Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Απαιτήσεις ενός μεσήλικα

Έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω κείμενο για το πώς θα μπορούσαμε να περάσουμε καλά, έχοντας πλέον πατήσει τα -ήντα. Ενδιαφέρον...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο καιμουσικολόγο από τη Βραζιλία).

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ'ότι έχω ζήσει έως τώρα...Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμειναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι αυτούς που εκμεταλλεύονται καταστάσεις και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαισίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τησυνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κιεσύ...



4 σχόλια:

Άτακτος Λόγος είπε...

Ένα κείμενο θησαυρός.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Μιχάλης Μουτούσης είπε...

Ο λόγος στον Ρίτσο:
http://www.youtube.com/watch?v=jR9jQbiEwbk

:-)

Γιώργος Βλοντάκης είπε...

Πολύ καλό. Με εκφράζει.

Γ. Βλοντάκης

Γιώργος Σκουλάς είπε...

Όχι απλά ενδιαφέρον, αλλά συνταρακτικό κείμενο. Τι κρίμα που εμείς ξεχάσαμε την απλή γλώσσα, τα απλά και ουσιώδη πράγματα, την Ελληνική παιδεία και το μέτρο. Ευτυχώς βρίσκεται κάποιος Βραζιλιάνος να μα θυμίσει οτι υπάρχουν και αυτά.