνει πλειοψηφία το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα - άντε, μαζί με το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς - για να δουν άσπρη μέρα;
Γιατί αυτό μου φέρνει κάτι σε αυτά που έλεγε η εκκλησία και ζητούσε από τους πεινασμένους να δείξουν εγκαρτέρηση για να αμειφθούν στη μέλλουσα ζωή (οι καλύτερες προοπτικές για το άθροισμα Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος και Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι 15%-20% των εδρών του Ευρωκοινοβουλίου. Οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές θα έχουν στο νου τους μονάχα προγράμματα προσαρμογής και μνημόνια)

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ανώνυμος είπε...

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ένωση κυβερνήσεων και όχι ένωση των λαών της. Οι κατά τόπους ελίτ (πολιτικές και οικονομικές) έφτιαξαν ένα συνεταιρισμό στα μέτρα τους. Όμως στηρίχτηκαν επικοινωνιακά σε όλα αυτά που θα υποστήριζαν μια ΕΕ των λαών. Τώρα με την κρίση εφαρμόζουν το "ο σώζον εαυτό σωθήτω" και φυσικά παρουσιάζουν το πραγματικό πρόσωπο της ΕΕ.
Όμως το όνειρο της Ευρώπης των λαών δεν είναι ουτοπία ....

Θα τολμούσα να πω (με πλήρη σεβασμό στους ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα προσωπικά τους όρια) ότι από εμάς που δεχτήκαμε το μεγαλύτερο πλήγμα αυτής της κρίσης εντός της ΕΕ μπορεί να ξεκινήσουν οι ουσιαστικές αλλαγές.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αν δεν νοιώσουμε ότι έχουμε αυτή την ευθύνη...μέσα μας και όχι επειδή μας το λένε.

Αν δεν καταλάβουμε ότι οι υπόλοιποι λαοί της ΕΕ βρίσκονται πολύ ποιο κοντά στην θέση μας από ότι μπορούμε να φανταστούμε και ότι οι ίδιοι που μας δουλεύουν, χρησιμοποιούν τον θυμό μας για να δουλέψουν και τους άλλους λαούς.

Το σπίτι φυλακή δεν πρέπει να το γκρεμίσουμε για να βγούμε από την φυλακή , ούτε για να εκδικηθούμε τους άλλους πρέπει να το ανακατασκευάσουμε για να χωράει και εμάς (όλους) και τα όνειρα μας. Επειδή εμείς είμαστε στην "φυλακή" πέφτει σε εμάς το βάρος να το δείξουμε στους άλλους .

Καταλαβαίνω την έκπληξη των αγανακτισμένων και των περιθωριοποιημένων ....... όμως όλοι ξέρουμε ότι "ο χαμένος τα παίρνει όλα"

Γιάννης Αρ

Λεωνίδας είπε...

Αγαπητέ συμπολίτη είναι πολύ θαρραλέο να αλλάζει κανείς άποψη. Χαίρομαι που παρά την εμπειρία σου μόλις άρχισες να υποψιάζεται ότι η Ευρώπη μπορεί να μην είναι η "Ευρώπη των λαών" αλλά κάλλιστα, με τη μορφή που παίρνει σήμερα, να είναι η "Ευρώπη των λύκων". Εγώ ως απλά ενημερωμένος και σκεπτόμενος πολίτης θυμάμαι ότι το ευρωπαϊκό όραμα ξεκίνησε από κάποιους ισχυρούς (εταιρεία του χάλυβα) και όχι ως κίνημα των λαών (από τη βάση). Εξελισσόμενη στο χρόνο άρχισε να αφαιρεί εξουσίες από τα κράτη μέλη που περνούν στα όργανα της Ε. Ε. Στόχος ομολογημένος η οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση που θα αφαιρέσει ακόμη περισσότερες εξουσίες από τα κράτη μέλη. Δεν χρειάζεται μεγάλη ευφυΐα για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η εξέλιξη είναι εις βάρος της πνέουσας τα λοίσθια, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, Αντιπροσωπευτικής "Δημοκρατίας". Εξηγώ σύντομα τα εισαγωγικά στον όρο. Το πολίτευμά μας σήμερα είναι Φιλελεύθερη Κοινοβουλευτική Ολιγαρχία. Η Δημοκρατία δεν ασκείται με αντιπροσώπευση αλλά άμεσα. Ο Αριστοτέλης την όριζε ως το πολίτευμα του άρχειν εν μέρει και άρχεσται, με συμμετοχή στη νομοθεσία, με συμμετοχή στην εκτελεστική και δικαστική εξουσία μέσω του μηχανισμού της κλήρωσης, με την εκλογή σε αξιώματα ετήσιας διάρκειας για την υλοποίηση των αποφάσεων της Εκκλησίας του Δήμου, με το λόγον διδόναι, με την ανακλητότητα και τις αυστηρές ποινές σε περίπτωση κατάχρησης εξουσίας (η κριτική της Αθηναϊκής Δημοκρατίας σηκώνει πολλές φιλοσοφικοπολιτικές συζητήσεις που θα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Υπογραμμίζω μόνο το πνεύμα και όχι το γράμμα εκείνης τραγικής δημοκρατίας). Αυτό λοιπόν που είναι σε παρακμή σήμερα δεν είναι η, ανύπαρκτη άλλωστε, δημοκρατία αλλά ο θεσμός της "αντιπροσώπευσης" και συνακόλουθα του "σωτήρα". Οι ντόπιοι λύκοι που μας οδήγησαν στην καταστροφή προσπαθούν να μας σώσουν από μία μεγαλύτερη! Δεν μπορώ να ξεπεράσω τη θλίψη που μου προκαλεί το γεγονός ότι τόσοι συμπολίτες μας τους πιστεύουν ακόμα. Όμως θλίψη μου προκαλούν και τα στελέχη της αριστεράς όταν σήμερα δημαγωγούν και θέλουν να παίξουν με τη σειρά τους το ρόλο του σωτήρα (κατά διαβολική σύμπτωση δημαγωγία και σωτηρία πάνε μαζί). Όπως θλίψη μου προκαλεί και η αδυναμία τους να δουν κριτικά τη μαρξιστική θεωρία και την αποτυχία της. Σταχυολογώ δύο σημεία: 1. αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν υπάρχει νομοτέλεια στα κοινωνικά φαινόμενα γιατί οι άνθρωποι (αποφεύγω τη λέξη μάζες) μπορούν είτε να χειραγωγηθούν (και είναι αυτό που συμβαίνει συνήθως - δεν μπαίνω στις λεπτομέρειες της διαβρωτικής, για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, λειτουργίας των ΜΜΕ) είτε να χειραφετηθούν μέσα από ένα κίνημα διαφωτισμού - κριτικής στάσης και απόρριψης του σημερινού επικίνδυνου και παραπαίοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος. 2. η μαρξιστική θεωρία έγινε αυτό που δεν ήθελε με τίποτε ο Μαρξ: ιδεολογία συγκάλυψης ενός νέου τύπου εκμετάλλευσης...Ήταν η επίσημη ιδεολογία της πρώην ΕΣΣΔ και των ανατολικών κρατών και είναι η επίσημη ιδεολογία του κράτους της Β. Κορέας και της Κίνας (τα ΚΚ μονοπωλούν την εξουσία) που ακόμα και οι πιο σκληρές μοναρχίες ωχριούν μπροστά τους. Αν ψάξουμε σε κείμενα την ερμηνεία της υποκατάστασης της εργατικής τάξης και της συνακόλουθης εκμετάλλευσής της από το κόμμα της (διότι και εδώ η αυτόκλητη αντιπροσωπεία έχει αποτύχει παταγωδώς) θα τη βρούμε στο "τι να κάνουμε" του Λένιν: Οι ηγέτες της εργατικής τάξης θα προέλθουν από την αστική διανόηση. Ο κύριος επίγονος του Μαρξ αρνείται στην εργατική τάξη τη δυνατότητα της να χειραφετηθεί. Έτσι η αυτόκλητη αντιπρόσωπος και καθοδήγηση της εργατικής τάξης μετατρέπεται σε προνομιακή νομεκλατούρα...

Λεωνίδας είπε...

Συνέχεια
Αν λοιπόν μένει σήμερα ένα νόημα στον όρο αριστερά δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από ένα κίνημα χειραφέτησης των πολιτών με στόχο και μέσο την άμεση δημοκρατία. Αυτό το κίνημα (και όχι κόμμα, γιατί το ιεραρχικά δομημένο κόμμα φέρνει εγγενώς μέσα του τη γραφειοκρατία και τα προνόμια) θα πρέπει να οργανωθεί αμεσοδημοκρατικά εισάγοντας θεσμούς που εμποδίζουν την παγίωση εξουσιών και των προνομίων που αυτές συνεπάγονται. Για να το πετύχει αυτό ένα αριστερό κίνημα οφείλει να κάνει βαθειά κριτική αφενός της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας αφετέρου της μαρξιστικής θεωρίας και των εφαρμογών της (πρώην ΕΣΣΔ και ανατολικά κράτη, Β. Κορέα και Κίνα σήμερα, κίνημα Κρονστάνδης 1921, κινήματα Πολωνίας και Ουγγαρίας 1956, άνοιξη Πράγας 1968). Δυστυχώς σε κάποιες συγκεντρώσεις στελεχών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ βλέπω ότι οι "καθοδηγητές" του πατούν στην Ελλάδα (όπου άνθησε ο μεγαλύτερος πολιτικός πολιτισμός), κοιτούν προς τη Δύση και αλληθωρίζουν προς την Τασκένδη. Θα αισιοδοξούσα αν σε αυτές τις συγκεντρώσεις αντί να γίνονται συνεχείς αναφορές στο Μαρξ γίνονταν αναφορές στον Πρωταγόρα του Πλάτωνα (όπου κατακρίνεται η έννοια του επαγγελματία πολιτικού) και στην Αθηναίων Πολιτεία του Αριστοτέλη όπου θα δούμε εξαιρετικούς θεσμούς της Δημοκρατίας όχι για να τους αντιγράψουμε αλλά για να γευτούμε το πνεύμα τους και να εμπνευστούμε απ' αυτούς.
Αγαπητέ συμπολίτη συμμερίζομαι την πίκρα σου για την εξέλιξη της Ευρώπης και μου άρεσε η μεταφορά της οικογένειας και του οικοδομήματος που χρησιμοποίησες για να περιγράψεις το απερίγραπτο που συμβαίνει στο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό πείραμα στο οποίο οι ισχυροί του χρήματος και όχι οι λαοί έχουν το επάνω χέρι. Όμως όσο το πολιτικό σκηνικό στηρίζεται στη δημαγωγία και τις υποσχέσεις για επαναφορά του προηγούμενου επιπέδου ευημερίας (βλέπε κατανάλωσης μαζί με τη χαύνωση που αυτή συνεπάγεται), όσο ο φόβος και η τρομολαγνεία, για μία χειρότερη καταστροφή, κυριαρχεί στο πνεύμα και την ψυχή των "πολιτών" (κτυπώντας στο βασικό τους ένστικτο) το παιχνίδι θα είναι χαμένο. Η έννοια του πολίτη δεν συνάδει με το φόβο (ο οποίος είναι χαρακτηριστικό του οπαδού και του νομενκλάτορα της οποιασδήποτε ιεραρχίας). Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι οι σωτήρες τελειώσανε, αν δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν δεν καταλάβουμε ότι το πολιτικό διακύβευμα είναι η πολιτική ισότητα και η άμεση δημοκρατία δεν υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα. Κάπως έτσι βλέπω το κίνημα του διαφωτισμού και λειτουργώ στις παρέες μου σε κάθε ευκαιρία.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Έχω την εντύπωση ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έθετε δύο μεστούς κεντρικούς στόχους (και όχι λεπτομερή προγράμματα) 1. τη χειραφέτηση των πολιτών μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίας (πχ δημοψήφισμα για παραμονή ή έξοδο από την Ε.Ε. μετά από ενημέρωση και ευρεία ανταλλαγή απόψεων για τα υπέρ και τα κατά κάθε επιλογής) 2. την τιμωρία των ενόχων της χρεοκοπίας και τη δήμευση της περιουσίας τους, θα κέρδιζε τις προηγούμενες εκλογές με μεγάλη διαφορά. Αλλά....

Λεωνίδας Τσουμπελής είπε...

Τι κρίμα να σταματά εδώ ο διάλογος!!

Άτακτος Λόγος είπε...

Προς Λεωνίδα Τσουμπελή,

Θα ήθελα κατ' αρχή να σε ευχαριστήσω για τη συμβολή σου. Έθεσες πολλά ζητήματα, στα οποία αξίζει ο αντίλογος.
Από την άλλη, ένας σοβαρός αντίλογος προϋποθέτει χρόνο για σκέψη, που αυτές τις ημέρες, λόγω μιας ίωσης που με ταλαιπωρούσε, δεν είχα.
Επιφυλάσσομαι να σχολιάσω.

Γιάννης Χρυσοβέργης