Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

ΟΣΕ: ΤΙΜΕΣ VIP ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟ «ΜΟΥΤΖΟΥΡΗ»


Ταφόπλακα στον ΟΣΕ βάζει το πρόγραμμα εξυγίανσής του με την τιμολογιακή πολιτική και την αναδιάρθρωση των δρομολογίων που ανακοινώθηκε. Η τιμή του εισιτηρίου 2ης θέσης για Θεσσαλονίκη είναι πλέον ακριβότερη από την τιμή ενός αεροπορικού εισιτηρίου. Άνθρωποι που ποτέ τους δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε τραίνο, βάζουν οριστική ταφόπλακα στο πλέον φιλικό προς το περιβάλλον μέσο μαζικής μεταφοράς. Οι ίδιοι άνθρωποι δίνουν λυσσαλέα μάχη στο εσωτερικό της Κυβέρνησης, για την προώθηση, έναντι οιουδήποτε τιμήματος, των συμφερόντων του ομίλου Μπόμπολα. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδας δημιουργήθηκε επί Χαριλάου Τρικούπη. Από τότε, και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, όχι μόνο δεν έγινε η παραμικρή επένδυση στο δίκτυο, αλλά οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις είχαν κάνει στόχο ζωής να το μετατρέψουν σε παλιοσίδερα. Οι περιορισμένες βελτιωτικές κινήσεις που έγιναν στον άξονα Αθήνας - Θεσσαλονίκης είχαν δώσει σε αυτό το κτήμα του δικτύου μια οσμή σύγχρονου σιδηροδρόμου. Από κει και πέρα ήταν το χάος. Ένα πρόσφατο ταξίδι που έκανα, το καλοκαίρι, με τραίνο στη Θεσσαλονίκη, μου είχε ξυπνήσει αναμνήσεις του «μουτζούρη» της δεκαετίας του '70. Πολυθρόνες ξεχαρβαλωμένες, κυλικείο υποτυπώδες... καμιά σχέση με τα INTERCITY που κυκλοφορούσαν στη γραμμή μέχρι το 2004.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΟΣΕ είναι βαριά άρρωστος. Σε μεγάλα κομάτια του δικτύου επιβάλλεται πλήρης αντικατάσταση των σιδηροτροχιών. Η περιβόητη ηλεκτροκίνηση, που από τα τέλη της δεκαετίας του '60 έχει γενικευθεί σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι άπιαστο όνειρο. Τα δρομολόγια των τραίνων πολύ αραιά.
Το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε δείχνει ότι καταβλήθηκε προσπάθεια για να γίνει απωθητική η χρήση του σιδηροδρόμου στο επιβατικό κοινό. Ένα εισιτήριο Αθήνα - Θεσσαλονίκη μετ' επιστροφής της 2ης θέσης θα κοστίζει εφεξής 110 ευρώ. Για ένα ταξίδι που θα διαρκεί 4ώρες και 50 λεπτά από το ΣΚΑ Μενιδίου μέχρι το Πλατύ της Θεσσαλονίκης. Σε αυτό το χρόνο πρέπει να προστεθούν δυο ανταποκρίσεις. Η πρώτη με τον προαστιακό, από το Μενίδι μέχρι το Σταθμό Λαρίσης. Με δεδομένο ότι ο Προαστιακός έχει ένα δρομολόγιο το ημίωρο είναι σαφές ότι το ταξίδι Αθήνα - θεσσαλονίκη επιβαρύνεται με μια επιπλέον ώρα. Την ίδια στιγμή το αεροπορικό εισιτήριο Αθήνα - Θεσσαλονίκη κοστίζει 132 ευρώ μετ' επιστροφής για πτήση στις επόμενες 24ώρες, και για συνολικό ταξίδι τριών το πολύ ωρών (άφιξη στο αεροδρόμιο μια ώρα πριν την πτήση, πτήση, μεταφορά στη Θεσσαλονίκη).
Αντίστοιχες είναι και οι ακρότητες με όσα από τα υπόλοιπα δρομολόγια απομένουν, με τις τιμές των εισιτηρίων να ευθυγραμμίζονται με αυτές των ΚΤΕΛ (μέχρι τώρα κυμαίνονταν μεταξύ 50% και 65% της τιμής των ΚΤΕΛ). Είναι σαφές ότι με τέτοια τιμολογιακή πολιτική ο σιδηρόδρομος γίνεται απολύτως μη ανταγωνιστικός και, κατά συνέπεια, όσο κι αν μειώνουν τις αποδοχές των εργαζομένων, τα ελλείμματα θα διογκώνονται.
Η αναστολή των δρομολογίων της Πελοποννήσου και της Δυτικής Μακεδονίας θα ήταν επιβεβλημένη, αν γίνονταν για να αντικατασταθεί το τροχαίο υλικό και να εκπονηθεί ένα σχέδιο δυναμικής ανάπτυξης του οργανισμού, που θα εξασφάλιζε αξιόπιστη, συχνή και φθηνή σιδηροδρομική μεταφορά, άξια μιας ευρωπαϊκής χώρας.
Εξ ίσου εξωφρενική είναι η απόφαση της μείωσης των δρομολογίων προς τη Χαλκίδα, μια γραμμή που, εφ' όσον θα είχε πυκνότερα δρομολόγια, θα είχε όλες τις προοπτικές για κερδοφορία.
Θα μπορούσε η κυβέρνηση να είχε ανακοινώσει την πληρη κατάργηση των επιβατηγών δρομολογίων του ΟΣΕ. Θα ήταν ήταν πιο έντιμο από μέρους της και θα γλύτωνε τους φορολογόύμενους από μερικά πρόσθετα δισεκατομμύρια ελλειμμάτων.
Όσο για τον κ. Ρέππα, ο οποίος ετοιμάζεται να μειώσει στο μισό την πυκνότητα των δρομολογίων των αστικών συγκοινωνιών και να αυξήσει κατά 50% τα εισιτήρια, έχει κατ' επανάληψη αποδείξει την εξυπνάδα του, ώστε να μην μπορεί να επικαλεστεί την «απαλλαγή λόγω βλακείας». Άρα πρέπει να καταλάβει ότι είναι υπουργός και όχι λομπίστας συμφερόντων.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΚΗΝΙΚΟΥ


Οκτώ μήνες μετά την υπογραφή του Μνημονίου η κυβέρνηση συνειδητοποιεί, πανικόβλητη, την παγίδα στην οποία μόνη της έπεσε, όταν έκαιγε το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί που διέθετε έναντι των δανειστών της - τη στάση πληρωμών - και εκλιπαρεί για παράταση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών που συνήψε. Μια παράταση που ουδείς προτίθεται να της δώσει. Κι ενώ η ελληνική οικονομία καταρρέει, από το συνδυασμό των μέτρων που επέβαλαν οι δανειστές και της ανικανότητας της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, το πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται σε όλο το φάσμα του. Νέες πολιτικές δυνάμεις εμφανίζονται και, το σημαντικότερο, όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θέλγεται από τη φασιστική ιδεολογία. Σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο γίνεται όσο ποτέ απαραίτητη η συγκρότηση ενός πόλου της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, που θα συσπειρώνει τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Οικολογίας.

Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ επεφύλλασσε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στην κυβέρνηση. Οι Ευρωπαίοι δανειστές - γιατί το ΔΝΤ, πιο πραγματιστικό, δείχνει να αποδέχεται το αίτημα - αρνήθηκαν να της προσφέρουν την πολυπόθητη ανάσα της παράτασης του χρόνου αποπληρωμής των δανείων με το ίδιο επιτόκιο. Έτσι οδεύει προς την κρίση της τέταρτης δόσης του δανείου εν μέσω οξειών κοινωνικών αντιδράσεων, «λιποταξιών» βουλευτών της, και με τον κίνδυνο να υποχρεωθεί σε μια επίσημη χρεοκοπία για την οποία θα είναι αυτή - και όχι η ΝΔ - υπάιτια.
Στο μεταξύ η δημιουργία των κομμάτων της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είναι μικρό μόνο δείγμα της διαδικασίας αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.
Ο ξυλοδαρμός του Κ. Χατζηδάκη, που δεν ήταν έργο κάποιων «σκοτεινών αναρχικών» αλλά μάλλον καλοβολεμένων μεσοαστών, αλλά και τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία, όσο κι αν προσπαθεί να μιμηθεί τη ρητορική του ΚΚΕ, αδυνατεί να εισπράξει έστω και μικρό μόνο κλάσμα της καλπάζουσας φθοράς του ΠΑΣΟΚ.
Ίδια γεύση και για το ΛΑΟΣ, του οποίου η στρατηγική επίδειξης «υπευθυνότητας για τη σωτηρία του έθνους» τιμωρήθηκε από το εκλογικό σώμα με στασιμότητα και ελαφρά πτωτική τάση, για πρώτη φορά από την ίδρυσή του.
Αντιθέτως, θραύση έκαναν τα ψηφοδέλτια της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αλλά και τα ψηφοδέλτια διάφορων ανεξάρτητων δεξιών, οι οποίοι σε πολλούς Δήμους υπερφαλάγγισαν με άνεση τους επίσημους υποψήφιους της συντηρητικής παράταξης.
Το ΚΚΕ κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει καλύτερα από όλα τα άλλα κόμματα της Αντιπολίτευσης αυτή την κατάσταση παράκρουσης στην οποία έχει περιέλθει η μεσαία αστική τάξη. Ο πολιτικός του λόγος χάιδεψε τα αυτιά όλων αυτών που, σαν τα κακομαθημένα αγοράκια, σκούζουν και χτυπιούνται γιατί τους πήραν το παιγνίδι τους, δεν κάνουν όμως τίποτα για να το πάρουν πίσω.
Η στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ σαφώς και δεν οφείλεται στην ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Έχοντας επιλέξει το «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ειρημμένοι» κόμμα να διαγκωνιστεί με το ΚΚΕ στο χάιδεμα αυτιών αντί της παραγωγής πολιτικής, έχασε. Η επαναστατική φιλολογία των στελεχών του δεν έπεισε κανένα, ούτε καν τη νεολαία που προσπαθούσε να σαγηνεύσει με τον ψευδονεανικά οργισμένο λόγο του. Αντιθέτως θράυση έκαναν τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ στις διαδηλώσεις, όλο περισσότερο πυκνώνουν τα μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αναρχικών.
Είναι πλέον σαφές ότι ζούμε τους πρώτους τριγμούς τεκτονικών αλλαγών στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό γίνεται όλο και περισσότερο σαφές κι από την ευκολία με την οποία οι πολίτες, τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά, υιοθετούν στοιχεία της φασιστικής βαρβαρότητας. Πέρα από τη χωρίς προηγούμενο αποχή στις πρόσφατες Ευρωπαϊκές και Αυτοδιοικητικές εκλογές, είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία υιοθετείται η απόρριψη της πολιτικής και των κοινοβουλευτικών θεσμών και η αντικατάσταση της απόδοσης Δικαιοσύνης από το νόμο του Λυντς - βλ. τις διάφορες προτροπές στο διαδίκτυο για διαπόμπευση υποτιθέμενων παιδεραστών, τις εκκλήσεις συγκέντρωσης υπογραφών για κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας με καθαρά φασιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, ακόμα και τον ξυλοδαρμό του Κ. Χατζηδάκη.
Είναι επίσης σαφές ότι η οργή που διακατέχει τη νεολαία δε μπορεί να εκτονωθεί μέσα από τις συντεταγμένες δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Κι αυτό οδηγεί με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι κυοφορείται μια νέα γενιά οργανώσεων αντάρικου πόλεων. Οι οποίες, στην καλύτερη περίπτωση θα είναι σαν τη Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς και στη χειρότερη σαν τη Σέχτα Επαναστατών.
Σε αυτό το κάθε άλλο παρά ευοίωνο σκηνικό είναι, όσο ποτέ, απαραίτητη η συγκρότηση ενός πολιτικού πόλου μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Ο οποίος θα υπερασπιστεί τις πολιτισμικές κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης χωρίς να ταυτίζεται με την πολιτκή ολιγαρχία. Θα υπερασπιστεί στην πράξη - και όχι με παχιά λόγια χωρίς αντίκρυσμα - τη φτωχολογιά. Θα διεκδικήσει ισονομία, κοινωνική δικαιοσύνη, ενίσχυση των ατομικών ελευθεριών και αποτελσματική προστασία του περιβάλλοντος. Και θα μπορέσει να εμπνέυσει μια αποπροσανατολισμένη κοινωνία.
Ήδη υπάρχουν δυο φορείς που, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, πιστώθηκαν την ψήφο των πολιτών που επιθυμούν την έξοδο από τη γενικευμένη πολιτκή και οικονομική βαρβαρότητα: η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ. Θεωρητικά η συγκρότηση αυτού του πόλου θα περνούσε μέσα από μια προγραμματική συνεργασία των δυο αυτών κομμάτων. Έχουν όμως τις προδιαγραφές;
Σε ό,τι αφορά στη Δημοκρατική Αριστερά τη βαραίνουν η απέχθεια των στελεχών της για την Οικολογία, ο μέχρι αηδίας φετιχισμός της νομιμότητας - ακόμα και αν η εξουσία είναι εντελώς έκνομη - και η ίδια η προέλευσή τους (στην πλειονότητά τους η μόνη εργασία που έχουν κάνει είναι κομματικά στελέχη, στο ΚΚΕεσ., την ΕΑΡ και το ΣΥΝ) που κάνει, πολλά από αυτά, να αλοιθωρίζουν υπερβολικά προς το ΠΑΣΟΚ.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι από την πλευρά τους είναι αλήθεια ότι έχουν δώσει στον τελευταίο ενάμισι χρόνο πλήθος θετικών δειγμάτων στην προσέγγιση της πολιτικής. Ο πολιτικός τους λόγος σαφώς και διαφοροποιείται από τη ΣΥΡΙΖΙΚΗ και ΑΝΤΑΡΣΥΑΚΗ επαναστατική γυμναστική, καθώς δίπλα σε κάθε «Όχι» τους υπάρχει η εναλλακτική τους πρόταση. Όλες αυτές οι επιλογές όμως ήταν αποτέλεσμα οριακών πλειοψηφιών και, σε κάθε περίπτωση, μεγάλο μέρος των στελεχών τους θέλγεται από την ιδέα ενός «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ».
Η συγκρότηση αυτού του πόλου της μεταρρυθμιστικής οικολογικής Αριστεράς δε μπορεί να περιοριστεί στα δυο παραπάνω μορφώματα, πολύ περισσότερο που, μεγάλος αριθμός των στελεχών τους έχουν άλλες βλέψεις. Κι αν πολίτες που δε μετέχουν σε αυτά τα σχήματα δεν αναλάβουν πρωτοβουλίες, η διαδικασία σύνθεσης μπορεί να μην αρχίσει καν.


Γιάννης Χρυσοβέργης

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Γεύση από Ζίζεκ

Σήμερα φαίνεται πως είναι η μέρα των αριστερών διανοητών και αρθρογράφων. Παρακάτω παρουσιάζω κάποιες πλευρές της ομιλίας του Ζίζεκ στο Πολυτεχνείο.

Παρότι τα μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρθηκαν σχετικά, ούτε ακόμα και το «αντιεξουσιαστικό» indymedia μπήκε στον κόπο να να μιλήσει για την εκδήλωση, η συζήτηση που έγινε σήμερα το πρωί στο αμφιθέατρο ΜΑΧ (Πολυτεχνείο), με κύριο ομιλητή τον Σλαβόι Ζίζεκ και δευτερομιλητή τον Κώστα Δουζίνα, είχε μεγάλη ανταπόκριση από πλευράς προσέλευσης κόσμου.
Ο Σλοβένος φιλόσοφος Ζίζεκ, που διδάσκει σε αγγλοσαξονικά πανεπιστήμια, μίλησε για την οικονομική κρίση στην Ευρώπη και για τις «τερατογενέσεις» που μπορεί αυτή να προκαλέσει (κατεδάφιση της κοινωνικής πρόνοιας, ξενοφοβία, θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ροπή προς τον ολοκληρωτισμό). Και η αναφορά στα «τέρατα» παραπέμπει στην αρθρογραφία του Γκράμσι κατά τα πρώτα χρόνια μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που διέβλεπε τα επερχόμενα δεινά που θα έπλητταν τους λαούς της Ευρώπης.
Με αυτήν την αναφορά στον Γκράμσι σας προϊδεάζω για το πολιτικό στίγμα του ομιλητή. Αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής και προβάλλει το πρόταγμα της οικοδόμησης του «δημοσίου» (common, όπως το αποκαλεί ο ίδιος, παραπέμποντας στον όρο communism). Για τον ομιλητή, κεντρικό αίτημα είναι ο δημόσιος χαρακτήρας αγαθών, υπηρεσιών και φυσικών πόρων, στα οποία δικαιούνται πρόσβασης όλοι οι άνθρωποι, με ίσους όρους και χωρίς διακρίσεις. Γύρω από αυτό το αίτημα στράφηκε η ομιλία του τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι η πορεία της ανθρωπότητας δεν είναι ιστορικά προδιαγεγραμμένη αλλά διαμορφώνεται από τις πρωτοβουλίες και τη δράση των κοινωνικών υποκειμένων.
Δεν θεωρώ σκόπιμο να σταθώ περισσότερο στα λεγόμενά του. Να πω μόνο ότι κατά την ομιλία του αναφέρθηκε στον πρώιμο Μαρξ, στον Λένιν, στον Γκράμσι, στον Καντ, στον Ντελέζ, στον Γκουαταρί και στον Μπαντιού. Και αυτές οι αναφορές διανθίστηκαν με ανέκδοτα και αστεία σχόλια που πιστεύω πως τον έκαναν να κερδίσει το ακροατήριό του (κρίνοντας εξ ιδίων).
Ως διανοητής μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν έχει να πεί κάτι καινούργιο που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μου για να μελετήσω το έργο του. Το δίχως άλλο όμως, είναι ένας χαρισματικός ομιλητής που θα σε βάλει στον πειρασμό να σκεφτείς κάποια πράγματα και να του θέσεις ερωτήματα. Κάποιοι φίλοι μου μάλιστα τον έχουν περί πολλού και διαβάζουν μανιωδώς κείμενά του, που είναι αναρτημένα στο διαδίκτυο. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα ένα μόνο βιβλίο του, που μου διαφεύγει ο τίτλος.
Έχω ακούσει πως στο yahoo υπάρχουν βιντεοσκοπημένες διαλέξεις του. Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση από τον χειμαρώδη λόγο του, μπείτε στον κόπο να τις αναζητήσετε.
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Μια επιστολή του Κουφοντίνα

Είναι γνωστό ότι με το φίλο το Μήτσο (τον έγκλειστο) διαφωνούμε σε πολλά.
Όμως ως φίλος δεν θα μπορούσα να μην δημοσιεύσω ψήγματα των απόψεών του, σε αυτό το μπλογκ. Νομίζω ότι όλες οι απόψεις έχουν κάτι να εισφέρουν, εδώ που έχουμε βρεθεί.

Τα πιο κάτω αποτελούν περιληπτική αναφορά μιας επιστολής που έστειλε ο Κουφοντίνας στο περιοδικό "ΕΠΙΚΑΙΡΑ", που εκδίδεται από τις εκδόσεις "ΛΙΒΑΝΗ", και δημοσιεύεται στο τεύχος που κυκλοφορεί:

Ο καταδικασθείς για τη συμμετοχή του στη «17 Νοέμβρη» Δημήτρης Κουφοντίνας, με επιστολή-μανιφέστο...

...μέσα από τη φυλακή, δίνει τη δική του ερμηνεία για το δημόσιο χρέος και πώς δημιουργήθηκε, αλλά και τοποθετείται έναντι του Μνημονίου και της πολιτικής ρότας της χώρας. Παράλληλα, κατακρίνει την αδράνεια και την απάθεια των εργαζομένων και της νεολαίας, τη σιωπή των κοινωνικά ευαίσθητων διανοουμένων, που τη χαρακτηρίζει συναίνεση στην εθνική καταστροφή και ζητά αφύπνιση και ξεσηκωμό.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, στην επιστολή του, μεταξύ άλλων τονίζει:

«Το μεγάλο τμήμα των δανείων όμως, αν και τροφοδοτεί μια «μαζική» διαφθορά, κατευθύνεται σε μεγάλη κλίμακα προς το σύμπλεγμα όπου συντελείται η στενή διαπλοκή της πολιτικής ελίτ με την οικονομική ελίτ, προς τους «μεγάλους» των ΜΜΕ, καθώς και σε ένα τμήμα της λεγόμενης πνευματικής ελίτ. Αυτοί μεταξύ τους μπορούν πράγματι να πουν για τον εαυτό τους: «Μαζί τα φάγαμε».
Το δημόσιο χρέος είναι κοινωνικός πλούτος –προϊόν κοινωνικής εργασίας– που ληστεύτηκε στους διαδοχικούς παραγωγικούς και καταναλωτικούς καπιταλιστικούς κύκλους μέσα στους κόλπους των διαπλεκόμενων ελίτ».
Σε άλλο σημείο της επιστολής τονίζει ότι «τα χαρακτηριστικά του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι συνεπώς αντίστοιχα με αυτά χρέους λατινοαμερικανικού τύπου: μαζική διαφθορά, μαγείρεμα των στατιστικών, επιβολή άγριων μέτρων ιμπεριαλιστικού τύπου και δουλική υποταγή εκλεγμένων πολιτικών σε υπαλληλίσκους των επικυρίαρχων. Παραπέμπουν άμεσα σε “αισχρό” (odious) χρέος και η μόνη ενδεδειγμένη αντιμετώπισή του είναι αυτή ενός επαχθούς χρέους.
Η ελληνική παρασιτική άρχουσα τάξη βρήκε στο δημόσιο δανεισμό “πεδίον δόξης λαμπρόν”, στο οποίο παραδοσιακά έχει διαπρέψει, από τη ληστεία των πρώτων κιόλας δανείων του ελληνικού κράτους, αλλά και την εύκολη και βολική λύση που θα κάλυπτε την ιστορική της αποτυχία να αναπτύξει αυτοδύναμα τη χώρα».
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναφέρει σε άλλο σημείο της επιστολής του: «Η διεθνής κρίση έσχισε το πέπλο της “Ισχυρής Ελλάδας” και αποκάλυψε την τραγική αλήθεια: Ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Και τώρα έρχονται με περισσό θράσος αυτοί που δημιούργησαν αυτό το τερατούργημα να ζητήσουν το λογαριασμό από εκείνους που η δουλειά τους τόσων δεκαετιών σπαταλήθηκε, σέρνοντας το άρμα της εξαρτημένης (απο)ανάπτυξης. Ταυτόχρονα προσπαθούν με βαυκαλήματα να εξαπατήσουν, όπως με τα προεκλογικά ψέματά τους. Μιλούν για σύντομη διεθνή ανάκαμψη, για νέες διεθνείς συμμαχίες, για κοινοτική αλληλεγγύη.
Όμως η σημερινή πολυδιάστατη κρίση θα διαρκέσει πολύ, παρά τις προφητείες της σύντομης ανάκαμψης. Επειδή είναι κρίση οικονομική, μακρόχρονης υπερσυσσώρευσης παραγωγικών δυνατοτήτων. Κρίση χρηματιστική, υπερσυσσώρευσης εικονικού κεφαλαίου, που όσο κι αν εξατμίστηκε στην έκρηξη του 2008, ήδη δημιουργεί στη διεθνή σφαίρα νέες κερδοσκοπικές φούσκες που γιγαντώνονται με ιλιγγειώδεις ρυθμούς. Κρίση οικολογική, αποτέλεσμα της λεηλασίας των φυσικών πόρων από τον καπιταλισμό, που αποθεώνει τη χυδαία ρήση ενός από τους πρώτους θεωρητικούς του, του Φ. Μπέικον (“η φύση είναι για να την παίρνουμε, σαν μία κοινή γυναίκα”). Είναι προπαντός κρίση αξιών, του ίδιου του πολιτισμού, κρίση που απειλεί την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους».


Για την αντιγραφή
Κώστας Λαγωνικάκος

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Σκέψεις μ' αφορμή το λυντσάρισμα Χατζηδάκη...

Ένας από τους λόγους που αμέσως μετά την πτώση της χούντας το 1974, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή περιόρισε τους αρχιχουνταίους στα σπίτια τους και κατόπιν τους συνέλαβε και τους έκλεισε – αν θυμάμαι καλά – σε ένα ξενοδοχείο στην... Τήνο, ήταν και το ότι έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τους προστατεύσει από «την μήνυν του λαού»... Του λαού βεβαίως που ελάχιστα (έως καθόλου) ενόχλησε τους χουνταίους στο εθνοσωτήριο έργο τους, επί επτάμιση χρόνια.
Σήμερα, ο «αγανακτισμένος λαός», προπηλακίζει χύδην στους δρόμους τους απροστάτευτους πολιτικούς, ενώ οι εκφράσεις «Και οι τρακόσοι να κρεμαστούν στο Σύνταγμα», «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Έχουμε κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» κλπ, εκφέρονται όλο και δυνατότερα, από ανθρώπους που δεν το περιμένεις καν.
Σε κάποιο βαθμό είναι βέβαια αναμενόμενες διάφορες αντιδράσεις «αγανάκτησης» εκ μέρους κάποιων μειοψηφιών, ακόμα κι αν ξεπερνούν τα όρια και το μέτρο. Αναμενόμενες και – ίσως σε ελάχιστες περιπτώσεις – δικαιολογημένες.
Αν όμως αυτό το κλίμα γενικευθεί, τότε τα πράγματα όχι μόνο δυσκολεύουν, αλλά και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο οχλοκρατικό χάος.

Απέχουμε από το σημείο αυτό.
Ακόμα τα πράγματα ελέγχονται. Η κυβέρνηση παίρνει – έστω και ανόρεχτα, έστω και βασανιστικά αργά – τα μέτρα που απαιτούνται.
Παρατηρούνται όμως κάποια ανησυχητικά φαινόμενα:
- Η κυβερνητική πλειοψηφία των 160, μέσα σε επτά μήνες έχει μειωθεί στους 156, με πλήθος κυβερνητικών βουλευτών να μη φαίνονται διατεθειμένοι να υποστούν τις συνέπειες της αντιδημοφιλίας.
- Η κρίση στην Ευρώπη διευρύνεται επικίνδυνα, ενώ οι ηγεσίες της δεν φαίνονται ικανές προς το παρόν να την ανακόψουν, με πρώτη και καλύτερη την γερμανική.
- Ο επί δεκαετίες καλοπληρωμένος και παραχαϊδεμένος ευρύτερος δημόσιος τομέας στην πλειοψηφία του δεν εννοεί να συμπαραταχθεί ενεργά στην αντιμετώπιση της κατάστασης, λειτουργώντας ακόμα και σήμερα ως απαιτητικός πελάτης ενός συστήματος που βρίσκεται ήδη νεκρό στα χέρια των τεκτόνων του.
- Καμία προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες μας να περιχαρακωθούν στον κύκλο του δημιουργικού ρεαλισμού, με πρώτες και καλύτερες αυτές που αποτελούν το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ»...

Ένα ευρύ μέτωπο «αντιμνημονικών», φύρδην – μύγδην, αριστεροί, υπεραριστεροί, σούπερντουπεραριστεροί, ο Κουρής, το Κόντρα Τσάνελ, ο Αυτιάς, ο Δελαστίκ, ο Σαμαράς, ο Πανάρας, ο Άνθιμος, ο καθηγητής Μητρόπουλος και δε συμμαζεύεται, αποτελούν προς το παρόν μια υπολογίσιμη μεν, αλλά αντιμετωπίσιμη κατάσταση.

Βάρδα μην πάρουν κεφάλι...

Τότε θα δούμε σε live slow motion πώς ένα κράτος διαλύεται στα εξ ων συνετέθη μια φορά κι ένα καιρό...

Κώστας Λαγωνικάκος

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

ΦΤΑΝΕΙ: ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Πόσο διαχρονικό φαντάζει σήμερα ένα σύνθημα που αποτυπώθηκε στους τοίχους της πλατείας Εξαρχείων την δεκαετία του 80.
‘‘ Ο καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο, σοσιαλισμός είναι ακριβώς το αντίθετο’’
Το λερό φαινόμενο του σοσιαλισμού στη χώρα μας για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, ακούει στ’ όνομα του ΠΑΣΟΚ.
Ένα κόμμα κίβδηλο και ιδεολογικά ενδεές, που έχει για αρχηγό του έναν προδότη πατριδέμπορο, που υπακούει πειθήνια στα κελεύσματα της ολιγαρχίας του κεφαλαίου.
‘‘ Μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι σκύλοι ’’
Άλλο ένα – τραγούδι αυτή τη φορά – εξίσου διαχρονικό , που κι’ αυτό αποτυπώνει τον φαυλοκρατούμενο εσμό της Υπουργικής Πασοκαρίας, που το παίζουν θεράποντες της πολιτικής ζωής συνθηκολογώντας και με τον διάβολο ακόμα προκειμένου να απολαμβάνουν τα Υπουργικά οφίκια.
Όλοι αυτοί, οι σφουγκοκωλάριοι της πολιτικής που λερώνουν το πολιτικό σύστημα, έχουν καταφέρει σε λίγους μόλις μήνες να μας γυρίσουν δεκαετίες πίσω επιβάλλοντας - με ληστρικό τρόπο - την πιο αντιλαϊκή πολιτική που επέβαλλε ποτέ κυβέρνηση στην χώρα αυτή.
Η πολιτική αγυρτεία τους έχει το θράσος να προσπαθούν με αλχημίστικες μεθόδους να πείσουν τους πολίτες ότι, μειώνουμε τις συντάξεις για να μην βρεθούμε στην δύσκολη θέση να τις μειώσουμε, κόβουμε τους μισθούς για να μην βρεθούμε στην δυσάρεστη θέση να τους κόψουμε, απολύουμε υπαλλήλους για να προστατεύσουμε τις θέσεις εργασίας και πολλά άλλα τέτοια Πασοκ-ικά ανοσιουργήματα.
Τα περιθώρια στενεύουν και καθώς δείχνουν τα πράγματα εάν δεν αντιδράσουμε άμεσα το μέλλον προβλέπετε μεσίστιο, γιατί ο μεγαλοκατεργάρης σοσιαλιστής Πρωθυπουργός μας , μας χόρτασε με, ‘‘ Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα ’’ προκειμένου να μας εξαπατήσει και να υποθηκεύσει στα Αφεντικά του το μέλλον , όχι μόνο το δικό μας , αλλά και των παιδιών μας.
Ο δυσλεκτικός Πρωθυπουργός μας φυσικά , προσπαθεί να μας πείσει με ανόητα φληναφήματα και ηχηρούς λαϊκισμούς ότι το κράτος, εκτός απ’ τις προϋποθέσεις που δημιουργεί για την στήριξη των επιχειρήσεων, κόπτεται για την προστασία των ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Η απάντηση στην προκλητικότητα και στο κρεσέντο υποκρισίας του Πρωθυπουργού είναι, αφού σκέπτεστε να στηρίξετε τις επιχειρήσεις ( των πλουσίων ) γιατί δεν σκέπτεστε να βοηθήσετε και τους φτωχούς.
( Προφανώς, την πράξη αυτή ο Γιωργάκης , ή την θεωρεί ήσσονος σημασίας, ή την έχει αφήσει στους φιλανθρώπους. )
Πάρα ταύτα , ξεπερνώντας κάθε όριο υποκρισίας ο Γιωργάκης, - ως πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς αυτή τη φορά - σουλατσάρει ανα τον πλανήτη επιπλήττοντας την αντιλαϊκή πολιτική λιτότητας που εφαρμόζουν συντηρητικές κυβερνήσεις, μιλώντας για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η ακαταλαβίστικη διπλωματική δηλωσία του Κυρίου Παπανδρέου όταν ασκεί το ρόλο του προέδρου της σοσιαλίστε κομπανίας και η αντιστρόφως ανάλογη συμπεριφορά του ως Πρωθυπουργός κάνοντας κομπρεμί δείχνει, ή ότι είναι δωσίλογος, ή ότι δεν φτουράει . ( κατά την γνώμη μου και τα δύο )
Πριν λοιπόν μας τυλίξουν σ’ ένα φαιό χιτώνα οικονομικής εξαθλίωσης και κοινωνικής παρακμής, η απάντηση που πρέπει να δώσουμε στον δωσίλογο και συνεργάτη των αρχιμαφιόζων του ΔΝΤ είναι, ότι δεν είμαστε μόνοι μας , είμαστε περισσότεροι από δαύτους , είμαστε παντού.
Έχουμε πλέον καταλάβει ότι το προπέτασμα καπνού και το νοθευμένο άρωμα σοσιαλισμού που μας παρουσιάζουν, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα καλά λιφταρισμένο ιμπεριαλιστικό προτσέστο.
Όμως , παρότι η συμμορία των σοσιαλιστών μας οδηγεί σε κοινωνική γενοκτονία και η κλεψύδρα του χρόνου λειτουργεί σε βάρος μας , υπάρχει ακόμα ελπίδα. Χρειαζόμαστε όμως την ‘‘ Αλογόμυγα του Σωκράτη ’’ για να αφυπνιστούμε απ’ τον νήδυμο ύπνο της αποβλάκωσης και του συμβιβασμού και να απαντήσουμε στον Κύριο Πρωθυπουργό μ’ ένα στοίχο του Καρυωτάκη.
<< Α! Κύριε Μαλακα-ση ποιος τελευταίος θα γελάσει.>>
Χαράλαμπος Κουκάκης

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ


Δυο χρόνια έχουν περάσει από την αποφράδα νύχτα που δυο αστυνομικοί, ενεργώντας σε διατεταγμένη υπηρεσία, πυροβόλησαν μια ομάδα νέων παιδιών και δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Ακολούθησε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα οργής της νεολαίας. Ένα ξέσπασμα που ΜΜΕ, πολιτικοί οργανισμοί και «σοβαροί πολίτες» αντιμετώπισαν με απαξία, χλευασμό, αιτήματα για σκληρή καταστολή. Κάποιοι στην Αριστερά, την πολιτική τους πενία φιλοτιμία ποιούντες, έσπευσαν να χαϊδέψουν τ'αυτιά της εξεγερμένης νεολαίας, στάθηκαν όμως ανίκανοι να την εμπνεύσουν. Γιατί σε όλους διέφυγε ότι η «τυφλή οργή», όπως την είπαν, των νέων είχε συγκεκριμένο στόχο: τη γενιά των γονέων τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του 2008 ήταν ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ.

Οι νέοι είναι θυμωμένοι με τη γενιά των γονέων τους, δηλαδή τη γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης, γιατί, όταν κλήθηκε να παντρέψει την επαναστατική ρητορική της με την καθημερινότητα, ευτέλισε και εξευτέλισε τα ιδανικά της ανταλλάσσοντάς τα με «μια θεσούλα στο Δημόσιο» ή την αλαζονία ενός κρατικοδίαιτου επιχειρηματία.
Οι νέοι είναι θυμωμένοι με τη γενιά των γονέων τους γιατί εξέθρεψε ένα ανεπαρκές και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς χώρους περιθωριοποίησε τους έντιμους πολιτικούς που προσπαθούσαν να παντρέψουν τις επιταγές της πραγματικότητας με τις αξίες του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκαν και ανέδειξε τα χειρότερα κατακάθια, αυτούς που χαϊδεύανε αυτιά αδιαφορώντας για τις συνέπειες των λόγων και των έργων τους.
Οι νέοι είναι θυμωμένοι με τη γενιά των γονέων τους γιατί ως γονείς αποποιήθηκαν το ρόλο τους, ως δάσκαλοι, παραιτήθηκαν της αποστολής τους, γιατί απαξίωσαν την παιδεία και τους δίδαξαν τη χωρίς ηθικούς φραγμούς αναζήτηση του κέρδους, τους μεγάλωσαν χωρίς ηθικές αξίες, χωρίς σημεία αναφοράς,
Οι νέοι είναι θυμωμένοι με τη γενιά των γονέων τους, γιατί έζησε στη χλιδή με δανεικά, ενώ αυτοί καλούνται να δουλεύουν σαν είλωτες μια ζωή, χωρίς την παραμικρή ελπίδα να απολαύσουν έστω και μικρό μόνο κλάσμα της πολυτελούς διαβίωσης των γονέων τους. Γιατί καλούνται «με φθαρμένα εργαλεία απ'την αρχή να ξαναρχίσουν», χωρίς να είναι αυτοί που «τα έπαιξαν όλα κορώνα γράμματα». Και το χειρότερο απ' όλα: γιατί ποτέ κανείς δεν τους δίδαξε να αντιμετωπίζουν δοκιμασίες.
Εδώ και πέντε χρόνια, από τη φοιτητική εξέγερση της άνοιξης του 2006 ζούμε τις μικρές και μεγάλες εκρήξεις οργής της νέας γενιάς. Κι αν κάτι με τρομάζει σ'αυτές είναι η απελπισία τους.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η επέλαση του 4ου Ραιχ

70 χρόνια πριν ήταν οι στρατιές της Wehrmacht που αιματοκύλησαν όλη την Ευρώπη αφήνοντας πίσω τους 84 εκατομμύρια νεκρούς. Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φούρνους της κολάσεως με τα ανθρώπινα αποκαΐδια, μέχρι τα πιο αποτρόπαια και φρικαλέα εγκλήματα είναι καταγεγραμμένα στην ιστορία, η οποία δεν μπορεί να αποστειρώσει την κτηνωδία των Γερμανών.
Σήμερα, γι’ άλλη μια φορά, ο ακραίος εθνικισμός και η φασιστική συμπεριφορά των Γερμανών, έχει καταφέρει θανατηφόρα χτυπήματα στο εύθραυστο υπογάστριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης απειλώντας με κατάρρευση, ακόμα και το Ευρω.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, η μονοδιάστατη συμπεριφορά της Γερμανίας – η οποία δεν ευθυγραμμίζεται με τις άλλες χώρες την Ε.Ε – δείχνει ότι επιδιώκει την ομοιογένεια ή τον κατακερματισμό της ενωμένης Ευρώπης, ή μήπως, προσπαθεί να ηγηθεί μιας νέας Γερμανικής Ευρώπης επιβάλλοντας μια δημοσιονομική πολιτική που αναγκαστικά θα καταβροχθίσει τις οικονομικά ασθενέστερες χώρες, επεκτείνοντας έτσι – αυτή την φορά χωρίς πόλεμο – την εθνική της κυριαρχία.
Το σίγουρο πάντως είναι, ότι η επέλαση των Γερμαναράδων ξεκινά με την πρόταση της νέο-γκεσταπίτισας Μέρκελ για απώλεια ψήφου των δημοσιονομικά ελλειμματικών και αδύναμων χωρών του νότου, φαλκιδεύοντας έτσι το μέλλον τους και καθιστώντας τα υποτελή στην Γερμανία , μια για πάντα.
Επειδή λοιπόν έχω ταξιδέψει στην Γερμανία αρκετές φορές και έχω συναναστραφεί μαζί τους επαγγελματικά, τα συμπεράσματα που έχω αποκομίσει για δαύτους δεν είναι διόλου κολακευτικά.
Μπορεί φυσικά η Γερμανία να είναι πατρίδα του Μότσαρτ, του Μπετόβεν, του Μπάχ και του Βάγκνερ, η γονιδιακή κτηνωδία των Γερμανών όμως, είναι τόσο φρικαλέα που στην κατοχή εκτελούσαν 10χρονα παιδιά, ακούγοντας κλασική μουσική.
Μπορεί ακόμα, η Γερμανία να είναι πατρίδα του Μάρξ, του Νίτσε, του Καντ, του Χέγκελ, του Φίχτε και πολλών άλλων σπουδαίων διανοητών, ο τελευταίος όμως είπε ότι, ‘‘ Πάντοτε και χωρίς καμιά εξαίρεση τα περισσότερο πολιτισμένα κράτη είναι και τα πλέον επιθετικά ’’ Γι’ αυτό λοιπόν μπορεί τα γερμανικά τανγκ και τα βομβαρδιστικά να μην ισοπέδωσαν την Ακρόπολη, ο θαυμασμός όμως των Γερμανών για τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό δεν τους εμπόδισε να κάνουν πλιάτσικο σε αρχαιολογικούς χώρους κλέβοντας αρχαιότητες μεγάλης πολιτισμικής αξίας.
Η ληστρική αυτή επιδρομή των γερμαναράδων σταυρωτών απέναντι στη χώρα μας συνεχίζεται και σήμερα, με εκβιασμούς και λιβέλια δημοσιεύματα τύπου, ‘‘ τα αειθαλή χαρακτηριστικά των Ελλήνων είναι η τεμπελιά η καλοπέραση και η διαφθορά. Κοίτα ποίοι μιλούν, οι αρχιερείς της κλεψιάς και της ατιμίας στην Ελλάδα, με την Siemens την Hoechtief και τα κακότεχνα γερμανικά υποβρύχια.
Είναι βολικό, φυσικά, για την καγκελάριο Μέρκελ να οικοδομεί το πολιτικό της προφίλ στο πογκρόμ ενάντια της Ελλάδος, λέγοντας ότι η περίοδος χάριτος έλαβε τέλος για τους Έλληνες και ότι δεν μπορούν να ζουν συνεχώς σε βάρος του Γερμανού φορολογούμενου - προκειμένου να τους χαϊδέψει τα αυτιά και να ξαναδιεκδικήσει την καγκελαρία.
Αν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, η θιασώτης του Γερμανικού εθνικισμού Μέρκελ θέλει να ηγηθεί μιας νέας ολοκληρωτικής Γερμανικής Αυτοκρατορίας που θα επιβάλει μια διαρκεί μονεταριστική διαχείριση στις χώρες της Ε.Ε με αποτέλεσμα να τις κάνει όλες , Γερμανικό προτεκτοράτο.
Χαράλαμπος Κουκάκης

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

ΓΣΕΕ: ΚΡΙΣΗ ΗΓΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ


Εν μέσω πρωτοφανούς επίθεσης του κεφαλαίου στα εργασιακά δικαιώματα η ηγεσία της ΓΣΕΕ - όλες οι παρατάξεις μηδεμιάς εξαιρουμένης - επιδίδεται σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής και συνδικαλιστικού αυνανισμού.

Η κρίση που ξέσπασε στην ολομέλεια του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ, ανέδειξε αυτό που για ένα χρόνο είναι προφανές:την ανικανότητα των αριστερών και δεξιών εργατοπατέρων - μάλλον υπό την έννοια ότι έχουν διακορεύσει τη μάνα της εργατικής τάξης υπό την ευρεία έννοια - να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων σε καιρούς κρίσης.
Από την πρώτη στιγμή απέδειξαν πόσο κατώτεροι των περιστάσεων ήταν, όταν, με δεδομένη τη χρεοκοπία της χώρας, αντί να διαμορφώσουν ένα διεκδικητικό πλαίσιο διεκδικήσεων και διαπράγμάτευσης με στόχο την προστρασία των εργασιακών δικαιωμάτων και των χαμηών εισοδημάτων, επέλεξαν την αυτιστική θέση του «δε συζητάμε τίποτα». Μια θέση που, αν ήταν στοιχειωδώς έντιμοι, θα έπρεπε να την υπερασπιστούν με γενική απεργία απεριόριστρης διάρκειας, αψηφώντας καταστολή και πολιτικές επιστρατεύσεις. Αντ΄ αυτού κήρυξαν τρεις εικοσιτετράωρες γενικές απεργίες και γύρισαν στα σπίτια τους με τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ευχαριστημένους.
Η απαίτηση του κεφαλαίου, με την υποστήριξη των εκπροσώπων της ΕΕ - και όχι της Τρόικας, όπως ψευδώς γράφεται - για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων είναι αλήθεια ότι στην πραγματικότητα επιδιώκει να θεσμοθετήσει μια κατάσταση που ισχύει εδώ και μια εικοσαετία στον ιδιωτικό τομέα, με την πλήρη συνενοχή του συνόλου της ΓΣΕΕ.
Και είναι αλήθεια ότι, σε μια εποχή που στην ηγεσία της ΓΣΕΕ απαιτούνταν μια ηγεσία με κύρος μεταξύ των εργαζομένων, με ικανότητα κινητοποίησης των συνδικαλισμένων και μη και με ικανότητα να διαπραγματευτεί με κυβέρνηση και εργοδοτικές οργανώσεις και να προβεί σε συμβιβασμούς που θα εξασφάλιζαν την προστασία των ασθενέσερων εισοδημάτων και μια αναπτυξιακή πορεία, ο Παναγόπουλος, με τα κουστούμια που κοστίζουν όσο ένα μηνιάτικο ανειδίκευτου εργάτη, δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός, σε αντίθεση με τους δυο προκατόχους του, δεν υπήρξε ποτέ συνδικαλιστής - δικεδικητής. Είναι ένα παιδί του κομματικού σωλήνα και όλη του η καριέρα ήταν αυτή ενός κρατικού συνδικαλιστή -συνδιοικητή μιας ΔΕΚΟ. Και, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να πείσει κανένα εργαζόμενο ότι είναι εκπρόσωπός του, δε μπορεί να διαπραγματευτεί και με την εργοδοσία.
Τι γίνεται όμως με τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ της ΔΑΚΕ; Ποια είναι η συμβολή τους; Ποια είναι η εναλλακτική τους πρόταση; Ας δεχτούμε - και μάλλον έτσι είναι - ότι ο Παναγόπουλος συμφώνησε σε επαχθείς εξελίξεις για τους πλέον ευάλωτους εργαζόμενους. Η ΠΑΣΚΕ δεν διαθέτει απόλυτη πλειοψηφία. Θα μπορούσαν να υποβάλουν πρόταση μομφής κατά του προεδρείου, να την υπερψηφίσουν και να εκλέξουν νέο προεδρείο το οποίο θα κατάγγελνε τις όποιες δεσμεύσεις του προηγούμενου Προέδρου και θα ξανάρχιζε τη διαπραγμάτευση από την αρχή. Με ένα νέο διεκδικητικό πλαίσιο από πλευρ΄άς εργαζομένων φυσικά.
Αυτό θα περίμενε κανείς από ανθρώπους με τη στοιχειώδη τσίπα. Τι έπραξαν; Ακριβώς το αντίθετο. Αποχώρησαν από το προεδρείο, επιδιδόμενοι σε ασκήσεις επαναστατικής συνδικαλιστικής γυμνασιτκής και πέραν αυτού ΟΥΔΕΝ. Οι άνθρωποι αυτοί αφού καταναλώθηκαν επί ώρες σε επαναστατικές κορώνες, σηκώθηκαν και έφυγαν αφήνοντας τον Παναγόπουλο και την πολιτική του στη θέση τους. Αποδεικνύοντας ότι ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Κι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο απόχυδαίοι πολιτικάντες. Που χτίζουν πολιτικές καριέρες στις πλάτες των εργαζομένων.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Αθήνα-Χουχούι

Η Μυρτώ, μέχρι πριν από λίγους μήνες, δούλευε στον «ιστορικό» δημοσιογραφικό οργανισμό, από τον οποίο απολύθηκε. Δύσκολες εποχές...
Ο Θανάσης δούλευε σε βιβλιοπωλείο του κέντρου της Αθήνας. Κι’εκεί υπήρχε αναδουλειά τον τελευταίο καιρό και προβληματιζόταν για το μέλλον του.

Σε μια αργεντίνικη ταινία που παίχτηκε πρόσφατα στους κινηματογράφους, ο πρωταγωνιστής συγκρούεται με το παρακράτος των μέσων της δεκαετίας του’70, λίγο πριν από τη δικτατορία Βιντέλα, και υποχρεώνεται σε δυσμενή μετάθεση στην πόλη Χουχούι (Άνδεις, σύνορα Αργεντινής-Βολιβίας). Σαν να λέγαμε εμείς στην Ελλάδα «μετάθεση για Σουφλί» και ακόμα χειρότερα...
Ωστόσο στην πόλη αυτή υπάρχει και ελληνική παροικία με σχολείο όπου διδάσκεται ο ελληνικός πολιτισμός. Όπου και να πάει κανείς βρίσκει Έλληνες...

Η Μυρτώ είχε κατά νου τη λύση: έχοντας εδώ και καιρό μια επαφή με την ελληνική παροικία, αποφάσισε να δουλέψει για τρία χρόνια, ίσως και παραπάνω, στο σχολείο της παροικίας. Μαζί με το Θανάση, έφυγαν για Αργεντινή τον περασμένο Οκτώβριο. Πού και πού μας στέλνουν κανένα email και μαθαίνουμε νέα τους.

Πριν από λίγα χρόνια, σε τηλεοπτική εκπομπή, είχα μάθει ότι η τελευταία άφιξη Έλληνα μετανάστη στην Αργεντινή καταγράφηκε στα αρχεία των αρμόδιων υπηρεσιών το 1977. Από τότε, η κατάσταση στην Ελλάδα βελτιωνόταν, ενώ στην Αργεντινή πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, με αποκορύφωμα τη χρεοκοπία και τις δραματικές καταστάσεις του 2001-2002. Σήμερα όμως η Αργεντινή ξαναβρίσκει το βηματισμό της και είμαστε εμείς που βυθιζόμαστε στην κρίση και στην ανέχεια. Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Οι δυο φίλοι μου, που τους γνώριζα από το περιοδικό που βγάζαμε, βρέθηκαν σε μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν που βιώνουν πολλοί, κυρίως νέοι άνθρωποι, στη χώρα μας. Η ανάγκη τους οδήγησε να κάνουν το μεγάλο βήμα. Αυτό που δεν έκανα εγώ, εδώ και τριάντα χρόνια. Καλή τους τύχη...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης