Είτε η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο είναι μνημείο πολιτικής ηλιθιότητας, είτε ο τίτλος αυτός ταιριάζει στις δρακόντειες πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν στον Ευρωπαϊκό Νότο και στην Ιρλανδία. Αυτό είναι θέμα ιδεολογικής τοποθέτησης του καθενός.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη εκδοχή. Και οι μεν και η δε είναι ιδιοφυείς αποφάσεις, με εμπνευστή την Άγγελα Μέρκελ και στόχο τη διαιώνιση της πολιτικής της κυριαρχίας στη Γερμανία. Αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Για ένα νεοφιλελεύθερο η απόφαση που πήρε τα ξημερώματα του Σαββάτου το Eurogroup είναι ακατανόητη. Οι φορολογικοί παράδεισοι είναι αναπόσπαστο μέρος της οικονομίας της αγοράς. Η επιβολή κουρέματος στις καταθέσεις που έχουν βρει καταφύγιο σε ένα φορολογικό παράδεισο είναι μοιραίο να προκαλέσει τη μαζική φυγή τους από αυτόν. Αν μάλιστα ο φορολογικός αυτός παράδεισος τυγχάνει να είναι συστατικό μέρος ενός ισχυρού νομίσματος οι επιπτώσεις στο νόμισμα θα είναι άμεσες. Πράγμα που ήδη, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, συμβαίνει.
Αντιθέτως οι δρακόντειες πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και στην Ιταλία είναι απολύτως συμβατοί με τους νόμους της αγοράς, πολύ ορθά επιβλήθηκαν και πολύ καλά θα κάνουν να μη υπάρξει η παραμικρή παρέκκλιση.
Για έναν αριστερό η απόφαση του Eurogroup έχει δυο μόνο προβλήματα:
Το πρώτο ότι δεν εντάσσεται σε μια συνολική λογική αντιμετώπισης της κρίσης η οποία θα έχει γνώμονα την κοινωνική συνοχή και εν ανάγκη θα αδιαφορήσει για το τι θέλουν οι αγορές.
Το δεύτερο ότι από την απόφαση για κούρεμα των καταθέσεων δεν εξαιρέθηκαν οι καταθέσεις έως €100.000, που με απόφαση Ευρωπαϊκού Συμβουλίου είναι εγγυημένες σε όλα τα Κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.
Αντιθέτως η επιβολή χαρατσιού σε καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, οι οποίες - ο κόσμος τό 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι - σε σημαντικό βαθμό είναι προϊόν φοροδιαφυγής, εξαγοράς συνειδήσεων και υπογραφών και παράνομων δραστηριοτήτων του οργανωμένου εγκλήματος (όπλα, ναρκωτικά, δουλεμπόριο και λοιπές ευαγείς δραστηριότητες), είναι απολύτως επιβεβλημένη.
Αντιστρόφως οι πολιτικές λιτότητας των Μνημονίων, δεδομένου του ανθρωπιστικού τους κόστους, είναι πολιτικές βαρβαρότητας που πρέπει να ανατραπούν.
Αν λοιπόν συμφωνήσουμε ότι με βάση την κάθε ιδεολογική οπτική έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η μια από τις δυο επιλογές είναι σωστή κι η άλλη εγκληματική. Όποια κι αν είναι η ιδεολογική αφετηρία του καθενός. Το ότι ούτε οι νεοφιλελεύθεροι, ούτε οι Αριστεροί αντιμετωπίζουν έτσι το θέμα συνιστά μείζον ζήτημα ιδεολογικής και πολιτικής ανακολουθίας και για τους μεν και για τους δε.
Αντιθέτως οι δυο αποφάσεις είναι απολύτως συνεκτικές αν εγκαταλείψουμε την παραδοχή ότι όλοι οι συμμετέχοντες έχουν ως δεδομένο πλαίσιο συλλογισμού την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θεσμικών της οργάνων.
Αν δεχθούμε ως δεδομένο ότι οι 27 Ευρωπαίοι ηγέτες αδιαφορούν παντελώς για την Ενωμένη Ευρώπη κι ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η χρησιμοποίηση των Ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων για φτηνιάρικα οφέλη σε εθνικό επίπεδο, τότε τίποτα δεν είναι ανακόλουθο.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες επί σελίδων για τον κάθε Ευρωπαίο Μαυρογυαλούρο ξεχωριστά. Ας σταθούμε μονάχα στη Γερμανίδα καγκελάριο.
Της επιβολής της δρακόντειας λιτότητας στην Ελλάδα, κι αργότερα σε άλλες χώρες, προηγήθηκε καταιγισμός πύρινων δηλώσεων πρωτοκλασάτων στελεχών της γερμανικής κυβέρνησης, υψηλά ιστάμενων τραπεζικών στελεχών και, σε πολύ μικρότερο βαθμό, εκπροσώπων του γερμανικού βιομηχανικού κόσμου, στη λαϊκή εφημερίδα BILD και το περιοδικό FOCUS αλλά και στις πολύ σοβαρότερες FRANKFURTER ALGEMEINE ZEITUNG και WELT, περί «τεμπέληδων Ελλήνων, που κάθονται και χάσκουν» και περί «εργατικών Γερμανών που τους πληρώνουν για να κάθονται».
Η επιβολή του πρώτου Μνημονίου στην Ελλάδα είχε ως αποτέλεσμα την άμεση αύξηση κατά τέσσερις (4%) ποσοστιαίες μονάδες των δημοσκοπικών ποσοστών της CDU, του γερμανικού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και κατά δέκα (10%) ποσοστιαίες μονάδες της προσωπικής δημοτικότητας της Άγγελα Μέρκελ.
Ο Γερμανός μικροαστός κι ο Γερμανός συνταξιούχος ένιωσαν υπερήφανοι που η κυβέρνηση της χώρας τους «έβαλε τους τεμπέληδες στη θέση τους», πείστηκαν ότι δε θα κινδυνέψουν οι συντάξεις τους από τους αχαΐρευτους, αισθάνθηκαν, για πρώτη φορά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο «εθνικώς υπερήφανοι» κι επιβράβευσαν τη «σιδηρά καγκελάριο»
Παράλληλα η μετατροπή της ελληνικής κρίσης σε κρίση της Ευροζώνης είχε ως αποτέλεσμα μια χωρίς προηγούμενο εισροή καταθέσεων στις γερμανικές τράπεζες και αγορά ομολόγων του γερμανικού Δημοσίου. Χάρη σε αυτή την κρίση σήμερα το γερμανικό Δημόσιο δανείζεται με αρνητικά επιτόκια.
Της απόφασης του Eurogroup για την Κύπρο προηγήθηκε ανάλογος καταιγισμός δηλώσεων, των ίδιων ακριβώς ανθρώπων που είχαν παρελάσει από τη BILD το FOCUS τη FRANKFURTER ALGEMEINE ZEITUNG και τη WELT. Αυτή τη φορά το θέμα ήταν «το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τις κυπριακές τράπεζες» που «δεν είναι δυνατόν να το πληρώνει ο Γερμανός πολίτης».
Δεν υπάρχουν ακόμα διαθέσιμες μετρήσεις για την αύξηση της δημοτικότητας της Άγγελα Μέρκελ και της CDU. Ήδη όμως όλοι έτρεξαν πατείς με πατώ σε να βάλουν τα χρήματά τους σε ομόλογα του γερμανικού Δημοσίου.
Το ότι για να εδραιώσει η Άγγελα Μέρκελ την πολιτική της ηγεμονία στη Γερμανία, να μην ξέρουν τι να κάνουν τις καταθέσεις οι γερμανικές τράπεζες και να δανείζεται με αρνητικά επιτόκια το γερμανικό Δημόσιο έφτασε το 55% των Ιταλών να ψηφίζει αντιευρωπαϊκά είναι λεπτομέρεια. Deutschland über alles.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου