ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η κάθε μια από τις ειδήσεις που ακολουθούν θα μπορούσε να είναι το αντικείμενο μιας εκτενούς ανάρτησης. Όταν όμως μέχρι και οι επισήμως «αδιάφοροι» περί τα ποδοσφαιρικά εκφράζουν απόψεις για αγώνες και συμπάθειες επί ομάδων καλό είναι κανείς να λαμβάνει υπ' όψιν του τις προσήκουσες σπονδές στη σφαιρική θεά κατά τη διάρκεια του «Μουντιάλ», όπως αποκαλείται εδώ και 32 χρόνια στην ελληνική γλώσσα το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου.

ΗΠΑ: αντισυνταγματικοί οι περιορισμοί στην οπλοφορία
Με πέντε ψήφους υπέρ, έναντι τεσσάρων κατά, το Ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι «είναι αντισυνταγματικός ο οποιοσδήποτε περιορισμός στην ελευθερία της οπλοφορίας στις ΗΠΑ». Η απόφαση αυτή, με αφορμή νόμο της πόλης του Σικάγο που απαγόρευε την αγορά και κατοχή όπλων, συνιστά μια πρωτοφανή νίκη του λόμπι της οπλοκατοχής, που στις τελευταίες Προεδρικές εκλογές είχε υποστηρίξει τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο. Και τούτο διότι, οι οργανώσεις κατά της ελεύθερης οπλοφορίας, προσπαθούσαν μέχρι τώρα να επιτύχουν τοπικές νομοθεσίες οι οποίες να περιορίζουν το δικαίωμα στην κατοχή και χρήση όπλων., μιας και η συνταγματική αναθεώρηση είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία.
Με την τελευταία απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου οποιοσδήποτε Αμερικανός -ενδεχομένως και οποιοσδήποτε κατοικεί νόμιμα στις ΗΠΑ - έχει δικαίωμα να αποκτήσει οποιοδήποτε όπλο επιθυμεί για την προστασία της ζωής του. Το εμπόριο των πυροβόλων όπλων στις ΗΠΑ έχει ετήσιο τζίρο πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και έχει ως αποτέλεσμα εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, θανάτους ανύποπτων ανθρώπων που πέφτουν θύματα ένοπλων τρελαμένων. Οι οποίοι βεβαίως συλλαμβάνονται και καταδικάζονται «σε θάνατο».

ΗΠΑ: Οι κατάσκοποι που ήρθαν από το κρύο
Σενάρια βγαλμένα από τις ταινίες του Τζέημς Μποντ και εποχές Ψυχρού Πολέμου θύμισε η σύλληψη δέκα ανθρώπων από το FBI με την κατηγορία της «κατασκοπείας υπέρ της Ρωσίας». Δέκα άνθρωποι οι οποίοι, κατά το κατηγορητήριο, ειχαν εκπαιδευθεί από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και είχαν σταλεί στις;ΗΠΑ, με πλαστές ταυτότητες, για να παρεισφρύσουν στους κύκλους λήψης πολιτικών αποφάσεων, να επηρεάσουν αποφάσεις και να συγκεντρώσουν απόρρητες πληροφορίες.
Αναμενόμενη ήταν η έντονη αντίδραση της ρωσικής κυβέρνησης. Το ερώτημα που τίθεται από αμερικανικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ είναι το κατά πόσον πρόκειται πράγματι για ένα δίκτυο Ρώσων κατασκόπων ή για απόπειρα κάποιων κύκλων της Ουάσιγκτον να σαμποτάρουν την πολιτική προσέγγισης ΗΠΑ - Ρωσίας, που ακολουθεί ο Πρόεδρος Ομπάμα.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Κρίσιμη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αύριο.
Μια φαινομενική τυπική διαδικασία έχει εξελιχθεί σε δοκιμασία επιβίωσης του κυβερνώντος συνασπισμού στη Γερμανία. Αντίπαλοι είναι ο εκλεκτός της Άγγελα Μέρκελ Κρίστιαν Βουλφ, με κύριο προσόν την καριέρα του στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, και ο υποστηριζόμενος από τους Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους Γιοακίμ Γκάουκ, πάστορας από την πρώην Ανατολική Γερμανία, με σημαντική συνεισφορά στην αντίσταση στο κομμουνιστικό καθεστώς, αλλά και, μετά την ενοποίηση, σημαντική συμβολή στη διαχείριση και δημοσιοποίηση των αρχείων της Στάζι, από τα οποία αποδείχθηκε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι πλείστοι κομμουνιστοφάγοι της Δυτικής Γερμανίας, προσέφερανμ με το αζημίωτο τις υπηρεσίες τους στις ανατολικογερμανικές μυστικές υπηρεσίες.
Το πρόβλημα για τη Γερμανίδα Καγκελάριο είναι ότι πλήθος επώνυμων στελεχών των δυο κυβερνώντων κομμάτων έχουν ταχθεί δημόσια υπέρ του υποστηριζόμενου από την αντιπολίτευση υποψήφιου. Ο τελευταίος, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που όμως δεν έχουν καμιά σημασία μιας και ο Πρόεδρος δεν εκλέγεται από τους πολίτες αλλά από εκλεκτορικό σώμα 1244 μελών, έχει την προτίμηση του 42% των Γερμανών έναντι μόλις 36% του κυβερνητικού υποψήφιου.
Και το μέγα ερώτημα είναι: Θα επιζήσει ο κυβερνών συνασπισμός μιας ενδεχόμενης ήττας; Ή θα οδηγηθεί η Γερμανία σε πρόωρες εκλογές με αβέβαιη έκβαση και το συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών να περνά στην ιστορία ως η πλέον βραχύβια και κατώτερη των περιστάσεων μεταπολεμική κυβέρνηση;

ΒΕΛΓΙΟ: Καταδίκη σε οκτώ χρόνια φυλακή της Μαλίκα Ελ Αρούντ.
Η Μαλίκα Ελ Αρούντ Βελγίδα μαροκινής καταγωγής, καταδικάστηκε, μετά από πολύμηνη δίκη σε οκτώ χρόνια φυλακή, με την κατηγορία της συλλογής χρημάτων υπέρ της Αλ Κάιντα και της συστηματικής στρατολόγησης υποψήφιων καμικάζι.
Η είδηση δε θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν η Μαλίκα Ελ Αρούντ δεν ήταν εμβληματική φυσιογνωμία ενός ιδιότυπου « «φεμινισμού», που αναπτύσσεται στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια μεταξύ νέων γυναικών από ισλαμικές οικογένειες, οι οποίες έχουν γεννηθεί και έχουν μεγαλώσει στην Ευρώπη.
Βρίσκοντας στον ισλαμικό φονταμενταλισμό ένα καταφύγιο από την οικογενειακή καταπίεση, γίνονται αποτελεσματικοί απόστολοι του πολιτικού μηνύματος της Αλ Κάιντα, συγκεντρώνουν χρήματα και πληροφορίες για τους πυρήνες της και εξωθούν αδελφούς και συζύγους να γίνουν «μάρτυρες του τζιχάντ».
Ο πρώτος σύζυγος της Μαλίκα Ελ Αρούντ ήταν μεταξύ των δολοφόνων του ηγέτη της αντιπολίτευσης στους Ταλιμπάν Αχμάντ Μασούντ, λίγες ημέρες πριν αρχίσει η ΝΑΤΟική εισβολή στο Αφγανιστάν. Ο δεύτερος σύζυγός της, που καταδικάστηκε στην ίδια ποινή με αυτή ερήμην, πιστεύεται ότι βρίσκεται κάπου στα σύνορα Πακιστάν - Αφγανιστάν και συντονίζει δίκτυα ισλαμιστών ανταρτών. Η ίδια η Μαλίκα Ελ Αρούντ λειτουργούσε επί χρόνια έναν ιστότοπο, ο οποίος μετέδιδε αποκλειστικές δηλώσεις και εκλήσεις του Οσάμα Μπιν Λάντεν και και καλούσε όλους του Μουσουλμάνους σε τζιχάντ κατά των απίστων. Με την πάροδο του χρόνου ο εν λόγω ιστότοπος είχε εξελιχθεί σε σημαντικό μηχανισμό προπαγάνδας της Αλ Κάιντα.

ΕΛΛΑΔΑ: Έφυγε ο Κώστας Σειρηνίδης, ο «κόκκινος ταγματάρχης».
Διάβασα την είδηση στη στήλη με νέα για τους φαντάρους της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Πέθανε από έμφραγμα, ενώ προσπαθούσε να αναδείξει τις αντιφάσεις του κατηγορητηρίου που βαραίνει το γιο του Άρη, ο Κώστας Σειρηνίδης.
Ταγματάρχης, διοικητής μονάδας βαρέως πεζικού στην Αργολίδα κατά τους τελευταίους μήνες της Χούντας, είχε πάρει υπό την προστασία του τους «φακελλωμένους» φαντάρους της μονάδας του. Όταν κηρύχθηκε η επιστράτευση, όπλισε το τάγμα του ως τα δόντια και έστειλε τελεσίγραφο στον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» Φαίδωνα Γκυζίκη, απαιτώντας την άμεση αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Πίστεψε στο «λόγο της τιμής» του Γκυζίκη και δέχθηκε να πάει στην Αθήνα για «διαπραγματεύσεις», όπου φυσικά τον συνέλαβαν πάραυτα με στόχο να τον εκτελέσουν χωρίς δικη.
Η κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης για μέρες έψαχνε να μάθει που τον είχαν φυλακισμένο. Στη συνέχεια αποστρατεύτηκε. Εντάχθηκε στο ΚΚΕ και ήταν υποψήφιος βουλευτής του στις Σέρρες στις εκλογές του 1977. Δεν επεδίωξε, μολονότι ουδείς θα του το αρνούνταν, να εξαργυρώσει την αντίστασή του με δημόσια αξιώματα. Έφυγε αθόρυβα, όπως έζησε.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Αγγλία-Γερμανία

Ιούλιος 1966. Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλου. Αγγλία-Γερμανία. Ο Χαρστ, στην ημίωρη παράταση, σουτάρει από κοντινή απόσταση. Η μπάλα βρίσκει το οριζόντιο δοκάρι και μετά σκάει πάνω στην άσπρη γραμμή. Δύσκολο να δει κανείς αν η μπάλα μπήκε ή δεν μπήκε στο τέρμα. Ωστόσο ο διαιτητής κατακύρωσε το γκολ και τελικά η Αγγλία πήρε το τρόπαιο, για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της. Χρόνια μετά, οι ειδήμονες που αξιοποίησαν τεχνικές ψηφιακής ανάλυσης εικόνας, αποφάνθηκαν ότι η μπάλα δεν μπήκε μέσα από τη γραμμή του τέρματος και ότι κακώς κατακυρώθηκε το γκολ.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα χτες το απόγευμα, καθώς παρακολουθούσα τον αγώνα Αγγλίας-Γερμανίας. Το μακρινό σουτ του Λάμπαρντ ήταν σαφώς δοκάρι και μέσα, ωστόσο οι διαιτητές περί άλλα ετύρβαζαν και δεν κατακύρωσαν το γκολ. Αν το είχαν κάνει, οι Άγγλοι θα είχαν ισοφαρήσει και το παιχνίδι ίσως να έπαιρνε άλλη τροπή. Σαν να πλήρωσαν έναν ιστορικό λογαριασμό που εκρεμούσε σε βάρος τους εδώ και 44 χρόνια...
Πέρα όμως από το τί έγινε σε αυτό το παιχνίδι, ο απολογισμός των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών γέρνει σαφώς την πλάστιγγα υπέρ των Γερμανών, οι οποίοι επανειλημμένα κατέκτησαν παγκόσμια και ευρωπαϊκά κύπελλα. Οι Άγγλοι δεν είχαν καμμιά επιτυχία.
Η εθνική Αγγλίας μου δίνει την εντύπωση ότι εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια παίζει το «σύνηθες» βρετανικό ποδόσφαιρο, με τις μακρινές σέντρες και τα γεμίσματα για καμμιά κεφαλιά, που άμα πιάσει έπιασε.
Αντίθετα η Γερμανία όλα αυτά τα χρόνια έχει να δείξει αρκετές καλές στιγμές, με παίκτες που ξέρουν να δίνουν λύσεις μέσα στον αγώνα και να συντονίζονται μεταξύ τους. Το ποδόσφαιρο που παίζουν έχει κάτι από το βρετανικό στυλ, με τις επιθέσεις από τα πλάγια και τις σέντρες ακριβείας, συγχρόνως όμως, όπως φάνηκε και σε αυτόν τον τελευταίο αγώνα, ξέρουν επίσης να παίζουν με τη μπάλα χαμηλά, να συνδυάζονται σωστά και να αξιοποιούν τα κενά του αντιπάλου (στο νου μου έρχεται η έξυπνη και εύστοχη μακρινή μπαλιά-πάσα στον Κλόζε, που καθότι ταχύς και αγωνιστής μπόρεσε να επικρατήσει απέναντι στον αντίπαλο παίκτη και να σκοράρει).
Σε αυτό το σημείο τίθεται το ερώτημα ποιά να είναι η αιτία της κακοδαιμονίας των Άγγλων, όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίοι κατά τα άλλα και μεγάλους παίκτες έχουν βγάλει και οι σύλλογοί τους διακρίνονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εγώ θα εντόπιζα τρεις αιτίες:

α) Στην Αγγλία η ισχύς του ομοσπονδιακού προπονητή είναι περιορισμένη, σε σχέση με τα συμφέροντα και τις επιρροές των συλλόγων. Απεναντίας, θυμάμαι το μακαρίτη τον Χέλμουτ Σεν που, ως προπονητής της Γερμανίας στη δεκαετία του’70, είχε στη διάθεσή του όποιον παίκτη ήθελε και όσο τον ήθελε. Είχε επομένως τα περιθώρια να «δέσει» την ομάδα του με τον τρόπο που ο ίδιος έκρινε.
β) Τα κριτήρια επιλογής προπονητή για την εθνική Αγγλίας μου φαίνονται κάπως «ιδιότυπα», για να το πω ευγενικά. Ποτέ δεν βρέθηκε στο τιμόνι ένας Πέισλι (δημιουργός της μεγάλης Λίβερπουλ της δεκαετίας του’70) ή ένας Κλαφ (Νότιγχαμ), αλλά επιλέγονταν οι δευτεροκλασάτοι, για λόγους που σηκώνουν πολλή συζήτηση...
γ) Την τελευταία εικοσαετία, προέκυψε και ένα καινούργιο φρούτο: οι πολλοί ξένοι παίκτες στους αγγλικούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους, που μπορεί να είναι χρήσιμοι στην πορεία των ομάδων τους αλλά με τον τρόπο τους εμποδίζουν να αναδειχτούν καινούργια ημεδαπά «φυντάνια» που να μπορούν να στελεχώσουν άξια την εθνική ομάδα στο μέλλον.

Οι παραπάνω απόψεις διατυπώθηκαν από κάποιον που εδώ και χρόνια δεν παρακολουθεί τα ποδοσφαιρικά, αλλά που στα νιάτα του υπήρξε φίλαθλος, και μάλιστα αγγλόφιλος, και είχε κάνει από τότε κάποιες σκέψεις που μόλις τώρα βρήκε την ευκαιρία να κοινοποιήσει. Όποιος έχει καλύτερη εικόνα για την παρούσα κατάσταση, ευχαρίστως να μας πει την άποψή του.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΣΙΑ

Στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις, η μια μετά την άλλη, αποφασίζουν τη λήψη μέτρων δρακόντειας λιτότητας επισείοντας στους λαούς τον κίνδυνο - ή μάλλον το μορμολύκειο - μιας χρεοκοπίας αλά ελληνικά με υποτονικές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις από τις κοινωνίες.
Αυτά στην Ευρώπη. Γιατί στη Νοτιοανατολική Ασία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι άλλοτε υπάκουοι Απωανατολίτες εργάτες σηκώνουν κεφάλι.
Κύμα απεργιών έχει ξεσπάσει στην Κίνα εδώ και δυο μηνες προκαλώντας την αμηχανία του καθεστώτος. Οι απεργίες πλήττουν μέχρι στιγμής βιομηχανικές μονάδες ξένων συμφερόντων και περιορίζονται, προς το παρόν, στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ.
Η αρχή έγινε από το εργοστάσιο μιας εταιρείας της Ταϊβάν, στο οποίο κατασκευάζονται τα περίφημα i-pad της Apple. Η αποκάλυψη ότι της απεργίας προηγήθηκαν σειρά αυτοκτονιών εργατών εξ αιτίας των αφόρητων συνθηκών εργασίας, οδήγησε την Apple σε αναδίπλωση. η απεργία έληξε με άμεση αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων κατά 25% και υπόσχεση για διπλασιασμό των αμοιβών από τον προσεχή Οκτώβριο.
Ανάλογης επιτυχίας ήταν και οι πρώτες απεργίες που έπληξαν τα εργοστάσια της HONDA Και ενώ το απεργιακό κύμα επεκτάθηκε και στα υπόλοιπα εργοστάσια της εταιρείας στην Κίνα, ήρθε και η σειρά μιας μικρής βιομηχανικής μονάδας που παράγει εξαρτήματα για την TOYOTA.
Στην αρχή το καθεστώς δεν αντέδρασε. Έφθασε και σε σημείο να ανεχθεί ακόμα και τη δημοσιοποίηση πληροφοριών από τα ΜΜΕ για τις απεργίες αυτές. Τις τελευταίες εβδομάδες όμως, φοβούμενο, προφανώς, την επέκταση των απεργιών και στις κινεζικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεις, απαγόρευσε κάθε αναφορά στις απεργίες. Ταυτόχρονα, κι ενώ τα επίσημα κομματικά συνδικάτα αναλαμβάνουν διαμεσολαβητικές προσπάθειες για τη λύση των απεργιών, έχει ξεκινήσει μια υπόγεια προσπάθεια τρομοκράτησης των πρωτεργατών των απεργιών.
Σειρά πήρε το κοντινό Μπαγκλαντές το περασμένο Σάββατο. Οι εργάτες 250 εργοστασίων ιματισμού σε ένα προάστιο της πρωτεύουσας Ντάκα, απήργησαν διεκδικώντας τριπλασιασμό των μισθών τους στα 5000 τάκα (€57) μηνιαίως. Η αστυνομία διέλυσε διαδήλωση 50.000 απεργών με δακρυγόνα και ελαστικές σφαίρες και οι εργοδότες κήρυξαν λοκ άουτ, προκαλώντας μαζικές επιθέσεις των απεργών και καταστροφές σε 200 τουλάχιστον εργοστάσια.
Σημειωτέον ότι στο Μπαγκλαντές παράγεται μεγάλο μέρος του ρουχισμού που πωλείται στις γνωστές αλυσίδες ZARA, CARREFOUR, WALL-MART, H&M κ.λ.π.
Όλα δείχνουν ότι σύντομα η Νοτιοανατολική Ασία θα πάψει αν είναι ο αγαπημένος τόπος μεταφοράς των μονάδων παραγωγής των ευρωπαϊκών και αμερικανικών επιχειρήσεων. Ο συνδυασμός πολιτικής σταθερότητας και υπάκουου φθηνού εργατικού δυναμικού, που μέχρι πρόσφατα εξασφάλιζε στις επιχειρήσεις χαμηλό κόστος παραγωγής και υψηλή κερδοφορία, οδεύει προς το τέλος του. Κι αν η εξέγερση των κολασμένων της γης δε θέτει σε άμεσο κίνδυνο το πολιτικό σύστημα των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας, βέβαιο είναι πως οι τριγμοί θα αυξηθούν. Υποχρεώνοντας, ενδεχομένως, κάποιες επιχειρήσεις να αναθεωρήσουν την πολιτική μεταφοράς των παραγωγικών μονάδων στις χώρες αυτές. Με πιθανό αποτέλεσμα την αναδιάταξη, όχι μόνο σημαντικού μέρους της βιομηχανικής παραγωγής, αλλά και του υπερπόντιου εμπορίου, μιας και τα προϊόντα που παράγονται στις χώρες αυτές, εξάγονται, κυρίως, στην Ευρώπη και στην Αμερική. Με εξαίρεση τις μονάδε παραγωγής οχημάτων της HONDA, που απευθύνονται, κυρίως, στην κινεζική αγορά.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΤΟ ΚΚΕ Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ

Η αντιπάθειά μου προς το ΚΚΕ είναι γνωστή σε όλους. Η απέχθειά μου προς τις «ελαφρολαϊκές» πρακτικές 17Ν, που από την επαύριο των εκλογών υιοθέτησαν οι επαγγελματίες εργατοπατέρες του - με την έννοια ότι έχουν διακορεύσει την εργατική τάξη - επίσης.
Όμως τα αποψινά δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών με αηδίασαν σε βαθμό που με έκαναν μέχρι και συμπάθεια προς το ΚΚΕ να αισθανθώ (Είναι σοβαρό γιατρέ μου; Θα γίνω καλά;).
Αν πιστέψει κανείς τους κλαίοντες με μαύρο δάκρυ παρουσιαστές των δελτίων το «καθιερωμένο» μπλόκο μερικών δεκάδων εμμίσθων του ΠΑΜΕ στα επιβατηγά πλοία, λόγω της απεργίας της ΠΕΜΕΝ (Πανελλήνια Ένωση Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού) προκάλεσε «τρισμεγίστην ζημίαν εις τον τουρισμόν, εις περίοδον κρίσιμον δια την εθνικήν οικονομίαν».
Καιρός είναι να υπάρξει και λίγη σοβαρότητα. Πολύ θα ήθελα η μοναδική βλαπτική για τον τουρισμό δραστηριότητα να ήταν ο περιφερόμενος θίασος του ΠΑΜΕ. Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι παθογένειες του ελληνικού τουρισμού είναι μυριάδες. Και γι αυτές οι, κατά τα λοιπά λαλίστατοι, παρουσιαστές των δελτίων των 20:00 δεν έχουν κουβέντα να πουν.

• Σαν να μην ήταν πληγή για τον ελληνικό τουρισμό οι τύποι με το λερό σορτσάκι και την πλαστική σαγιονάρα, οι γνωστοί και ως ρουμλετάδες, που διπλαρώνουν τους επιβάτες των επιβατηγών πλοίων στα λιμάνια των ελληνικών νησιών, για να τους προτείνουν την ενοικίαση κάτι βρωμερών και τρισάθλιων καταλυμμάτων σε τιμές πεντάστερου ξενοδοχείου.
• Σαν να μην ήταν πληγή για τον ελληνικό τουρισμό τα βρωμερά και τρισάθλια παραπήγματα, κατασκευασμένα - αυθαίρετα φυσικά - σε τσιμεντωμένες παραλίες, που σερβίρουν κάτι απίστευτα μικρές μερίδες εξ ίσου απίστευτα κακομαγειρεμένου φαγητού σε εξωφρενικές τιμές, κλέβοντας επιπλέον τους τουρίστες στο λογαριασμό.
• Σαν να μην ήταν πληγή για τον ελληνικό τουρισμό τα σαπιοκάραβα που, με σκανδαλώδεις συμβάσεις, εξασφαλίζουν, μονοπωλιακά ή ολιγοπωλιακά, τις μεταφορές επιβατών στα νησιά του Αιγαίου, σε τιμές που καθιστούν το αεροπλάνο ανταγωνιστικό, και τα οποία ταξιδεύουν όποτε τους γουστάρει, χωρίς να αποζημιώνουν τους επιβάτες τους για την ταλαιπωρία που υφίστανται.
• Σαν να μην ήταν πληγή για τον ελληνικό τουρισμό οι επιχειρηματίες που, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και με ελεγχόμενης διαφάνειας διαγωνισμούς, εκμεταλλεύονται τις καντίνες των αρχαιολογικών χώρων, χρεώνοντας ένα χυμό ή ένα καφέ σε τιμές Χίλτον.
• Σαν να μην ήταν πληγή για τον ελληνικό τουρισμό οι αξιοσέβαστοι ξενοδόχοι, οι οποίοι, σε εποχή μείωσης των κρατήσεων κατά 20% και ενώ οι κύριοι ανταγωνιστές τους (Ισπανοί - Τούρκοι) μειώνουν δραστικά τις τιμές τους, προχώρησαν τον περασμένο μήνα σε αύξηση των τιμών κατά 16% κατά μέσον όρο.

Κακά τα ψέμματα. Δεν πονούν για τον ελληνικό τουρισμό οι παρουσιαστές των δελτίων των 20:00. Ούτε και τους τρομάζουν τα καραγκιοζηλίκια του ΚΚΕ. Οι απεργίες τους τρομάζουν. Οι οποίες, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο συχνές και πιο ανεξέλεγκτες θα γίνονται. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τσάρος ή ΛΑΚΕΣ των αποικιοκρατών δανειστών μας.

Είμαι σίγουρος ότι με τον χαρακτηρισμό « Λακέ » θα αρχίσει πάλι η νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ να μου επιτίθεται για εριστικές δηλώσεις.
Ωστόσο , αγαπητοί φίλοι του ΠΑΣΟΚ, η ψευδαίσθηση ότι θα σπάσετε το απόστημα που δημιούργησε τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση της φαυλοκρατούμενης δεξιάς , αποδεικνύετε φενάκη.
Δυστυχώς, για εσάς, ο παροξυσμός των αγανακτισμένων Ελλήνων οι οποίοι έβρισκαν στο πρόσωπο του Κου Παπανδρέου μια λύση στα διαρκώς αυξανόμενα προβλήματά τους, δεν κράτησε ούτε εννέα μήνες, αντικαταστάθηκε πάραυτα από ένα ΠΑΣΟΚ που διανύει μια περίοδο καλπάζουσας φθοράς, που το μόνο που θ’ αφήσει στην ιστορία , είναι ένα σωρό μαύρες κηλίδες.
Είναι ξεκάθαρο πλέον , ότι η συμπεριφορά του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ απέναντι στην κοινωνία των πολιτών , δεν χαρακτηρίζεται από απλή παρεκτροπή των αξιών που μας ''φλομώσατε '' προεκλογικά , αλλά από μια αξεπέραστη μονοπωλιακή διάκριση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, αφού, η διαρκεί μονεταριστική διαχείριση που μας έχει επιβάλει, μας οδηγεί σε μια ‘‘ κορπορατιστική ’’ κηδεμονία.
Μια κηδεμονία που μας καθιστά επήλυδες ακόμα και μέσα στην ίδια μας την πατρίδα.
Είναι πλέον βέβαιο , ότι με τις στοχευμένες κινήσεις σας , αφήσατε τη συμμορία των βαρβάρων να επιβάλλουν την ‘‘υποτίθεται’’ ευταξία στα οικονομικά μας, επιτρέποντάς τους να συμμετέχουν , να αποφασίζουν και εν τέλει να επιβάλλουν, μια νεοκορποριστική τακτική υποβαθμίζοντας το ρόλο του κράτους ( τον οποίο προσωπικά αμφισβητώ ) και αδιαφορώντας για την συμμετοχική δημοκρατία .
Τι σόι μεταρρυθμίσεις είναι αυτές όταν γίνονται εν απουσία της κοινωνίας των πολιτών, και τι σόι « Σοσιαλίστε κομπανία » είσαστε εσείς που εμπρόθετα μας οδηγείτε να απωλέσουμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας.
Καλά, δεν έχετε κανένα ίχνος ντροπής, υπογράψατε μια λεόντειο δανειακή σύμβαση που θα μας καταστήσει εσαεί υποτελείς των Ευρωπαικών μονοπωλίων και των διεθνών κέντρων λήψης αποφάσεων. Μια σύμβαση που θα επιτρέπει στους δανειστές μας να επιβάλουν την νομιμοφροσύνη ''μπουκάρωντας '' ( με τις γνωστές γκεσταπίτικες μεθόδους τους ) σε κάθε δημόσια υπηρεσία ψαχουλεύοντας ακόμα – ακόμα και απόρρητα εθνικά έγγραφα , εάν το κρίνουν αναγκαίο.
Μια δανειακή σύμβαση που διέπετε απ’ το αγγλοσαξονικό και όχι απ’ το κοινοτικό δίκαιο, παραχωρώντας άνεφ όρων κάθε ασυλία που δικαιούμαστε, προκειμένου απεμπολήσουμε τα περιουσιακά μας στοιχεία και να τα προσφέρουμε στους αντισυμβαλλόμενούς μας . Και εν τέλει, μια σύμβαση που μας υποχρεώνει να καταβάλλουμε στο ακέραιο το σύνολο όλων των τόκων και των απροσδιόριστων εξόδων αυτής , ακόμα κι’ αν θελήσουμε να το εξοφλήσουμε γρηγορότερα.
Επειδή λοιπόν , Κύριοι του ΠΑΣΟΚ , το παρόν βαραίνει περισσότερο απ’ το παρελθόν , για ένα πράγμα να είστε σίγουροι, μπορεί με την αγελαία συμπεριφορά σας να μην λογοδοτείτε στη σημερινή κοινωνία, θα λογοδοτήσετε όμως σίγουρα απέναντι στην ιστορία.

Χαράλαμπος Κουκάκης

Απ' όλες τις λέξεις προτιμώ το οχι.

''Απ' όλες τις λέξεις προτιμώ το οχι''.Τα λόγια ανήκουν σ' ενα μεγάλο στοχαστή, λογοτέχνη, ποιητή και σεναριογράφο, βραβευμένο με το Νομπελ Λογοτεχνείας το 1998.

Τον Ζοζε Σαραμάγκου, έναν οργισμένο ακτιβιστή του πνεύματος που σ' όλες τις ομιλίες του παρακινούσε τον κόσμο << να θυμώνει και να εξεγείρεται αντί να παραμένει απαθείς, που είναι το σύμπτωμα της νόσου απ' την οποία πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος>>.

Επειδή, πράγματι, η απάθεια απέναντι στό παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα είναι μιά ασθένεια που φαλκιδεύει το πνεύμα μας, θα πρότεινα να διαβάσουμε το '' Περι Τυφλότητος'' στό οποίο ο Ζοζε Σαραμάγκου περιγράφει με γλαφυρό τρόπο , τί θα μπορούσε να συμβεί σ' ένα κόσμο που έχει χάσει την όρασή του.

Χαράλαμπος Κουκάκης

Δημοσιεύω ένα άρθρο της Δημοσιογράφου Π. Κρημιώνη στη χθεσινή Αυγή 20/6/2010

Κομμουνιστής και άθεος, από τους τελευταίους σοφούς της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, συγγραφέας ο οποίος από όλες τις λέξεις που λάτρεψε παρέμεινε ως το τέλος αθεράπευτα ερωτευμένος με το όχι. Η τελευταία σελίδα του βίου του Ζοζέ Σαραμάγκου γράφτηκε την Παρασκευή το μεσημέρι, στο νησί Λανθαρότε όπου ζούσε από το 1993 μαζί με τη σύζυγό του Πιλάρ. Κι είναι αυτός πραγματικά ο θάνατος ενός γίγαντα που έζησε στη γερασμένη μας ήπειρο, η οποία αν και προνόησε να τον τιμήσει το 1998 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, δεν τόλμησε ουσιαστικά να αναγνώσει με προσοχή τα βιβλία του.
Κυρίως τα "Περί τυφλότητας" και "Περί φωτήσεως" , αυτά τα διαβολεμένα πολιτικά βιβλία, με τα οποία αμφισβητεί το σύστημα, ρίχνοντας απανωτές γροθιές στις κουρασμένες μας βεβαιότητες και προλέγοντας το άνοιγμα των ασκών του Αιόλου που επιφύλαξε η οικονομική και πολιτική πρακτική και ο εφησυχασμός των τελευταίων δεκαετιών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ανάμεσα στην ξαφνική τύφλωση των κατοίκων της χώρας στο "Περί τυφλότητας" και το εκλογικό παράδοξο της καθολικής λευκής ψήφου στη χώρα του "Περί φωτίσεως", ο Σαραμάγκου έδειξε τα δεινά και προέτρεψε σε αντίδραση. Φευ, η προσοχή περιορίστηκε στο απολαυστικόν της ανάγνωσης κι όχι στο σημαίνον του αναγνώσματος.
Ποτισμένα από τη συμπόνια του για τον άνθρωπο, στοιχειωμένα από τον συμβολισμό, στον οποίο με μαεστρία επιδόθηκε, και από τις μακρόσυρτες φράσεις που σε τραβούν να ακολουθήσεις τον στοχασμό του, τα βιβλία του Σαραμάγκου έμειναν σταθερά επικεντρωμένα στη βάσανο του ανθρώπου και τη βάσανο των κοινωνικών. Στις σελίδες τους ευδοκήμησαν οι αρνήσεις σε θεμελιώδεις συμβάσεις. Αθεος γαρ. Πολέμιος της αδικίας και της ανισότητας, συχνά έλεγε "από όλες τις λέξεις προτιμώ το όχι". Αυτό είχε πει και το 1998, αμέσως μόλις πληροφορήθηκε τη βράβευσή του με το Νόμπελ. Αυτό το όχι προέταξε το 1993 στη δεξιά τότε κυβέρνηση της Πορτογαλίας που αντέδρασε για το βιβλίο του "Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο" και αυτοεξορίστηκε στο νησί Λανθαρότε. Αλλά και στον φίλο του τον Κάστρο όχι είχε πει για τις διώξεις αντικαθεστωτικών, όπως τρανό ήταν το όχι του για το Γκουαντάναμο.
Αυτοδίδακτος μπήκε στα γράμματα ο Σαραμάγκου. Παιδί αγροτικής οικογένειας, εγκατέλειψε τις σπουδές του στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, έκανε διάφορες δουλειές κι έφτασε στα 50 για να αρχίσει να δημοσιεύει συστηματικά. "Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας", "Το χρονικό του μοναστηριού", "Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις", "Η πέτρινη σχεδία", "Ιστορία της πολιορκίας της Λισαβόνας", "Όλα τα ονόματα", "Περί θανάτου" και τελευταίο βιβλίο του "Κάιν" κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο.Στη μεσηλικία του γνώρισε την επιτυχία και στη δύση του βίου του, περασμένα 80, γνώρισε τη μαγεία του ίντερνετ. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, διατηρούσε το δικό του blog. Επιμελώς τηρούσε επίσης τη συνήθεια της ετήσιας έκδοσης ημερολογιακών του καταθέσεων στα "Τετράδια του Λανθαρότε". Έγραψε κι ένα βιβλίο για παιδιά. "Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου", όπου ο μικρός της ιστορίας του έκανε κάτι "πολύ μεγαλύτερο από το μπόι του", έσωσε από το θάνατο ένα λουλούδι. Ζοζέ Σαραμάγκου. Πέθανε προχθές, στα 87 του.

ΤΟ ΖΟΦΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Φασιστικά κόμματα επιβάλλουν την πολιτική τους ατζέντα σε Ολλανδία - Ουγγαρία. Το φάσμα της διάλυσης αντιμετωπίζει το Βέλγιο μετά τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, στις οποίες το 45% των Φλαμανδών (60% του πληθυσμού της χώρας) ψήφισε υπέρ κομμάτων που υποστηρίζουν την απόσχιση της Φλάνδρας. Μέρκελ και Σαρκοζί συναποφασίζουν πριν από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα γι αυτά και, πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, διαφωνούν ως προς το τι συμφώνησαν. Τέλος εποχής για το ευρωπαϊκό όνειρο; Ή μήπως αυτό που ξεκίνησε σαν όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη;

Γεγονός είναι ότι οι προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και και οι κυβερνήσεις των Κρατών - μελών είναι πρωτοφανείς στην ιστορία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Με την έννοια αυτή, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι ο Αντενάουερ και ο Ντε Γκωλ ή ο Μιτεράν και ο Κολ θα είχαν αντιδράσει καλύτερα από τους επιγόνους τους.
Γεγονός είναι επίσης ότι το σύνολο των πολιτικών κομμάτων που διαχειρίστηκαν την εξουσία στη δεκαετία του '90 πληρώνουν την ολέθρια επιλογή τους να αιτιολογούν στους πολίτες την απορρύθμιση του Κοινωνικού Κράτους με τη στερεότυπη φράση: «μας το επιβάλλουν οι Βρυξέλλες»
Γεγονός είναι ακόμα ότι στην ανάπτυξη του κλίματος εχθρότητας των πολιτών προς τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα συνέβαλε τα μέγιστα η απουσία θεσμικών οργάνων νομιμοποιημένων από τον Κυρίαρχο Λαό. Οι αρμοδιότητες που, με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας εκχωρούνται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - το μοναδικό θεσμικό όργανο που είναι νομιμοποιημένο με τη λαϊκή ψήφο - είναι πολύ περιορισμένες και εκχωρήιθηκαν πολύ αργά. Το ίδιο ισχύει και για τις λαϊκές πρωτοβουλίες - ποιος γνωρίζει γι αυτές άλλωστε; - μέσω των οποίων, εφ' όσον συγκεντρωθούν ένα εκατομμύριο υπογραφές πολιτών από εννέα τουλάχιστον Κράτη - μέλη, η Επιτροπή υποχρεούται να νομοθετήσει.
Γεγονός είναι τέλος, ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, η επίκληση της κοινοτικής αλληλεγγύης ήταν επαρκής για να δικαιολογήσει μια κυβέρνηση στην κοινή γνώμη της χώρας της, την αύξηση των εισφορών στα κοινοτικά ταμεία. Σήμερα, Έλληνες, Ιταλοί, Πορτογάλοι κι Ισπανοί πιστεύουν πως «για όλα φταίν' οι Γερμανοί», την ίδια ώρα που ο γερμανικός πληθυσμός αρνείται «να πληρώνει για τους τεμπέληδες του Νότου».
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το κοινωνικό συμβόλαιο που είχε συσπειρώσει γύρω από το «Ευρωπαϊκό όνειρο» εργατική τάξη, αγρότες, μικροαστούς, μεσαία αστικά στρώματα και μεγάλο κεφάλαιο και προσέφερε ασφάλεια και ευημερία στους μεν και αύξηση της κερδοφορίας στους δε, έχει διαρραγεί οριστικά. Η συστηματική απορρύθμιση του Κοινωνικού Κράτους που άρχισε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σε συνδυασμό με τη φρίκη που προκαλούν στο μεγάλο κεφάλαιο η ευρωπαϊκή περιβαλλοντική νομοθεσία και η Ευρωπαϊκή διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου - που ωστόσο είναι πολύ συντηρητικότερη από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ - ενισχύει τις διαλυτικές τάσεις, απειλώντας ακόμα και κρατικές οντότητες δυο αιώνων (Βέλγιο).
Η επίκείμενη απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών για έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών, πριν συζητηθούν από τα εθνικά κοινοβούλια, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρόκειται να δώσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση τη χαριστική βολή. Όχι γιατί δεν είναι απαραίτητη μια ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση. Αντιθέτως, επιβάλλεται. Αλλά γιατί, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου ο έλεγχος των προϋπολογισμών των Πολιτειών γίνεται από το εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία Κογκρέσο, σε αντίθεση με τη Γερμανία, όπου ο έλεγχος των προϋπολογισμών των ομόσπονδων κρατιδίων γίνεται από το εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, στην Ευρωπαϊκή ένωση ο έλεγχος θα γίνεται από ένα όργανο χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση: την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, ατύπως, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Καθιστώντας έτσι την Ευρωπαϊκή Ένωση το πρώτο «κρατικό μόρφωμα» με θεσπισμένη τη δικτατορία των Τραπεζών.
Η κατάσταση αυτή έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις. Στις πρόσφατες εκλογές στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία και στην Τσεχία, μεγάλη μερίδα πολιτών - στην Ουγγαρία περισσότερο από τα 2/3 του πληθυσμού - στράφηκε προς φασιστικά και αυταρχικά εθνικιστικά κόμματα. Τα οποία, το μόνο μέλλον που επιφυλλάσσουν τσην Ευρώπη είναι αυτό μιας ηπείρου σπαρασσόμενης από ατέλειωτους πολέμους, στο περιθώριο του παγκόσμιου πολιτικού γίγνεσθαι. Όπως περίπου είναι σήμερα η Αφρική.
Η μόνη ελπίδα για αναστροφή της πορείας και αποτροπή της επερχόμενης καταστροφής είναι η ευρύτερη Αριστερά - Σοσιαλδημοκρατία, Πράσινοι και Ευρωπαϊκή Αριστερά - να συγκροτήσει μια κοινωνική Χάρτα της Ευρώπης και να αγωνιστεί για την άμεση κατάργηση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών και την αντικατάστασή τους από μια νέα. Που θα αποδίδει την Ευρώπη στους πολίτες και στα εκλεγμένα από τον Κυρίαρχο Λαό θεσμικά της όργανα.

Επί τέλους

Αναρτώ αμέσως παρακάτω την ανακοίνωση για την κυκλοφορία του νέου τεύχους του Resistencias, μετά από πολλούς μήνες. Όλα τα περιοδικά έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους και εμείς προσπαθούμε τώρα να ξεπεράσουμε την καθοδική φάση...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Κυκλοφόρησε το τεύχος 15 του περιοδικού
Resistencias
Κεντρική Διάθεση: Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, Εξάρχεια
τηλ. επικοινωνίας 6974973917
mail:periodikoresistencias@yahoo.gr
http://resistencias2005.blogspot.com
Περιεχόμενα
ΦΑΚΕΛΛΟΣ
Από το Μεξικό ως τη Γη του Πυρός
ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Η περίπτωση της Κολομβίας - Πολιτική και εξουσία: η σφραγίδα του ναρκεμπορίου
Προς ένα νέο περιφερειακό παράδειγμα - «Εκδημοκρατισμός» της πολιτικής περί ναρκωτικών
Κλοιός γύρω από τις προσπάθειες περιφερειακής ολοκλήρωσης - Η Βραζιλία υπό απειλή
«Πρωτοβουλία Μέριδα»: ακόμα ένα σχέδιο πολέμου
Δημοκρατία του Μεξικού VS μαφίας – Ένας χαμένος πόλεμος;
Οι προκλήσεις της ναρκοκουλτούρας
ΑΜΕΡΙΚΗ: Ειδήσεις (Βραζιλία, Μεξικό, Βολιβία, Ουρουγουάη, Κούβα), Η εξουδετέρωση της Αϊτής, Χιλή: Γιατί κέρδισε η άλλη Δεξιά, Παραγουάη: Μια νέα Ονδούρα;, Δημιουργώντας ανταγωνιστικές ζώνες αυτονομίας-Το παράδειγμα των κατειλημμένων εργοστασίων της Αργεντινής
ΕΥΡΩΠΗ: Κοπεγχάγη 2009: Ένα παγκόσμιο κίνημα εμφανίζεται, Ολλανδία: Κρίσης επακόλουθα, Χώρα των Βάσκων: Σημαντικές εξελίξεις στο αριστερό κίνημα, Σε πόλωση οδηγεί το «Σχέδιο για το Βόρειο Κόσσοβο», Η Frontex χτίζει το φρούριο στα σύνορα της Ελλάδας.
ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Παλαιστίνη: Απαρτχάιντ και λαϊκή αντίσταση, Μεταναστευτικές ροές στο Ισραήλ (μέρος Β’)
ΑΣΙΑ: Φιλιππίνες: Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Μόρο και το Ισλαμικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Μόρο, Ινδία: Επιχείρηση «Πράσινο Κυνήγι» στην «κόκκινη ζώνη», Νότια Κορέα: Η μάχη των 77 ημερών και η επερχόμενη επίθεση
ΑΦΡΙΚΗ: Ουγκάντα: Η ομοφυλοφιλία στην αγχόνη
Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ: Δίωξη πολυεθνικών για στήριξη στο απαρτχάιντ
ΟΙ ΠΙΣΩ ΣΕΛΙΔΕΣ: Ενάντια στην ανεκτικότητα - Το Ισλάμ, η σεξουαλικότητα και η πολιτική της κοινωνικής ένταξης στην Ολλανδία, Avatar: Μια πολιτική (;) ταινία
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ… : 20 χρόνια από την εισβολή των ΗΠΑ στον Παναμά

Διαβάζοντας Λουκιανό

Αυτόν τον καιρό διάβασα τη «Σάτιρα φιλοσοφίας και φιλοσοφούντων» του Λουκιανού. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από τους διαλόγους του, όμως με τον τρόπο τους με οδήγησαν σε κάποιες σκέψεις που θα ήθελα να τις κοινοποιήσω στο μπλογκ, έστω και σε πρωτόλεια μορφή. Είναι και η ώρα περασμένη και δεν είμαι για πολλά-πολλά.
Ο Λουκιανός είχε γεννηθεί στη Συρία και τα ελληνικά δεν ήταν μητρική του γλώσσα. Ωστόσο, έμαθε καλά τη γλώσσα και κάποια στιγμή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα του 2ου αιώνα μ.χ. για να συγγράψει και να διδάξει φιλοσοφία.
Η γλώσσα των διαλόγων του είναι η αττική διάλεκτος, που είχαμε διδαχτεί στο γυμνάσιο και στο λύκειο, και που δεν τη βρίσκω εύκολη στην κατανόηση. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι στο 2ο αι. μ.χ. η αττική διάλεκτος δεν ήταν η καθομιλούμενη γλώσσα. Τέτοια είχε γίνει πλέον η λεγόμενη κοινή ελληνιστική, που είναι η γλώσσα της Αγίας Γραφής και που σίγουρα είναι πιο κατανοητή σ’εμάς. Γιατί λοιπόν αυτή η προτίμηση του συγγραφέα σε μια γλώσσα που δεν μιλιούνταν πια; Μήπως ήταν η πεποίθηση ότι μέσω αυτής της νεκρής γλώσσας μπορούσε να διατυπωθεί καλύτερα ο φιλοσοφικός στοχασμός; Αν είναι έτσι, δε μπορεί κανείς να μην ανακαλέσει στη μνήμη του μια ανάλογη κατάσταση πολλούς αιώνες αργότερα, όπου πολλοί λόγιοι προτιμούσαν την καθαρεύουσα αντί της δημοτικής. Μήπως λοιπόν οι ρίζες του προβλήματος της διγλωσσίας είναι παλιότερες απ’όσο νομίζουμε και ξεκινούν από τα ελληνιστικά χρόνια;
Κεντρική ιδέα της «σάτιρας φιλοσοφίας» είναι ο ευτελισμός της φιλοσοφικής σκέψης από ανθρώπους που παρουσιάζονται ως συνεχιστές φιλοσοφικών ρευμάτων του 6ου ως 4ου αι. π.χ., αλλά που η συμπεριφορά τους και ο τρόπος ζωής τους απέχει πολύ από τις αξίες που δίδασκαν οι μεγάλοι φιλόσοφοι. Με αυτήν την έννοια, στα μάτια του Λουκιανού όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα, που εξακολουθούσαν να είναι παρόντα στην Αθήνα του 2ου μ.χ. αι., είχαν να πουν κάτι, όμως οι σύγχρονοι εκπρόσωποί τους τα διέσυραν με την αλαζονεία τους, τη φιλαργυρία τους και την κακοήθειά τους.
Πέραν αυτού, ο Λουκιανός φαίνεται να εκτιμούσε ιδιαίτερα τη σκέψη του Πλάτωνα και των κυνικών. Απεναντίας ήταν επικριτικός απέναντι στους στωικούς, που τους θεωρούσε επιτηδευμένους και θελγόμενους από τα δημόσια αξιωματα, και τους σοφιστές που τους έβλεπε ως ανθρώπους του χρήματος και απατεώνες. Αλλά και ο Επίκουρος και ο Αριστοτέλης δεν φαίνεται να απολαμβάνουν ιδιαίτερης εκτίμησης από το συγγραφέα (ιδίως τον πρώτο τον βλέπει ως ηδονιστή που νιάζεται μόνο για την καλοπέρασή του).
Σε αυτό το σημείο ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε την πορεία που ακολούθησε η φιλοσοφική και πολιτική σκέψη από τη ρωμαϊκή εποχή (μάλλον από τα ελληνιστικά χρόνια) και μετά. Για τους περισότερους διανοητές εκείνων των χρόνων, η Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή θα πρέπει να ήταν απορριπτέα, ως περίοδος πολιτικών εντάσεων, δημαγωγίας και οικονομικής δυσπραγίας. Η δημοκρατία ως πολίτευμα δεν ενθουσίαζε καθόλου πια και αυτό που ζητούσαν πολλοί ήταν η πολιτική σταθερότητα και η τάξη στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή (κάπως έτσι ανέκυψαν οι Μακεδόνες δυνάστες και μετά οι Ρωμαίοι). Ως εκ τούτου, τη μεγαλύτερη επιρροή φαίνεται πως την είχαν οι φιλόσοφοι που πρέσβευαν την τάξη και την πειθαρχία, με πρώτον και καλύτερο τον Πλάτωνα. Κάπως έτσι ρίχτηκαν στο πυρ το εξώτερον οι σοφιστές, αλλά κα οι επικούρειοι, που σαφώς έκλιναν προς το δημοκρατικό στρατόπεδο. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, υποβαθμίζεται και ο Αριστοτέλης, που ναι μεν από ένα σημείο και μετά υποστήριξε τους Μακεδόνες, όμως είχε κι’αυτός διατυπώσει πιο πριν κάποιες «ύποπτες» θέσεις περί άμεσης δημοκρατίας. Το ότι οι κυνικοί απολάμβαναν ενός κύρους μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό απόρριψης της δημοκρατίας, θα μπορούσε να εξηγηθεί στη βάση του ότι αυτοί έμεναν συνειδητά εκτός του παιχνιδιού της εξουσίας (βλ. την αδιαφορία με την οποία αντιμετώπισε ο Διογένης τον Αλέξανδρο, χωρίς όμως να έχει καμμια πρόθεση να του αντιταχθεί).
Η σκέψη του Αριστοτέλη επανήλθε στο προσκήνιο κατά τον ύστερο μεσαίωνα. Σοφιστές, επικούρειους κλπ τους έφαγε η μαρμάγκα για 1500 χρόνια περίπου, ώσπου αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον γι’αυτούς από την περίοδο του διαφωτισμού και μετά, αν δεν κάνω λάθος. Όσο για τον Πλάτωνα, πάντα διατηρεί το κύρος του, παρά την εύστοχη κριτική που του άσκησε ο Πόππερ στην «ανοιχτή κοινωνία». Ο ολοκληρωτισμός έχει πάντα το ακροατήριό του...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Η ''Ποζίσιονελ'' κίνηση των Τούρκων και το αναγκαστικό ''Τσούγκτσβανγκ'' των Ελλήνων.

Παρότι ασχολούμε όταν βρίσκω χρόνο - και αντίπαλο - με το σκάκι, ζήτησα τη βοήθεια του γιού μου για τις σκακιστικές ορολογίες, τις οποίες για να είμαι ειλικρινής, τις είχα ξεχάσει.

Ετσι, το ''Ποζίσιονελ'' είναι το στίλ του παιχνιδιού που βασίζεται στη μακροπρόθεσμη συσσόρευση πλεονεκτημάτων και το ''Τσούγκτσβανγκ'' είναι η υποχρέωση να κινηθείς και αναφέρεται σε μια κατάσταση που ο ένας παίκτης οποιαδήποτε κίνηση κι' αν κάνει οδηγείται αναπόφευκτα σε επιδείνωση της θέσης του.

Πριν λοιπόν εκφράσω τις απόψεις μου για τον εξ-ευρωπαισμό της Τουρκίας και προκειμένου να μην θεωρηθώ ''Ελληναράς'' θα πω ένα στίχο του συντροφου Αναρχικού Πλωτίνου Ροδοκανάκη.

Κοσμοπολίτες της καρδιάς, είμαστε πολίτες των χωρών όλων,

πατρίδα μας είναι ολόκληρος ο κόσμος

και οι άνθρωποι παντού αδέλφια μας.

Η γη είναι κοινή κληρονομιά των θνητών,

και το ανθρώπινο γένος θα ευτυχίσει

όταν δεν υπάρχουν πια ούτε σύνορα ούτε τείχη.

Αλλά.....

Οσο κι' αν θέλω να δεχθώ τον εξ-ευρωπαισμό της Τουρκίας, πιστεύω οτι ακόμα είναι ενα συμπαγές στρατιωτικό κατεστημένο με απολυταρχικές αντιλήψεις το οποίο έχει καταφέρει - διαχρονικά - να χειραφετηθεί απ' τους πολιτικούς και δυστυχώς να έχει απήχηση στην Τούρκικη κοινωνία. Μιά κοινωνία η οποία βρίσκει στο στρατό και στους κατασταλτικούς παρακρατικούς μηχανισμούς του( κορουτζού), την πραγματική της έκφραση.

Ενδεικτικό της φύσης αυτής της κοινωνίας, είναι ο έντονος εθνικιστικός και θρησκευτικός φανατισμός, που καλλιεργείται συστηματικά απ' το '' Βαθύ Κράτος''.

Οι κυρίαρχες επεκτατικές βλέψεις του κράτους αυτόύ έχουν εκφραστεί άλλωστε πολύ πρόσφατα , απ' τον Υπουργό Εξωτερικών της γείτονας χώρας Αχμετ Νταβούτογλου, ο οποίος τον περσινό Οκτώβριο σε διεθνές συνέδριο, μίλησε για μιά νέα Οθωμανική αυτοκρατορία η οποία μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα, την ανάπτυξη και την ασφάλεια, απ΄τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, μέχρι τη Μ . Ανατολή και την Ασία.

Ωστόσο , παρότι η κυβέρνηση Ερτογάν προσπαθεί να αποποιηθεί το δόγμα << ένας λαός, ένα κράτος , μιά γλώσσα>> και να κάνει άνοιγμα στις διεθνείς αγορές μιλώντας για εξ-ευρωπαισμό και εκσυγχρονισμό της Τουρκίας, προβάλει μιά ιδιαίτερη αδιαλλαξία σε θέματα θρησκευτικών και κοινωνικών μειονοτήτων.

Αυτός ο αμετροεπείς Νοοθωμανικός κηδεμονισμός των Τούρκων, ο οποίος προβάλλεται με μιά ιδιαίτερη δυναμική απ΄την κυβέρνηση Ερτογάν και το συντηρητικό κατεστημένο, δεν είχε ποτέ μετριοπαθή εκδοχή. Μήπως ξεχνάμε την επίσημη θέση της Τουρκίας σχετικά με τα νησιά του Αιγαίου (ανάρπαστα έχουν γίνει τελευταία) και την υφαλοκρηπίδα, που ισχυρίζοναι οτι λόγω των γεωλογικών ασυνεχιών στο βυθό του Αιγαίου τα νησιά μας αποτελούν προέκταση της ηπειρωτικής ακτής της Μ.Ασίας, ως εκ τούτου δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα αφού αυτή ανήκει γεωλογικά στην Τουρκία.

Η επεκτατική πολιτική των Τούρκων όμως δεν σταματά μόνο στα νησια του Αιγαίου, αλλά παρουσιάζει ένα διαρκές αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη Θράκη λόγω των ενεργειακών κοιτασμάτων της Κασπίας, καθώς επίσης και λόγω του έργου κατασκευής αγωγού Μπουργάς-Αλεξανδρούπολη.

Φανταστείτε τις ολέθριες συνέπειες που θα είχαμε υποστεί, όχι μόνο εμείς (θράκη, Αιγαίο) αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη και ενδεχομένως η Ασία, εάν η μιλιταριστική συμπεριφορά των Τούρκων δεν προσέκρουε σ΄ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο που λεγόταν Στάλιν, ο οποίος τους έδιωξε απ' την ευρύτερη Υπερκαυκάσια περιοχή (Αζερμπαιζαν, Αρμενία, Απχαζία, Γεωργία) άλλοτε επικράτια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Σήμερα λοιπόν, ειδικά μετά τη διάλυση της πρώην ΕΣΣΔ, με δεδομένο οτι πολλές απ' αυτές τις μουσουλμανικές εθνότητες θα έτρεφαν καλές σχέσεις με την Τουρκία, μιας που αφενός είναι Τουρκόφωνες και αφετέρου επι πρωθυπουργίας Τανσού Τσιλέρ είχαν ενισχυθεί οικονομικά, θα ήταν καθολική η επικράτηση της Τουρκίας, όπως διακαώς επιχειρείται και σήμερα, μόνο που σήμερα προσπαθούν να σφυρηλατήσουν ένα διαφορετικό Νεοθωμανικό πρόσωπο , ένα πρόσωπο της εκσυχρονισμένης πλέον Τουρκίας που προσπαθεί να μας πείσει οτι έχει αποβάλει τις κακιές συνήθειες .

Αλίμονό μας........

Χαράλαμπος Κουκάκης

Ο ΝΕΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΟΙ «ΕΛΛΟΧΕΥΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΙ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Από την ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του Αχμέτ Νταβούτογλου, ως Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, οι γνωστοί «ανησυχούντες Ηρακλειδείς των εθνικών δικαίων», δημοσιεύουν συχνά -πυκνά «βαθυστόχαστες» αναλύσεις για τους «κινδύνους που υποκρύπτει για τον Ελληνισμό ο νεοθωμανισμός του Ερντογάν».
Το ότι, ανεπαισθήτως, μέσα σε επτά χρόνια, έχουν γίνει ριζικές αλλαγές στον προσανατολισμό της τουρκικής διπλωματίας είναι, μετά από τα προχθεσινά γεγονότα στα ανοιχτά του Ισραήλ, πασιφανές. Το ζητούμενο είναι αν το νέο διπλωματικό δόγμα της Τουρκίας, που με πολλή δόση τουρκοφοβικής προπαγάνδας αποκαλείται «νεοθωμανισμός» προσφέρει ευκαιρίες για ένα μακροχρόνιο κλείσιμο των ελληνοτουρκικών διαφορών, ή συνιστά, όπως θέλουν να μας πείσουν οι «ανησυχούντες», κίνδυνο για την υπόσταση της Ελλάδας.
Το νέο δόγμα βασίστηκε σε μια σειρά από απλές παραδοχές:

1. Ο στρατιωτικός ρόλος της Τουρκίας ως συμπληρωματικού προς το Ισραήλ τοποτηρητή της Δύσης στην Εγγύς Ανατολή είναι ήσσονος σημασίας λόγω της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης.
2. Η Τουρκία δε θα γίνει μέλος της ΕΕ, διότι δεν το επιθυμούν οι Ευρωπαίοι πολίτες.
3. Στη συνεχώς οξυνόμενη κρίση μεταξύ Δύσης και Ισλάμ είναι εμφανής η απουσία ενός αξιόπιστου διαμεσολαβητή. Και το ρόλο αυτό μπορεί να τον παίξει η Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά και μέρος του ισλαμικού κόσμου.

Για να πετύχει η Τουρκία σε αυτό το ρόλο της έπρεπε να «κερδίσει τις καρδιές των απανταχού Μουσουλμάνων», χωρίς όμως να προκαλέσει τη Δύση. Έτσι, έγινε το μοναδικό μέλος του ΝΑΤΟ που διαφοροποιήθηκε στην πράξη από τους Αμερικανούς, απαγορεύοντάς τους με απόφαση της Βουλής, να χρησιμοποιήσουν τις Νατοϊκές βάσεις στο έδαφός της κατά την εισβολή στο Ιράκ το 2003. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατήγγειλε από το Νταβός, παρουσία του Ισραηλινού Προέδρου, τη σφαγή των αμάχων στη Γάζα, προκαλώντας διεθνές διπλωματικό σκάνδαλο. Και, φυσικά, ανακάλεσε τον πρεσβευτή της από το Ισραήλ μετά τη σφαγή της περασμένης Δευτέρας, ζητώντας παράλληλα τη σύγληση του Συμβουλίου Ασφαλείας και έκτακτη σύνοδο του ΝΑΤΟ.
Την ίδια στιγμή στο εσωτερικό της χώρας προωθούνται, με ταχείς ρυθμούς, τα μέτρα εκδημοκρατισμού των θεσμών που απαιτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακολουθείται μια πολύ πιο προσεκτική πολιτική έναντι των μειονοτήτων και ανοίγει απ' ευθείας πολιτικός διάλογος με την Αρμενία.
Ο στόχος που έχει θέσει, δια γραφίδος του Υπουργού Εξωτερικών της Αχμέτ Νταβούτογλου είναι: μηδενικά προβλήματα με όλες τις όμορες χώρες και, μέσω διαμεσολαβητικών παρεμβάσεων, δημιουργία μιας ζώνης επιρροής που θα εκτείονεται από την Αδριατική μέχρι τις τουρκόφωνες δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Ο στόχος αυτός είναι που έχει προκαλέσει ρίγη ιερής οργής στους «Ελληναράδες».
Σε αυτό το στόχο όμως ενυπάρχουν σημαντικές ευκαιρίες για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων με τρόπο που, αν απρόβλεπτα ακραία πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα δεν αλλάξουν το ρου της Ιστορίας, θα εξασφαλίζει την Ειρήνη στο Αιγαίο για μια, ίσως και δυο γενιές. Και υπό ευνοϊκές συνθήκες για περισσότερες.
Η λογική των μηδενικών προβλημάτων σημαίνει ότι, με την προϋπόθεση μιας κατ' αρχή συμφωνίας μεταξύ των δυο χωρών, μπορούμε να παραπέμψουμε ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Προϋπόθεση όμως γι αυτό είναι η Ελλάδα να εγκαταλείψει το άγονο δόγμα του «μια είναι η ελληνοτουρκική διαφορά:ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας». Ζητήματα υπάρχουν πολλά.
Ενδεικτικά μονάχα αναφέρω μερικά από αυτά που ΔΕΝ ΕΓΕΙΡΕΙ ως ώφειλε, το ελληνικό Κράτος: η επιστροφή στους ιδιοκτήτες τους ή στους νόμιμους κληρονόμους τους των περιουσιών των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, το δικαίωμά τους να έχουν διπλή ιθαγένεια, το δικαίωμα επιστροφής χωρίς όρους όσων εξαναγκάστηκαν να φύγουν και η αναγνώριση της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης.
Και βεβαίως είναι τα θέματα που έχει εγείρει η Τουρκία: το καθεστώς που διέπει μια σειρά από ακατοίκητες βραχονησίδες του Αιγαίου, και τα ζητήματα της μειονότητας της Θράκης. Τα οποία συνοψίζονται στα εξής δυο:στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού της μειονότητας - είναι περισσότερες από δέκα οι καταδίκες του ελληνικού Κράτους από το Ευρωπαϊοκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιατί δεν επιτρέπεται στους μειονοτικούς να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι - και το δικαίωμα εκλογής των Μουσουλμάνων θρησκευτικών ηγετών από τους ίδιους τους πιστούς τους. Επ' αυτού η Τουρκία, σε ένα ουσιαστικό διάλογο, ενδέχεται να αξιώσει την επιστροφή των περιουσιών και της ιθαγένειας όσων μειονοτικών την έχουν απωλέσει με διοικητικές πράξεις, που, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ανάξιες μιας Δημοκρατικής κοινωνίας.
Ένα θέμα σχετικό με την τουρκική μειονότητα που οφείλει να θέσει επίσης η Ελλάδα είναι να παύσει το αίσχος της εφαρμογής της Σαρία σε ό,τι αφορά τα ζητήματα κληρονομιάς και διαζυγίου της τουρκικής μειονότητας.
Ελληνοτουρκικό ζήτημα είναι σε τελική ανάλυση και το καρκίονωμα του Κυπριακού, διότι, αφ'ενός Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι έχουν εδώ και εξήντα χρόνια καταστήσει εαυτούς προφυλακές των πιο ακραίων εθνικιστικών τάσεων σε Ελλάδα και Τουρκία και, αφ' ετέρου, διότι, ακόμα και τώρα, η Ελλάδα και η Τουρκία ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ να επιβάλουν μια λύση στις δυο κοινότητες της Κύπρου.
Τέλος, έχουμε δυστυχώς, ήδη ένα πρώτο δείγμα γραφής της ελληνικής ανικανότητας να αδράξει την ευκαιρία που παρουσιάζεται. Η πρόταση του Τούρκου Πρωθυπουργού για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών έμεινε, σε πρώτο χρόνο, χωρίς απάντηση και απορρίφθηκε πραξικοπηματικά σε δεύτερο χρόνο από μια κοινή δήλωση των Ευάγγελου Βενιζέλου και Αντώνη Σαμαρά. Οι οποίοι αποφάνθηκαν ότι ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΔΑΠΑΝΩΝ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΔΕ ΘΑ ΑΓΓΙΞΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ. Σε μια εποχή που μειώνονται κατά 25% οι αμοιβές των Δημοσίων Υπαλλήλων για την εξοικονόμηση 1 δισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως και αυξάνεται ο ΦΠΑ κατά 20% για την αβέβαιη διασφάλιση άλλου 1 δισεκατομμυρίου περίπου εσόδων είναι προσβολή στην κοινή λογική να μην ακυρώνονται αγορές οπλικών συστημάτων - δεν αναφέρομαι σε αναλώσιμα και πυρομαχικά των ήδη αγορασμένων - κόστους 4 δισεκατομμυρίων -δια στόματος Υπουργού Εθνικής Αμυνας - ετησίως.
Υπάρχει βεβαίως το ερώτημα του κατά πόσο θα επιβιώσει το νέο δόγμα της τουρκικής διπλωματίας της απόσυρσης του Ερντογάν από την πολιτική σκηνή, που κάποια στιγμή, εντός της επόμενης δεκαετίας θα έλθει. Επ'αυτού ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος. Γι αυτό και η ελληνική κυβέρνηση πρέπει ΤΩΡΑ να αδράξει την ευκαιρία. Και να δρομνόληγήσει τη συνολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων πριον τις τουρκικές εκλογές του 2011.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δίωξη κατά υπουργών: Είναι ζήτημα ερμηνείας του Συντάγματος...

Έκαστος εις το είδος του, λέει μια διαφήμιση και γι αυτό, μετά την πολύ κατατοπιστική ανάρτηση του Γιάννη για το επεισόδιο στα διεθνή ύδατα, με τις δυνάμεις του Ισραήλ σε ρόλο Σομαλών πειρατών, λέω να γράψω δυο λόγια για το έτερο μέγα θέμα των ημερών (και μάλλον των μηνών), αυτό της περίφημης «κάθαρσης» της πολιτικής μας ζωής από τους λαδιάρηδες υπουργούς (και όχι μόνο).
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, έπεσε το μάτι μου σε κάποια δημοσιεύματα από διάφορες πηγές και διάφορους κονδυλοφόρους, αλλά και τηλεοπτικά σχόλια, τα οποία ένωνε μια κοινή γραμμή: Να σταματήσουμε μέχρις εδώ. Να μην πάμε παραπέρα… Μαντέλης και τέλος!.. Ό,τι κάθαρση έγινε, έγινε! Μη διαλύσουμε και το σύστημα!..

Προφανώς το «σύστημα» έντρομο από τις εξελίξεις που πήγε να δρομολογήσει η υπόθεση Μαντέλη – παράθυρο για δίωξη υπουργών που το σύνταγμά μας επιμελώς καλύπτει και προστατεύει – ανέκρουσε πρύμναν. Και ακολουθεί προσπάθεια γελοιοποίησης της επιτροπής για τη Ζήμενς, καθώς και απαξίωση των επιτροπών αυτού του είδους. Ο σκοπός προφανής: Το λέμε και πιο πάνω: Να μείνουμε ως εδώ.

Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας, ότι πράγματι είναι αληθινή και αυθεντική η δημόσια δήλωση όλων σχεδόν των πολιτικών μας δυνάμεων, ότι «τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουν όλα» και ότι «πρέπει να τιμωρηθούν όσοι διασπάθισαν με κάθε τρόπο τα χρήματα του ελληνικού λαού», πάμε πιο κάτω και λέμε:
Μπορεί να παρακαμφθεί η επιταγή του άρθρου 86 του Σ που απαλλάσσει τους υπουργούς από κάθε εγκληματική τους πράξη, με το πέρας της β΄ συνόδου της επόμενης βουλής, απ’ αυτήν που ήταν υπουργοί;
Μπορεί να ερευνηθεί σε βάθος η κάθε υπόθεση που βλέπει το φως της δημοσιότητας και αφορά πρώην υπουργούς, η πολύ ευγενικά οι βουλευτές μας θα ανασηκώσουν αδύναμα τα χεράκια τους και θα μας πουν: «Δυστυχώς εμείς θέλουμε, αλλά το σύνταγμα βλέπεις δεν αφήνει…»
Η γνώμη μου (ταπεινή) είναι ότι μπορεί και παραμπορεί.
Και δεν αναφέρομαι στο «εφεύρημα» του διαρκούς εγκλήματος. Αλλά στην ερμηνεία της συνταγματικής διάταξης.

Κάθε συνταγματική διάταξη εφαρμόζεται ερμηνευόμενη. Από ποιους; Μα, από τους βουλευτές, που στην προκείμενη περίπτωση θα κληθούν να την εφαρμόσουν.
Αν γίνει διασταλτική ερμηνεία της διάταξης του αρθρ. 86 Σ, τότε αποκλείεται να μπορεί να διωχθεί υπουργός μετά την συνταγματική ( και την του σχετικού νόμου ) αποσβεστική προθεσμία. Ό,τι έγκλημα και να έχει διαπράξει ο υπουργός αυτός. Τι λέει η διάταξη του άρθρου 86;
«…Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει…»
Τι σημαίνει αυτό; Κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων του; (χρονικός προσδιορισμός) ή επ’ ευκαιρία (στα πλαίσια) των καθηκόντων του; (ειδικός προσδιορισμός).

Η συσταλτική ερμηνεία εύκολα θα δεχθεί ότι το σύνταγμα δεν είναι δυνατό να μιλάει για χρονικό προσδιορισμό. Κι αν ένας υπουργός κατά την περίοδο που χρημάτισε υπουργός σκότωσε π.χ. τη σύζυγό του και κατόπιν, μετά από δέκα και πλέον χρόνια και όταν έχει παρέλθει η αποσβεστική προθεσμία που τάσσει το Σ, αποκαλυφθεί ότι αυτός διέπραξε την ανθρωποκτονία, ο υπουργός δεν θα διωχθεί γι αυτήν; Έχει παραγραφεί γι αυτόν ειδικά, ένα έγκλημα, που δεν είχε καμιά σχέση με τα υπουργικά του καθήκοντα;

Ποιόν κοροϊδεύουν;

Η συσταλτική ερμηνεία του συντάγματος είναι η μόνη λογική.

Κατά συνέπεια, αν κάποιος υπουργός εμφανίζεται σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ότι έχει π.χ. ξεπλύνει μαύρο χρήμα σε βαθμό κακουργήματος, ή έχει φοροδιαφύγει, θα πρέπει να διωχθεί όπως κάθε πολίτης.

Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτές οι πράξεις με το αν υπήρξε κάποτε υπουργός; Και γιατί να θέλει ο συνταγματικός μας νομοθέτης να απαλλάξει έναν εγκληματία από την ευθύνη του; Γιατί να θέλει να ευνοήσει το έγκλημα; Παράλογο…
Ο συνταγματικός νομοθέτης θέλησε – και αυτό είναι το λογικό – να μην διώκεται κάποιος πρώην υπουργός, μετά από την παρέλευση κάποιου χρονικού διαστήματος, για τις υπογραφές που έθεσε και για τις αποφάσεις που πήρε ως υπουργός.
Αυτό και μόνον…
Τα υπόλοιπα είναι δυστυχώς ελληνικότατες νομικούρες της κακιάς ώρας, με τις οποίες εναγωνίως όλοι προσπαθούν να «προστατεύσουν το σύστημα»…

Γιατί ας μη γελιόμαστε, τα «πήραν» πολλοί…
Οι μίζες δεν είναι δυστυχώς εξαίρεση.
Και ΔΕΝ εμπίπτουν στα υπουργικά καθήκοντα, όπως ο δυστυχής Μαντέλης (αλλά και πολλοί άλλοι) προσπάθησε να μας πείσει…

Δεν είμαι από αυτούς που βάλλουν κατά του συστήματος. Ξέρω πολύ καλά τι είναι αυτό που αποκαλούμε «σύστημα» και από τι αποτελείται. Αυτό που θέλω όμως, όπως νομίζω και οι περισσότεροι από εμάς, είναι το όποιο «σύστημα» είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε, να λειτουργεί μέσα στα πλαίσια του κράτους του νόμου. Και όχι ως συμμορία της κακιάς ώρας…

Κώστας Λαγωνικάκος

ΙΣΡΑΗΛ: ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Η φονική επίθεση του Ισραηλινού Πολεμικού Ναυτικού στο στόλο της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα προκάλεσε σοκ και δέος στη δυτική κοινή γνώμη. Πέρα όμως από την οργή για την κτηνωδία, τις καταγγελίες και τις επίσημες «αντιδράσεις», τίθενται μια σειρά ερωτημάτων που απαιτούν απαντήσεις.
Γιατί το Ισραήλ έκανε ανεξέλεγκτη χρήση όπλων;
Είναι σαφές ότι η επίθεση στην εφοδιοπομπή και οι δολοφονίες των ακτιβιστών ήταν μια προσεκτικά σχεδιασμένη ενέργεια. Πρώτος στόχος της ήταν η ακύρωση της συνάντησης Ομπάμα - Νετανυάχου. Δεύτερος στόχος της ήταν η ενίσχυση της εθνικής αλαζονίας των Ισραηλινών. Το μήνυμα προς την ισραηλινή κοινή γνώμη - η οποία, όπως και η ελληνική πιστεύει πως όλοι της χρωστάνε από καταβολής κόσμου και στο διηνεκές - ήταν ότι «η κυβέρνηση της χώρας δε φοβάται τίποτα και κανένα».
Ήταν πράγματι η επιχείρηση ένα διπλωματικό φιάσκο, όπως ισχυρίζονται οι αναλυτές της μετριοπαθούς αριστερής ισραηλινής εφημερίδας Χααρέτζ, αλλά και πλήθος Ευρωπαίων αρθρογράφων;
Μάλλον όχι. Για τον απλούστατο λόγο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών είναι παγερά αδιάφορη για την εικόνα της χώρας τους στο εξωτερικό. Πιστεύουν ότι η μοναδική λύση του Παλαιστινιακού είναι η εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων από τη Γάζα και τα κατεχόμενα. Κι αυτό όχι μόνο από ιδεοληψία. Η πολιτική της μαζικής προσέλκυσης Εβραίων από την πρώην ΕΣΣΔ που εδώ και είκοσο χρόνια ακολουθεί το Ισραήλ -περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Εβραίοι έχουν εγκατασταθεί στο Ισραήλ μετά το 1990 - έχει δημιουργήσει ανάγκη για ζωτικό χώρο.Τα υδατικά αποθέματα δεν επαρκούν. Η «μόνη λύση»είναι η εκδίωξη των Παλαιστινίων. Μόνο που σε αυτή την επιλογή δεν έχουν την υποστήριξη της Δύσης. Και γνωρίζουν ότι ο μόνος δρόμος για να την υλοποιήσουν είναι να προκαλέσουν γενικευμένο πόλεμο της Δύσης με το Ισλάμ. Γι αυτό και πολλαπλασιάζουν τις προκλητικές ενέργειες. (συνεχής επέκταση του εποικισμού της Δυτικής Όχθης, άρνηση συμμετοχής του Ισραήλ σε διεθνή διάσκεψη για τον έλεγχο των πυρηνικών στη Μέση Ανατολή, κ.λ.π.). Και η χθεσινή επίθεση εντάσσεται σε αυτή τη λογική της «αύξησης της έντασης σε όλα τα μέτωπα». Με την έννοια αυτή η άρση του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας από την Αίγυπτο μετά από τρία χρόνια, είναι άνευ σημασίας.
Η χθεσινή επίθεση θα έχει επιπτώσεις για το Ισραήλ;
Παρά το γεγονός ότι για πρώτη φορά η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου δεν παρέχει κάλυψη στο Ισραήλ, είναι σχεδόν βέβαιο ότι, εφ'όσον τεθεί στον ΟΗΕ θέμα καταδίκης του Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα προβάλουν βέτο. Για κυρώσεις ούτε λόγος. Άλλωστε, παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν έχει καμία συμπάθεια προς την παρούσα ισραηλινή κυβέρνηση, η προτεραιότητά του είναι η υπέρβαση της οικονομικής κρίσης. Δεν προτίθεται λοιπόν να ανοίξει «μέτωπο» με την εβραϊκή ακροδεξιά των ΗΠΑ για το μεσανατολικό.
Ποιος ο ρόλος του Ερντογάν στα χθεσινά γεγονότα;
Ο Ερντογάν λειτούργησε ως ιδανικός προβοκάτορας. Κατά μια έννοια προκάλεσε τα γεγονότα. Η τουρκική ΜΚΟ που είχε ναυλώσει το φέρυ μπωτ με τους εξακόσιους επιβαίνοντες και άλλαξε το μέγεθος του εγχειρήματος, προκαλώντας την ακραία αντίδραση του Ισραήλ έχει στενότατες σχέσεις με το κυβερνόν κόμμα της Τουρκίας. Δε θα αναλάμβανε μια τέτοια πρωτοβουλία χωρίς την έγκριση του Τούρκου Πρωθυπουργού. Από την αντίδραση του οποίου αποδεικνύεται ότι εδώ και δυο χρόνια αναπτύσσει προσεκτικά μια πολύημορφη στρατηγική που αποσκοπεί να καταστήσει την Τουρκία εκπρόσωπο όλου του Ισλάμ έναντι της Δύσης. Η στρατηγική αυτή επιδιώκει να «κερδίσει τις καρδιές των Μουσουλμάνων, χωρίς να τρομάζει τη Δύση με ακραίες δηλώσεις», και να υποχρεώσει τις πολιτικές ηγεσίες των ισλαμικών χωρών να στοιχηθούν εκούσες -άκουσες πίσω από την Τουρκία. Εγκαινιάστηκε με την άρνηση της τουρκικής Βουλής να επιτρέψει τη χρήση των αμερικανικών βάσεων στην Τουρκία κατά του Ιράκ το 2003. Συνεχίστηκε με την επίθεση κατά του Ισραήλ για τη μεταχείριση που επιφυλλάσσει στους Παλαιστίνους στο Νταβός. Η κοινή πρωτοβουλία Τουρκίας - Βραζιλίας για συμβιβαστική λύση στο θέμα των πυρηνικών του Ιράν ήταν άλλη μια ψηφίδα αυτής της στρατηγικής. Τέλος, προκαλώντας τη δολοφονία δέκα -ίσως και δεκαεννέα -Τούρκων πολιτών από τα πυρά του ισραηλινού στρατού υποχρέωσε την Αίγυπτο να άρει τον αποκλεισμό τηςΓάζας. Ήταν μια πρώτη νίκη, τους καρπούς της οποίας δε θα βιαστεί να δρέψει.

Γιάννης Χρυσοβέργης