Εν μέσω του ορυμαγδού των βομβαρδισμών στη Λιβύη και της πυρηνικής συμφοράς στη Φουκουσίμα, προσπάθησε να περάσει απαρατήρητο το γαλλογερμανικής έμπνευσης Σύμφωνο για την Ανταγωνιστηκότητα, που, ανεξαρτήτως των όποιων, ενδεχομένως, υπαρκτών αναγκών που το επιβάλλουν, καθιστά την Ευρώπη μια δικτατορία με 400 εκατομμύρια κατοίκους. Με την υιοθέτησή του η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε ένα ακόμα βήμα προς τη διάλυσή της.
Η ανακούφιση της ελληνικής κυβέρνησης - και όλων των κυβερνήσεων των Κρατών-μελών της ΕΕ που, αργά ή γρήγορα, θα ζητήσουν τη βοήθεια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Σταθερότητας δεν μπορεί να συγκαλύψει την απεμπόλιση ενός από τους πυλώνες της λαϊκής κυριαρχίας: τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής.
Ό,τι απέτυχε να περάσει θεσμικά, μέσα από το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα - το οποίο αντί συνταγματικού χάρτη ήταν ένα μανιφέστο νεοφιλελευθερισμού, με αποτέλεσμα την καταψήφισή του στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας - και με τη διαβόητη «Οδηγία Μπολκεστάιν» - η οποία προέβλεπε ότι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι θα αμείβονται για την εργασία τους με βάση τις αμοιβές στη χώρα προέλευσής τους και όχι τις αμοιβές που ισχύουν στη χώρα που παρέχουν τις υπηρεσίες τους - που απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, περνάει με μια εξωθεσμική απόφαση της Συνόδου Κορυφής: «πανευρωπαϊκή μείωση μισθών και συντάξεων - οι πρώτοι συναρτώνται εφεξής με την ανταγωνιστηκότητα και οι δεύτερες με τον προσδόκιμο χρόνο ζωής -, περιστολή δημοσίων δαπανών, θρησκευτική εμμονή στο «σκληρό ευρώ». Αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή των 400 εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών για άγνωστο χρονικό διάστημα, ελήφθησαν ερήμην τους.
Εφεξής τα εθνικά Κοινοβούλια απεμπολούν το δικαίωμα χάραξης της οικονομικής πολιτικής. Οι όποιες αποφάσεις τους σε θέματα οικονομικής, δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής θα υπόκεινται στην προηγούμενη έγκριση - όχι του νομιμοποιημένου με τη λαϊκή ψήφο ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - αλλά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Για πρώτη φορά θεσπίζεται, το πρωτοφανές στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού, η εκτελεστική εξουσία (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) να αποφασίζει, χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν τη λαϊκή βούληση και, αν χρειαστεί, ενάντια σε αυτήν, χωρίς να υπόκειται σε οποιοδήποτε έλεγχο από οποιαδήποτε εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία νομοθετικό σώμα.
Η απόφαση αυτή καταργεί με τρόπο προκλητικό, τα ψύγματα εκδημοκρατισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση,που εισήγαγε η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Κατ΄απαίτηση των κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Σουηδίας, της Φιλλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δε θα έχει δικαίωμα να συμμετέχει στη χάραξη της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής (η επιμονή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να ελέγχει και αυτό τους προϋπολογισμούς των Κρατών - μελών απορρίφθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο από τις κυβερνήσεις των παραπάνω χωρών, με αποτέλεσμα να μην εγκριθεί ο προϋπολογισμός της ΕΕ για το 2011).
Αυξάνονται οι φυγόκεντρες τάσεις
Και ενώ οι 27 κυβερνήσεις των Κρατών-μελών πήραν αποφάσεις που στερούν από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργαν τη δημοκρατική τους νομιμότητα, εμφανής είναι η αύξηση των φυγόκντρων τάσεων στο σύνολο της ΕΕ.
Το ότι η πρώτη στις προτιμήσεις των Γάλλων ψηφοφόρων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υποψήφια για τις προεδρικές εκλογές του 2012, η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν κάνει προεκλογική εκστρατεία με κεντρικό σύνθημα την αποχώρηση της Γαλλίας από το ευρώ δεν είναι τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο - φάνηκε και στις σημερινές νομαρχιακές εκλογές - ότι μέρος των ψηφοφόρων της λεγόμενης Κεντροδεξιάς δεν θα είχε πλέον κανέναν ηθικό ενδοιασμό να υπερψηφίσει έναν υποψήφιο του Εθνικού Μετώπου.
Το ότι η ημιφασιστική κυβέρνηση της Ουγγαρίας, τα έσπασε με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και, παρά το κλείσιμο της δανειακής κάνουλας, δεν επήλθε ο οικονομικός αρμαγεδών, με αποτέλεσμα να επιτρέπει στον εαυτό της να «αψηφά» τις απόψεις των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων επίσης δεν είναι τυχαίο.
Και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τι θα συμβεί στην Ιρλανδία, όπου η νέα κυβέρνηση εξελέγη με λαϊκή εντολή την επαναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού της χώρας, ή στην Πορτογαλία, όπου η σοσιαλιστική κυβέρνηση μειοψηφίας υποχρεώθηκε σε παραίτηση, επειδή το Κοινοβούλιο καταψήφισε τα μέτρα περιστολής μισθών και κοινωνικών επιδομάτων, που πρότεινε.
Η κρίση νομιμότητας των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και, κατά συνέπεια, του συνόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μόλις έχει αρχίσει. Οι αποφάσεις των 27 στις 25 Μαρτίου πολύ σύντομα θα την επιτείνουν. Αν δε διαμορφωθεί μια ευρωπαϊκή πολιτική πλειοψηφία κατά του νεοφιλελευθερισμού, η Ευρώπη απλώς θα πάψει να υπάρχει.
Πίσω από το λογικό επιχείρημα περί «επιτακτικής ανάγκης να υπάρξει μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική, δημοσιονομική και φορολογική πολιτική» κρύβεται μια χωρίς προηγούμενο υφαρπαγή δημοκρατικών κατακτήσεων δυο αιώνων. Με βάση τα όσα αποφασίστηκαν στις Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Η ανακούφιση της ελληνικής κυβέρνησης - και όλων των κυβερνήσεων των Κρατών-μελών της ΕΕ που, αργά ή γρήγορα, θα ζητήσουν τη βοήθεια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Σταθερότητας δεν μπορεί να συγκαλύψει την απεμπόλιση ενός από τους πυλώνες της λαϊκής κυριαρχίας: τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής.
Ό,τι απέτυχε να περάσει θεσμικά, μέσα από το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα - το οποίο αντί συνταγματικού χάρτη ήταν ένα μανιφέστο νεοφιλελευθερισμού, με αποτέλεσμα την καταψήφισή του στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας - και με τη διαβόητη «Οδηγία Μπολκεστάιν» - η οποία προέβλεπε ότι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι θα αμείβονται για την εργασία τους με βάση τις αμοιβές στη χώρα προέλευσής τους και όχι τις αμοιβές που ισχύουν στη χώρα που παρέχουν τις υπηρεσίες τους - που απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, περνάει με μια εξωθεσμική απόφαση της Συνόδου Κορυφής: «πανευρωπαϊκή μείωση μισθών και συντάξεων - οι πρώτοι συναρτώνται εφεξής με την ανταγωνιστηκότητα και οι δεύτερες με τον προσδόκιμο χρόνο ζωής -, περιστολή δημοσίων δαπανών, θρησκευτική εμμονή στο «σκληρό ευρώ». Αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή των 400 εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών για άγνωστο χρονικό διάστημα, ελήφθησαν ερήμην τους.
Εφεξής τα εθνικά Κοινοβούλια απεμπολούν το δικαίωμα χάραξης της οικονομικής πολιτικής. Οι όποιες αποφάσεις τους σε θέματα οικονομικής, δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής θα υπόκεινται στην προηγούμενη έγκριση - όχι του νομιμοποιημένου με τη λαϊκή ψήφο ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - αλλά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Για πρώτη φορά θεσπίζεται, το πρωτοφανές στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού, η εκτελεστική εξουσία (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) να αποφασίζει, χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν τη λαϊκή βούληση και, αν χρειαστεί, ενάντια σε αυτήν, χωρίς να υπόκειται σε οποιοδήποτε έλεγχο από οποιαδήποτε εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία νομοθετικό σώμα.
Η απόφαση αυτή καταργεί με τρόπο προκλητικό, τα ψύγματα εκδημοκρατισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση,που εισήγαγε η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Κατ΄απαίτηση των κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Σουηδίας, της Φιλλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δε θα έχει δικαίωμα να συμμετέχει στη χάραξη της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής (η επιμονή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να ελέγχει και αυτό τους προϋπολογισμούς των Κρατών - μελών απορρίφθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο από τις κυβερνήσεις των παραπάνω χωρών, με αποτέλεσμα να μην εγκριθεί ο προϋπολογισμός της ΕΕ για το 2011).
Αυξάνονται οι φυγόκεντρες τάσεις
Και ενώ οι 27 κυβερνήσεις των Κρατών-μελών πήραν αποφάσεις που στερούν από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργαν τη δημοκρατική τους νομιμότητα, εμφανής είναι η αύξηση των φυγόκντρων τάσεων στο σύνολο της ΕΕ.
Το ότι η πρώτη στις προτιμήσεις των Γάλλων ψηφοφόρων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υποψήφια για τις προεδρικές εκλογές του 2012, η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν κάνει προεκλογική εκστρατεία με κεντρικό σύνθημα την αποχώρηση της Γαλλίας από το ευρώ δεν είναι τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο - φάνηκε και στις σημερινές νομαρχιακές εκλογές - ότι μέρος των ψηφοφόρων της λεγόμενης Κεντροδεξιάς δεν θα είχε πλέον κανέναν ηθικό ενδοιασμό να υπερψηφίσει έναν υποψήφιο του Εθνικού Μετώπου.
Το ότι η ημιφασιστική κυβέρνηση της Ουγγαρίας, τα έσπασε με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και, παρά το κλείσιμο της δανειακής κάνουλας, δεν επήλθε ο οικονομικός αρμαγεδών, με αποτέλεσμα να επιτρέπει στον εαυτό της να «αψηφά» τις απόψεις των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων επίσης δεν είναι τυχαίο.
Και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τι θα συμβεί στην Ιρλανδία, όπου η νέα κυβέρνηση εξελέγη με λαϊκή εντολή την επαναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού της χώρας, ή στην Πορτογαλία, όπου η σοσιαλιστική κυβέρνηση μειοψηφίας υποχρεώθηκε σε παραίτηση, επειδή το Κοινοβούλιο καταψήφισε τα μέτρα περιστολής μισθών και κοινωνικών επιδομάτων, που πρότεινε.
Η κρίση νομιμότητας των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και, κατά συνέπεια, του συνόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μόλις έχει αρχίσει. Οι αποφάσεις των 27 στις 25 Μαρτίου πολύ σύντομα θα την επιτείνουν. Αν δε διαμορφωθεί μια ευρωπαϊκή πολιτική πλειοψηφία κατά του νεοφιλελευθερισμού, η Ευρώπη απλώς θα πάψει να υπάρχει.
Πίσω από το λογικό επιχείρημα περί «επιτακτικής ανάγκης να υπάρξει μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική, δημοσιονομική και φορολογική πολιτική» κρύβεται μια χωρίς προηγούμενο υφαρπαγή δημοκρατικών κατακτήσεων δυο αιώνων. Με βάση τα όσα αποφασίστηκαν στις Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου