Δυο παρεξηγήσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που εμείς οι Έλληνες αντιλαμβανόμαστε την κρίση.
Η πρώτη, αφορά το σύνολο σχεδόν, των συμπολιτών μας και συνίσταται στην πεποίθηση ότι ο κόσμος, ιδιαιτέρως δε η Ευρώπη, μας χρωστά στοδιηνεκές επειδή υπήρξε η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Η δεύτερη αφορά αποκλειστικά τα στελέχη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και συνίσταται στην πεποίθηση ότι «το ποτάμι πίσω δε γυρνά» κι επομένως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαλύεται.
Πρόκειται για πλάνες οικτρές, που οδηγούν σε λάθος τακτικές και στρατηγικές με ολέθρια αποτελέσματα.
Ο κόσμος και, ειδικά, η Ευρώπη, δε μας χρωστά πια για την ύπαρξη της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Το γεγονός ότι οι αρχαιοελληνικοί δημοκρατικοί θεσμοί και η αρχαία ελληνική φιλοσοφία χρησίμευσαν ως ιδεολογική βάση της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού και της σύγχρονης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας δεν δίνει στους αυτοανακηρυχθέντες απογόνους τους, δηλαδή στους Νεοέλληνες, το δικαίωμα να ζητούν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας.
Όχι γιατί οφείλουμε να αποδείξουμε πως δικαίως αποκαλούμε εαυτούς Έλληνες. Το αντίθετο. Μια προσεκτική ανάγνωση των κωμωδιών του Αριστοφάνη οδηγεί και τον πιο ανυποψίαστο αναγνώστη ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων Αθηναίων. Τα ίδια κουσούρια, οι ίδιες μικροψυχίες.
Αλλά γιατί η Ευρώπη έχει πληρώσει το χρέος της προς εμάς και μάλιστα πολύ ακριβά. Το πλήρωσε με τις χιλιάδες των Φιλλελήνων (τουλάχιστον 2000-3000) που άφησαν τα κόκκαλά τους σε αυτό τον τόπο πολεμώντας, ενσυνείδητα και εθελοντικά, στο πλευρό των εξεγερμένων του 1821. Ανάμεσά τους και μερικοί επωνυμοι, όπως ο Λόρδος Μπάυρον και ο κόμης Σανταρόζα.
Επίσης, χάρη στους Φιλλέληνες η Ευρώπη, με διαδικασίες πανομοιότυπες με αυτές που οδήγησαν στην ανεξαρτησία του Κοσόβου - και οι οποίες προκάλεσαν τη φρίκη και την οργή μας -, απέσπασε από την Οθωμανική αυτοκρατορία ένα τμήμα της για να δημιουργήσει το Βασίλειο της Ελλάδος.
Κι όχι μόνο αυτό. Το προίκισαν με μια εθνική ιδεολογία που έλεγε ότι είναι απόγονος της Αρχαίας Ελλάδας και φρόντισαν να διδάσκεται στα σχολεία μια γλώσσα γειτονική με την ελληνιστική.
Το χρέος της λοιπόν η Ευρώπη προς την Ελλάδα το έχει πληρώσει με το παραπάνω. Και η ενδεχόμενη - και κάθε μέρα πιθανότερη - αποπομπή της χώρας μας από την Ευρωζώνη δε θα είναι πράξη αχαριστίας. Πράξη βλακείας θα είναι.
Κι αυτό είναι που αδυνατούν να καταλάβουν το σύνολο των πολιτικών ιθυνόντων του κυβερνητικού στρατοπέδου οι οποίοι, ανακαλύπτουν τις τελευταίες εβδομάδες με φρίκη ότι οι Ευρωπαίοι εταιροι δεν είναι διατεθειμένοι να διατηρήσουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη.
Ότι η αλληλεγγύη των εταίρων τους εξαντλήθηκε στην προεκλογική υποστήριξη, που, για δεύτερη φορά στα τελευταία τριάντα χρόνια, πήρε τη μορφή της απροκάλυπτης επέμβασης στα εσωτερικά μιας χώρας (η πρώτη ήταν το 1986, στην Ισπανία, υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ).
Τώρα ήρθε η ώρα να εφαρμόσουν αυτά που υποσχέθηκαν ξέροντας ότι οι στόχοι ήταν ανέφικτοι. Αυτό όμως ουδόλως ενδιαφέρει τους εταίρους τους, που έχουν βαρεθεί να τους συμπεριφέρονται σαν να ήταν Έλληνες ψηφοφόροι.
Άλλο τόσο πλάνη είναι η εδραιωμένη, μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, ότι «το ποτάμι πίσω δε γυρνά» και πως ό,τι και να συμβεί, στο τέλος θα λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και θα μας ακούσουν και θα επαναδιαπραγματευτούν ένα άλλο σχέδιο ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, πιο δίκαιο κοινωνικά.
Υποτιμούν τη σημασία του οικονομικού εθνικισμού που έχει αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία στο σύνολο των Κρατών - μελών της Βόρειας Ευρώπης. Ενός εθνικισμού που επί είκοσι χρόνια τον χάιδεψαν τόσο τα σοσιαλδημοκρατικά όσο και τα συντηρητικά κόμματα των χωρών αυτών και ο οποίος είναι απότοκος της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας.
Με την ίδια ευκολία που οι μηχανισμοί προπαγάνδας έπεισαν το μέσο πολίτη ότι οι οικονομικά ασθενέστεροι είναι «τεμπέληδες» και σπαταλάνε «τον πλούτο που με κόπο δημιουργούν οι εργατικοί άνθρωποι» (κατά προτίμηση επιχειρηματίες ανεξαρτήτως μεγέθους), τον έπεισαν επίσης ότι «οι εργατικοί βόρειοι» δουλεύουν για τους «τεμπέληδες του Νότου» και, κυρίως, για τους «αρχιτεμπέληδες Έλληνες», που ανάμεσα σε όλα τα άλλα είναι και «σχισματικοί».
Ενός εθνικισμού που τροφοδοτήθηκε επί είκοσι χρόνια από την πάγια δικαιολογία όλων ανεξαιρέτως των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, κάθε φορά που πετσόκοβαν το κοινωνικό κράτος, ότι τάχατες «το επιβάλλουν οι Βρυξέλλες».
Κι επειδή μια από τις σημαντικότερες δουλειές που έκαναν οι Βρυξέλλες ήταν η κατανομή των κοινοτικών κονδυλίων για την απάλυνση των ανισοτήτων μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών, εντελώς φυσιολογικά, στη συνείδηση του μέσου πολίτη, το πετσόκομα του κοινωνικού κράτους στο Βορρά έγινε για να «ταΐζουμε τους τεμπέληδες του Νότου».
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του κόμματος αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική επιβίωση της Άγκελα Μέρκελ και των Ολλανδών και Φινλανδών ομοίων της, περνά μέσα από την τιμωρία της Ελλάδας.
Ότι και μόνο η συζήτηση με την όποια ελληνική κυβέρνηση για ένα νέο σχέδιο, μετά από δυο χρόνια στη διάρκεια των οποίων 100 δισεκατομμύρια των Γερμανών πολιτών - και όχι μόνο - ξοδεύτηκαν, όχι για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, αλλά για να μη χάσουν χρήματα οι γερμανικές - και όχι μόνο - τράπεζες, θα τους καταστήσει, στα μάτια των ψηφοφόρων τους, αναξιόπιστους.
Βαυκαλιζόμενες από τις πλάνες τους οι πολιτικές ηγεσίες, εκλαμβάνουν τους ευσεβείς τους πόθους ως πραγματικότητα. Κι αυτό θα το πληρώσουμε όλοι.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Κι όχι μόνο αυτό. Το προίκισαν με μια εθνική ιδεολογία που έλεγε ότι είναι απόγονος της Αρχαίας Ελλάδας και φρόντισαν να διδάσκεται στα σχολεία μια γλώσσα γειτονική με την ελληνιστική.
Το χρέος της λοιπόν η Ευρώπη προς την Ελλάδα το έχει πληρώσει με το παραπάνω. Και η ενδεχόμενη - και κάθε μέρα πιθανότερη - αποπομπή της χώρας μας από την Ευρωζώνη δε θα είναι πράξη αχαριστίας. Πράξη βλακείας θα είναι.
Κι αυτό είναι που αδυνατούν να καταλάβουν το σύνολο των πολιτικών ιθυνόντων του κυβερνητικού στρατοπέδου οι οποίοι, ανακαλύπτουν τις τελευταίες εβδομάδες με φρίκη ότι οι Ευρωπαίοι εταιροι δεν είναι διατεθειμένοι να διατηρήσουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη.
Ότι η αλληλεγγύη των εταίρων τους εξαντλήθηκε στην προεκλογική υποστήριξη, που, για δεύτερη φορά στα τελευταία τριάντα χρόνια, πήρε τη μορφή της απροκάλυπτης επέμβασης στα εσωτερικά μιας χώρας (η πρώτη ήταν το 1986, στην Ισπανία, υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ).
Τώρα ήρθε η ώρα να εφαρμόσουν αυτά που υποσχέθηκαν ξέροντας ότι οι στόχοι ήταν ανέφικτοι. Αυτό όμως ουδόλως ενδιαφέρει τους εταίρους τους, που έχουν βαρεθεί να τους συμπεριφέρονται σαν να ήταν Έλληνες ψηφοφόροι.
Άλλο τόσο πλάνη είναι η εδραιωμένη, μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, ότι «το ποτάμι πίσω δε γυρνά» και πως ό,τι και να συμβεί, στο τέλος θα λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και θα μας ακούσουν και θα επαναδιαπραγματευτούν ένα άλλο σχέδιο ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, πιο δίκαιο κοινωνικά.
Υποτιμούν τη σημασία του οικονομικού εθνικισμού που έχει αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία στο σύνολο των Κρατών - μελών της Βόρειας Ευρώπης. Ενός εθνικισμού που επί είκοσι χρόνια τον χάιδεψαν τόσο τα σοσιαλδημοκρατικά όσο και τα συντηρητικά κόμματα των χωρών αυτών και ο οποίος είναι απότοκος της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας.
Με την ίδια ευκολία που οι μηχανισμοί προπαγάνδας έπεισαν το μέσο πολίτη ότι οι οικονομικά ασθενέστεροι είναι «τεμπέληδες» και σπαταλάνε «τον πλούτο που με κόπο δημιουργούν οι εργατικοί άνθρωποι» (κατά προτίμηση επιχειρηματίες ανεξαρτήτως μεγέθους), τον έπεισαν επίσης ότι «οι εργατικοί βόρειοι» δουλεύουν για τους «τεμπέληδες του Νότου» και, κυρίως, για τους «αρχιτεμπέληδες Έλληνες», που ανάμεσα σε όλα τα άλλα είναι και «σχισματικοί».
Ενός εθνικισμού που τροφοδοτήθηκε επί είκοσι χρόνια από την πάγια δικαιολογία όλων ανεξαιρέτως των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, κάθε φορά που πετσόκοβαν το κοινωνικό κράτος, ότι τάχατες «το επιβάλλουν οι Βρυξέλλες».
Κι επειδή μια από τις σημαντικότερες δουλειές που έκαναν οι Βρυξέλλες ήταν η κατανομή των κοινοτικών κονδυλίων για την απάλυνση των ανισοτήτων μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών, εντελώς φυσιολογικά, στη συνείδηση του μέσου πολίτη, το πετσόκομα του κοινωνικού κράτους στο Βορρά έγινε για να «ταΐζουμε τους τεμπέληδες του Νότου».
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του κόμματος αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική επιβίωση της Άγκελα Μέρκελ και των Ολλανδών και Φινλανδών ομοίων της, περνά μέσα από την τιμωρία της Ελλάδας.
Ότι και μόνο η συζήτηση με την όποια ελληνική κυβέρνηση για ένα νέο σχέδιο, μετά από δυο χρόνια στη διάρκεια των οποίων 100 δισεκατομμύρια των Γερμανών πολιτών - και όχι μόνο - ξοδεύτηκαν, όχι για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, αλλά για να μη χάσουν χρήματα οι γερμανικές - και όχι μόνο - τράπεζες, θα τους καταστήσει, στα μάτια των ψηφοφόρων τους, αναξιόπιστους.
Βαυκαλιζόμενες από τις πλάνες τους οι πολιτικές ηγεσίες, εκλαμβάνουν τους ευσεβείς τους πόθους ως πραγματικότητα. Κι αυτό θα το πληρώσουμε όλοι.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου