Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΕΝΣΤΟΛΩΝ

Στο τελευταίο δεκαήμερο γίναμε μάρτυρες δυο μαζικών διαδηλώσεων: του προσωπικού των σωμάτων ασφαλείας και των στρατιωτικών.

Το κοινό χαρακτηριστικό και των δυο διαδηλώσεων ήταν η εμφανής οργή των διαδηλωτών κατά του πολιτικού συστήματος. 

Οργή που μπορεί να αποβεί σύντομα επικίνδυνη για την επιβίωση του κοινοβουλευτισμού. 

Η οργή των ανθρώπων αυτών είναι κατανοητή. Μέσα σε τρια χρόνια, οι λόγοι που τους ώθησαν να ακολουθήσουν στρατιωτική ή αστυνομική σταδιοδρομία έχουν σχεδόν εκλείψει. 

Από την εποχή που οι εισαγωγικές εξετάσεις στις σχολές αξιωματικών και υπαξιωματιοκών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας εντάχθηκαν στο σύστημα των Πανελληνίων Εξετάσεων, στα μέσα της δεκαετίας του '90, άλλαξε ριζικά η κοινωνιολογία τόσο των υποψηφίων τους όσο και αυτών που τελικά κατόρθωναν να γίνουν εισαχθούν.

Από την πρώτη στιγμή οι σχολές αυτές, λόγω του μεγάλου πλήθους των υποψηφίων, οι οποίοι δε χρειάζονταν πλέον το βύσμα κάποιου στρατηγού, βρέθηκαν στην κορυφή των βαθμολογιών, εκτοπίζοντας τις πολυτεχνικές, ιατρικές και νομικές σχολές.

Οι λόγοι που προκάλεσαν τόσο ενδιαφέρον γι αυτές τις σχολές ήταν η βεβαιότητα του υποψήφιου πως δε θα μείνει ποτέ άνεργος κι η βεβαιότητα  ενός αξιοπρεπούς μισθού συνοδευόμενου από σειρά εξ ίσου αξιοπρεπών επιδομάτων, χωρίς να σκοτώνεται στη δουλειά.

Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε τη βεβαιότητα για το προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας, ότι στη δουλειά τους «ο πελάτης έχει πάντα άδικο» - από αυτό πρέπει να εξαιρέσουμε το προσωπικό του Πυροσβεστικού Σώματος, που κατ' όνομα μόνο είναι Σώμα Ασφαλείας - κάτι που σε κανένα άλλο επάγγελμα δε συμβαίνει, και τη βεβαιότητα των στρατιωτικών ότι θα έχουν πάντα μια σειρά από άτυπα οφέλη (φαντάρους να τους μετατρέπουν σε ορντιναντσες, ειδικά καταστήματα, διακοπές  δωρεάν και άλλα άτυπα, αλλά σημαντικά οφέλη).

Λόγοι σημαντικοί για να αντέξουν οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί τις μεταθέσεις σε τόπους μακριά από την οικογένειά τους, τις υποχρεωτικές συχνές αλλαγές τόπου διαμονής και κάποια άλλα μειονεκτήματα του επαγγέλματος.

Στην τριετία που πέρασε η ζωή όλων αυτών των ανθρώπων έχει ανατραπεί. Οι μισθοί τους, πριν από τις σχεδιαζόμενες μειώσεις, έχουν ήδη υποστεί μειώσεις 25%-30%, ανάλογα με την περίπτωση. Τα επιδόματά τους έχουν εξανεμιστεί. 

Κι αν ο πελάτης συνεχίζει να έχει πάντα άδικο για το προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας, η κοινωνική αναταραχή έχει αυξήσει δραματικά τις ώρες της επιφυλακής, για τις οποίες ούτως ή άλλως δεν προβλέπεται πρόσθετη αμοιβή, οι άνδρες των ΜΑΤ, σημαντικό μέρος της αμοιβής των οποίων οφείλεται σε υπό κατάργηση επιδόματα καλούνται να συγκρουστούν ολοένα και πιο συχνά, με ολοένα πιο πολλούς εξαγριωμένους διαδηλωτές, οι βάρδιες στο αστυνομικό τμήμα επιφορτίζονται με ολοένα περισσότερα γραφειοκρατικής φύσης καθήκοντα.

Από την πλευρά τους οι στρατιωτικοί, με τις νέες περικοπές των μισθών τους, αδυνατούν να συντηρήσουν δυο σπίτια, ένα στον τόπο υπηρεσίας κι ένα στον τόπο κατοικίας τους. Το χειρότερο όμως γι αυτούς είναι ότι το όνειρο της χρυσής αποστρατείας, στην ηλικία των 40 ετών και με παχυλή σύνταξη, σβήνει.

Κι όμως, λίγους μήνες πριν, ο σημερινός Πρωθυπουργός ζητούσε την ψήφο τους για να ακυρώσει τις, ψηφισμένεςε από τη Βουλή, επικείμενες μειθώσεις των μισθών τους.

Όλα αυτά έχουν προκαλέσει την οργή των ενστόλων. Οργή δίκαιη, ως προς το σκέλος της ότι δεν είναι δυνατό κάποιοι άνθρωποι να εργάζονται σε συνθήκες συνεχούς πίεσης, 50 ώρες εβδομαδιαίως, για μισθούς 650 - 850 ευρώ το μήνα.

Οργή που στρέφεται εναντίον του συνόλου του πολιτικού συστήματος κι απεικονίζεται γλαφυρά στις δηλώσεις του Προέδρου της ΠΟΑΣΥ, ο οποίος υπόσχονταν «να γίνουν οι αστυνομικοί η πρωτοπορία της αντίστασης των εργαζιομένων» (ναι, σωστά διαβάσατε). Όμως η οργή αυτή μπορεί να έχει σοβαρές πολιτικές συνέπειες. 

Τι θα συμβεί αν μια μέρα, οι άνδρες των ΜΑΤ, αντιμέτωποι με χιλιάδες εξαγριωμένων διαδηλωτών - όπως στις 12 Φεβρουαρίου 2012 - υποχωρήσουν κι επιτρέψουν στο πλήθος να εισβάλει στη Βουλή; 

Το ερώτημα δεν είναι υποθετικό. Το ότι στη διαδήλωση του προσωπικού των Σωμάτων Ασφαλείας είχαν φροντίσει να στείλουν μηνύματα συμπαράστασης οι αρχηγοί της ΕΛΑΣ και του Λιμενικού Σώματος, δείχνει το μέτρο της απροθυμίας τους να επιβάλλουν πειθαρχικές κυρώσεις σε ατίθασους υφισταμένους τους.

Η αντίδραση που θα απομείνει στην κυβέρνηση είναι να καλέσει το Στρατό. Κι εδώ εγείρεται το επόμενο ερώτημα. Πώς θα συμπεριφερθούν οι κακοπληρωμένοι, πλέον στρατιωτικοί όταν κληθούν να επιβάλλουν την τάξη κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου; Θα εκτελέσουν τις εντολές της κυβέρνησης; Ή κάποιος μεσαίου βαθμού αξιωματικός θα καταλάβει τη Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο υπό τις επευφημίες δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών που θα μεταβληθούν αμέσως σε ανθρώπινη ασπίδα προστασίας των πραξικοπηματιών; Ούτε κι αυτό το ερώτημα είναι υποθετικό πλέον.

Και τι θα συμβεί αν κάποιοι αξιωματικοί, επωφελούμενοι της γενικότερης διάλυσης του κρατικού μηχανισμού, αποφασίσουν να γίνουν «εθνοσωτήρες»; Ούτε κι αυτό το ερώτημα είναι υποθετικό.

Το βέβαιο είναι ότι, εξ αιτίας των μειώσεων των μισθών των στρατιωτικών των αστυνομικών και των λιμενικών ουδείς μπορεί να είναι πλέον σίγουρος για τη νομιμοφροσύνη τους σε κάποια στιγμή κρίσης. Και τότε, αυτό που θα μας περιμένει, θα είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας Τσάβες και στη χειρότερη ένας Ιωαννίδης. Με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Γιάννης Χρυσοβέργης