Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Αθήνα-Χουχούι

Η Μυρτώ, μέχρι πριν από λίγους μήνες, δούλευε στον «ιστορικό» δημοσιογραφικό οργανισμό, από τον οποίο απολύθηκε. Δύσκολες εποχές...
Ο Θανάσης δούλευε σε βιβλιοπωλείο του κέντρου της Αθήνας. Κι’εκεί υπήρχε αναδουλειά τον τελευταίο καιρό και προβληματιζόταν για το μέλλον του.

Σε μια αργεντίνικη ταινία που παίχτηκε πρόσφατα στους κινηματογράφους, ο πρωταγωνιστής συγκρούεται με το παρακράτος των μέσων της δεκαετίας του’70, λίγο πριν από τη δικτατορία Βιντέλα, και υποχρεώνεται σε δυσμενή μετάθεση στην πόλη Χουχούι (Άνδεις, σύνορα Αργεντινής-Βολιβίας). Σαν να λέγαμε εμείς στην Ελλάδα «μετάθεση για Σουφλί» και ακόμα χειρότερα...
Ωστόσο στην πόλη αυτή υπάρχει και ελληνική παροικία με σχολείο όπου διδάσκεται ο ελληνικός πολιτισμός. Όπου και να πάει κανείς βρίσκει Έλληνες...

Η Μυρτώ είχε κατά νου τη λύση: έχοντας εδώ και καιρό μια επαφή με την ελληνική παροικία, αποφάσισε να δουλέψει για τρία χρόνια, ίσως και παραπάνω, στο σχολείο της παροικίας. Μαζί με το Θανάση, έφυγαν για Αργεντινή τον περασμένο Οκτώβριο. Πού και πού μας στέλνουν κανένα email και μαθαίνουμε νέα τους.

Πριν από λίγα χρόνια, σε τηλεοπτική εκπομπή, είχα μάθει ότι η τελευταία άφιξη Έλληνα μετανάστη στην Αργεντινή καταγράφηκε στα αρχεία των αρμόδιων υπηρεσιών το 1977. Από τότε, η κατάσταση στην Ελλάδα βελτιωνόταν, ενώ στην Αργεντινή πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, με αποκορύφωμα τη χρεοκοπία και τις δραματικές καταστάσεις του 2001-2002. Σήμερα όμως η Αργεντινή ξαναβρίσκει το βηματισμό της και είμαστε εμείς που βυθιζόμαστε στην κρίση και στην ανέχεια. Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Οι δυο φίλοι μου, που τους γνώριζα από το περιοδικό που βγάζαμε, βρέθηκαν σε μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν που βιώνουν πολλοί, κυρίως νέοι άνθρωποι, στη χώρα μας. Η ανάγκη τους οδήγησε να κάνουν το μεγάλο βήμα. Αυτό που δεν έκανα εγώ, εδώ και τριάντα χρόνια. Καλή τους τύχη...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

1 σχόλιο:

Άτακτος Λόγος είπε...

Γιώργο η Μυρτώ και ο Θανάσης μάλλον είναι προπομποί ενός νέου ρεύματος μετανάστευσης προς το Νέο Κόσμο, αλλά και προς άλλες γηραιές ηπείρους. Κάθε μέρα που περνάει η Ελλάδα, αλλά δυστυχώς και η υπόλοιπη Ευρώπη, δείχνουν ότι δεν έχουν κανένα μέλλον.
Προσπαθώ να πείσω την κόρη μου να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερες ξένες γλώσσες, για να μπορεί ν'αναζητήσει την τύχη της σε όσο το δυνατόν πιο πολλές γωνιές του κόσμου, με όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια.
Εσύ όμως μη μέμφεσαι τον εαυτό σου. Γιατί, ακόμα και πριν από ένα χρόνο, ήταν πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς την έκταση και το βάθος της ευρωπαϊκής παρακμής.
Μιας παρακμής που είναι, πρωτίστως, παρακμή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όλων ανεξαιρέτως των τάσεών της συμπεριλαμβανομένων. Έπαψε να έχει εναλλακτικές πολιτικές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Κι η Ευρώπη μοιραία οπισθοδρομεί εκεί που πάντα την ήθελαν οι συντηρητικές παρατάξεις. Σ'έναν πνευματικό μεσαίωνα.
Αντίθετα στη Λατινική Αμερική, όλες ανεξαιρέτως οι τάσεις της Αριστεράς είχαν να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα της ηπείρου,μέσα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Από τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική των κοινωνικών συμβολαίων στη Βραζιλία και στην Αργεντινή, μέχρι τον εθνικιστικό λαϊκισμό και τον κρατισμό του Ούγκο Τσάβες, η λατινοαμερικανική Αριστερά πέτυχε να οδηγήσει, με ρεαλιστικές λύσεις, τη Λατινική αμερική σε μια οικονομική και πολιτική άνθηση που όμοιά της δεν έχει ξαναγνωρίσει.
Κι επειδή πριν είκοσι χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να εγκατασταθώ στο εξωτερικό κι εγώ την αποποιήθηκα με το συλογισμό «αν είναι να δουλεύω σε συνεργείο καθαρισμών κτιρίων, αυτό προτιμώ να το κάνω στην Ελλάδα» έχω να σου πω το εξής. Σήμερα ο συλλογισμός μου έχει αντιστραφεί. «Αν είναι να δουλεύω σε συνεργείο καθαρισμών κτιρίων, πράγμα που φοβούμαι ότι σύντομα θα είναι η μόνη μου επαγγελματική επιλογή,τότε προτιμώ να το κάνω ως μετανάστης. Δε με νοιάζει πού. Αρκεί να είναι όσο το δυνατόν μακρύτερα από τούτο τον τόπο».

Γιάννης Χρυσοβέργης