Στις 1 Ιανουαρίου 1987 ο απερχόμενος Δήμαρχος Αθηναίων Δημήτρης Μπέης, παρέδιδε στο Μιλτιάδη Έβερτ, τον πρώτο μεταπολιτευτικά Δήμαρχο της πόλης που είχε εκλεγεί με την υποστήριξη της ΝΔ, ένα Δήμο με αποθεματικό στο ταμείο του και τις δημοτικές υπηρεσίες να λειτουργούν άψογα. Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, ύστερα από 10 Δημάρχους εκλεγμένους με την υποστήριξη της ΝΔ, ο Δήμος Αθηναίων βουλιάζει στα χρέη, τα πεζοδρόμια είναι κατάφορτα από σκουπίδια και οι δημοτικές υπηρεσίες διαλυμένες. Ο Γ. Καμίνης, με εξαιρετικά επιτυχημένη θητεία στη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη προσφέρει μια ακτίνα ελπίδας για αλλαγή σελίδας στην Αθήνα. Αγώνας εξαιρετικά δύσκολος, μιας και ο Γ. Καμίνης καλείται να αντιμετωπίσει, μεταξύ άλλων, την εχθρότητα των ΜΜΕ, αλλά και του «βαθέως ΠΑΣΟΚ».
Ποτέ στα εικοσιτέσσερα χρόνια που πέρασαν δεν υπήρξε, με εξαίρεση την υποψηφιότητα του μακαρίτη Λεωνίδα Αυδή το 1998, άλλη υποψηφιότητα που να γεννάει ελπίδες. ΠΑΣΟΚ και Αριστερά αντιμετώπιζαν τη Δήμο της Αθήνας ως «φέουδο της Δεξιάς», στο οποίο καλούνταν κάθε φορά ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος να κάνει μια εκλογική εκστρατεία αγγαρείας, με στόχο «μια αξιοπρεπή ήττα».
Στο μεταξύ ο Δήμος βούλιαζε στα χρέη από την κακοδιαχείριση και την πελατειοκρατία. Οι δημοτικές υπηρεσίες αποδιαρθρώθηκαν. Με εξαίρεση το εφήμερο πέρασμα της Ντόρας Μπακογιάννη από τη θέση του Δημάρχου, οπότε οι αυτονόητες υπηρεσίες του Δήμου προς τους πολίτες λειτουργούσαν (π.χ. αποκομιδή σκουπιδιών κάθε μέρα, οι δημοτικές υπηρεσίες να απαντούν στα τηλέφωνα) και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν αυξήθηκαν τα χρέη του Δήμου, οι επιδόσεις των υπηρεσιών καθαριότητας του Δήμου είναι άθλιες. Οι υπηρεσίες υποδοχής του Δήμου είναι ανίκανες να καθοδηγήσουν σωστά το δημότη, ιδίως όταν ζητάει τηλεφωνικές πληροφορίες. Εννέα στις δέκα φορές τον συνδέουν με λάθος υπηρεσία, η οποία δεν είναι σε θέση να του δώσει το σωστό τηλέφωνο της υπηρεσίας με την οποία επιθυμεί να επικοινωνήσει. Οι πλατείες και οι παιδικές χαρές του Δήμου είναι εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους. Πλημελής φροντίδα των φυτών στις πλατείες, ανύπαρκτη συντήρηση στις παιδικές χαρές, βρώμα και δυσωδία παντού, έχουν μετατρέψει τους χώρους συνάντησης της γειτονιάς σε χαβούζες. Κι όλα αυτά ενώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δήμου ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ (το 1998 ήταν 212 δισεκατομμύρια δραχμές - 602 εκατομμύρια ευρώ περίπου).
Μακράν χειρότεροι από τους δέκα Δημάρχους αυτών των εικοσιτεσσάρων χρόνων ήταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και, φυσικά, ο τελευταίος και, ελπίζουμε, έσχατος, Νικήτας Κακλαμάνης.
Ο πρώτος φέσωνε αδιάκριτα τα ταμεία του Δήμου για να πληρώνει φανταχτερές χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις τα, προβληματικά από άποψη οδικής αφάλειας, κάγκελα στα πεζοδρόμια και τις σινιέ στολές των υπαλλήλων της Δημοτικής Αστυνομίας.
Ο δεύτερος έβαλε στο μάτι όλους ανεξαιρέτως τους ελεύθερους χώρους της πόλης, σκοντάφτοντας, ευτυχώς, στις αντιδράσεις των δημοτών και στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης που δεν του επέτρεψαν να γεμίσει τσιμέντο τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της πόλης. Για να μη μιλήσει κανείς για το περιβόητο «πρόγραμμα ανακύκλωσης συσκευασιών», οι επιδοτήσεις του οποίου είναι άγνωστο πού πήγαν, εκείνο που είναι γνωστό όμως είναι πως το περιεχόμενο των μπλε κάδων αδειάζονταν στα κοινά απορριμματοφόρα, με δυο λόγια δεν γίνονταν ανακύκλωση συσκευασιών.
Ακραίο, αλλά δυστυχώς όχι το μόνο, παράδειγμα οικονομικής διαχείρισης στα όρια της εισαγγελικής παρέμβασης είναι η διαβόητη αλλαγή της πλακόστρωσης της Πλ. Συντάγματος. Η απόφαση ελήφθη επί Δημάρχου Γιατράκου, το 1990, κι ενώ ήταν δεδομένο ότι στα επόμενα χρόνια η πλατεία θα ξηλώνονταν λόγω των επικείμενων έργων κατασκευής του Μετρό. Ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου ανέρχονταν σε 600 εκατομμύρια δραχμές - κανείς δεν ξέρει πόσο κόστισε πραγματικά. Τα έργα ολοκληρώθηκαν ένα μόλις μήνα πριν την έναρξη των εργασιών κατασκευής του σταθμού Μετρό στο Σύνταγμα. Και, εμβρόντητοι οι εργάτες που ξήλωναν την πλακόστρωση, ανακάλυψαν πως είχαν χρησιμοποιηθεί μάρμαρα από νεκροταφεία.
Κι όμως παρ' όλα αυτά ο Νικήτας Κακλαμάνης προβάλλει ως φαβορί.
Γιατί ένα μεγάλο ποσοστό των δημοτών της πόλης ζουν στα βόρεια προάστια και ψηφίζουν Δήμαρχο με μοναδικό κριτήριο τη βλαχογκλαμουριά του.
Γιατί ένα επίσης μεγάλο ποσοστό των δημοτών της Αθήνας σνομπάρουν επιδεικτικά τις δημοτικές εκλογές (το ποσοστό της αποχής στις δυο τελευταίες αναμετρήσεις ήταν διπλάσιο του αντίστοιχου ποσοστού των βουλευτικών εκλογών).
Γιατί, με εξαιρεση την υποψηφιότητα του Λ. Αυδή το 1998, η οποία όμως δεν είχε προοπτικές εκλογικής νίκης, τόσο από μέρους του ΠΑΣΟΚ όσο και από μέρους της Αριστεράς, δεν έχει υπάρξει ούτε μια υποψηφιότητα που να συσπειρώνει τους δημότες και να τους προσφέρει εχέγγυα ότι, ναι, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν στο Δήμο.
Γιατί, η υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη αγνοείται επιδεικτικά από τα ΜΜΕ, με επικεφαλής το ΔΟΛ, ενώ την ίδια στιγμή προβάλλουν με κάθε ευκαιρία το Νικήτα Κακλαμάνη.
Γιατί, η πλειονότητα των κομμάτων της Αριστεράς είναι εντελώς εχθρική στην υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη. Η υποστήριξη της υποψηφιότητας Καμίνη επιτεύχθηκε με οριακή πλειοψηφία στους Οικολόγους - Πράσινους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διολισθήσει σε θέσεις που είναι κακέκτυπα των απόψεων των τροτσκιστών της δεκαετίας του '30. Το ΚΚΕ, συμμετέχει ενεργά, μέσω των εργατοπατέρων του, όλα αυτά τα χρόνια στην απαξίωση του Δήμου Αθηναίων και θέλει να συνεχίσει το έργο του. Κι η επιρροή της νεοσύστατης Δημοκρατικής Αριστεράς είναι ζητούμενο στην Αθήνα.
Γιατί, τέλος, η υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη προσκρούει στην ανοιχτή εχθρότητα του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είναι αλλεργικός στους ενεργούς πολίτες και δεν κάνει τίποτα για να κρύψει αυτή του την απέχθεια.
Ενάντια σε όλους αυτούς τους μηχανισμούς και τις νοοτροπίες ο συνδυασμός του Γ. Καμίνη πρέπει να δημιουργήσει μια δυναμική νίκης. Πρέπει να πείσει τους πολίτες ότι ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ. Και, στο δεύτερο γύρο των εκλογών, να θέσει τους ψηφοφόρους της Αριστεράς ενώπιον του διλήμματος: με το λαμογιστάν ή με αυτούς που θέλουν να δώσουν την Αθήνα στους δημότες;
Το σημαντικότερο όπλο μας είναι η επιτυχημένη θητεία του Γ. Καμίνη στο θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη, η αποδεδειγμένη εντιμότητά του και η επιμονή του στην προστασία του πολίτη από κακόβουλους κρατικούς λειτουργούς. Ας το μετουσιώσουμε σε δυναμική πλειοψηφικού ρεύματος.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Ποτέ στα εικοσιτέσσερα χρόνια που πέρασαν δεν υπήρξε, με εξαίρεση την υποψηφιότητα του μακαρίτη Λεωνίδα Αυδή το 1998, άλλη υποψηφιότητα που να γεννάει ελπίδες. ΠΑΣΟΚ και Αριστερά αντιμετώπιζαν τη Δήμο της Αθήνας ως «φέουδο της Δεξιάς», στο οποίο καλούνταν κάθε φορά ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος να κάνει μια εκλογική εκστρατεία αγγαρείας, με στόχο «μια αξιοπρεπή ήττα».
Στο μεταξύ ο Δήμος βούλιαζε στα χρέη από την κακοδιαχείριση και την πελατειοκρατία. Οι δημοτικές υπηρεσίες αποδιαρθρώθηκαν. Με εξαίρεση το εφήμερο πέρασμα της Ντόρας Μπακογιάννη από τη θέση του Δημάρχου, οπότε οι αυτονόητες υπηρεσίες του Δήμου προς τους πολίτες λειτουργούσαν (π.χ. αποκομιδή σκουπιδιών κάθε μέρα, οι δημοτικές υπηρεσίες να απαντούν στα τηλέφωνα) και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν αυξήθηκαν τα χρέη του Δήμου, οι επιδόσεις των υπηρεσιών καθαριότητας του Δήμου είναι άθλιες. Οι υπηρεσίες υποδοχής του Δήμου είναι ανίκανες να καθοδηγήσουν σωστά το δημότη, ιδίως όταν ζητάει τηλεφωνικές πληροφορίες. Εννέα στις δέκα φορές τον συνδέουν με λάθος υπηρεσία, η οποία δεν είναι σε θέση να του δώσει το σωστό τηλέφωνο της υπηρεσίας με την οποία επιθυμεί να επικοινωνήσει. Οι πλατείες και οι παιδικές χαρές του Δήμου είναι εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους. Πλημελής φροντίδα των φυτών στις πλατείες, ανύπαρκτη συντήρηση στις παιδικές χαρές, βρώμα και δυσωδία παντού, έχουν μετατρέψει τους χώρους συνάντησης της γειτονιάς σε χαβούζες. Κι όλα αυτά ενώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δήμου ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ (το 1998 ήταν 212 δισεκατομμύρια δραχμές - 602 εκατομμύρια ευρώ περίπου).
Μακράν χειρότεροι από τους δέκα Δημάρχους αυτών των εικοσιτεσσάρων χρόνων ήταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και, φυσικά, ο τελευταίος και, ελπίζουμε, έσχατος, Νικήτας Κακλαμάνης.
Ο πρώτος φέσωνε αδιάκριτα τα ταμεία του Δήμου για να πληρώνει φανταχτερές χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις τα, προβληματικά από άποψη οδικής αφάλειας, κάγκελα στα πεζοδρόμια και τις σινιέ στολές των υπαλλήλων της Δημοτικής Αστυνομίας.
Ο δεύτερος έβαλε στο μάτι όλους ανεξαιρέτως τους ελεύθερους χώρους της πόλης, σκοντάφτοντας, ευτυχώς, στις αντιδράσεις των δημοτών και στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης που δεν του επέτρεψαν να γεμίσει τσιμέντο τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της πόλης. Για να μη μιλήσει κανείς για το περιβόητο «πρόγραμμα ανακύκλωσης συσκευασιών», οι επιδοτήσεις του οποίου είναι άγνωστο πού πήγαν, εκείνο που είναι γνωστό όμως είναι πως το περιεχόμενο των μπλε κάδων αδειάζονταν στα κοινά απορριμματοφόρα, με δυο λόγια δεν γίνονταν ανακύκλωση συσκευασιών.
Ακραίο, αλλά δυστυχώς όχι το μόνο, παράδειγμα οικονομικής διαχείρισης στα όρια της εισαγγελικής παρέμβασης είναι η διαβόητη αλλαγή της πλακόστρωσης της Πλ. Συντάγματος. Η απόφαση ελήφθη επί Δημάρχου Γιατράκου, το 1990, κι ενώ ήταν δεδομένο ότι στα επόμενα χρόνια η πλατεία θα ξηλώνονταν λόγω των επικείμενων έργων κατασκευής του Μετρό. Ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου ανέρχονταν σε 600 εκατομμύρια δραχμές - κανείς δεν ξέρει πόσο κόστισε πραγματικά. Τα έργα ολοκληρώθηκαν ένα μόλις μήνα πριν την έναρξη των εργασιών κατασκευής του σταθμού Μετρό στο Σύνταγμα. Και, εμβρόντητοι οι εργάτες που ξήλωναν την πλακόστρωση, ανακάλυψαν πως είχαν χρησιμοποιηθεί μάρμαρα από νεκροταφεία.
Κι όμως παρ' όλα αυτά ο Νικήτας Κακλαμάνης προβάλλει ως φαβορί.
Γιατί ένα μεγάλο ποσοστό των δημοτών της πόλης ζουν στα βόρεια προάστια και ψηφίζουν Δήμαρχο με μοναδικό κριτήριο τη βλαχογκλαμουριά του.
Γιατί ένα επίσης μεγάλο ποσοστό των δημοτών της Αθήνας σνομπάρουν επιδεικτικά τις δημοτικές εκλογές (το ποσοστό της αποχής στις δυο τελευταίες αναμετρήσεις ήταν διπλάσιο του αντίστοιχου ποσοστού των βουλευτικών εκλογών).
Γιατί, με εξαιρεση την υποψηφιότητα του Λ. Αυδή το 1998, η οποία όμως δεν είχε προοπτικές εκλογικής νίκης, τόσο από μέρους του ΠΑΣΟΚ όσο και από μέρους της Αριστεράς, δεν έχει υπάρξει ούτε μια υποψηφιότητα που να συσπειρώνει τους δημότες και να τους προσφέρει εχέγγυα ότι, ναι, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν στο Δήμο.
Γιατί, η υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη αγνοείται επιδεικτικά από τα ΜΜΕ, με επικεφαλής το ΔΟΛ, ενώ την ίδια στιγμή προβάλλουν με κάθε ευκαιρία το Νικήτα Κακλαμάνη.
Γιατί, η πλειονότητα των κομμάτων της Αριστεράς είναι εντελώς εχθρική στην υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη. Η υποστήριξη της υποψηφιότητας Καμίνη επιτεύχθηκε με οριακή πλειοψηφία στους Οικολόγους - Πράσινους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διολισθήσει σε θέσεις που είναι κακέκτυπα των απόψεων των τροτσκιστών της δεκαετίας του '30. Το ΚΚΕ, συμμετέχει ενεργά, μέσω των εργατοπατέρων του, όλα αυτά τα χρόνια στην απαξίωση του Δήμου Αθηναίων και θέλει να συνεχίσει το έργο του. Κι η επιρροή της νεοσύστατης Δημοκρατικής Αριστεράς είναι ζητούμενο στην Αθήνα.
Γιατί, τέλος, η υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη προσκρούει στην ανοιχτή εχθρότητα του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είναι αλλεργικός στους ενεργούς πολίτες και δεν κάνει τίποτα για να κρύψει αυτή του την απέχθεια.
Ενάντια σε όλους αυτούς τους μηχανισμούς και τις νοοτροπίες ο συνδυασμός του Γ. Καμίνη πρέπει να δημιουργήσει μια δυναμική νίκης. Πρέπει να πείσει τους πολίτες ότι ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ. Και, στο δεύτερο γύρο των εκλογών, να θέσει τους ψηφοφόρους της Αριστεράς ενώπιον του διλήμματος: με το λαμογιστάν ή με αυτούς που θέλουν να δώσουν την Αθήνα στους δημότες;
Το σημαντικότερο όπλο μας είναι η επιτυχημένη θητεία του Γ. Καμίνη στο θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη, η αποδεδειγμένη εντιμότητά του και η επιμονή του στην προστασία του πολίτη από κακόβουλους κρατικούς λειτουργούς. Ας το μετουσιώσουμε σε δυναμική πλειοψηφικού ρεύματος.
Γιάννης Χρυσοβέργης
2 σχόλια:
Όντως ο Καμίνης έχει αφήσει καλές εντυπώσεις ως δημόσιο πρόσωπο και, άνθρωποι που τον ξέρουν από κοντά, είναι πεπεισμένοι για τις αγαθές του προθέσεις. Μια σοβαρή επιφύλαξη που έχω είναι ότι ο υποψήφιος δήμαρχος δεν έχει μέχρι τώρα καμία εμπειρία συμμετοχής στην τοπική αυτοδιοίκηση (ο Μπέης μέχρι να γίνει δήμαρχος Αθηναίων είχε ξοδέψει 20 χρόνια από τη ζωή του ασχολούμενος με αυτό το αντικείμενο).
Για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχω να πω πολλά, εδώ και μήνες διατελεί εν συγχίσει και εν διασπάσει, οπότε δεν είναι σε θέση να παρέμβει συγκροτημένα στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Πάντως από την πλευρά μου βρίσκω πως υπάρχει ένα σκεπτικό στη μη αποδοχή της υποψηφιότητας Καμίνη: σε έναν δήμο 4 εκατομμυρίων, που διαμορφώνεται από αλλά και διαμορφώνει πολιτικές και κυβερνητικές επιλογές, η ψήφος δεν μπορεί να μην έχει μια άμεσα πολιτική διάσταση (απεναντίας ο δημότης Μήλου για παράδειγμα μπορεί να ψηφίσει αυτόν που θεωρεί ικανό, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση). Ως εκ τούτου, η παράταξη που δεν συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική δεν στέκει να στηρίξει υποψήφιο που προτείνεται από το κυβερνητικό κόμμα. Τώρα στο δεύτερο γύρο, που είναι αρκετά πιθανό να υπάρξει, όντως δεν με βρίσκουν σύμφωνο λογικές του τύπου "όλοι ίδιοι είναι" και νομίζω πως ο κάθε αριστερός ψηφοφόρος, ανεξάρτητα από το τί επίσημη θέση θα κρατήσουν τα αριστερά κόμματα, θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά την υποψηφιότητα Καμίνη.
Γιώργος
Γιώργο σωστή η επιφύλαξή σου ως προς την απειρία του Καμίνη περί τα αυτοδιοικητικά.
Πράγματι, η εντιμότητα και η επιτυχία στα προηγούμενα καθήκοντα ενός υποψηφίου δε συνιστούν εγγύηση επιτυχίας. Είναι όμως ή πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση για να είναι ελπιδοφόρο ένα εγχείρημα. Πολύ περισσότερο στην περίπτωση της Αθήνας, όπου η ανικανότητα των περισσότερων από τους δέκα Δημάρχους των τελευταίων εικοσιτεσσάρων χρόνων υπήρξε προκλητική και η διασπάθηση, για να μην πούμε πιο βαριές κουβέντες των χρημάτων των δημοτών ακόμα πιο προκλητική.
Να μου επιτρέψεις μια ένσταση. Ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει 4 εκατομμύρια κατοίκους. Έχει 600.000 - 700.000 και από αυτούς λίγο περισσότεροι από τους μισούς είναι μονάχα δημότες του. Επίσης πολλές δεκάδες χιλιάδες δημοτών του Δήμου Αθηναίων κατοικούν εκτός ορίων του Δήμου. Πιστεύω λοιπόν ότι τα αυτοδιοικητικά κριτήρια της ψήφου επιβάλλονται ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΘΗΝΑΙΩΝ.
Και δυο λόγια για την υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη Πορτάλιου. Είναι εξαιρετικός άνθρωπος και γνωρίζει, λόγω επιστημονικού αντικειμένου και προηγούμενης θητείας της στο Δημοτικό Συμβούλιο άριστα τα αυτοδιοικητικά θέματα. Και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με τον ντενεκέ ξεγάνωτο που στηρίζει το ΚΚΕ. Προσωπικά, αν δεν ήταν ζητούμενο η δημιουργία ρεύματος νίκης στην υποψηφιότητα Καμίνη, θα εξέταζα το ενδεχόμενο να την ψηφίσω στον πρώτο γύρο. Όμως η μη επανεκλογή Κακλαμάνη είναι πλέον απόλυτη προτεραιότητα. Όλα τα άλλα έπονται.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου