Και μετά από το κείμενο-κραυγή ενός λαού που βρίσκεται στη δίνη μακρόχρονων γεωπολιτικών αντιθέσεων, αλλάζουμε κλίμα με ένα κείμενο ομφαλοσκόπησης, για την οποία υπάρχουν περιθώρια, κυρίως σε συνθήκες στοιχειώδους, έστω, πολιτικής σταθερότητας και υλικής ευμάρειας. Στο κάτω κάτω ανθρώπινο είναι να τρώγεται κανείς με τα ρούχα του, μερικές φορές...
Άλλαξαν πολλά στην καθημερινότητά μου τον τελευταίο καιρό. Και βλέπω τα πράγματα να ανακυκλώνονται και να επανασυνδέονται μεταξύ τους αρμονικά, μας είπε η παλιά γνώριμη από τον καιρό της Μήλου, σε ένα μπαράκι όπου βρεθήκαμε λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Εμείς την κοιτάζαμε με κάποια απορία.
Δεν καταλαβαίνετε, ε; Να το πω αλλιώς λοιπόν. Προσέχω τη διατροφή μου, κάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν και ξαναβρήκα το φεγγάρι μου.
Εγώ δεν κάνω κανένα σχόλιο, αφήνω για λίγο τις δυο φίλες μου να κουβεντιάσουν μεταξύ τους και βάζω το μυαλό μου να δουλέψει για να πιάσω το νόημα. Επαναφέρω στη μνήμη μου την προ δεκαπενταετίας ξενιασιά της Μήλου, με τις σούρες και τα χαζοξενύχτια. Τότε που είχαμε καιρό για συζήτηση και που ξεδιπλώναμε αβίαστα πτυχές του εαυτού μας, στο βαθμό που νιώθαμε άνετα με τον περίγυρό μας.
Τότε ήταν που η παλιά μου φίλη μου είχε μιλήσει για τις πρώτες της εμπειρίες συμμετοχής της στο χώρο των αναρχικών (τέλος της δεκαετίας του’80). Πολυδαίδαλος, απ’όσο έχω καταλάβει, και πολυδιασπασμένος, όπως και ο χώρος της αριστεράς. Το τί ακριβώς πρεσβεύει ο ένας και ο άλλος, ποτέ δε μπήκα στον κόπο να ψάξω. Και κοντά στα γκρουπούσκουλα και στις πρώτες αψιμαχίες με τη μπατσαρία, να και η φιγούρα ενός νέου παιδιού, που έμελλε να γίνει το αντικείμενο του ανεκπλήρωτου πόθου της επίσης νέας, τότε, κοπέλας.
Ο πόθος για μια γυναίκα μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη για την ελευθερία, ή σε αφοσίωση στην επαναστατική υπόθεση, υποστηρίζει η ψυχανάλυση. Κάτι τέτοιο εξάλλου μας είχε πει κάποτε και ο Μήτσος, σε μια συζήτηση που είχαμε κάνει στο Σκάρλετ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν βέβαια το ερμηνευτικό σχήμα ισχύει, το αντικείμενο του πόθου είναι άντρας και προϊόν της μετουσίωσης η αναρχική ουτοπία, εξίσου ανέφικτη και απρόσιτη με το αντικείμενο του πόθου.
Ήσουνα φεγγάρι κι’ημουνα πουλί, πέταξα ψηλά για να σε φτάσω, τραγούδησε η μακαρίτισα η Δημητριάδη. Η προσήλωση στο απρόσιτο μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας, ή να χαράξει μια αυτοκαταστροφική πορεία, ή, ακόμα, και τα δυο μαζί. Ο καθένας μας, στο βαθμό που ένιωσε την αίσθηση του απρόσιτου, ή του ανέφικτου, ή του ανεκπλήρωτου, με όποια μορφή και να πήρε αυτό, μπορεί να κάνει τον απολογισμό του.
Δεν καταλαβαίνετε, ε; Να το πω αλλιώς λοιπόν. Προσέχω τη διατροφή μου, κάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν και ξαναβρήκα το φεγγάρι μου.
Εγώ δεν κάνω κανένα σχόλιο, αφήνω για λίγο τις δυο φίλες μου να κουβεντιάσουν μεταξύ τους και βάζω το μυαλό μου να δουλέψει για να πιάσω το νόημα. Επαναφέρω στη μνήμη μου την προ δεκαπενταετίας ξενιασιά της Μήλου, με τις σούρες και τα χαζοξενύχτια. Τότε που είχαμε καιρό για συζήτηση και που ξεδιπλώναμε αβίαστα πτυχές του εαυτού μας, στο βαθμό που νιώθαμε άνετα με τον περίγυρό μας.
Τότε ήταν που η παλιά μου φίλη μου είχε μιλήσει για τις πρώτες της εμπειρίες συμμετοχής της στο χώρο των αναρχικών (τέλος της δεκαετίας του’80). Πολυδαίδαλος, απ’όσο έχω καταλάβει, και πολυδιασπασμένος, όπως και ο χώρος της αριστεράς. Το τί ακριβώς πρεσβεύει ο ένας και ο άλλος, ποτέ δε μπήκα στον κόπο να ψάξω. Και κοντά στα γκρουπούσκουλα και στις πρώτες αψιμαχίες με τη μπατσαρία, να και η φιγούρα ενός νέου παιδιού, που έμελλε να γίνει το αντικείμενο του ανεκπλήρωτου πόθου της επίσης νέας, τότε, κοπέλας.
Ο πόθος για μια γυναίκα μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη για την ελευθερία, ή σε αφοσίωση στην επαναστατική υπόθεση, υποστηρίζει η ψυχανάλυση. Κάτι τέτοιο εξάλλου μας είχε πει κάποτε και ο Μήτσος, σε μια συζήτηση που είχαμε κάνει στο Σκάρλετ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν βέβαια το ερμηνευτικό σχήμα ισχύει, το αντικείμενο του πόθου είναι άντρας και προϊόν της μετουσίωσης η αναρχική ουτοπία, εξίσου ανέφικτη και απρόσιτη με το αντικείμενο του πόθου.
Ήσουνα φεγγάρι κι’ημουνα πουλί, πέταξα ψηλά για να σε φτάσω, τραγούδησε η μακαρίτισα η Δημητριάδη. Η προσήλωση στο απρόσιτο μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας, ή να χαράξει μια αυτοκαταστροφική πορεία, ή, ακόμα, και τα δυο μαζί. Ο καθένας μας, στο βαθμό που ένιωσε την αίσθηση του απρόσιτου, ή του ανέφικτου, ή του ανεκπλήρωτου, με όποια μορφή και να πήρε αυτό, μπορεί να κάνει τον απολογισμό του.
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου