Οπως υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο μου, σήμερα θα γράψω για τις παθογένειες της αριστεράς.
Παθογένειες, που την αναγκάζουν να παλατζάρει πότε από έλλειψη συλλογικότητας, πότε από έλλειψη κινήτρων, πότε από αναζήτηση οραμάτων και πότε από άστοχη γονιμότητα, εξαυλώνοντας στη σκέψη μας την αριστερά που ονειρευτήκαμε , την αριστερά που οιστρηλάτησε τις πρώτες ιδεολογικές αναζητήσεις μας, την αριστερά των πατεράδων μας που έζησαν την κατοχή, την αντίσταση, την εξορία, την φυλακή, τα βασανιστήρια και τέλος ,χρόνια μετά, τον επαγγελματικό αποκλεισμό.
Το ερώτημα που βασανίζει όλους εμάς, που γαλουχηθήκαμε να είμαστε πάντα με τους αδύνατους, είναι , τί είδους μετάλλαξη είναι αυτή που έχει υποστεί η αριστερά.Μήπως έχει μολυνθεί από ΠΑΣΟΚ ους βερμπαλιστές που σφετερίζονται τις ιδέες της, ή μήπως έχει μολυνθεί ανεπανόρθωτα από συμβιβασμένους - γιαλατζη αριστερούς- ρεβιζιονιστές, που προσχώρησαν σε μηχανισμούς εξουσίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επιδιδόμενοι με επιτυχία το άθλημα της ομφαλοσκοπίας.
Τα παραδείγματα , πολλά.Οσες φορές χρειάστηκε η αριστερά, είτε μέσα απ' την εξουσία που ασκεί στην τοπική αυτοδιοίκηση , είτε μέσα απ' την συμμετοχή της μ' άλλους συσχετισμούς δυνάμεων να αποδείξει την διαχειριστική της δεινότητα και να πείσει για τις μαξιμαλιστικές της επιδώσεις , απέτυχε - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- παταγωδώς, αποδεικνύοντας ότι είναι οδυνηρά αναποτελεσματική.
Τί είναι αυτό άραγε που κάνει τόσο αγεφύρωτη τη διαφορά, του τότε, με το σήμερα.
Ηαπάντηση, είναι όλοι εμείς. Όλοι εμείς οι κοινωνικά και επαγγελματικά ''εξασφαλισμένοι αριστεροί '' που απολαμβάνουμε τα προνόμια και που με τα χρόνια καταντήσαμε οπερετικός θίασος από μεταμφιεσμένους ψευτο-ιδεολόγους, που ακόμα και στις λιγοστές κινηματικές διαδηλώσεις που συμμετέχουμε, θυμίζουμε '' σουλάτσο '' ευγενών κυρίων και κυριών, καταλήγοντας σχεδόν πάντα να αμπελο-φιλοσοφούμε στις κυριλέ καφετέριες του Κολωνακίου.
Ξυπνάτε ρε..... Ενας ολόκληρος κόσμος κουρασμένος απ' τα καμώματα των προβεβλημένων ( απ' τα τηλεοπτικά παράθυρα) ηγεμονικών στελεχών, περιμένει να δεί κάτι ξεχωριστό, κάτι που θα αποκαταστήσει την αδιέξοδο πολιτική και την χαμένη αξιοπιστία της αριστεράς, κάτι που δεν θα βασίζεται πάνω σε ξεπερασμένα πρότυπα και θα δημιουργήσει μια νέα δύναμη που θα εμπνεύσει την κοινωνία .
Μιά δύναμη που θα πάψει να τρώει απ' τη σάρκα της, μια δύναμη που χωρίς φλυαρίες και ιδεολογικά νεφελώματα θα αποσαφηνίσει την προοπτική της και θα πάψει να είναι καρικατούρα. Μιά νέα δύναμη που προκειμένου να αντέξει στο χρόνο , θα πρέπει να αξιοποιήσει τα νέα ενεργά και άφθαρτα στελέχη της και θα αποφύγει τα μετέωρα ρεμφορμιστικά βήματα, κλείνοντας το μάτι στο ΠΑΣΟΚ
Μια νέα ριζοσπαστική αντισυστηματική αριστερά, που θα διεισδήσουν όλοι αυτοί οι περιβόητοι συσχετισμοί δυνάμεων.
Σ' αυτή την αέναη αναζήτηση, ο αγώνας δεν γίνεται απ' τον άμβωνα των κυριλέ γραφείων μας, ούτε υπάρχει χώρος για ριψάσπιδες, χρειάζονται αποφασισμένοι ιδεολόγοι οραματιστές, οπλισμένοι '' με πίστη, όραμα και σχέδιο δράσης '' όπως έλεγε ο Φιντέλ Κάστρο.
Χαράλαμπος Κουκάκης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Η πικρή αλήθεια Μπάμπη είναι ότι αν πρέπει να σκύψουμε πάνω στα λόγια του Φιντέλ, για να ανακαλύψουμε την αριστερά, τότε μάλλον ματαιοπονούμε...
Αυτός απέτυχε...
Όπως και όλοι οι άλλοι.
Συνεπώς, ή στραβός είν' ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε...
Όλοι αυτοί οι παραθυράτοι τύποι που "εκφράζουν" σήμερα την αριστερά, δεν κάνουν άλλο από το να εξαντλούν τα τελευταία αποθέματα αγωνιστικών περγαμηνών των πατεράδων μας και των μεγαλύτερων αδερφών μας, σε καιρούς άγριους...
Με λάβαρο εκείνους, έχουν το θράσος σήμερα να εξευτελίζουν την έννοια "αγώνας" σε καταλήψεις του Γενικού Λογιστηρίου ή του Εθνικού Τυπογραφείου, θάπτοντας μια και καλή τη λογική κάτω από το θράσος.
Αυτό δεν είναι αριστερά.
Αυτό δεν είναι κοινωνική ευθύνη.
Αυτό είναι κοινωνική ανευθυνότητα και τυχοδιωκτισμός.
Η αριστερά έχει κι άλλα μονοπάτια, πιο δύσκολα ίσως, που όμως πρέπει να ανακαλύψουνε και να πορευτούνε, οι νεώτερες γενιές περισσότερο, σε εποχές τόσο ενδιαφέρουσες, όπως αυτή που ζούμε.
Αλλά σίγουρα η συζήτηση θα συνεχιστεί...
Κώστας
Αγαπητέ Χαράλαμπε θα ξεκινήσω το σχόλιό μου από εκεί που ξεκίνησε κι ο Κώστας. Ο Φιντέλ Κάστρο δε μπορεί να είναι σημείο αναφοράς μας. Γιατί, αν δεχθώ καλόπιστα πως ονειρεύτηκε μια σοσιαλιστική κοινωνία - άρα μια κοινωνία η οποία θα διακρίνεται από το σεβασμό της ατομικής ελευθερίας και από την κοινωνική δικαιοσύνη - κατέληξε να οικοδομήσει μια σκληρή δικτατορία, στις φυλακές της οποίας κάποιοι πεθαίνουν από απεργία πείνας.
Θέλω όμως, κυρίως, να σταθώ στην έκκλησή σου προς τους «επαγγελματικά και κοινωνικά τακτοποιημένους Αριστερούς». Τους εγκαλείς για ηττοπάθεια, αμἐλια έναντι των «επαναστατικών τους καθηκόντων» κ.λ.π.
Εγώ θα μπορούσα να εγκαλέσω αρκετούς από αυτούς στους οποίους αναφέρεσαι και για έλλειψη αλληλεγγύης προς παλαιούς «συντρόφους» ή, ακόμα χειρότερα, για συστηματικές καταστρατηγήσεις της εργατικής νομοθεσίας (βλ. την πρόσφατη εργασιακή διαμάχη στις εκδόσεις Άγρα) και πάει λέγοντας.
Η ουσία όμως του πράγματος είναι πως οι άνθρωποι αυτοί, στους οποίους προσωπικά ανήκω, ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Με δυο λόγια η αιτία της ραστώνης τους είναι ΑΥΣΤΗΡΑ ΤΑΞΙΚΗ.
Σε ό,τι με αφορά, ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟ στο παρελθόν και στη συμβολή μου στην Αριστερά, έπαψα να αυτοπροσδιορίζομαι ως Αριστερός και προτιμώ πλέον να αυτοπροσδιορίζομαι ως σοσιαλδημοκράτης, άρα μεταρρυθμιστής.
Για λάθος πράγματα νομίζω λοιπόν ότι εγκαλείς αυτούς τους ανθρώπους. Το πρώτο πράγμα για το οποίο, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να τους εγκαλέσεις είναι η αναντιστοιχία της προσωπικής τους ζωής με τις απόψεις που, υποτίθεται, ότι υπερασπίζονται.
Το δεύτερο και, μακράν, ουσιαστικότερο, είναι ότι, όντας οι ίδιοι ανίκανοι να παραγάγουν ρηξικέλευθη πολιτική σκέψη και δράση, αντί να αποσυρθούν και να αφήσουν χώρο σε νεότερους - και λιγότερο βολεμένους κοινωνικά - μετέτρεψαν εαυτούς σε ιερατείο της Αριστεράς.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου