Ανήκει η Ελλάδα στην Ευρώπη;

Παραθέτω το εξαιρετικού ενδιαφέροντος άρθρο του Γιώργου Σιακαντάρη από ΤΑ ΝΕΑ 

Που αποκτά περίσσεια αξία αν σκεφτεί κανείς ότι από τους πολίτες των 27 Κρατών-μελών της ΕΕ οι μόνοι που όταν πηγαίνουν στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο ή στη Βαρκελώνη «πάνε στην Ευρώπη» είμαστε εμείς και... οι Άγγλοι (they are going to the continent).

Γιάννης Χρυσοβέργης

 

«ΤΑ ΝΕΑ» αναφέρθηκαν εκτενώς στο δημοσίευμα της γαλλικής «Monde» με τίτλο: «Ελλάδα - Ευρώπη: Η μεγάλη παρεξήγηση». Εκεί δεν αμφισβητείται απλώς η ικανότητα της Ελλάδας να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε καν μόνο η είσοδός της στην ΟΝΕ. Κυρίως, αμφισβητείται η θέση της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η εφημερίδα μιλάει για ένα «αδύναμο και ανοργάνωτο κράτος» στη θέση της Δημοκρατίας του Περικλή. Στο κείμενο γίνεται αναφορά στις χρεοκοπίες του 1897 και του 1932. Φιλοξενείται και συνέντευξη του πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν ο οποίος χαρακτηρίζει την είσοδό μας στην ευρωζώνη «σοβαρό σφάλμα», το οποίο και αποδίδει στο «πολιτικό lobbying» Σιράκ - Ζοσπέν. Ο Ντ' Εστέν, πάντως, δεν προσυπογράφει το δημοσίευμα με το οποίο αμφισβητείται η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.

Στον αντίποδα, βεβαίως, υπήρξαν αντιδράσεις. Μεταξύ άλλων, ο Μαρκ Μαζάουερ και ο Μίλαν Κούντερα αντέδρασαν κατά της αμφισβήτησης της ευρωπαϊκότητας της Ελλάδας που την ανάγουν τις ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως κινδυνεύουμε περισσότερο να πέσουμε θύματα του φιλελληνισμού παρά του ανθελληνισμού. Αν μείνουμε σε απαντήσεις που θα υπενθυμίζουν στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς πως η σοφία της Ευρώπης ξεκινάει από το αρχαιοελληνικό δημοκρατικό πνεύμα, κινδυνεύουμε από τα γραφικά επιχειρήματα που διολισθαίνουν στον εθνικισμό. Κινδυνεύουμε, δηλαδή, να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο απ' ό,τι χρειάζεται για να πείσουμε για την ευρωπαϊκή μας θέση.

Κατ' αρχάς, δεν είναι σίγουρο πως το ερώτημα αν η μία ή η άλλη χώρα ανήκει ή όχι στην Ευρώπη είναι το σωστό ερώτημα. Πριν δούμε αν κάποια χώρα ανήκει ή όχι στην Ευρώπη, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν η Ευρώπη είναι το σύνολο των εθνικών ιστοριών ή, αντιθέτως, αν η ιστορία της Ευρώπης υπερβαίνει τις ιστορίες των εθνών - κρατών.

Αν ισχύει το πρώτο, τότε πραγματικά η ένταξη κάθε χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι πρέπει να αξιολογείται με βάση τη δική της ξεχωριστή ιστορία και το δικό της κοινωνικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι. Αν αυτό ισχύει, τότε κάθε χώρα έχει στοιχεία που την εντάσσουν στην ιδέα της δημοκρατικής και πλουραλιστικής Ευρώπης, αλλά και στοιχεία που την εντάσσουν στην ιδέα της «Σκοτεινής Ηπείρου». Εξάλλου, όχι τόσο στην Ελλάδα αλλά στη Γερμανία, από τον 19ο ακόμη αιώνα είχε ξεσπάσει μια συζήτηση η οποία συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, για το αν η χώρα μας ανήκει στον δυτικό πολιτισμό ή στην ανατολική κουλτούρα.

Αν όμως η απάντηση είναι πως Ευρώπη δεν είναι το άθροισμα των εθνικών ιστοριών αλλά η ιστορική κίνηση ενοποίησης του συγκεκριμένου ιστορικού και γεωγραφικού χώρου, τότε οφείλουμε να δούμε με άλλη ματιά και την «ελληνική καθυστέρηση». Αν δεχτούμε πως η ιστορία της Ευρώπης είναι η ιστορία των θετικών και των αρνητικών, των φωτεινών και των σκοτεινών πλευρών της, μια ιστορία που πρέπει, αλλά δεν μπορεί να το θεωρεί και ως δεδομένο, να οδηγεί στην ευρωπαϊκή κοινωνική αλληλεγγύη, στη δημοκρατία, στο κράτος πρόνοιας και δικαίου, τότε κάθε χώρα έχει κάτι θετικό με το οποίο μπορεί να συμβάλει στην ενοποίηση. Εχει όμως και πολλά αρνητικά, με τα οποία πρέπει να παλέψει ώστε να μην παρεμποδίσει αυτή την ενοποίηση.

Η Ελλάδα είναι ένα έθνος από το οποίο απουσιάζουν πολλές από τις εξελίξεις που έλαβαν χώρα σε πολλές άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Απουσιάζει ένα ντόπιο αριστοκρατικό στρώμα, από το οποίο θα ξεπηδούσαν αρχές όπως αυτή της κοινωνικής κοσμιότητας και του αντίστοιχου ήθους. Απουσιάζουν το πνεύμα του Διαφωτισμού και ο διαχωρισμός της θρησκευτικής συνείδησης από το κράτος. Η αστική τάξη μας ποτέ δεν μεγαλούργησε ως παραγωγική αστική τάξη με το συνάδον σ' αυτήν εργασιακό ήθος, το δε παραγωγικό μας μοντέλο στηρίχτηκε στο κράτος και όχι στην επιχειρηματικότητα. Αυτές όμως οι απουσίες δεν οφείλονται σε κάποιο DNA που καθηλώνει τους Ελληνες στην καθυστέρηση, αλλά στην πορεία διαμόρφωσης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, η οποία δεν ήταν νομοτελειακή αλλά ιστορικά καθορισμένη. Ακριβώς αυτή η κοινωνική ιστορία της Ελλάδας, ως αναπόσπαστο τμήμα της ευρωπαϊκής ιστορίας, πρέπει να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για το πώς οι χώρες οφείλουν να είναι αλληλέγγυες η μία με την άλλη για να κτίσουν την Ευρώπη που θέλουμε.

Letterhead counts

Έλαβα προχθές τη χαρμόσυνη ειδοποίηση. Εγκρίθηκε η δημοσίευση του άρθρου που είχα στείλει σε ένα έγκριτο διεθνές περιοδικό γεωπληροφορικής. Το νέο το γιόρτασα με ένα καραφάκι ούζο, που μου είχε δώσει ένας φοιτητής πριν από μερικούς μήνες.

Βλέπετε δε μου είναι πάντα εύκολο να δημοσιεύω σε «καλά» περιοδικά και μου έχει τύχει αρκετές φορές να συναντήσω την απόρριψη. Μια φορά μάλιστα αντάλλαξα βαριές κουβέντες με έναν ανώνυμο κριτή που ισχυρίστηκε ότι επιχειρώ να εμφανίσω υπερτιμημένη την ερευνητική μου προσπάθεια (oversell the story ήταν η έκφραση που χρησιμοποίησε, κοινώς «πουλάω φύκια για μεταξωτές κορδέλες»). Του έδωσα μια τσουχτερή απάντηση, που είχε ως αποτέλεσμα να απορριφθεί η εργασία μου.

Σε αυτό το σημείο θυμάμαι την ιστορία που είχα ακούσει από έναν ομότιμο καθηγητή γενετικής, που στα χρόνια που δούλευε σε ένα φημισμένο βορειοαμερικάνικο πανεπιστήμιο μπορούσε να δημοσιεύσει τη δουλειά του όπου ήθελε. Και ο ίδιος άνθρωπος, με το ίδιο ερευνητικό προφίλ, όταν έγινε καθηγητής σε ελληνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα, συνάντησε συχνά την απόρριψη, από τους ίδιους εκδότες που πριν ανταποκρίνονταν ευνοϊκά. Βλέπετε με το που θα δει ο κριτής στην επικεφαλίδα του κειμένου της εργασίας το όνομα του ιδρύματος που εργάζεται ο συγγραφέας, μπορεί αυτόματα να προκαταληφθεί θετικά ή αρνητικά για την ποιότητα της ερευνητικής δουλειάς. Όταν λοιπόν οι αγγλοσάξωνες λένε ότι letterhead counts, επισημαίνουν ακριβώς αυτή τη νοοτροπία του να αξιολογείται η εργασία (ή και η συστατική επιστολή) με κριτήριο το ποιά είναι η ιδιότητα του συγγραφέα, και κυρίως σε ποιόν φορέα είναι αυτός ενταγμένος.

Αυτή η νοοτροπία έχω την αίσθηση ότι είναι περισσότερο διαδεδομένη στις ανθρωπιστικές επιστήμες και λιγότερο στην κοινότητα των θετικών επιστημόνων. Εδώ μια πρωτότυπη δουλειά μπορεί να τύχει ευμενούς αποδοχής από τους ειδικούς, ακόμα και αν ο συγγραφέας δεν έχει ιδιαίτερα σημαντικές ακαδημαϊκές περγαμηνές. Μόνο που ο βαλκάνιος ερευνητής που δουλεύει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας θα συναντήσει σαφώς περισσότερες δυσκολίες ως προς την αποδοχή της δουλειάς του απ’όσο ο αγγλοσάξωνας που βρίσκεται στο ΜΙΤ.

Η επιτυχία όμως, όταν έρχεται μετά από επίμονη δουλειά υπό αντίξοες συνθήκες, είναι ιδιαίτερα «γλυκιά» και επιβάλλεται να γιορταστεί με ένα ουζάκι. Στο κάτω κάτω για κάτι τέτοια αξίζει να ζούμε και να προσπαθούμε...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Εδώ και δυο χρόνια η μεσαία αστική τάξη ζει με τον τρόμο της «αποβολής από την Ευρώπη», που υπήρξε και πηγή της ευημερίας της. Το τίμημα που καλείται να πληρώσει για «την παραμονή στην Ευρώπη» ισοδυναμεί με την καταστροφή της. Η αποχώρηση όμως από αυτό που επί τριάντα δυο χρόνια υπήρξε μια σταθερά της ύπαρξής μας φαντάζει σαν άλμα στο κενό. Σαν τους εγκλωβισμένους στους πάνω ορόφους των δίδυμων πύργων την 11η Σεπτεμβρίου 2001. 

Η αμφιθυμία αυτή είναι κατανοητή. Στα τριάντα τρία χρόνια της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση το κατά κεφαλή εισόδημα πολλαπλασιάστηκε. Παράλληλα σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές στην παραγωγική δομή της χώρας. Το ποσοστό των απασχολουμένων στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα βούλιαξε προς όφελος των υπηρεσιών, με κυρίαρχο τον τουρισμό. Ανάλογη κατακρήμνιση υπέστη κι ο αριθμός των απασχολουμένων στη ναυτιλία. Όλα αυτά συνέβαλαν στην απότομη διόγκωση της μεσαίας αστικής τάξης, τόσο από εισοδηματική άποψη όσο και, κυρίως, από την άποψη των επαγγελματικών ενασχολήσεων.

Η δημιουργία ενός πολυπληθούς επιστημονικού προλεταριάτου, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και μετά, λόγω της κατακόρυφης αύξησης των αποφοίτων των πανεπιστημίων - όχι μόνο γιατί αυξήθηκαν οι εισαγόμενοι στα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά και γιατί όλο και περισσότερες οικογένειες είχαν τη δυνατότητα να στηρίξουν οικονομικά τις σπουδές των παιδιών τους στο εξωτερικό - αντιμετωπίσθηκε μέσω της απασχόλησής του στην υλοποίηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, εργάζονταν σε εταιρείες, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με χαμηλές αμοιβές κι εξαντλητικές συνθήκες εργασίας, θεωρώντας, σε κάθε περίπτωση, την κατάστασή τους προσωρινή κι ευελπιστώντας, είτε σε μια θέση στο Δημόσιο, είτε σε κάποια βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης.

Το ξέσπασμα της κρίσης στην αρχή προκάλεσε κρίσεις πανικού, αλλά και ελπίδες ότι, «αν τα μέτρα αποδώσουν, όλα θα πάνε και πάλι καλά». Οι πρόσφατες δηλώσεις του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος με τον ωμό ρεαλισμό που τον διακρίνει δήλωσε ορθά κοφτά ότι «η Ελλάδα θέλει μια δεκαετία για να ξαναμπεί σε τροχιά ανάπτυξης»  έθεσαν οριστική ταφόπλακα, στα όνειρα για ταχεία ανάκαμψη, κάτι που ήδη από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος είχε αρχίσει να γίνεται ορατό σε όλους.

Το δίλημμα πλέον για την ελληνική μεσαία αστική τάξη είναι αμείλικτο. Άνθρωποι που στα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια κέρδιζαν τη ζωή τους - εργαζόμενοι σκληρά, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε - από τον τομέα των υπηρεσιών, που χάρη στη βοήθεια του εύκολου δανεισμού ζούσαν - κι αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε - κατά πολύ πολυτελέστερα από όσο τους επέτρεπαν τα εισοδήματά τους, θα κληθούν, μετά από εξαιρετικά μακροχόνιες περιόδους ανεργίας, στην διάρκεια των οποίων πολλοί από αυτούς θα βρεθούν αντιμέτωποι με το φάσμα του υποσιτισμού, ενδεχομένως δε και της πείνας, να επιβιώσουν με χειρονακτικές εργασίες και μεροκάματα πείνας. Το ζητούμενο από αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι να αποδεχτούν τη μείωση των εισοδημάτων τους. Το ζητούμενο είναι να αποδεχτούν την καταστροφή του τρόπου ζωής τους.

Από την άλλη, το ενδεχόμενο της στάσης πληρωμών δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι τα εισοδήματα της μεσαίας αστικής τάξης, αλλά και του συνόλου της κοινωνίας, θα μειωθούν δραστικά και για πολλά χρόνια. Επίσης όλοι υποψιάζονται, και δικαίως, ότι σε μια τέτοια περίπτωση, αν δε γίνει η άριστη πολιτική και οικονομική διαχείριση της κατάστασης, θα συμβεί αυτό ακριβώς που πρέπει να συμβεί για την παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Με την έννοια αυτή, η ελληνική μεσαία αστική τάξη βρίσκεται, μεταφορικά, στην ίδια μοίρα με τους δύσμοιρους που παγιδεύτηκαν στους Διδυμους Πύργους, στους ορόφους επάνω από τα σημεία που είχαν πέσει τα αεροπλάνα. Είτε παρέμεναν εκεί που βρίσκονταν, είτε πηδούσαν στο κενό ο θάνατος ήταν βέβαιος.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αφ' ενός η μεσαία τάξη αντιδρά με τυφλή οργή στα φορολογικά μέτρα που κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνονται, αλλά από την άλλη παγώνει από τρόμο στο άκουσμα της φράσης «έξοδος από την Ευρωζώνη».

Κι αυτή της η συμπεριφορά εξηγεί τόσο τον πολιτικό λόγο των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά και των κομμάτων της Αριστεράς, τα οποία αφ' ενός ζητούν «στάση πληρωμών εδώ και τώρα», αφ' ετέρου αρνούνται να πουν ότι η υιοθέτηση αυτής της στάσης θα οδηγήσει μαθηματικά εκτός Ευρωζώνης. 

Σε ακόμα πιο δύσκολους ακροβατισμούς αναγκάζονται να επιδοθούν οι Οικολόγοι Πράσινοι και η Δημοκρατική Αριστερά, που, αφ' ενός δε συζητούν την έξοδο από την Ευρωζώνη, αφ' ετέρου δεν αποδέχονται το τίμημα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ, απαιτούν.

Σε αυτό το πλαίσιο κάθε πρόβλεψη για τα μελλούμενα, πλην του ότι πρέπει να περιμένουμε κι άλλες εκρήξεις οργής μικρότερων ή μεγαλύτερων ομάδων του πληθυσμού, οι οποίες όμως πολύ δύσκολα θα μπορούν να αποκτήσουν πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική, είναι παρακινδυνευμένη.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Το παραπάνω δίλημμα δεν το αντιμετωπίζει μόνο η ελληνική μεσαία αστική τάξη. Το ίδιο δίλημμα αντιμετωπίζει και η μεσαία τάξη της Ισπανίας, που σήμερα έδωσε στο δεξιό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο υποσχέθηκε «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα» ποσοστό πάνω από 45% - μόνο οι Σοσιαλιστές το 1982 είχαν πετύχει ανάλογη εκλογική νίκη. Το ίδιο δίλημμα αντιμετωπίζει και η μεσαία τάξη της Πορτογαλίας που πρόσφατα έδωσε ανάλογη νίκη στο δεξιό σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που ευποσχέθηκε τα ίδια ακριβώς πράγματα με το Λαϊκό Κόμμα της Ισπανίας. Μάλιστα ενώ στην Ισπανία η Αριστερά σχεδόν διπλασίασε το ποσοστό της και πενταπλασίασε τους βουλευτές της, στην Πορτογαλία, το αδελφό κόμματου ΣΥΡΙΖΑ έχασε το ένα τρίτο της εκλογικής του δύναμης. Το ίδιο δίλημμα αντιμετωπίζει και η μεσαία τάξη της Ιταλίας. Η μόνη διαφορά είναι ότι στις τρεις αυτές χώρες δεν έχει χαθεί για τη μεσαία τάξη η ελπίδα της επιβίωσής της ως τάξης.

Ο αγώνας του σκακιστή

Πάνε δυο βδομάδες τώρα... Κυριακή μεσημεράκι, καθόμουνα στο καφενείο της Ναυαρίνου, απέναντι από το πάρκο, και διάβαζα εφημερίδα. Κάποια στιγμή ακούω φωνές. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω έναν τύπο απροσδιόριστης ηλικίας, γενειοφόρο και κακοντυμένο, να ρίχνει μπουνιές στο πρόσωπό του και να βογγάει.

«Αυτός που βλέπεις είναι ένας γνωστός σκακιστής», μου είπε ο Γιώργος που καθόταν δίπλα μου. «Είναι πολύ καλός και συγκεντρωμένος την ώρα του παιχνιδιού, όμως κάθε τόσο συνηθίζει να δέρνει τον εαυτό του».

Στη Μπαγκαβάτ Γκίτα, γνωστό ινδικό μύθο από τη δεύτερη χιλιετία π.χ., ο Αρζούνα βρίσκεται αντιμέτωπος με τον εχθρικό στρατό, στον οποίο όμως έχουν ενταχθεί και παλιοί του φίλοι και συγγενείς. Ο Κρίσνα, ο δάσκαλος του Αρζούνα, καλεί το μαθητή του να χτυπήσει χωρίς έλεος τον εχθρό, ακόμα και τους φίλους του. Με άλλα λόγια, να εξαλείψει τις κακές πτυχές και τα ελαττώματα του ίδιου του του εαυτού. Το σκάκι είναι και αυτό ινδικής προέλευσης, απ’όσο ξέρω. Και νομίζω ότι αυτή η μυθολογία του μαχητή που μπαίνει στη δοκιμασία να εξαλείψει τα ελαττώματά του προκειμένου να γίνει καλύτερος, έχει περάσει, με κάποιον τρόπο, και στη σκακιστική κουλτούρα. Ο αγώνας απέναντι στον αντίπαλο είναι και αγώνας απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.

Και η πολιτική συχνά παρομοιάζεται με το σκάκι. Και εκεί υπάρχουν «κινήσεις ματ», όπως και άστοχες κινήσεις, που οδηγούν στην ήττα. Κίνηση ματ επιχείρησε πρόσφατα και «ο τρίτος ο μακρύτερος», που όμως του βγήκε μπούμεραγκ. Μήπως όμως και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ πολιτικών αρχηγών που οδήγησαν στη νέα κυβέρνηση, όπως και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των ηγετών των Ευρωπαίων ηγετών και των τραπεζιτών για το μέλλον του ευρώ, δεν θα μπορούσαν άραγε να χαρακτηριστούν ως μια μεγάλη παρτίδα σκάκι, με πιόνια τον κοσμάκη που υποφέρει και που νιώθει ανασφαλής;

Αυτό που δεν βλέπω να υπάρχει μεταξύ των σκακιστών-ηγετών είναι η αυτογνωσία, ή διαφορετικά, ο στοχασμός πάνω στον τρόπο που παίζουν και στις επιλογές τους. Ένας τέτοιος στοχασμός θα μπορούσε να είναι ευεργετικός, καθότι θα οδηγούσε ίσως σε σοφότερους ηγέτες και σε ένα βελτιωμένο οικονομικό και πολιτικό σκηνικό ευημερίας και σιγουριάς για το μέλλον. Και στα πλαίσια ενός τέτοιου στοχασμού, απαραίτητη είναι και η αυτοκριτική, συνοδευόμενη ίσως και από ηχηρές καρπαζιές, σαν αυτές που έριχνε ο συμπαθής σκακιστής στον εαυτό του.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973

Ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου 1973. Είμαστε όλοι κολλημένοι στο ραδιόφωνο ως τις 02.30 το πρωί. Πέφτουμε αποκαμωμένοι για ύπνο. Στις 03.00 - 03.30 μας ξύπνησε ο θόρυβος από τις ερπύστριες των τανκς που κατέβαιναν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. 

Την άλλη μέρα το πρωί στο σχολείο, λίγο πριν μας διώξουν, ρωτάγαμε γι αυτούς που δεν είχαν έρθει. Αργότερα μάθαμε πως τρεις είχαν τραυματιστεί. 

Θυμάμαι ακόμα τον κυρ-Κώστα τον εφημεριδοπώλη της γειτονιάς. Εκείνο το πρωί τον είδα δακρυσμένο. Αργότερα έμαθα πως οι δυο γιοί του, φοιτητές, ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο κι αγνοούνταν η τύχη τους. Έστειλαν μήνυμα τρεις μέρες αργότερα. Ήταν τραυματισμένοι κι οι δυο, αλλά ασφαλείς σε σπίτια που τους περιέθαλπαν. 

Κοντά σαράντα χρόνια τώρα, τιμώ από καρδιάς αυτούς που εκείνο το βράδυ είχαν τα κότσια να μείνουν μέσα στο Πολυτεχνείο ως την ώρα των τανκς. Αλλά κι αυτούς που φύγαν πιο νωρίς. Στα επόμενα χρόνια γνώρισα αρκετούς από αυτούς. 

Οι πιο πολλοί δε θέλησαν να εξαργυρώσουν με τιμές κι αξιώματα την αποκοτιά τους. Αλλά κι αυτοί που τόκαναν δε με θυμώνουν. Οι άνθρωποι αυτοί άνοιξαν το δρόμο για να ζήσουμε 37 χρόνια Ελευθερίας και, για πρώτη φορά, Δημοκρατίας. Όσο για το μήνυμα του Πολυτεχνείου; Είναι απλό. ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΔΙΚΙΑ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ. Και θα τρέφουν τα όνειρα των ανθρώπων για Ελευθερία και Δικαιοσύνη

 Γιάννης Χρυσοβέργης

Α-λέκτορες που λαλούν στο σκοτάδι της κρίσης

Μια από τις παρενέργειες της κρίσης είναι ότι κατά την τελευταία διετία εκατοντάδες νέοι άνθρωποι που εξελέγησαν λέκτορες ή επίκουροι καθηγητές σε διάφορα ΑΕΙ, περιμένουν ακόμα να ευαρεστηθεί η πολιτεία να τους διορίσει. Το παρακάτω δελτίο τύπου εκδόθηκε από μια πρωτοβουλία αδιόριστων πανεπιστημιακών, με το όνομα Α-Λέκτωρ. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχασαν το χιούμορ τους σε τέτοιες δύσκολες εποχές...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Μετά από δύο και πλέον χρόνια αναμονής, οι σχεδόν 900 εκλεγμένοι πλην όμως καταχρηστικά αδιόριστοι πανεπιστημιακοί λειτουργοί άκουσαν, στις 23 Αυγούστου, κατά τη συζήτηση σχετικά με τον νέο νόμο-πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση, την υπουργό Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου να εξαγγέλλει με περισσή υπερηφάνεια πως εντός του 2011 θα διορίζονταν 400 απ' αυτούς.

Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Δ.Ρέππας είχε την προηγουμένη (22.08.11) υπογράψει απόφαση για τους εν λόγω διορισμούς, η οποία δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 1874/25-08-2011. Την 1η Σεπτεμβρίου, ο ειδικός γραμματέας για θέματα ανώτατης εκπαίδευσης του ΥΠΔΒΜΘ Β. Παπάζογλου διαβεβαίωνε εκπροσώπους των 400 νέων επιστημόνων πως εν όψει της αρχής του εξαμήνου, και συγκεκριμένα την 1η Οκτωβρίου,θα βρίσκονταν στις αίθουσες διδασκαλίας, καθώς θα είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία έκδοσης των ΦΕΚ διορισμού τους.

Μετά από πολλαπλά προσκόμματα σε διάφορα στάδια της διαδικασίας, που ωστόσο προσπεράστηκαν χάρη στα γρήγορα αντανακλαστικά των άμεσα ενδιαφερομένων και των πανεπιστημίων, όλες οι παραπάνω επίσημες αποφάσεις,προφορικές εξαγγελίες και ρητές διαβεβαιώσεις αναιρέθηκαν: λόγω της αδιαφανούς υπέρβασης των προβλεπόμενων από το Μνημόνιο αναλογίων μεταξύ αποχωρήσεων και προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, τα
αρμόδια υπουργεία (Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης) αποφάσισαν την προηγούμενη Παρασκευή (04.11.2011) ότι οι εν λόγω διορισμοί δεν χωρούν πλέον στον προϋπολογισμό του 2011 και μεθοδεύουν τη μετακύλισή τους στο 2012. Αυτή η "λύση", ακόμη κι αν επιτευχθεί -πράγμα διόλου έβαιο, λόγω της κατ'επανάληψη αποδεδειγμένης αφερεγγυότητας της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπουργείων-, όχι μόνο θα παρατείνει την ήδη καταχρηστική καθυστέρηση των διορισμών αλλά και θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τους διορισμούς των υπολοίπων εκλεγμένων συναδέλφων (που ξεπερνούν αυτή τη στιγμή τους 500), δεδομένου ότι θα καταστεί εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη η έγκριση επιπλέον πιστώσεων για το 2012.

Ο εμπαιγμός που οι νέοι επιστήμονες υφιστάμεθα (με αποκορύφωμα τη ρητή διαβεβαίωση του ε.γ. Β. Παπάζογλου σε εκπροσώπους της πρωτοβουλίας μας την Παρασκευή 4.10.11 ότι οι διορισμοί θα προχωρήσουν κανονικά) δεν θίγει μόνο εμάς τους ίδιους αλλά και ολόκληρη την πανεπιστημιακή κοινότητα που φυλλορροεί, τόσο τους συναδέλφους που μας έχουν εκλέξει όσο και τους φοιτητές. Αποτελεί μία ακόμη εξόφθαλμη απόδειξη ότι η κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία επιδίδονται σε μια οργανωμένη επιθετική πολιτική ισοπέδωσης της δημόσιας παιδείας.

Καλούμε σύσσωμη την πανεπιστημιακή κοινότητα να καταγγείλει τον εμπαιγμό αυτό και να συμπαρασταθεί με αγωνιστικές κινητοποιήσεις στον αγώνα μας για τον άμεσο, εντός του 2011, διορισμό των 349 μελών ΔΕΠ και 51 μελών ΕΠ και για τη διασφάλιση του διορισμού των υπολοίπων συναδέλφων εντός του 2012.

Καλούμε σε ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου στις 10:00 π.μ. στο ΥΠΔΒΜΘ



Πρωτοβουλία Μελών ΔΕΠ υπό Αναμονή Τοποθέτησης Α-Λέκτωρ

ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ... ΠΑΡΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Εν μέσω πανηγυρισμών των συγκροτημάτων των ΜΜΕ για τη συγκρότηση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» πέρασε ασχολίαστο - τυχαίο; δε νομίζω! - το ότι σε διάστημα δέκα ημερών έλαβαν χώρα δυο ταυτόχρονα παλατιανά πραξικοπήματα στα δυο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, αλλά και το ότι η νέα κυβέρνηση διαθέτει μια επικίνδυνη, για τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις ατομικές ελευθερίες, παντοδυναμία.

Ο μεγάλος νικητής αυτών των δεκαπέντε ημερών είναι το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Ένας άνθρωπος από «τα σπλάχνα του» είναι στο τιμόνι της χώρας, και θα φροντίσει να διευθετήσει τις πολιτικές αποφάσεις των επομένων μηνών, που όμως θα καθορίσουν το μέλλον της Ελλάδας και των κατοίκων της για τα επόμενα δέκα, τουλάχιστον, χρόνια, κατά τον επωφελέστερο γιοα τα συμφέροντά του τρόπο.

Νικητής είναι και ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που έσπασε τον εξοστρακισμό της Ακροδεξιάς κι επέβαλε, για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, τη συμμετοχή ενός φασιστικού, ρατσιστικού κόμματος στην κυβέρνηση, με συμμετοχή σε νευραλγικά υπουργεία.

Ο αναμφισβήτητα μεγάλος ηττημένος είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση εν μέσω χλευασμού από τους βουλευτές του κόμματός του, τα ΜΜΕ, το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Είναι πλέον αποσυνάγωγος και εξοβελιστέος από το πολιτικό σύστημα.

Κατά παράδοξο τρόπο ο προσωπικός του διασυρμός, η τελευταία πράξη του οποίου θα αρχίσει με τη δρομολόγηση της διαδικασίας εκλογής νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ,  έγινε σανίδα σωτηρίας για το παραπαίον ΠΑΣΟΚ που, ευρισκόμενο σε ελεύθερη δημοσκοπική πτώση, είχε αρχίσει να αισθάνεται καυτή την ανάσα των ΛΑΟΣ και ΚΚΕ. Ο εξαναγκασμός της ΝΔ  να συμμετάσχει στην κυβέρνηση την καθιστά συνυπαίτια των επικείμενων αντιδημοτικών αποφάσεων που επιβάλλει η αποδοχή της απόφασης του Eurogroup της 27ης Οκτωβρίου. Και δημιουργεί εύλογες ελπίδες στην ΠΑΣΟΚική κομματική γραφειοκρατία, ότι ο επιμερισμός της λαϊκής οργής, θα επιτρέψει την επιβίωσή της.

Κατά επίσης παράδοξο τρόπο ο Γιώργος Παπανδρέου ανατράπηκε για μια από τις ελάχιστες σωστές αποφάσεις του στη διάρκεια της θλιβερής, ομολογουμένως, πρωθυπουργικής του θητείας: τη μετατροπή της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες σε κοινές μετοχές ιδιοκτησίας του Δημοσίου. Το γεγονός όμως της φορτωμένης με ψεύτικα παχιά λόγια πρωθυπουργίας του, σε συνδυασμό με τον ατυχέστατο τρόπο που διαχειρίστηκε το θέμα του δημοψηφίσματος - με αποτέλεσμα να στρέψει εναντίον του σύσσωμη την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, την οποία ως εκείνη τη στιγμή το μόνο πράγμα που την ενοχλούσε ήταν η ανικανότητά του να τηρήσει τις υποσχέσεις που της παρείχε - του στέρησε κάθε υποστήριξη.

Ο δεύτερος, αφανής, ηττημένος είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Η μεγαλομανία του και η αρχομανία του τον τύφλωσαν τόσο, όσο χρειάζονταν για να αρνηθεί να συμμετάσχει στο προετοιμαζόμενο από τις ελληνικές τράπεζες και εγχώρια συγκροτήματα ΜΜΕ σχέδιο ανατροπής του Παπανδρέου. Έχοντας επενδύσει όλες του τις ελπίδες για την πρωθυπουργία στη συνέχιση της αποκλειστικής ανάληψης της ευθύνης των αντιδημοτικών αποφάσεων από τον Παπανδρέου δε μπόρεσε να κατανοήσει την αλλγή του ανέμου. Μετά και τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, τύποις μόνο είναι ηγέτης της ΝΔ. Η πραγματική ηγεσία του κόμματος είνα το δίδυμο Αβραμόπουλου - Δήμα.

Ο μεγάλος ηττημένος όμως είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα σε αυτή τη χώρα. Με την υποστήριξη των 260 βουλευτών που διαθέτει η κυβέρνηση είναι σε θέση να πράξει αυτό που δε μπορούσε να κάνει μια μονοκομματική κυβέρνηση, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ. Να προχωρήσει στην ψήφιση ειδικών νόμων οι οποίοι θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει δραστικά κάθε αμφισβήτηση της κοινωνίας, οι αντοχές της οποίας, όπως φάνηκε από τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου, έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Μπορεί ακόμα να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, περιστέλλοντας τις συνταγματικά κατοχυρωμένες συνταγματικές ελευθερίες, για όσο καιρό κρίνει σκόπιμο.Κι όλα αυτά, χωρίς απολύτως καμία συνταγματική εκτροπή.

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, οι δηλώσεις της γγ του ΚΚΕ, αν φυσικά δε λάβει κανείς υπ' όψιν του την κρίση μεγαλείου που τις διέκρινε και την ξύλινη γλώσσα στην οποία έγιναν, αποτυπώνουν απόλυτα τον πραγματικό χαρακτήρα της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Ζητούμενο παραμένει ωστόσο η αντίδραση της κοινωνίας. Θα σκύψει μοιρολατρικά το κεφάλι ή θα οδηγηθεί σε ανοιχτή σύγκρουση με την οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό κατεστημένο; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα εξαρτηθεί από το πόσο μεγάλο είναι το κομμάτι της κοινωνίας που θα έχει να χάσει - ή έτσι θα νομίζει - μόνο τις αλυσίδες του. 

Αν είναι μικρό, όπως το 1967, κάποιοι λίγοι θα σαπίσουν στις φυλακές, κάποιοι περισσότεροι που θα ασφυκτιούν, θα μεταναστεύσουν κι οι πολλοί θα υπομείνουν τη μοίρα τους. Αν όμως είναι μεγάλο, θα ζήσουμε ένα νέο εμφύλιο.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

ΕΥΡΩ 'Η ΔΡΑΧΜΗ; ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Εν μέσω εξελίξεων οι οποίες έφεραν τη χώρα ακόμα πιο κοντά στο χείλος της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ένα αμείλικτο ερώτημα τίθεται σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας και, φυσικά, στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων: θα συνεχίσει η χώρα την πορεία της στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή θα χαράξει μια άλλη πορεία;

Από την εποχή της Μεταπολίτευσης και μετά η Ευρώπη θεωρούνταν από το μέσο Έλληνα η κότα με τα χρυσά αυγά που μοίραζε χρήματα χωρίς να ζητάει τίποτα. Εικόνα που  είχαν καλλιεργήσει αφ' ενός τα κόμματα - ΝΔ, ΕΔΗΚ,  ΚΟΔΗΣΟ, ΚΚΕ εσ. - τα οποία στη δεκαετία του '70 είχαν προωθήσει την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, αφ' ετέρου το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του '80 όταν μοίραζε επιδοτήσεις χωρίς να ασκεί τον παραμικρό έλεγχο για το πώς δαπανώνταν αυτές. Με συνακόλουθη τη φαντασίωση περί «κουτόφραγκων» που τους τουμπάρουμε οι «ατσίδες και μάγκες και καραμπουζουκλήδες Ελληναράδες».

Το ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι το μάθαμε με πολύ οδυνηρό τρόπο όλοι εδώ και δεκαοκτώ μήνες. Κι έτσι ο κάθε ένας ατομικά, το κάθε κομμα και όλη η ελληνική κοινωνία οφείλουμε μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες να αποφασίσουμε αν θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει να συμπορεύεται με τους μέχρι χθες «κουτόφραγκους» και σήμερα «κατακτητές» ή αν θα διαλέξει έναν άλλο δρόμο. Το ερώτημα αυτό είναι εξαιρετικά οδυνηρό, διότι ουδέποτε στην ελληνική κοινωνία έγινε μια ουσιαστική συζήτηση για τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΟΚ αρχικά, στην ΕΕ κατόπιν. 

Για το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ δεν θα έπρεπε να υπάρχουν διλήμματα. Για το πρώτο η εθνική υπερηφάνεια, η εθνική κυριαρχία και η καθαρότητα της φυλής είναι υπεράνω όλων. Και άπαξ κι όλα αυτά διακυβεύονται οφείλουμε να τραβήξουμε το δρόμο μας χωρίς να έχουμε ανάγκη κανέναν. Γιατί όμως ο ηγέτης του ΛΑΟΣ κι από κοντά ο έτερος στυλοβάτης της καθαρότητας του έθνους, ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος έσπευσαν πανικόβλητοι να εξορκίσουν τον απερχόμενο πρωθυπουργό και τον ηγέτη της ΝΔ να αποτρέψουν την αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; Μήπως γιατί είναι πολλά τα λεφτά;

Για το ΚΚΕ που πάντοτε κατάγγελλε την ΕΕ ως όργανο του ιμπεριαλισμού και της πλουτοκρατιας τα πράγματα θα έπρεπε να είναι εξ ίσου απλά. Ωστόσο ο οργίλος τρόπος με τον οποίο η Αλέκα Παπαρήγα κατήγγειλε τον εκβιασμό περί «αποβολής από το ευρώ» γεννά ερωτήματα. Μήπως η  ΕΕ της πλουτοκρατίας είχε και για το ΚΚΕ κάποια οφέλη; Αν όχι γιατί δεν υπεραμύνθηκε των πλεονεκτημάτων της αποχώρησης από την ευρωζώνη η γγ του ΚΚΕ;

Για τη ΝΔ το πρόβλημα είναι υπαρξιακό. Διότι ναι μεν, από το 1993 και μετά το κόμμα έχει διολισθήσει σε «ανάδελφες» προσεγγίσεις της διεθνούς πολιτικής, οι οποίες έχουν φθάσει σε κατάσταση παροξυσμού από την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της, αλλά δε μπορεί να ξεχάσειμ ο μέσος νεοδημοκράτης ότι ο ιδρυτής αυτού του κόμματος ήταν ο Έλληνας πρωθυπουργός που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να φέρει τη χώρα σε ευρωπαϊκή τροχιά.

Εξ ίσου υπαρξιακό είναι το πρόβλημα και για το ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, ανεξαρτήτως του αν ο Λαφαζάνης και οι περί αυτόν ζητούν επιτακτικά την αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το εκλογικό του σώμα, μεσοαστικό στη συντριπτική του πλειοψηφία, έχει δει σημαντικά οφέλη από την ευρωπαϊκή περιπέτεια της Ελλάδας. Κι έχει πολλά να χάσει από τυχόν αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Οπότε καλείται το κόμμα να ορίσει μια στρατηγική για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη με κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και να θέσει εκείνες τις κόκκινες γραμμές πέρα από τις οποίες θα αποφασίσει να διεκδικήσει την αποχώρηση από αυτή. Ή να αποφασίσει ότι τέτοιες κόκκινες γραμμές δεν υπάρχουν.

Για το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Συμμαχία δεν υπάρχει δίλημμα. η απάντηση είναι μια και μόνη. Ευρωπαϊκή προοπτική έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Οι άνθρωποι που ηγούνται αυτών των κομμάτων  είναι όλοι απόφοιτοι των ακριβότερων ιδιωτικών σχολείων της Ελλάδας και των ακριβότερων αμερικανικών και βρετανικών πανεπιστημίων, δεν έχουν πάει ποτέ στη δουλειά στριμωγμένοι σε ένα σαράβαλο λεωφορείο που περνάει όποτε του καπνίσει, δεν έχουν ψάξει για δουλειά, δεν έχουν ζήσει την ανεργία, δεν έχουν υποχρεωθεί να βγάλουν το μήνα τους με μερικές εκατοντάδες ευρώ. Δεν ξέρουν, κι ούτε μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνου όλα αυτά. Γι αυτούς το να μειώσεις το μισθό αυτού που ζει με €5000 το μήνα κατά 33% και αυτού που ζει με το ίδιο ποσό έξι μήνες επίσης κατά 33% δεν έχει διαφορά.

Όσο για τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, οι οποίοι τώρα που, αναγκαστικά, τους κόπηκαν οι παχυλές επιδοτήσεις και ανακάλυψαν ξανά ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ είναι το ίδιο συνδικάτο αυτοί δεν έχουν κανένα δίλημμα. Εντός ή εκτός του ευρώ θα είναι με τη λαμογιά.

Το δίλημμα είναι πολύ σοβαρό όμως για τη Δημοκρατική Αριστερά και τους Οικολόγους - Πράσινους. Η ευρωπαϊκή προοπτική, όπως και η κοινωνική δικαιοσύνη, συνστούν βασικούς πυλώνες της ιδεολογίας και της πολιτικής στρατηγικής των κομμάτων αυτών. Η εκπόνηση από μέρους τους στρατηγικών για την πραγμάτωση της στρατηγικής τους αλλά και ο καθορισμός κόκκινων γραμμών, πέρα από τις οποίες θα αποφασίσουν να πορευτούν εκτός ευρωπαϊκής προοπτικής, διατηρώντας όμως το ευρωπαϊκό πολιτισμικό κεκτημένο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για τα δυο αυτά κόμματα.

Σε κάθε περίπτωση, τόσο η παραμονή στο ευρώ όσο και η συντεταγμένη αποχώρηση από αυτό, έχουν κάποια σημαντικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ως λύσεις. Η επιλογή της μιας ή της άλλης πρέπει, επιτέλους, να είναι αποτέλεσμα πολιτικού διαλόγου, συνεκτίμησης πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων της κάθε μιας λύσης και, κυρίως, πολιτικών προτεραιοτήτων του κάθε κόμματος. Αλλά πρέπει επιτέλους σε όλα αυτά όλοι να παρουν θέση.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΡΓΗΣΕ... 18 ΜΗΝΕΣ

Εφ' όσον τελικά το δημοψήφισμα που ανήγγειλε ο Πρωθυπουργός για την κύρωση της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου πραγματοποιηθεί οι Έλληνες πολίτες - και φυσικά τα ελληνικά κόμματα - θα κληθούν να πάρουν μια πολύ σοβαρή απόφαση: αν η χώρα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη με τίμημα την απεμπόλιση, για δεκαετίες, της λαϊκής κυριαρχίας και την καταδίκη μεγάλου μέρους του πληθυσμού στην πείνα - κυριολεκτικά - ή αν θα χρεοκοπήσει, με πιθανότατη έξοδο από την Ευρωζώνη, και όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά: τα καλύτερα και τα χειρότερα. Σε κάθε περίπτωση, η κατά 18 μήνες καθυστερημένη απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου και γενναία είναι και σωστή. Σε τόσο σοβαρά διλήμματα, το λόγο πρέπει να τον έχει ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ.

Οι λυσσαλέες, σε βαθμό υστερίας, αντιδράσεις σύσσωμης της αντιπολίτευσης αλλά και των εκπροσώπων του βαθέος ΠΑΣΟΚ, στην απόφαση του Πρωθυπουργού να προκηρύξει Δημοψήφισμα για την κύρωση της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου συνιστούν την πιο οδυνηρή επιβεβαίωση της εκτίμησης αυτού του πολιτικού καφενείου περί ανυπαρξίας πολιτικών θέσεων για τη διαχείριση της κρίσης από μέρους τους. 

Τα διλήμματα που θέτει η κυβέρνηση - αν τελικά τολμήσει να προχωρήσει στο δημοψήφισμα, ή αν δεν πέσει πριν το επιχειρήσει - δεν τα καθιστά η ίδια εκβιαστικά. Είναι εκβιαστικά από μόνα τους, από την πρώτη κιόλας μέρα που έγινε σαφές ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει και το μόνο που απέμενε ήταν η πολιτική διαχείριση της χρεοκοπίας.

Η δυσφορία του πολίτη  απέναντι σε ένα τέτοιο δίλημμα -  θα κληθεί με την ψήφο του να αποφασίσει όχι απλώς ποιο κόμμα θα ασκεί τη διακυβέρνηση στα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά για την πορεία της χώρας για είκοσι έως τριάντα χρόνια - είναι κατανοητή.

Η οχύρωση όμως των κομμάτων της αντιπολίτευσης πίσω από την, αποδεδειγμένα, χείριστη πολιτική διαχείριση της κυβέρνησης, για να αποφύγουν την έκθεση των δικών τους πολιτικών αντιπροτάσεων στην κρίση των πολιτών είναι ΝΤΡΟΠΗ για όλους: για τα κόμματα, τις ηγεσίες τους, την ίδια τη Δημοκρατία, για τη «γέννηση» της οποίας στην Ελλάδα συνηθίζουμε να επαιρόμαστε Ελληναράδες και μη.

Είναι όμως επίσης γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου όφειλε να είχε πάρει την απόφαση αυτή δεκαοκτώ μήνες πριν. Δεν έπρεπε να επιτρέψει να απωλέσει η κυβέρνησή του κάθε ίχνος αξιοπιστίας και να φθάσει η κοινωνία σε κατάσταση εξέγερσης.

Η κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας στη Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου είναι προφανής. Δε χρειάζονταν οι δηλώσεις του κ. Σόιμπλε, ο οποίος απλώς είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Ούτε να προηγηθούν δυο μήνες διαπραγματεύσεων στις οποίες η ελληνική κυβέρνηση όχι απλώς δεν είχε ενεργό ρόλο με τις προτάσεις της, αλλά ούτε καν της είχε επιτραπεί η συμμετοχή.

Άλλωστε τα σπέρματά της ενυπήρχαν ήδη από το πρώτο Μνημόνιο, του Μαΐου 2010. Κι αυτό ήταν άποψη αρκετών καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου, οι οποίοι είχαν θέσει το ζήτημα της υποχρεωτικής έγκρισής του με πλειοψηφία 3/5. Επομένως δικαιολογούνταν, όχι μόνο το αίτημα της κυβέρνησης για έγκρισή του με αυξημένη πλειοψηφία, αλλά ακόμα και η προσφυγή στον ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΛΑΟ, είτε μέσω δημοψηφίσματος είτε μέσω εκλογών. Με πιο έντιμη πολιτικά στάση - αν αυτό έχει την παραμικρή αξία - την προκήρυξη δημοψηφίσματος.

Το ζήτημα της προσφυγής στις κάλπες εξαρτάται από το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος. Αν ο Λαός αποφασίσει την κύρωση της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου ο Γιώργος Παπανδρέου είναι Ο ΜΟΝΟΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ για να κυβερνήσει αυτή τη χώρα. Αν αντιθέτως η λαϊκή ετυμηγορία απορρίψει τη Συμφωνία, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου είναι Ο ΠΛΕΟΝ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ  για να κυβερνήσει. Και στην περίπτωση αυτή οι εκλογές είναι μονόδρομος.

Το μοναδικό πρόβλημα της προκήρυξης ενός δημοψηφίσματος στην παρούσα συγκυρία, είναι ότι, εξ αιτίας της απώλειας και του τελευταίου ίχνους αξιοπιστίας της κυβέρνησης, αρκεί αυτή  να υποστηρίξει κάτι για να προκαλέσει την απόρριψή του από την κοινωνία. Και ως προς αυτό, έχουν κάποιο δίκιο οι Ευρωπαϊστές που του προσάπτουν τυχοδιωκτισμό, καθώς προεξοφλούν, μάλλον κακώς, ένα αρνητικό για τη Συμφωνία αποτέλεσμα.

Είναι επίσης γεγονός ότι, μετά από δυο χρόνια κατά τα οποία η κυβέρνηση φλόμωσε την κοινωνία στο ψέμμα, αποδείχτηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μη θίξει τους εκλεκτούς του πελατειακού συστήματος και ασέλγησε επί των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου να απορριφθεί μόνο γιατί την υπερασπίζεται η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Σε κάθε περίπτωση όμως ισχύει απόλυτα το «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Εφ' όσον το δημοψήφισμα διεξαχθεί, όλα τα κόμματα θα υποχρεωθούν να σταθούν απέναντι στα υπαρκτά διλήμματα. Κι οι πολίτες θα κληθούν να αναλάβουν την ατομική και συλλογική τους ευθύνη. Αν δε διεξαχθεί διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα. Κι ο ξαφνικός αποκεφαλισμός της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας ίσως να μην είναι τυχαίος.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Μπράβο Giorgo!

Ο κύβος ερρίφθη!
Οι Ελληναράδες κι άλλοι κατακαημένοι ας πάνε στην κάλπη με το πραγματικό δίλημμα ανά χείρας κι ας ψηφίσουν τι επιτέλους θέλουνε: Ευρώ και Ευρώπη, ή δραχμή και Μισίρι;
Όλα τα άλλα είναι μπαρούφες!
Για να μην παριστάνει ο καθένας τον ανεύθυνο κριτή των πάντων και για να τελειώνει μια και καλή η παραμύθα με τις ατελείωτες καταλήψεις, απεργίες, μούντζες και άλλα νεοελληνικά ευτράπελα αίσχη.
Alea jacta est! και για τους ευρωπαίους συμμάχους και φίλους μας. Για την Μέρκελ, που παριστάνει τη Θάτσερ, το Σαρκοζί, που παριστάνει το Λουδοβίκο το ΙΔ΄ και για τους τραπεζίτες της ΕΚΤ. Για τον «προβοκάτορα» Σόιμπλε και για τη Λουθηρανική ηθική του. Ας πάρουν κι αυτοί σοβαρά τις ευθύνες που τους αναλογούν κι ας μην ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα!
(Εκτός κι αν πριν προλάβουμε να ψηφίσουμε, οι Ελληναράδες καταφέρουν με τερτίπια να ρίξουν την κυβέρνηση, οπότε θα είναι σα να ψηφίσαμε ένα τεράστιο ΟΧΙ, από δω ίσαμε το Βερολίνο…)
Μπράβο Giorgo!
(Διαθέτεις cohones!)
Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν!
Κ.Λ.