Τον τελευταίο καιρό Δεξιά και Αριστερή αντιπολίτευση επιδίδονται σε μια ακατάσχετη προδοτολογία σε βαθμό υστερίας. Η οποία δικαιολογείται, ως ένα βαθμό, από το ότι για πρώτη φορά στην Ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, μείζονος σημασίας αποφάσεις γι αυτήν λαμβάνονται ερήμην της με αποκλειστική κυβερνητική υπαιτιότητα.
Ο προφανής στόχος της φιλολογίας αυτής, που παραπέμπει σε μέρες του 1945, είναι η εκλογική εκμετάλλευση της δικαιολογημένης λαϊκής οργής μέσα από τον τονισμό της κυβερνητικής υπαιτιότητας στην προσβολή της εθνικής αξιοπρέπειας.
Ταυτόχρονα, ο πολιτικός κόσμος γίνεται και πάλι όμηρος φαντασμάτων που στοίχειωναν την πολιτική ζωή του περασμένου αιώνα για πενήντα και πλέον χρόνια. Με τον κίνδυνο ενός νέου εμφυλίου, ολοένα πιο ορατό.
Στις ημέρες που θα ακολουθήσουν η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση θα ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους για το μέλλον της Ελλάδας. Αποφάσεις που επιθυμούν να καταστήσουν - και πιθανό να το πετύχουν - αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι οποίες θα προβλέπουν τη θεσμική στέρηση στη Βουλή των Ελλήνων του δικαιώματος να ασκεί οικονομική πολιτική.
Η ευθύνη της κυβέρνησης στην εξέλιξη αυτή είναι προφανέστατη. Από την αρχή της εκδήλωσης της κρίσης του χρέους, αρνήθηκε να διαπραγματευτεί τη στοιχειώδη προστασία των χαμηλών εισοδημάτων, δεν τόλμησε να μειώσει τις αμυντικές δαπάνες - και μόνη η ακύρωση όλων των αγορών νέων οπλικών συστημάτων για την τετραετία 2010 - 2014 θα αρκούσε για τη μείωση του ελλείμματος πολύ περισσότερο από όσο οι μειώσεις μισθών και συντάξεων - αρνήθηκε να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, τη σπατάλη στα νοσοκομεία.
Και είναι επαρκέστατος λόγος για την απαίτηση, από μέρους της Αντιπολίτευσης, για άμεση προσφυγή στις κάλπες, και για μακροχρόνια πολιτική περιθωριοποίηση, από μέρους της ελληνικής κοινωνίας, του ΠΑΣΟΚ.
Όμως, παρά την κατανοητή, υπό αυτές τις συνθήκες, χρήση από μέρους της Αντιπολίτευσης ρητορικών σχημάτων που θα εμπεριείχαν την έννοια της προδοσίας, η προσφυγή σε αυτά υπερβαίνει κάθε έννοια ανεκτής προεκλογικής υπερβολής. Τόσο η Δεξιά αντιπολίτευση (ΝΔ - ΛΑΟΣ), όσο και η Αριστερή (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) επενδύουν αποκλειστικά στην ενεργοποίηση του συνδρόμου της «πληγωμένης εθνικής αξιοπρέπειας».
Μια ανάγνωση των πολιτκών τους προτάσεων διεξόδου από την κρίση καθιστά κατανοητή αυτή την εμμονή, καθώς αρνούνται να αναγωρίσουν την πραγματικότητα: τη χρεοκοπία του ελληνικου Κράτους και τη συνακόλουθη υποχρέωσή του να βρει μια λύση σε αυτό η οποία αφ' ενός θα προστατεύει την ελληνική κοινωνία από το λιμό, αφ' ετέρου να διαπραγματευτεί με τους εταίρους στην ΕΕ και τους δανειστές λύσεις αποδεκτές από τους τελευταίους.
Η αδυναμία και η έλλειψη βούλησης να επεξεργαστούν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης εναλλακτικές προτάσεις στην κυβερνητική νεοφιλελεύθερη υστερία - με την εξαίρεση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ και της ΔΗΜΑΡ που προσπαθούν να διατυπώσουν προτάσεις συμβατές με την πραγματικότητα - τα υποχρέωσε σε συνεχή όξυνση των αντιπολιτευτικών τόνων, που μοιραία θα έφταναν και στην προδοτολογία.
Όμως οι αναφορές σε «προδότες» και «δωσίλογους» έχουν και άλλες πτυχές, πολύ πιο ανησυχητικές, διότι είναι ασυνείδητες και γι αυτό μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Η Δεξιά έχει, εδώ και δεκαπέντε χρόνια, πετάξει από πάνω της το στενόχωρο ένδυμα του Ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού - στο οποίο τόσο είχε επενδύσει ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος - κι έχει ξαναφορέσει το άνετο ρούχο της «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών». Σε αυτή τη λογική έχει να κλείσει ένα λογαριασμό με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο χρεώνεται στα μάτια της, ασυνείδητα, όλη την κληρονομιά του Βενιζελισμού. Της παρέχεται λοιπόν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ισοφαρήσει τη ρετσινιά της προδοσίας που κουβαλάει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, φορτώνοντας στο ΠΑΣΟΚ μια αντίστοιχη προδοσία. Με ειδικά δικαστήρια και - αν είναι δυνατό - δίκες σε συνθήκες αναστολής των συνταγματικών εγγυήσεων, ώστε να υπάρξουν κι εκτελέσεις.
Αντίστοιχες μεταλλάξεις έχουν συμβεί και στην Αριστερά. Το μεν ΚΚΕ οδηγήθηκε με γοργούς ρυθμούς, από την ημέρα της απομάκρυνσης του Χαρίλαου Φλωράκη από την ηγεσία του, σε έναν εθνικιστικό πολιτικό λόγο, όπου ξεχάστηκε εντελώς πως εκτός από «λευτερη την πατρίδα» θέλουμε και «παναθρώπινη τη Λευτεριά». Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, μεταλλάχτηκε στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας σε ένα κακό αντίγραφο των τροτσκιστικών κομμάτων του μεσοπολέμου.
Σε αυτό το πλαίσιο, πολιτικών μεταλλάξεων, εξ ίσου ασυνείδητα, το ΠΑΣΟΚ χρεώνεται με όλη την κληρονομιά του Βενιζελισμού: την αποστολή εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία το 1919, το ιδιώνυμο, τη συνεργασία επιφανών στελεχών του Βενιζελισμού με τη Μεταξική δικτατορία, τα καμώματα του Γεωργίου Παπανδρέου το Δεκέμβρη του 1944. Και βεβαίως απαιτούν τη δική τους ρεβάνς.
Όλα αυτά, ακριβώς επειδή συνιστούν μια εισβολή του συλλογικού ασυνείδητου στο παρόν, γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνα. Κι ανοίγουν το δρόμο σε μια φάρσα του προηγούμενου εμφυλίου Πολέμου. για την οποία τίοποτα δεν εγγυάται ότι θα είναι λιγότερο αιματηρή και διαρκής.
Γιάννης Χρυσοβέργης
1 σχόλιο:
Είναι δυστυχώς γενονός ότι οι ξένοι το μόνο για το οποίο φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να ξανασκεφτούν αυτά που μας επιβάλλουν είναι η προοπτική της γενικευμένης καταστροφής π.χ. εμφύλιος, Έλληνας Μιλόσεβιτς, ανατροπή πολιτεύματος κλπ. Το «οι ξένοι» είναι βέβαια γενίκευση, αλλά νομίζω δικαιολογείται: οι bleeding heart liberals είναι περιθωριακοί. Οι μόνες σημαντικές αλλαγές που θα φέρουν οι εκλογές είναι οι αλλαγές εντός ΠΑΣΟΚ. Αυτές είναι απαραίτητες βέβαια, αλλά για όσους από εμάς θα ψηφίζαμε μόνο ένα πολύ, πολύ, πολύ διαφορετικό ΠΑΣΟΚ δεν είναι αυτή τη στιγμή πρωτεύον.
Τέλος δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η Ελληνική κρίση είναι σύμπτωμα της παγκόσμιας, και πιθανώς να μην επαληθευτεί εντελώς η κομμουνιστική θεωρία στο παγκόσμιο επίπεδο. Δηλ. δεν είναι αναγκαστικό ο καπιταλισμός να βγει από την παγκόσμια κρίση χωρίς δομικές αλλαγές (προς το δικαιότερο). Είναι βέβαια πιθανό.
Δημοσίευση σχολίου