Λίγες μόλις μέρες πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές ο υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου Ζαν-Λυκ Μελενσόν πιστώνεται με το πρωτοφανές 15%-17% από τις δημοσκοπήσεις.
Στην Ισπανία ο νικητής των πρόωρων εκλογών του περασμένου Νοεμβρίου Μαριάνο Ραχόι είναι σε ελεύθερη δημοσκοπική πτώση, με κύριο κερδισμένο την Ενωμένη Αριστερά.
Στην Ελλάδα τα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς επιμένουν να συγκεντρώνουν αθροιστικά πάνω από 30%.
Το φάσμα του κομμουνισμού πλανάται και πάλι πάνω από την Ευρώπη; Ασφαλώς είναι νωρίς για να το ισχυριστεί κανείς, όμως γεγονός είναι ότι οι συνθήκες εκείνες που οδήγησαν πριν πολλές δεκαετίες στην ανάπτυξη ισχυρών κομμουνιστικών κινημάτων υπάρχουν και πάλι.
Την ημέρα που το Κομμουνιστικό και το Αριστερό Κόμμα (διάσπαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος) ανακοίνωναν την κοινή υποψηφιότητα του γερουσιαστή Ζαν-Λυκ Μελενσόν για τη διεκδίκηση της γαλλικής Προεδρίας, ούτε οι πιο ονειροπαρμένοι Αριστεροί δε μπορούσαν να φανταστούν ότι, έξι μήνες αργότερα, ο υποψήφιος αυτός θα μιλούσε σε ένα ενθουσιώδες κοινό 120.000 ανθρώπων στη Μασαλία, μια πόλη που για δεκαετίες ήταν προπύργιο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά εδώ και είκοσι χρόνια είναι προπύργιο της Ακροδεξιάς.
Ούτε φυσικά και μπορούσαν να φανταστούν ότι όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις, λίγες ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των Προεδρικών εκλογών, θα πίστωναν το Μελενσόν με ποσοστά 15%-17%, ποσοστό που είχε να δει από το 1981 υποψήφιος υποσδτηριζόμενος από τους Γάλλους Κομμουνιστές.
Πολύ περισσότερο δε μπορούσαν να φανταστούν ότι χιλιάδες άνθρωποι θα αξίωναν να γίνουν μέλη του Αριστερού Μετώπου χωρίς να είναι μέλη της μιας από τις δυο συνιστώσες του, πράγμα που οδήγησε το Μελενσόν στην υπόσχεση ότι αμέσως μετά τις εκλογές το Αριστερό Μέτωπο θα δημιουργήσει αυτοτελείς οργανώσεις.
Το αποτέλεσμα είναι ο υποψήφιος των σοσιαλιστών να συνειδητοποιεί πως η αριστερή ψήφος του είναι πολύ πιο απαραίτητη από την ψήφο των Κεντρώων ψηφοφόρων του Μπαϊρού για την εκλογή του στην Προεδρία, να παίρνει το τιμόνι «όλο αριστερά», και να ψιθυρίζει το ενδεχόμενο πολιτικής συμφωνίας με την Αριστερά εν όψει των βουλευτικών εκλογών που θα ακολουθήσουν.
Τον περασμένο Νοέμβριο, το Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι κέρδισε τις πρόωρες εκλογές στην Ισπανία υποσχόμενο ιδρώτα, αίμα και δάκρυα, για να οδηγήσει τη χώρα σε ασφαλές λιμάνι και «να μη γίνει Ελλάδα». Το ποσοστό του Λαϊκού Κόμματος (44,6%) συγκρίνονταν μόνο με το ποσοστό της νίκης των σοσιαλιστών το 1982.
Έξι μήνες μετά, κι ενώ τα δρακόντεια μέτρα της κυβέρνησης Ραχόι αδυνατούν να περιορίσουν την ύφεση και τα ελλείμματα - κάτι σε Ελλάδα θυμίζει - το Λαϊκό Κόμμα έχει πέσει στις δημοσκοπήσεις στο 38,1%. Οι σοσιαλιστές, που στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου είχαν πάρει 28,7% - το χειρότερο ποσοστό τους από το 1977 - χάνουν 5,7% και περιορίζονται σε 23% της πρόθεσης ψήφου.
Μεγάλος κερδισμένος είναι η Ενωμένη Αριστερά, η οποία, αφού στις εκλογές πήρε 6.9%, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά της στη μεταφρανκική Ισπανία, πιστώνεται με το 11,6% της πρόθεσης ψήφου, ποσοστό που ουδέποτε είχε δει.
Στην Ελλάδα, τρεις μόλις εβδομάδες πριν από τις πρόωρες εκλογές, τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς (Κοινωνική Συμφωνία, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ) αθροίζουν σταθερά ποσοστό άνω του 30% σε όλες ανεξαιρέτως τ\ις δημοσκοπήσεις. Κι αυτό παρά την απουσία ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου μεταξύ των κομμάτων, που τους στερεί κάθε κοινωνική δυναμική.
Το φάσμα του κομμουνισμού πλανάται λοιπόν και πάλι πάνω από την Ευρώπη; Δύσκολα θα μπορούσε να το ισχυριστεί κανείς, παρά τα παραπάνω δείγματα που έχουν ήδη προκαλέσει την ιερή οργή όλων των εκφραστών της νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής ορθοδοξίας ανά την Ευρώπη και τις «απειλές των αγορών» για τις «επιπτώσεις ενδεχόμενης εκλογής του Ολάντ» στη Γαλλία.
Γιατί την ίδια στιγμή η παρουσία της Πορτογαλικής Αριστεράς συνεχίζει να είναι περιθωριακή. Στη Γερμανία το Αριστερό Κόμμα «πληρώνει ακριβά» τη στήριξη που παρέσχε χωρίς αστερίσκους - κάτι που για να είμαστε ειλικρινείς έκαναν και οι Πράσινοι - στον ελληνικό λαό, προς όφελος του υπερευαίσθητου - και δικαίως - σε θέματα προστασίας της ελευθερίας διακίνησης ιδεών και κάθε λογής περιεχομένου στο διαδίκτυο, αλλά παγερά αδιάφορου για θέματα κοινωνικής πολιτικής Κόμματος των Πειρατών. Στην Ολλανδία το Σοσιαλιστικό Κόμμα (τροτσκιστικό), που πριν λίγα χρόνια είχε φθάσει το 20% είναι σε σταθερή πτωτική τροχιά. Στην επίσης μαστιζόμενη από την κρίση Ιταλία, η Αριστερά παραμένει σε βαθειά νάρκη.
Παρ' όλα αυτά η σημερινή Ευρώπη δεν έχει καμιά σχέση με την προ εικοσαετίας Ευρώπη. Το Κοινωνικό Κράτος, που είχε αποτελέσει το τσιμέντο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας για τρεις δεκαετίες έχει γκρεμιστεί εν χορδαίς και οργάνοις. Οι φτωχοί και άστεγοι δεν αυξάνονται εκθετικά μονάχα στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, αλλά και στην πλούσια Γερμανία. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες επιστρέφουν με άλματα στην κατάσταση που βρίσκονταν στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Γεννώντας όλες τις προϋποθέσεις «για να έρθουν και πάλι οι κόκκινοι».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου