Πέρασα χτες και σήμερα από το Σύνταγμα. Πολύ λίγος κόσμος, τόσο στην Αμαλίας όσο και στην πλατεία. Πάντως η καθιερωμένη βραδυνή συνέλευση συνεχίζεται. Λογικό είναι να τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η ιστορία. Η όλη κινητοποίηση είχε θέσει ως κεντρικό στόχο την αποτροπή της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου σχεδίου για την οικονομία και, άπαξ και αυτό ψηφίστηκε στο τέλος Ιουνίου, χάθηκε το κίνητρο για συνέχιση και κλιμάκωση των δράσεων.
Αναμφισβήτητα η συμμετοχή του πλήθους στις συγκεντρώσεις ήταν ιδιαίτερα μαζική και παραπέμπει στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και καθώς το κάλεσμα στο Σύνταγμα έγινε από άτυπα κανάλια πληροφόρησης και ανταλλαγής απόψεων, μέσω διαδικτύου και χωρίς τη διαμεσολάβηση κομματικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, μπορούμε ίσως να μιλήσουμε για την ανάδυση μιας νέας πολιτικής κουλτούρας, τα χαρακτηριστικά της οποίας είναι βέβαια υπό διαμόρφωση και η αντοχή της στο χρόνο μένει να αποδειχτεί.
Οι συγκεντρώσεις ήταν κατά κανόνα ειρηνικές και αυτό με έκανε να αισθάνομαι άνετα μέσα στο πλήθος. Τα παρατράγουδα βέβαια δεν αποφεύχθηκαν και είναι μια άλλη συζήτηση για το ποιοί τα προκάλεσαν και, κυρίως, ποιοί θέλησαν να επωφεληθούν. Εντοπίζω όμως μια θεμελιώδη διαφορά σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2008: τότε, η βία των αναρχικών, των κουκουλοφόρων και των κάθε λογής μπαχαλάκηδων αποτελούσε συστατικό στοιχείο των διαδηλώσεων και οι πρακτικές αυτές συναντούσαν την ανοχή, ή ακόμα και την αποδοχή, πολλών νέων ανθρώπων, που στράφηκαν ιδεολογικά προς τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο. Απεναντίας στο Σύνταγμα, για τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, και που προσπάθησε να μείνει στην πλατεία με όλα τα χημικά, τα δακρυγόνα και το ξύλο που έφυγε, η βία ήταν σαφώς απορριπτέα και καταγγελτέα. Με αυτήν την έννοια, οι κουκουλοφόροι έκαναν ότι έκαναν, αλλά απογυμνώθηκαν από οποιαδήποτε πολιτική νομιμοποίηση στα μάτια των διαδηλωτών. Σκέφτομαι μήπως αυτά τα συμβάντα μπορούν να είναι η αρχή για ανακατατάξεις στον αντιεξουσιαστικό χώρο και, το πιο σημαντικό, για νέα ήθη στη διεξαγωγή κινητοποιήσεων και στον τρόπο πολιτικής παρέμβασης.
Και καθώς το έφερε ο λόγος για τρόπους πολιτικής παρέμβασης, στο μυαλό μου έρχονται αυτόματα οι συνελεύσεις της πλατείας. Δεν είχα την υπομονή να κάτσω με τις ώρες για να τις παρακολουθήσω και πολλά από τα λεχθέντα μου φαινόντουσαν κοινότοπα και ανούσια. Θεωρώ όμως σημαντικό το ότι χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν από το καβούκι τους και δοκίμασαν να σκεφτούν και να συζητήσουν δημόσια. Αν αυτή η πρακτική των συνελεύσεων επιβιώσει και επεκταθεί σε επίπεδο συνοικίας, όπως επιχειρείται να γίνει, μπορεί να αποτελέσει τη σημαντικότερη παρακαταθήκη για συλλογικές δράσεις με σκοπό να βελτιώσουμε κάπως τη ζωή μας, σε μια πόλη που εδώ και χρόνια έχει απανθρωποποιηθεί και σε μια ιδιαίτερα δυσμενή κοινωνική και οικονομική συγκυρία, όπου ο καθένας μας τραβάει το ζόρι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου