Εν κρυπτώ, μέσα Αυγούστου, το θερινό τμήμα της Βουλής τροποποίησε επί το αυστηρότερο την αντιτρομοκρατική νομοθεσία, αφαιρώντας από αυτήν τις περιορισμένες πλην ουσιώδεις εγγυήσεις που παρείχε ο νομοθέτης για να μην ποινικοποιούνται η πολιτική και συνδικαλιστική δράση.
Όμως ακόμα χειρότερη από την τρομολαγνεία των κρατούντων είναι η επικίνδυνη άμβλυνση των αντανακλαστικών όσων, εδώ και δεκαετίες, αγωνίζονταν και, τις περισσότερες φορές, κατόρθωσαν να επιβάλουν, το σεβασμό των στοιχειωδών ατομικών ελευθεριών από τους νομοθέτες.
Το ότι η μόνη αντίδραση στις τερατώδεις αλλαγές της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας ήταν ένα άρθρο του Χρήστου Ζέρβα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, συνιστά όνειδος πολύ βαρύτερο από τη μεθόδευση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η Κυβέρνηση γνώριζε πολύ καλά τι έκανε. Η βίαιη ανακατανομή του εισοδήματος που γίνεται σε παγκόσμια κλίμακα προκαλεί κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές κι εθνοφυλετικές εκρήξεις.
Κι ενώ τα αυταρχικά και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα διαθέτουν αποτελεσματικές λύσεις (εξαφανίσεις, δολοφονίες βασανιστήρια, μακροχρόνιες φυλακίσεις χωρίς δίκη) οι κοινοβουλευτικές «δημοκρατίες» δεν διαθέτουν κάτι ανάλογο. Και καταφεύγουν στην παλιά σοβιετική συνταγή: την ακύρωση όλων ανεξαιρέτως των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων στο όνομα της προστασίας της Δημοκρατίας. Το νομικό εργαλείο αυτής της προσπάθειας είναι οι ανά τον κόσμο αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες.
Η τροποποίηση προς το χειρότερο της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στα του Αυγούστου επιθυμεί να αντιμετωπίσει τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ το ίδιο πράγμα επιδιώχθηκε μέσω της επιλεκτικής δυνατότητας που έδωσε ο νομοθέτης στους δικαστές να επιβάλλουν εξοντωτικές ποινές για πλημελήματα.
Στην Ελλάδα επελέγη η διαστολή της έννοιας της Τρομοκρατίας, την οποία, ο συντάκτης της προηγούμενης αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας είχε επιχειρήσει να περιορίσει. Η μέθοδος αυτή, πριν ακόμα γίνει νόμος του Κράτους, είχε επιλεγεί από τον εισαγγελέα της Λάρισας για να «σοφρωνίσει» τους ανήλικους που συνελήφθησαν στις συγκρούσεις με την Αστυνομία κατά την εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008. Η δίκη αυτή δεν έχει γίνει ακόμα. Με τον μέχρι τον περασμένο Αύγουστο ισχύοντα ορισμό της «τρομοκρατικής δραστηριότητας» η κατηγορία οφείλει να καταπέσει ως αστήρικτη. Με τη νέα μορφή της νομοθεσίας όμως είναι πλέον στη διακριτική ευχέρεια των δικαστών να στείλουν για δέκα χρόνια φυλακή μερικούς εφήβους επειδή, στη διάρκεια μιας διαδήλωσης, πέταξαν πέτρες σε αστυνομικούς.
Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι η παντελής απουσία αντιδράσεων. Δεν είναι τυχαίο το ότι η μοναδική αντίδραση σε αυτό το νομοθετικό τερατούργημα ήταν το άρθρο του Χρήστου Ζέρβα, με αρκετές ημέρες καθυστέρηση κι αυτό, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Πίσω από αυτή την αφασία κρύβονται δυο εξελίξεις.
Η πρώτη αφορά στην άμβλυνση του αισθήματος επιφυλακής για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, το οποίο ήταν έντονο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 σε μεγάλο μέρος των πολιτών, εξ αιτίας των τριάντα πέντε χρόνων καλής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Οι απόπειρες περιορισμού των ατομικών ελευθεριών σε αυτά τα χρόνια, που εκδηλώνονταν πάντα με στόχο συγκεκριμένα άτομα από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τους Αναρχικούς, έπεφταν προσέκρουαν στην εχθρότητα των πολιτών.
Η δεύτερη αφορά στη βαθμιαία μετατροπή της Αριστεράς σε καθεστωτική δύναμη. Η πλειονότητα των μελών των κομμάτων της Αριστεράς σήμερα δεν έχουν ζήσει τις εποχές που η ανάγνωση αριστερού εντύπου ήταν διαβαστήριο για τη φυλακή, ούτε καν την εποχή που η «παράνομη αφισοκόλληση» ήταν διαβατήριο για 6 - 9 μήνες στη φυλακή. Ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων θεωρείται ως κάτι το δεδομένο. Εξ ου και η υποτονική έως και ανύπαρκτη αντίδρασή τους, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση έπαιξε κατ' επανάληψη με τη νομιμότητα των θεσμών (καλπονοθείες σε ψηφοφορίες στη Βουλή, αντισυνταγματική διακοπή των εργασιών της Βουλής εν όψει Ευρωεκλογών, υποκλοπές, «συστάσεις» Σανιδά προς δικαστές κ.λ.π.).
Ακόμα και το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα που, στα τελευταία 15 χρόνια, μόνο του και εναντίον όλων, έδινε τις μάχες για την προστασία των ατομικών ελευθεριών, έχει τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ατονήσει, καθώς επιφανή του μέλη σπαταλούν την ενεργητικότητά τους στην ενδοκομματική ίντριγκα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι γνωρίσαμε την πολιτική δράση μέσα από το μεγάλο καζάνι της Μεταπολίτευσης, ονειρευτήκαμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Στη συνέχεια, οι πιο αξιοπρεπείς από εμάς, οι λιγότεροι δυστυχώς, κατέληξαν να μην εξευτελίζουν τη ζωή τους. Οι υπόλοιποι, έγιναν άλλοι αρχιτέκτονες κι άλλοι μάστορες στο οικοδόμημα της Ελλάδας που χρεοκόπησε. Αναμφίβολα όμως η πιο μεγάλη αποτυχία της γενιάς μας είναι ότι σταθήκαμε ανίκανοι να διδάξουμε στους νεότερους ότι Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Όμως ακόμα χειρότερη από την τρομολαγνεία των κρατούντων είναι η επικίνδυνη άμβλυνση των αντανακλαστικών όσων, εδώ και δεκαετίες, αγωνίζονταν και, τις περισσότερες φορές, κατόρθωσαν να επιβάλουν, το σεβασμό των στοιχειωδών ατομικών ελευθεριών από τους νομοθέτες.
Το ότι η μόνη αντίδραση στις τερατώδεις αλλαγές της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας ήταν ένα άρθρο του Χρήστου Ζέρβα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, συνιστά όνειδος πολύ βαρύτερο από τη μεθόδευση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η Κυβέρνηση γνώριζε πολύ καλά τι έκανε. Η βίαιη ανακατανομή του εισοδήματος που γίνεται σε παγκόσμια κλίμακα προκαλεί κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές κι εθνοφυλετικές εκρήξεις.
Κι ενώ τα αυταρχικά και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα διαθέτουν αποτελεσματικές λύσεις (εξαφανίσεις, δολοφονίες βασανιστήρια, μακροχρόνιες φυλακίσεις χωρίς δίκη) οι κοινοβουλευτικές «δημοκρατίες» δεν διαθέτουν κάτι ανάλογο. Και καταφεύγουν στην παλιά σοβιετική συνταγή: την ακύρωση όλων ανεξαιρέτως των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων στο όνομα της προστασίας της Δημοκρατίας. Το νομικό εργαλείο αυτής της προσπάθειας είναι οι ανά τον κόσμο αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες.
Η τροποποίηση προς το χειρότερο της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στα του Αυγούστου επιθυμεί να αντιμετωπίσει τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ το ίδιο πράγμα επιδιώχθηκε μέσω της επιλεκτικής δυνατότητας που έδωσε ο νομοθέτης στους δικαστές να επιβάλλουν εξοντωτικές ποινές για πλημελήματα.
Στην Ελλάδα επελέγη η διαστολή της έννοιας της Τρομοκρατίας, την οποία, ο συντάκτης της προηγούμενης αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας είχε επιχειρήσει να περιορίσει. Η μέθοδος αυτή, πριν ακόμα γίνει νόμος του Κράτους, είχε επιλεγεί από τον εισαγγελέα της Λάρισας για να «σοφρωνίσει» τους ανήλικους που συνελήφθησαν στις συγκρούσεις με την Αστυνομία κατά την εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008. Η δίκη αυτή δεν έχει γίνει ακόμα. Με τον μέχρι τον περασμένο Αύγουστο ισχύοντα ορισμό της «τρομοκρατικής δραστηριότητας» η κατηγορία οφείλει να καταπέσει ως αστήρικτη. Με τη νέα μορφή της νομοθεσίας όμως είναι πλέον στη διακριτική ευχέρεια των δικαστών να στείλουν για δέκα χρόνια φυλακή μερικούς εφήβους επειδή, στη διάρκεια μιας διαδήλωσης, πέταξαν πέτρες σε αστυνομικούς.
Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι η παντελής απουσία αντιδράσεων. Δεν είναι τυχαίο το ότι η μοναδική αντίδραση σε αυτό το νομοθετικό τερατούργημα ήταν το άρθρο του Χρήστου Ζέρβα, με αρκετές ημέρες καθυστέρηση κι αυτό, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Πίσω από αυτή την αφασία κρύβονται δυο εξελίξεις.
Η πρώτη αφορά στην άμβλυνση του αισθήματος επιφυλακής για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, το οποίο ήταν έντονο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 σε μεγάλο μέρος των πολιτών, εξ αιτίας των τριάντα πέντε χρόνων καλής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Οι απόπειρες περιορισμού των ατομικών ελευθεριών σε αυτά τα χρόνια, που εκδηλώνονταν πάντα με στόχο συγκεκριμένα άτομα από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τους Αναρχικούς, έπεφταν προσέκρουαν στην εχθρότητα των πολιτών.
Η δεύτερη αφορά στη βαθμιαία μετατροπή της Αριστεράς σε καθεστωτική δύναμη. Η πλειονότητα των μελών των κομμάτων της Αριστεράς σήμερα δεν έχουν ζήσει τις εποχές που η ανάγνωση αριστερού εντύπου ήταν διαβαστήριο για τη φυλακή, ούτε καν την εποχή που η «παράνομη αφισοκόλληση» ήταν διαβατήριο για 6 - 9 μήνες στη φυλακή. Ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων θεωρείται ως κάτι το δεδομένο. Εξ ου και η υποτονική έως και ανύπαρκτη αντίδρασή τους, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση έπαιξε κατ' επανάληψη με τη νομιμότητα των θεσμών (καλπονοθείες σε ψηφοφορίες στη Βουλή, αντισυνταγματική διακοπή των εργασιών της Βουλής εν όψει Ευρωεκλογών, υποκλοπές, «συστάσεις» Σανιδά προς δικαστές κ.λ.π.).
Ακόμα και το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα που, στα τελευταία 15 χρόνια, μόνο του και εναντίον όλων, έδινε τις μάχες για την προστασία των ατομικών ελευθεριών, έχει τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ατονήσει, καθώς επιφανή του μέλη σπαταλούν την ενεργητικότητά τους στην ενδοκομματική ίντριγκα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι γνωρίσαμε την πολιτική δράση μέσα από το μεγάλο καζάνι της Μεταπολίτευσης, ονειρευτήκαμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Στη συνέχεια, οι πιο αξιοπρεπείς από εμάς, οι λιγότεροι δυστυχώς, κατέληξαν να μην εξευτελίζουν τη ζωή τους. Οι υπόλοιποι, έγιναν άλλοι αρχιτέκτονες κι άλλοι μάστορες στο οικοδόμημα της Ελλάδας που χρεοκόπησε. Αναμφίβολα όμως η πιο μεγάλη αποτυχία της γενιάς μας είναι ότι σταθήκαμε ανίκανοι να διδάξουμε στους νεότερους ότι Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου