ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΒΟΜΒΑ

Μια βόμβα που χαρακτηρίστηκε «αδέσποτη» διαμέλισε ένα 15χρονο αγόρι από το Αφγανιστάν, που έψαχνε στα σκουπίδια να βρει κάτι να φάει. Η ίδια βόμβα τραυμάτισε βαρύτατα τη 10χρονη αδελφή του - πιθανότατα θα την αφήσει ανάπηρη για πάντα - και ελαφρότερα τη 45χρονη μητέρα τους.
Με τρελαίνει η σκέψη και μόνο, ότι η γυναίκα αυτή πήρε τα παιδιά της, διένυσε με τα πόδια χιλιάδες χιλιόμετρα, μέσα από εμπόλεμες ζώνες, ναρκοπέδια, διέσχισε αφιλόξενα βουνά και θάλασσες, για να εξασφαλίσει στον εαυτό της και στα παιδιά της μια φτωχική, αλλά ειρηνική ζωή.
Έφτασε στην Ελλάδα και πίστεψε ότι τα βάσανά της είχαν τελειώσει. Στέγη δεν υπήρχε γι αυτήν και τα παιδιά της, ούτε και καμιά μορφή στοιχειώδους υποδοχής. Κοιμόντουσταν όπου έβρισκαν κι έψαχναν τα σκουπίδια για να βρουν κάτι να ξεγελάσουν την πείνα τους. Ήταν όμως ευχαριστημένοι. Δεν κινδύνευαν να τους διαμελίσουν οι βόμβες κάποιου ΝΑΤΟικού αεροπλάνου, ούτε να τους δολοφονήσουν οι ορδές των Ταλιμπάν στο όνομα της πίστης.
Χθες τη νύχτα έγιναν «παράπλευρη απώλεια» στον πόλεμο που έχουν κηρύξει κάποιοι επικίνδυνοι ηλίθιοι εναντίον αγνώστου εχθρού. Δε με νοιάζει αν οι ηλίθιοι αυτοί δηλώνουν «επαναστάτες» ή «πατριώτες» (προσωπικά, όσο τραβηγμένο κι αν φαίνεται, δε θα εκπλησσόμουν αν μια μέρα μάθαινα πως τη βόμβα είχαν τοποθετήσει επίτηδες Χρυσαυγίτες, όχι κατά της ΕΕΔΕ, αλλά για να σκοτώσουν κάποιο δύσμοιρο μετανάστη που είχαν δει να ψάχνει τα σκουπίδια). Αυτοί που σπέρνουν βόμβες στα τυφλά κι αυτοί που ονειρεύονται να πιουν το αίμα μεταναστών έχουν ένα κοινό σημείο: την κτηνώδη βία. Δεν έχουν ιδεολογία, δεν έχουν αξία άλλη εκτός από τη δίψα για αίμα.
Όμως, το χθεσινοβραδυνό δράμα αναδεικνύει για άλλη μια φορά την απανθρωπιά της απουσίας μεταναστευτικής πολιτικής. δεν είναι το μόνο. Κάθε λίγο και λιγάκι στα νησιά του Αιγαίου ξεβράζονται τα πτώματα κάποιων δύσμοιρων, που δε μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν στον Παράδεισο.
Υπάρχουν σαφείς υποψίες πλέον - σε ό,τι αφορά στην Ιταλία και στη Μάλτα είναι βεβαιότητα - ότι το προσωπικό της FRONTEX, του ευρωπαϊκού συντονιστικού οργάνου για την αντιμετώπιση της μετανάσυτευσης, αρνείται να παράσχει βοήθεια σε σκυλοπνίχτες γεμάτους με απελπισμένους που βουλιάζουν. Έχουν καταγγελθεί κατ' επανάληψη και έχουν αποδειχθεί, κακοποιήσεις μεταναστών από άνδρες του Λιμενικού Σώματος - αυτούς που ήθελαν να πιουν αίμα Αλβανών - στα κολαστήρια που ονομάζονται κατ' ευφημισμό «κέντρα υποδοχής».
Προχθές το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταψήφισε κοινή πρόταση Σοσιαλιστών και Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος με την οποία «γίνονταν σύσταση» στο προσωπικό της FRONTEX να μην αρνείται τη βοήθεια σε ανθρώπους ευρισκόμενους εν κινδύνω. την πρόταση καταψήφισαν οι ομάδες των Φιλελεύθερων, των Πράσινων, της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, πολλοί βουλευτές του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και μερικοί του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, απαιτώντας να τεθούν σαφείς κανόνες συμπεριφοράς του προσωπικού της FRONTEX που θα θεσπίζουν την υποχρέωση παροχής βοήθειας σε ανθρώπους που κινδυνεύουν.
Όσοι νομίζουν ότι μπορούν με τα πολυβόλα να αποτρέψουν την έλευση των στρατιών των εξαθλιωμένων - στρατιές που η ίδια η ευρωπαϊκή πολιτική προς τον Τρίτο Κόσμο δημιουργεί - απατώνται. Το προσπάθησε και η Ρώμηαϊκή Αυτοκρατορία και απλώς κατέρρευσε Οι στρατιές αυτές δεν έχουν άλλο δρόμο από το να έρθουν εδώ. Και θα το πράξουν όσες χιλιάδες κι αν δολοφονηθούν, άμεσα ή έμμεσα.
Αντέχει η Ευρώπη όλη αυτή την κοσμοσυρροή; Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό όχι. Επιβάλλεται η εκπόνηση μιας ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Με παροχή ασύλου σε όλους όσοι είναι πρόσφυγες λόγω πολέμου ή θεομηνιών. Με παροχή οικονομικής και τεχνικής βοήθειας για να μάθουν ένα επάγγελμα που θα τους εξασφαλίζει τα προς το ζην αξιοπρεπώς στη χώρα προέλευσής τους για τους υπόλοιπους.
Λύσεις υπάρχουν. Όμως οι λύσεις αυτές δε βολεύουν,ούτε το μεγάλο Κεφάλαιο, αλλά ούτε και τα εκατομμύρια των «έντιμων ανθρώπων κυρ Παντελήδων», που θέλουνε να πιουν «αίμα μετανάστη» και το εννοούν. Βάζοντάς τον να εργάζεται χωρίς δικαιώματα, άπειρες ώρες για ένα ξεροκόμματο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Παγκάλειος σαχλαμαρισμός, αντικομμουνιστική υστερία ή εξουσιαστικό παραλήλημα.

Με αφορμή το άρθρο του Λ.Σταυρόπουλου στα πολιτικά του σημερινού Βήματος, σχετικά με τις δηλώσεις του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης Κου Πάγκαλου,'' περι άθλιων και διεφθαρμένων αριστερών'' διερωτώμαι πραγματικά, για πιο λόγο αρέσκεται να προκαλεί κάθε τρείς και λίγο με μισαλλόδοξα δημοσιεύματα, ο περιώνυμος αυτός αοιδός.
Προφανώς, δεν είναι τυχαίο οτι για ένα σωρό ανοησίες - και όχι μόνο - που έχουν λεχθεί κατά διαστήματα απ' τον ελλογιμότατο και περιλάλητο κύριο Πάγκαλο, οι συνάδελφοί του τον αποκαλούν '' μεγάλο τραγουδιστή''
Τι να πρωτοθυμιθεί κανείς απ' την αλλοπρόσλη συμπεριφορά αυτού του κυρίου.
Τούς λεονταρισμούς του κώλου στην υπόθεση Οτσαλάν,την γαργάρα με τους Γερμανούς που ενώ τους χαρακτήρισε '' μικρόνοες '' τους ζήτησε γονυπετής συγνώμη όταν κατάλαβε την μέγιστη πολιτική ευήθεια που έπραξε,ή μηπως τους χαρακτηρισμούς για τον σημερινό Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, οτι πάσχει απο σοβαρή έλλειψη φρόνησης.
Ωσ εκ τούτου, για όλα αυτά που έχει πομπωδώς πει μέχρι σήμερα και για άλλα τόσα που είναι βέβαιο οτι θα ακολουθήσουν -όσο ακόμα βρίσκετε στό πολιτικό σκηνικό- θα έβαζα '' Παγκάλιος σαχλαμαρισμός - αντικομμουνιστική υστερία - εξουσιαστικό παραλήρημα'' σημειώσατε 1

Χαράλαμπος Κουκάκης

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Το δημοσιεύω αλιεύοντάς το από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, όχι μόνο γιατί η Αγγελική είναι φίλη μας...

Tης Aγγελικης Στουπακη

Οσο οδυνηρή κι αν είναι η κρίση που περνάμε, έχει μια τουλάχιστον θετική παρενέργεια. Πολλοί από εμάς διευρύναμε τις όποιες οικονομικές γνώσεις μας. Αναζητώντας απαντήσεις σε αγωνιώδη ερωτήματα, αναγκαστήκαμε να εντρυφήσουμε στα μυστήρια του διεθνούς οικονομικού συστήματος. Θέλοντας και μη, μάθαμε όρους της χρηματοπιστωτικής ιδιολέκτου - τι είναι τα spreads και τα swaps και άλλα κρυπτογραφικά που κατέκλυσαν τα δελτία ειδήσεων. Και αντικρίσαμε σ’ όλο τους το μεγαλείο τα αβυσσαλέα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας όσο και τις χαοτικές αντιθέσεις της «Ευρωζώνης».

Για τα αίτια της κατάστασης, βέβαια, και τις δυνατότητες διεξόδου ακούγονται οι πιο αντιφατικές απόψεις. Η οικονομία, άλλωστε, δεν είναι «ακριβής» επιστήμη. Πλάι σ’ εκείνους που υποστηρίζουν ότι «για όλα φταίμε εμείς» και κανένας δεν χρωστάει να μας βοηθήσει, υπάρχουν άλλοι που επιμένουν ότι, αν και υπαρκτές, η κακοδιαχείριση, η διαφθορά και η συλλογική ανευθυνότητα δεν είναι τα κύρια αίτια της ξαφνικής μας καταβαράθρωσης, αλλά μόνο η αφορμή για να μας επιτεθούν τα όρνια των κερδοσκόπων. Η έξοδος (ή η εκδίωξη) από την ΟΝΕ ισοδυναμεί για ορισμένους με πτώση στον γκρεμό, ενώ άλλοι τη βλέπουν σαν απόδραση από τον φαύλο κύκλο νομισματικής σταθερότητας - ύφεσης.

Παρόμοιας αντιφατικότητας είναι και τα σχόλια για την ευρωπαϊκή «συμφωνία στήριξης» της Ελλάδας. Το σχέδιο που εγκρίθηκε προχθές χαρακτηρίστηκε «νίκη της Ελλάδας και της Ευρώπης», «συμβιβασμός που σώζει τα προσχήματα δίνοντας μια προσωρινή μόνο ανάσα», «πολύ κακό για το τίποτα». Ο,τι κι αν είναι, τουλάχιστον δεν απαιτούν οι εταίροι μας (και το ΔΝΤ) πρόσθετα σκληρά μέτρα. Φαίνεται ότι τα μέτρα που πήρε η ελληνική κυβέρνηση φθάνουν, προς το παρόν. Πλήττουν ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, επιδεινώνουν την ύφεση, οδηγούν σε αύξηση της ανεργίας. Συμβάλλουν όμως στη νομισματική σταθερότητα, το άγιο δισκοπότηρο της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Για χάρη του κάθε θυσία είναι δικαιολογημένη, σύμφωνα τουλάχιστον με εκείνους που δεν την βλέπουν από τη σκοπιά του θυσιαζόμενου.

Για την αντιγραφή (από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)
Κώστας Λαγωνικάκος

Μια παλιά ιστορία με επίκαιρο ενδιαφέρον

Ακολουθώντας τον προβληματισμό του Γιάννη, να καταθέσω κι'εγώ κάποιες σκέψεις.
Μήλος, Ιούνιος 1996. Η «Βαρυτίνη», γνωστή μεταλλευτική εταιρία που δραστηριοποιείται στο νησί, οργανώνει μια ημερίδα ξενάγησης του κοινού στις εγκαταστάσεις της. Και προς το τέλος της ημερίδας, μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα, ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου παρουσιάζει με υπερηφάνεια τις δραστηριότητες της επιχείρησης και κυρίως τις εγκαταστάσεις της κάπου στη Δυτική Ευρώπη, όπου γίνεται η τελική επεξεργασία του βιομηχανικού ορυκτού (περλίτης) και παραδίδεται αυτό στις συνεργαζόμενες βιομηχανίες.
Κάποιος από το ακροατήριο διατυπώνει την ερώτηση: «και γιατί να μη γίνεται η τελική επεξεργασία στη Μήλο, όπου εξορύσσεται και η πρώτη ύλη, ώστε να μένει στην Ελλάδα η προστιθέμενη αξία;». Και η απάντηση του προέδρου: «Στη Δυτική Ευρώπη βρίσκονται οι βιομηχανίες με τις οποίες συνεργαζόμαστε, υπάρχει έτοιμο το σιδηροδρομικό δίκτυο που μας συνδέει με αυτές, σε λίγο χρόνο και με χαμηλό κόστος μεταφοράς, οπότε μας συνέφερε να εγκαταστήσουμε εκεί την τελική μονάδα επεξεργασίας».
Με αφορμή τα όλα όσα γράφτηκαν πρόσφατα για τη Γερμανία με τα εμπορικά πλεονάσματα και τη Νότια Ευρώπη με τα ελλείμματα, βρίσκω αυτήν την ιστορία ιδιαίτερα διδακτική. Βασική αιτία που οι Έλληνες «δεν παράγουν» είναι ότι λόγοι που έχουν να κάνουν με τη λειτουργικότητα και με την ανθρωπογεωγραφία της βιομηχανικής παραγωγής επιβάλλουν τη συγκέντρωση των βιομηχανικών μονάδων στον τόπο που αναπτύχθηκαν ιστορικά (Δυτική και Κεντρική Ευρώπη). Και βέβαια, στα πλαίσια μιας εθνικής βιομηχανικής πολιτικής που θα προωθούσε την εκβιομηχάνιση με κρατική παρέμβαση και με προστατευτικά μέτρα, θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί η μεταποιητική μονάδα στη Μήλο. Στα πλαίσια όμως μιας ελεύθερης και ανοιχτής οικονομίας χωρίς περιορισμούς στη διακίνηση κεφαλαίου, έτσι όπως λειτουργεί η ΕΕ, η βιομηχανική παραγωγή θα επικεντρωθεί στον τόπο όπου συμφέρει το κεφάλαιο και όχι τους πολίτες των εθνικών κρατών ή τις τοπικές ιθύνουσες τάξεις.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, δυο είναι τα πολιτικά συμπεράσματα: α) Εμπορικά πλεονάσματα σε κάποιες χώρες και ελλείμματα σε κάποιες άλλες είναι εν πολλοίς αναπόφευκτο να υπάρχουν, χωρίς να οφείλονται στην υποτιθέμενη «εργατικότητα» των Γερμανών, ή στην «τεμπελιά» των νοτιοευρωπαίων, ή στη «διαφθορά» του ελληνικού κρατικού μηχανισμού. β) Ως εκ τούτου, η βιωσιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προϋποθέτει τη μεταφορά πλούτου από εκεί που πλεονάζει προς εκεί που υπολείπεται. Και σε αυτό το σημείο τίθεται το ζήτημα της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, που εδώ και χρόνια έχει παραμεληθεί, καθώς οι επαϊοντες κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται τις αντιφάσεις της λογικής της ανταγωνιστικότητας των επί μέρους εθνικών οικονομιών. Ως πότε άραγε;

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΓΙΝΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ

Η χθεσινή απόφαση του Ευρωγκρουπ να προχωρήσει στη συγκρότηση μηχανισμού προστασίας των Κρατών - μελών που θα βρεθούν σε αδυναμία αναχρηματοδότησης του εξωτερικού τους χρέους αλλάζει ριζικά το τοπίο στην ΕυρωπαΪκή Ένωση, καθώς σηματοδοτεί μια μεγάλη προσωπική πολιτική νίκη της Άγγελα Μέρκελ.
Η Γερμανίδα καγκελάριος επέβαλε τους πολιτικούς της όρους σε βάθος χρόνου. Η υποχώρησή της ως προς το μείγμα του δανεισμού της Ελλάδας ή οποιουδήποτε άλλου Κράτους - μέλους μικρή σημασία έχει.
Κατ' απαίτησή της ο μηχανισμός παρακολούθησης των οικονομιών της ευρωζώνης και οι διαδικασίες επιβολής μηχανισμών επιτήρησης και κυρώσεων θα τροποποιηθούν επί το αυστηρότερο. Κάτι, που μάλλον θετικό θα αποβεί, με την προϋπόθεση ότι θα κωδικοποιηθεί μια ενιαία μεθοδολογία τήρησης των στατιστικών στοιχείων σε όλη την Ευρωζώνη.
Κατ' απαίτησή της επίσης η βοήθεια προς όποιο Κράτος - μέλος βρεθεί σε αδυναμία θα συνίσταται, κατά τα δυο τρίτα σε διμερή δάνεια που θα συνάψουν άλλα Κράτη - μέλη με χαμηλά επιτόκια, αλλά πάντα επιτόκια της αγοράς, και κατά το ένα τρίτο σε δάνεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Αυτό το σκέλος της απόφασης έχει πολλαπλές συνέπειες σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο.
Ο δανεισμός ενός Κράτους - μέλους της Ευρωζώνης από το ΔΝΤ, όταν θα συμβεί, θα έχει ως αποτέλεσμα την άμεση και δραστική υποτίμηση του ευρώ στις διεθνείς χρηματαγορές. Και τούτο γιατί στα έντεκα, χρόνια της ύπαρξης του το ευρώ συμπεριφέρεται ως ανταγωνιστικό προς το δολάριο νόμισμα. Αρνούμενη η ευρωζώνη να αντιμετωπίσει μόνη της τα προβλήματα ενός Κράτους - μέλους, τινάζει στον αέρα την ανταγωνιστικότητα του ευρώ.
Πέραν αυτού, ενδέχεται η απόφαση αυτή να έχει και άμεσες επιπτώσεις. Όπως επισήμανα στην προηγούμενη ανάρτηση, ένα μέρος της μείωσης του spread Ελλάδας - Γερμανίας οφείλεται στην αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Γερμανίας. Αν η τάση αυτή συνεχιστεί, τότε σύντομα τα επιτόκια δανεισμού θα πάψουν να είναι ελληνικό πρόβλημα και θα γίνουν πρόβλημα όλης της Ευρωζώνης, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης.
Ακόμα σοβαρότερες είναι οι πολιτικές επιπτώσεις της απόφασης αυτής. Συνιστούν ευθεία δήλωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι δεν επιθυμεί περαιτέρω ενίσχυση των πολιτικών δεσμών προς την κατέυθυνση της ομοσπονδοποίησης. Λαμβανομένου δε υπ' όψιν ότι στην κίνηση αυτή πρωτοστατούν η Γερμανία και η Ολλανδία, δυο χώρες μέχρι τώρα πρωτοστατούσαν στην ενίσχυση των πολιτικών θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πολιτικό μέλλον της ΕΕ διαγράφεται αβέβαιο.
Τέλος, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και μια έντονη αντίθεση στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης, μεταξύ τραπεζών και βιομηχανικών ομίλων. Οι πρώτες επιθυμούν ένα ισχυρό ευρώ. Οι δεύτεροι μάλλον επιθυμούν ένα ασθενές ευρώ, για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας τωνμ προϊόντων τους στις διεθνείς αγορές. Η χθεσινή απόφαση σηματοδοτεί μια πολιτική νίκη των δεύτερων επί των πρώτων. Η απάντηση των τραπεζών ήρθε σε πρώτο χρόνο δια στόματος Τρισέ. Ο οποίος ανακοίνωσε ότι, ακόμα και υποβαθμισμένα, τα ελληνικά ομόλογα θα γίνονται δεκτά ως εγγυήσεις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το 2011. Σε δεύτερο χρόνο ήρθε από τις αγορές με την αύξηση του επιτοκίου δανεισμού της Γερμανίας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΑΝΑΣΑ Η ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΡΩΣΤΟ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΒΓΕΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ;

Η ανακούφιση ήταν έκδηλη στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας όταν ανακοινώθηκε η γαλλογερμανική συμφωνία χθες, που στη συνέχεια επικυρώθηκε και από το Ευρωγκρουπ. Και δικαίως. Γιατί η απόφαση αυτό προσφέρει στην ελληνική κυβέρνηση αυτό που εδώ και δυο μήνες ζητούσε ματαίως από τους Ευρωπαίους εταίρους: μια σαφή πολιτική δήλωση στήριξης.
Αν όμως ο άμεσος κίνδυνος χρεοκοπίας εξέλιπε αυτό δε σημαίνει ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς. Πολλά θα κριθούν στις επόμενες ημέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να αποκλιμακωθεί το περιβόητο spread. Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν θετικές, δεν είναι όμως βέβαιο ότι πράγματι είναι. Και τούτο γιατί ναι μεν το spread έπεσε από τις 320 μονάδες στις 300, αυτό όμως εν μέρει οφείλεται στην αύξηση των γερμανικών επιτοκίοων δανεισμού. Και, ανεξαρτήτως των γερμανικών επιτοκίων, για να μπορέσουν να αποδώσουν τα μέτρα που έχει πάρει η ελληνική κυβέρνηση, η ουσιαστική μείωση των επιτοκίων δανεισμού της χώρας είναι απαραίτητη.
Το δεύτερο που πρέπει να γίνει, εφ' όσον μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού, είναι να αποδώσουν τα αναμενόμενα τα ειπρακτικού χαρακτήρα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση. Πράγμα καθόλου βέβαιο, διότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος η μείωση της κατανάλωσης να είναι τέτοια που να μην αυξηθούν άμεσα τα δημόσια έσοδα.
Το τρίτο είναι να μεταφερθεί στην πραγματική οικονομία η ανάσα ρευστότητας που πήραν οι τράπεζες, μετά την απόφαση του Τρισέ να γίνονται δεκτά ως εγγύηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα ελληνικά ομόλογα και το 2011, ακόμα και υποβαθμισμένα. Πράγμα καθόλου βέβαιο, αν ληφθεί υπ' όψιν ότι τα 26 δισεκατομμύρια που διέθεσε πέρσι η προηγούμενη κυβέρνηση στις τράπεζες, δεν έφθασαν ποτέ στην αγορά.
Πρέπει, τέλος, να υπάρξουν ουσιαστικά κίνητρα για ανάπτυξη. Κίνητρα που δε μπορούν να αφορούν στη συμπίεση των μισθών, δεδομένου ότι είναι οι χαμηλότεροι της ευρωζώνης. Ούτε βέβαια και είναι βέβαιο ότι η ουσιαστική μείωση της γραφειοκρατίας θα προσελκύσει επενδύσεις. Κι ο λόγος είναι απλός. Για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 επενδύθηκαν 4 δισεκατομμύρια ευρώ σε υποδομές - δεν εννοώ τις αθλητικές εγκαταστάσεις και τη λεγόμενη Ασφάλεια των Αγώνων - σε διάστημα έξι χρόνων. Ποιο ήταν το ποσό των αντίστοιχων ιδιωτικών επενδύσεων; Ένα στρογγυλό μηδενικό. Και σε περιβάλλον Ευρωπαϊκής Ένωσης δε μπορεί μια κυβέρνηση να δημιουργεί κρατικές επιχειρήσεις. Επομένως... ίδωμεν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

Στη διάρκεια της χθεσινής παρέλασης συνέβη το ανήκουστο: οι άνδρες της παρελαύνουσας διμοιρίας των ΟΥΚ (Ομάδες Υποβρυχίων Καταστροφών) φώναζαν ρατσιστικά συνθήματα ακολουθώντας το παράγγελμα, όχι του διμοιρίτη τους, αλλά ατόμων με πολιτικά που περιφέρονταν μεταξύ των θεατών της παρέλασης.
Θα περίμενε κανείς οι στρατιωτικοί αυτοί να συλληφθούν πάραυτα μετά το τέλος της παρέλασης από τη Ναυτονομία, προκειμένου να παραπεμφθούν στο Ναυτοδικείο. Θα περίμενε κανείς ο υπουργός Εθνικής Άμυνας να προβεί αμέσως σε δηλώσεις με τις οποίες θα υπόσχονταν την επιβολή παραδειγματικών ποινικών κυρώσεων και την άμεση απομάκρυνση από το στράτευμα των φασιστών. Θα περίμενε κανείς η Εισαγγελία Αθηνών να διατάξει τη διενέργεια επείγουσας ανάκρισης για τη διακρίβωση της φύσης των σχέσεων των ένστολων φασιστικών αποβρασμάτων με τους πολίτες που έδιναν το παράγγελμα.
Όλα αυτά θα είχαν συμβεί σε οποιαδήποτε χώρα (π.χ. στη Γερμανία), στην οποία οι Αρχές θα σέβονταν τη Δημοκρατική νομιμότητα.
Στην Ελλάδα τα αποβράσματα δε συνελήφθησαν. Επέστρεψαν ήσυχα στη μονάδα τους. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας θεώρησε το συμβάν ανάξιο λόγου, όπως κι ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών. Κι οι τηλε-εισαγγελείς δε βρήκαν μια λέξη να πουν γι αυτό το ΣΚΑΝΔΑΛΟ.
Τρεις μέρες νωρίτερα ένα δικαστήριο αθώωσε μια δεκάδα νεαρών κωλόπαιδων που πριν τέσσερα χρόνια, στην Αμαρυνθο της Εύβοιας, βίασαν μια συμμαθήτριά τους στις τουαλέτες του σχολείου, βιντεοσκόπησαν το βιασμό και τον διένειμαν ηλεκτρονικά. Το θύμα ήταν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου, που μετά το μάθημα εργάζονταν ως σερβιτόρα στα μεζεδπωλεία της Αμαρύνθου κι επιπλέον ήταν Βουλγάρα. Ο Σύλλογος των Καθηγητών του τοπικού Λυκείου τότε είχε αρνηθεί να επιβάλει πειθαρχικές κυρώσεις σε αυτά τα αποβράσματα. Η Αμάρυνθος ήταν υπερήφανη για το κατόρθωμα των «καλόπαιδών» της. Και η απόφαση του Δικαστηρίου ήταν άλλος ένας βιασμός για το θύμα.
Θα ήμουν πολύ περίεργος να ήξερα τα ονόματα των διθκαστών που αθώωσαν τους βιαστές ενός κοριτσιού. Θα ήθελα να ήξερα αν έχουν παιδιά και με τι αξίες τα ανατρέφουν. Η απόφασή τους ήταν ΣΚΑΝΔΑΛΟ.
Και στο ένα και στο άλλο περιστατικό η κτηνώδης βία - στην πρώτη περίπτωση η εκθείασή της από ενόπλους - νομιμοποιούνται από την κοινωνική απάθεια και τη συνενοχή των Αρχών.
Στην πρώτη περίπτωση έχουν βαρύτατες προσωπικές ευθύνες ο Στρατιωτικός Διοικητής Αθηνών, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας και ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών. Στη δεύτερη περίπτωση θέλω να ελπίζω ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης θα αποφασίσει να ασχοληθεί με το θέμα.
Σε κάθε περίπτωση ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας έχει προχωρήσει επικίνδυνα. Κι όποιος δεν αντιδράσει, έστω και τώρα, θα είναι συνένοχος σε όσα θα επακολουθήσουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

«ΚΟΣΟΒΟ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ Η ΕΛΛΑΔΑ;

Το ρητορικό(;) αυτό ερώτημα με απασχολεί εδώ και μέρες. Στα 25 χρόνια που παρακολουθώ συστηματικά το διεθνή τύπο ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα δει να τίθεται εν αμφιβόλω η πίστη στο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αιτία ή, ακριβέστερα, η αφορμή; Μα φυσικά η διαχείριση της ελληνικής χρεοκοπίας. Η οποία απαιτεί τη δημιουργία ανύπαρκτων, μέχρι στιγμής, πολιτικών εργαλείων. Στη δημιουργία των οποίων αντιδρά πεισμόνως μια ομάδα Κρατών - μελών της Ευρωζώνης με επικεφαλής τη Γερμανία.
Για τις συλλογικές ευθύνες της ελληνικής κοινωνίας έχω γράψει κατ' επανάληψη. Όπως και για το δίκιο, από ηθική άποψη, των Γερμανών. Όμως αυτή τη στιγμή τρία είναι τα ενδεχόμενα:

• Η αποδοχή της πρότασης της ελληνικής κυβέρνησης για ισχυρή πολιτική στήριξη της Ελλάδας, ώστε να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού στην ελεύθερη αγορά.
• Η πρόσφυγή της Ελλάδας - είτε άμεσα είτε σε συνεργασία με την ΕΕ - στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
• Η κήρυξη στάσης πληρωμών από την Ελλάδα.
  

Στο σύνολό τους τις τελευταίες ημέρες οι σοβαροί πολιτικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι τυχόν υπερίσχυση της δεύτερης ή της τρίτης λύσης σημαίνει αυτόματα το θάνατο του ευρώ και, μεσοπρόθεσμα ή και βραχυπρόθεσμα, το θάνατο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως πολιτικού οργανισμού.
Νεοφιλελεύθερη ιδεολογική τύφλωση που οδηγεί στο δόγμα «αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τη θεωρία τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα»; Ή, όπως πολλοί προσάπτουν στη Γερμανίδα Καγκελάριο, κοντόφθαλμος λαϊκισμός;
Αυτή τη στιγμή οι αντιδράσεις στην πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, πέραν της Γερμανίας, προέρχονται επίσης από την Ολλανδία και από τη Φιλανδία. Τι το κοινό έχουν οι τρεις αυτές χώρες; Και των τριών η οικονομία, επωφελείται από τη φτηνή, λόγω ισχυρού ευρώ, αγορά πρώτων υλών και την πώληση των παραγομένων προϊόντων και υπηρεσιών κυρίως εντός της Ευρωζώνης, σε σταθερό νόμισμα. Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο κοινό στοιχείο μεταξύ Γερμανίας και Ολλανδίας. Και στις δυο χώρες σημαντική μερίδα των πολιτών - 40% σύμφωνα με προχθεσινή δημοσκόπηση στη Γερμανία και περίσσότεροι από 25% στην Ολλανδία - τάσσονται υπέρ της αποχώρησης των χωρών τους από το ευρώ και της επαναφοράς των εθνικών νομισμάτων. Κι αυτό σε δυο χώρες που επί δεκαετίες η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επείχε θέση εθνικής ιδεολογίας. Σε δυο χώρες οι κυβερνήσεις των οποίων απέφευγαν επιμελώς να ψέγουν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα για τις όποιες νομοθετικές πρωτοβουλίες τους απορρύθμισης του κοινωνικού Κράτους.
Είναι προφανές ότι τα αίτια της πολιτικής μικρόνοιας των ηγεσιών αυτών των χωρών βρίσκονται στην αλλαγή στάσης των κοινωνιών έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θεσμών της. Μιας Ένωσης η οποία, όπως αποδεικνύει και η με εκθετικό ρυθμό μειούμενη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, διέρχεται, πανευρωπαϊκά, κρίση νομιμοποίησης στη συνείδηση των πολιτών. Κι αυτό είναι και το σημαντικότερο πρόβλημα.
Όλες οι ευρωπαϊκές συνθήκες, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά, αποσκοπούσαν στη δημιουργία μιας κατά το δυνατό ευρύτερης και απορρυθμισμένης αγοράς, σύμφωνης προς το νεοφιλελεύθερο δόγμα. Ταυτοχρόνως οι πολιτκές ηγεσίες στερούσαν από τους πολίτες το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα της απόφασης για την ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική. Το μοναδικό θεσμικό όργανο της Ένωσης που εκλέγεται με καθολική ψηφορορία, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέχρι πρόσφατα είχε μονάχα διακοσμητικό ρόλο και, ακόμα και μετά τις συνθήκες της Νίκαιας και της Λισσαβώνας, δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει για την Ευρωπαϊκή Οικονομική πολιτική.
Η ταφόπλακα στη νομιμοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων τέθηκε από το διαβόητο «Ευρωσύνταγμα», ένα τερατούργημα που φιλοδοξούσε να καταστήσει συνταγματικές αρχές της Ένωσης, οι οποίες θα άλλαζαν μόνο με ομοφωνία των εθνικών κυβερνήσεων, όλο το εμπορικό δίκαιο που είχε παραχθεί επί 45 χρόνια. Η απόριψή του από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς πολίτες νομιμοποίησε ιδεολογικά τον αντιευρωπαϊσμό. Η, τυχόν, αποδοχή του θα είχε οδηγήσει στην απόλυτη αδυναμία λήψης πολιτικών αποφάσεων και στην απόλυτη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Απέναντι σε αυτή την απονομιμοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων στη συνείδηση του μέσου πολίτη, που, από το ένα Κράτος - μέλος στο άλλο λαμβάνει περισσότερο ή λιγότερο ακραίες εκφάνσεις, πολύ φοβούμαι ότι δεν υπάρχουν πλέον τρόποι αντίδρασης.
Κι όπως ο σερβικός παραλογισμός στο Κόσοβο, ήδη από τη δεκαετία του '80, συγκρυστάλλωνε όλες τις παθογένειες της γιουγκοσλαβικής κοινωνίας, έτσι και τώρα, η ελληνική κρίση γίνεται αφορμή για να έρθουν στο προσκήνιο οι παθογένειες που προκάλεσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός.
Οι απέλπιδες προσπάθειες του Παπανδρέου, του Φερχώυγκεν, του Σαρκοζύ, ακόμα και του Μπαρόσο που τις τελευταίες ημέρες αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τον περιμένει η μοίρα του Άντε Μάρκοβιτς (τελευταίος ομοσπονδιακός Πρωθυπουργός της Γιουγκοσλαβίας) ή του Γκορμπατσώφ, είναι αμφίβολο αν θα σώσουν, την τελευταία στιγμή, την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στην άρχουσα τάξη της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Φιλανδίας, υπάρχει πλέον η τάση να θεωρείται ως δεδομένος ο έλεγχος της Νότιας Ευρώπης. Και πως πρέπει να κατακτηθεί η νέα ενδοχώτρα: η Ρωσία. Για την κατάκτηση της αγοράς της οποίας το ευρώ,εξαιρετικά ακριβό αυτή τη στιγμή, είναι εμπόδιο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Μια άλλη συζήτηση περί κρίσης

Την ώρα που ο Γιάννης παρακολουθούσε την εκδήλωση των πράσινων για την ελληνική οικονομική κρίση, εγώ ήμουνα στο στέκι των μεταναστών και παρακολουθούσα μια άλλη συζήτηση για το ίδιο όμως θέμα, με εισηγητή τον Γιάννη το Μηλιό. Παρακάτω παρουσιάζω συνοπτικά το τι ειπώθηκε.
Ο εισηγητής από την αρχή έδειξε πως δεν βλέπει την Ελλάδα ως ακραία ή εξαιρετική περίπτωση και στάθηκε στα δημοσιονομικά προβλήματα που παρουσιάζονται σε οξυμένη μορφή και σε άλλες μεγάλες οικονομίες (π.χ. Ιαπωνία: 250% δημόσιο χρέος). Είπε επίσης ότι ειδικά για την Ευρώπη η παρούσα κρίση, αιχμή της οποίας συγκυριακά είναι το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα, αναδεικνύει τη θεμελιώδη αδυναμία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης: ενιαίο νόμισμα, όχι όμως ενιαία ευρωπαϊκή τράπεζα που να δανείζει τα ενδιαφερόμενα κράτη και να συντονίζει με τον τρόπο της την ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική. Εκτίμησε μάλιστα ότι αυτό που έκαναν οι ΗΠΑ στη δεκαετία του’30, με τη δημιουργία της FED, πιέζεται εκ των πραγμάτων να το κάνει η Ευρώπη σήμερα. Και ότι στη συνάντηση του Eurogroup, που έγινε στα μέσα του Φεβρουαρίου, ήδη καταστρώθηκαν κάποια σχέδια συντονισμού της οικονομικής πολιτικής με αφορμή την ελληνική περίπτωση, ανεξάρτητα από μετέπειτα αποστασιοποιήσεις και αντιθέσεις που εκδηλώθηκαν μεταξύ κρατών.
Στη συνέχεια στάθηκε στην ελληνική πραγματικότητα και υποστήριξε ότι η διαχείριση της κρίσης, πέρα από τη σοβαρότητα του δημοσιονομικού προβλήματος, εμπεριέχει ένα σαφές ταξικό πρόσημο που εκδηλώνεται στην εισοδηματική πολιτική και στις περικοπές κρατικών δαπανών. Και πιο συγκεκριμένα, ισχυρίστηκε ότι από ένα εναλλακτικό πακέτο μέτρον που θα συνδύαζε δραστική περικοπή των αμυντικών δαπανών και φορολόγηση μέσω ΦΠΑ επιχειρηματικών δραστηριοτήτων που εξακολουθούν να είναι στο απυρόβλητο (ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά κέντρα υγείας και δραστηριότητες ναυτιλιακών εταιριών), θα μπορούσε να εισρεύσει στα κρατικά ταμεία ένα ποσό 6 δις, μεγαλύτερο δηλαδή από αυτό που προσπαθεί τώρα η κυβέρνηση να εξασφαλίσει μέσω σκληρής λιτότητας. Σε αυτό το σημείο εγώ έκανα λίγο το συνήγορο του διαβόλου και του είπα ότι το εφοπλιστικό κεφάλαιο διατηρεί ή εύκολα μεταφέρει ένα μεγάλο μέρος του πλούτου του στο εξωτερικό, οπότε είναι δύσκολη υπόθεση η φορολόγησή του. Ωστόσο ο εισηγητής επέμεινε ότι έστω κι’έτσι, οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις διατηρούν συμφέροντα και δραστηριότητες στον ελλαδικό χώρο και είναι τεχνικά δυνατή η αποτελεσματική φορολόγησή τους (εκεί σταμάτησα την παρέμβασή μου γιατί δεν μπορούσα να μιλήσω περισσότερο για τεχνικά ζητήματα).
Σε ερώτηση άλλου συμμετέχοντα για το τι μέλλον μπορεί να έχει μια οικονομία σαν την ελληνική που «δεν παράγει τίποτα», ο Μηλιός πάλι διαφώνησε και επικαλέστηκε τον τομέα των μετάλλων, των βιομηχανικών ορυκτών, των πετρελαιοειδών και βέβαια των υπηρεσιών, που τώρα βέβαια περνούν κρίση, όμως στα τελευταία δέκα χρόνια συντέλεσαν στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 50%, άσχετα αν «εμείς δεν είδαμε τίποτα τέτοιο» λόγω της ανισοκατανομής του παραχθέντος πλούτου.
Τέλος, διατύπωσε την εκτίμηση ότι γύρω στο Πάσχα θα εμφανιστεί σε πιο συγκεκριμένη μορφή ένα σχέδιο στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οψόμεθα…
Βρήκα ενδιαφέρουσες κάποιες πλευρές της εισήγησής στου, κυρίως ως προς το ζήτημα των εναλλακτικών πηγών εξασφάλισης πόρων, που έχουν σαφώς μια αριστερή πολιτική διάσταση και αξίζει τον κόπο να αναδειχθούν.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης.

ΜΑ, ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ; Νο3

Η χθεσινή εκδήλωση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ με θέμα «Οικονομική κρίση, μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, πράσινες λύσεις», επιβεβαίωσε τα προχθεσινά μου γραφόμενα με τον πιο δυσάρεστο για εμένα τρόπο.
Από πλευράς προσέλευσης κοινού επρόκειτο για παταγώδη αποτυχία. Σε ένα αμφιθέατρο 200 θέσεων, την ώρα της μεγαλύτερης προσέλευσης τα μσά καθίσματα ήταν κενά. Δε γνωρίζω αν αισθάνονται ικανοποιημένοι από αυτή την «κοσμοπλημμύρα», εγώ όμως για ένα κόμμα που πριν λίγους μόλις μήνες πήρε 180.000 ψήφους σε μια εκλογική αναμέτρηση, στην οποία το διακύβευμα ήταν η ύπαρξη ή μη κυβερνητικής αυτοδυναμίας, τη θεωρώ απογοητευτική.
Ακόμα πιο σημαντική όμως ήταν η απουσία στοιχειώδώς ενιαίας πολιτικής γραμμής των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ.
Η ομιλία του ευρωβουλευτή του κόμματος Μιχάλη Τρεμόπουλου ήταν μια ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα σε πράσινο περιτύλιγμα. Είναι αδιανόητο ένας ευρωβουλευτής των Πράσινων να αγνοεί πως είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να έχεις για νόμισμα το ευρώ, από το να έχεις για νόμισμα το πέσο της Αργεντινής. Είναι αδιανόητο να αγνοεί ότι στην πρώτη περίπτωση, η στάση πληρωμών, συνεπάγεται την άμεση κατάρρευση του ευρώ και, συνακόλουθα, του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, ενώ στη δεύτερη, απλώς επαναδιαπραγματεύεσαι την αποπληρωμή του χρέους.
Στη δική του ομιλία ο Νίκος Χρυσόγελος, αφού επέκρινε την κυβέρνηση για «ασυγχώρητη καθυστέρηση» στην ενημέρωση της κοινής γνώμης ως προς την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, παρέθεσε μια σειρά από προτάσεις μεταστροφής της οικονομίας προς μια πράσινη κατεύθυνση. Από την πρότασή του όμως έλειπε η ιεράρχηση των στόχων σε βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους, με αποτέλεσμα η ομιλία του να μοιάζει περισσότερο με έκθεση ιδεών.
Το συνολικό συμπέρασμα για κάθε τρίτο ήταν ότι οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ αδυνατούν να συνθέσουν πολιτική άποψη.
Πρέπει κάποτε να καταλάβουν ότι οι διαφορετικές απόψεις είναι απαραίτητες στις κλειστές κομματικές συζητήσεις για να συντίθεται μια πολιτική γραμμή. Πρέπει επίσης να καταλάβουν ότι δεν έχουν πλέον την πολυτέλεια να λέει ο καθένας τους το μακρύ του και το κοντό του σε επίσημες κομματικές εκδηλώσεις οι οποίες απευθύνονται στο σύνολο της κοινωνίας.
Πρέπει ακόμα να καταλάβουν ότι, με τέτοια εικόνα, μάλλον θα πρέπει να ευχαριστούν τα ΜΜΕ που τους αγνοούν, αντί να τα μέμφονται. Γιατί αν κάποιος δημοσιογράφος παρακολουθούσε τη χθεσινή εκδήλωση για λόγους ρεπορτάζ ο μόνος τίτλος που θα ταίριαζε σε αυτό θα ήταν «οι Οικολόγοι Πράσινοι δε μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχερα». Και θα σημείωνε στον υπότιτλο ότι «η συμπρόεδρος των Ευρωπαίων Πράσινων, αποδοκίμασε ευθέως την ομιλία του Μιχάλη Τρεμόπουλου». Ένα τέτοιο ρεπορτάζ μόνο κολακευτικό δε θα ήταν. Αλλά θα ήταν το μοναδικό ρεπορτάζ που θα μπορούσε να υπογράψει δημοσιογράφος, άξιος να φέρει αυτό τον τίτλο.
Πρέπει, τέλος, να καταλάβουν, ότι είναι πλέον κοινοβουλευτικό κόμμα, ότι 7,5 εκατομμύρια ψηφοφόροι τους κρίνουν για την παρουσία τους - ή την απουσία τους - στα τεκταινόμενα και να κόψουν την αττική σύνταξη (τα παιδία παίζει)

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΤΙΜΗΜΕΝΗ ΑΓΡΟΤΙΑ, ΤΙΜΗΜΕΝΗ ΛΑΜΟΓΙΑ

Στη διάρκεια των λεγόμενων «αγροτικών κινητοποιήσεων» είχα επισημάνει κατ' επανάληψη, τόσο σε κατ' ιδίαν συζητήσεις όσο και σε αναρτήσεις τον παραλογισμό των αιτημάτων, της έντασης των κινητοποιήσεων - αν κόβεται η χώρα στα δυο γιατί κάποιοι θέλουν περισσότερα χρήματα τί πρέπει να κάνουν αυτοίο που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης; - των μεγαλογαιοκτημόνων του Θεσσαλικού κάμπου και όχι μόνο.
Εν μέσω εθνικοπατριωτικής έξαρσης κατά των Γερμανών, πέρασε στα «ψιλά» - ή, για την ακρίβεια, αγνοήθηκε παντελώς - μια είδηση: «Σε 364,5 εκατομμύρια ευρώ ανέρχεται το ποσό που 20, από τα 27 Κράτη - μέλη θα κληθούν να επιστρέψουν στην ΕΕ, για καταχρηστικές αγροτικές επιδοτήσεις το 2009».
Πρώτη και καλύτερη είναι η Ελλαδάρα με 132 εκατομμύρια ευρώ. Ακολουθούν η Πολωνία με 92 εκατομμύρια, η Ισπανία με 47,5, η Γαλλία με 19,5, η Μεγάλη Βρετανία 14,2 και η Ολλανδία 10,4.
Από τα 132 εκατομμύρια που καλείται να επιστρέψει η Ελλάδα (το 40% του συνολικού ποσού) ούτε ένα (1) ευρώ δεν είναι μέρος των πρόσθετων ενισχύσεων ύψους €500 εκατομμυρίων που μοιράστηκαν στους αγρότες το 2009 λόγω των ζημιών που είχαν υποστεί εξ αιτίας καιρικών φαινομένων.
Αντιθέτως, τα 105 εκατομμύρια, ποσοστό 80% του συνολικού ποσού που καλείται η χώρα να επιστρέψει, οφείλεται σε επιδοτήσεις προς βαμβακοπαραγωγούς για παραγωγή ποσοτήτων βαμβακιού πάνω από το επιτρεπόμενο όριο και για καλλιέργειες - μαϊμούδες.
Και για να το κάνουμε πιο λιανά, σε εκλογείς της Βοιωτίας, της Θεσσαλίας και της Θεσσαλονίκης, στις εκλογικές περιφέρειες δηλαδή του Μπασιάκου, του Σουφλιά, του Σιούφα, του Χατζηγάκη και των πρωτοπαλλήκαρων του Καραμανλή (Θεσσαλονίκη).
Συμπτωματικά δε πρόκειται για τις ίδιες ακριβώς περιοχές, οι «τιμημένοι αγρότες» των οποίων κάθε χρόνο, μόλις τελειώνουν τις αγροτικές εργασίες και δεν έχουν τι να κάνουν, αποκλείουν το εθνικο οδικό δίκτυο απαιτώντας «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».
Με τη διαφορά ότι τις παράνομες επιδοτήσεις που αυτοί εισπράττουν με τη μέθοδο του εκβιασμού, τις πληρώνουμε οι υπόλοιποι φορολογούμενοι - οι ίδιοι δεν ξέρω καν αν υποβάλλουν φορολογική δήλωση .
Για να γίνει σαφές τι σημαίνουν τα 132 εκατομμύρια ευρώ θα δώσω έναν αριθμό: αντιστοιχούν στο ετήσιο κόστος των αμοιβών, των επιδομάτων και των ασφαλιστικών εισφορών 5.200 νεοδιοριζόμενων εκπαιδευτικών.
Αυτά, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν πρωτίστως της Αριστεράς, η οποία στηρίζει άκριτα κάθε συντεχνιακή ακρότητα, αδιαφορώντας - ή καμωνόμενη πως αδιαφορεί - για το τι κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα.
Το μόνο παρήγορο σε αυτή την ιστορία είοναι ότι φέτος αναγκάστηκαν να μαζέψουν τα τρακτέρ τους χωρίς να πάρουν έστω και ένα ευρώ. Από κει και πέρα ανοίγει το θέμα της αγροτικής πολιτικής. Τι αγροτική πολιτική θέλουμε, πώς τη στηρίζουμε, ποιους στηρίζουμε. Ερωτήματα που σηκώνουν πολλή και ουσιαστική κουβέντα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η Ζωή και τα Δόγματα...

Θα ήθελα κι εγώ να γράψω δυο λόγια για τον Λάμπρο Φούντα, αλλά από άλλη σκοπιά από εκείνη του Μπάμπη, που λάβρος επετέθη κατά του Χρυσοχοϊδη, λες και φταίει αυτός για το αν σιγά – σιγά γίνεται ξανά συνείδηση στην ελληνική κοινωνία ο χαφιεδισμός…

Τελικά φαίνεται ότι το «αντάρτικο πόλης» ή «τρομοκρατία» όπως έχει επικρατήσει να λέμε, έχει ρίζες στη χώρα μας.
Σαράντα σχεδόν χρόνια από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν τέτοιες οργανώσεις επί χούντας και οκτώ χρόνια μετά την εξάρθρωση της 17Ν, εξακολουθούν οι συγκρούσεις και το αίμα. Τα όπλα και οι νεκροί, από δω κι από κει.
Τώρα στο χορό, εκτός από τους κλασικούς «μαρξιστές – λενινιστές» της χουντο-μεταπολιτευτικής περιόδου, έχουν μπει και οι αναρχικοί, οι και «αντιεξουσιαστές» λεγόμενοι, οι οποίοι μάλιστα, αν κρίνουμε από τη μεθοδικότητα που εκινείτο ο νεκρός Φούντας, είναι πολύ αρτιότεροι συνωμοτικά και επιχειρησιακά από τους παλαιότερους.
Το γιατί στην Ελλάδα, μπορεί να απαντηθεί αν σκύψουμε λίγο προσεκτικότερα στη σύγχρονη ιστορία μας. Κυρίως στον Εμφύλιο 1946 – 1949 και στην αλαζονεία του νικητή επί ακόμα τριάντα χρόνια από το τέλος του.

Μου έκανε εντύπωση ότι στην περίπτωση του Φούντα δεν συνέβη ό,τι είχε συμβεί επί Κασίμη το 1977, επί Τσουτσουβή το 1985 ή κατά την εξάρθρωση της 17Ν το 2002, όπου σύσσωμος ο ελληνικός, αλλά και ο διεθνής τύπος είχαν τινάξει τα θέματα εκείνα στην κορυφή της επικαιρότητας για μέρες.
Έχει παρέλθει – φευ – η εποχή που οι οργανώσεις αυτές καλύπτονταν από την αχλύ της συνέχειας του «αγώνα» στα όμματα του μέσου πολίτη.
Σήμερα φαντάζουν απογυμνωμένες από την όποια «νομιμοποίηση» πρόσφερε ο μεταπολιτευτικός μύθος.
Στη συνείδηση του μέσου πολίτη καταγράφονται ως μια ενοχλητική υπόθεση και ελάχιστα αγγίζει κάποιες παρυφές της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης οργής κατά του συστήματος.

Υπάρχει όμως ένα ζήτημα εδώ.
Η οργή αυτή μέρα με τη μέρα δυναμώνει. Ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Και δυναμώνει όχι μόνο στη χώρα μας, εξ αιτίας των εγγενών παθογενειών του συστήματος, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη.
Στρατιές ανέργων συσσωρεύονται πλέον στις καρδιές των μεγάλων πόλεων. Πλήθη μεταναστών από την Ασία και την Αφρική ψωμοζητούν μια ζωή καλύτερη από την αθλιότητα των πατρίδων τους. Ακόμα και η περίφημη «μεσαία τάξη», που μέχρι τώρα απολάμβανε μακαρίως μια εύκολη πρόσβαση στα ποικίλα «αγαθά του καπιταλισμού», τώρα αρχίζει να στριμώχνεται στη γωνία και δυσανασχετεί.
Νέα κινήματα φαίνεται να συγκροτούνται, να βρίσκονται στα σκαριά.
Κινήματα καταστροφής κι όχι δημιουργίας. Κινήματα απελπισίας και όχι ελπίδας. Κινήματα βίας και μίσους…
Αν η «μεσαία τάξη» δεν μπορέσει να ανατάξει το σύστημα που φαίνεται να βουλιάζει όλο και πιο πολύ στη νεοφιλελεύθερη μιζέρια, τότε δυστυχώς οδεύουμε προς κοινωνίες με διαλυτικά φαινόμενα.
Και τότε οι ομάδες βίας, οι ένοπλες οργανώσεις, οι συγκρούσεις στους δρόμους, οι λεηλασίες και οι φωτιές θα γίνουν καθημερινή υπόθεση.
Και η «ελληνική εκδοχή» αυτών των κινημάτων θα αποτελεί την ευρωπαϊκή πρωτοπορία.

Πιστεύω ότι υπάρχει καιρός ακόμα.
Υπάρχει και η συνεκτική δύναμη της λογικής.
Στο κάτω – κάτω ο φυσικός προορισμός που κάθε Λάμπρου Φούντα δεν είναι μια σφαίρα στο στήθος για το τίποτα…
Είναι η ίδια η ζωή.
Η ζωή που απεχθάνονται τα κάθε λογής δόγματα…

Κώστας Λαγωνικάκος

Ζητούνται Δωσίλογοι και Καταδότες.

Με μια τέτοιου είδους γκεσταπίτικη ανακοίνωση, επιχειρεί ο αρχι-ΜΠΑΤΣΟΚΟΣ Χρυσοχοίδης να στρατολογήσει πληροφοριοδότες προκειμένου να πατάξει - όπως ισχυρίζεται- την τρομοκρατία στην Ελλάδα.
Με αφορμή λοιπόν την εκτέλεση του Λάμπρου Φούντα, ύστερα από συμπλοκή που είχε με την αστυνομία στη Δάφνη, ο Κος Υπουργός έβγαλε φιρμάνι επικηρύσοντας όλους όσους ανήκουν στον Αντιεξουσιαστικό χώρο.
Αλίμονό μας, τι έχουμε να δούμε ακόμα απ' την οργουελική παράνοια του Υπουργού Δημοσίας Τάξης, ή μάλλον λάθος έκανα , του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος επιχειρεί να ξαναεπαναφέρει δωσίλογους και καταδότες , παραβιάζοντας με τον πιο βάναυσο τρόπο τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών.
Καλά , δεν τους φτάνουν τα κατασκοπευτικά συστήματα που χρησιμοποιούν για να μας ελέγχουν, δεν τους φτάνουν τα υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά μηχανήματα , που μέσω της βιομετρικης ανάλυσης και του DNA μας φακελώνουν , στρατολογούν τώρα και κουκουλοφόρους - καταδότες.
Τί σκατά δημοκρατία είναι αυτή, όταν είσαι αντικείμενο παρακολούθησης απο κατασκοπευτικά μηχανήματα και απο διαστροφικούς ρουφιάνους, που στ' όνομα της κοινωνικής υπηρεσίας που τους λένε οτι επιτελούν, ψάχνουν μέχρι και τα σκουπίδια σου.
Η άνανδρη βία, που επικαλείτε Κύριε Υπουργέ οτι χαρακτηρίζει τους αντιεξουσιαστές, είναι αυτή που ενστερνίζεται η επίπλαστη και καμουφλαρισμένη σοσιαλδημοκρατική σας κυβέρνηση, που οι εκπρόσωποί της ψεκάζουν με χημικά όπλα προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους , όπως του Μανώλη Γλέζου.
Προσέξτε καλά, γιατί η ολοκληρωτική νοοτροπία σας θα ξαναπυροδοτήσει νέο Δεκέμβρη 2008 και τότε θα καταλάβετε πραγματικά οτι υπάρχει μια κοινωνία που δεν αντέχει άλλο και που μπορεί κάλλιστα να ξαναδιαρρήξει το περιβόητο δόγμα σας ,για την δήθεν ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών.

Χαράλαμπος Κουκάκης

ΜΑ, ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ; Νο2

Τη χθεσινή μου ανάρτηση με τίτλο «Μα, πού χάθηκαν οι Οικολόγοι Πράσινοι;» έθεσα υπ' όψιν του Μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων Γιάννη Παρασκευόπουλο, ο οποίος μου απέστειλε μια απάντηση και μου ζήτησε να την αναρτήσω. Τον ευχαριστώ από καρδιάς για τη συμβολή του στο διάλογο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ
Η σχέση των Οικολόγων Πράσινων με τα ΜΜΕ, γνώρισε μεγάλες μεταπτώσεις μέσα σε λίγους μόλις μήνες.
• Μέχρι τις ευρωεκλογές, η δημοσιότητα εστίαζε ελάχιστα στις πολιτικές τους θέσεις, φωτίζοντας σχεδόν αποκλειστικά το ερώτημα αν οι Οικολόγοι Πράσινοι θα εξελίσσονταν σε μοχλό ανατροπής του πολιτικού σκηνικού. Η απότομη άνοδός τους δεν ήταν μόνο ψήφος εμπιστοσύνης στην πράσινη οπτική, αλλά και αποδοκιμασία της ατζέντας του πολιτικού συστήματος.
• Από τον Ιούνιο μέχρι τις εθνικές εκλογές, το ερώτημα ήταν αν οι Οικολόγοι Πράσινοι θα κατάφερναν τελικά να μπουν στη Βουλή, και σε τι βαθμό θα επηρέαζε κάτι τέτοιο την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ. Η κατάθεση μιας οικολογικής οπτικής για την οικονομία ήταν για πολλούς μια σημαντική έκπληξη, όμως η δημοσιότητα της προεκλογικής περιόδου ήταν κατά βάση «θεσμική», και έληξε λίγο μετά το κλείσιμο της κάλπης.
Χωρίς ερωτήματα πια να τους ακολουθούν, οι Οικολόγοι Πράσινοι ήταν λογικό να βρεθούν σε σχετικό κενό δημοσιότητας. Η κυβέρνηση περνούσε το μήνα του μέλιτος και τα ερωτήματα αφορούσαν πλέον το κατά πόσο ο κ. Παπανδρέου και η κ. Μπιρμπίλη θα κατάφερναν να οικειοποιηθούν την πράσινη ατζέντα.
Η συνέχεια κυριαρχήθηκε από την κρίση, που επιβάλλει ξανά την παραδοσιακή πολιτική ατζέντα. Κι όμως, κανένα ελληνικό κόμμα δεν είναι σήμερα σε θέση σε θέση να δώσει επαρκείς απαντήσεις στα ζητήματα της κρίσης και της ανεργίας: Η κυβέρνηση απλώς επεξεργάζεται τα μέτρα που της επιβάλλουν, η αξιωματική αντιπολίτευση ψάχνει πού να κρυφτεί, η Αριστερά λέει όπως πάντα «όχι σε όλα», το ΛΑΟΣ δείχνει όπως πάντα αποδιοπομπαίους τράγους και εμπορεύεται το φόβο.
Στις συνθήκες αυτές, θα ήταν απίστευτη έκπληξη να έχουν οι Οικολόγοι Πράσινοι ολοκληρωμένες έτοιμες απαντήσεις για καταστάσεις που κανένα υπαρκτό πράσινο κόμμα δεν είχε ποτέ διαχειριστεί στη χώρα του.
Ψήγματα απαντήσεων δώσαμε πάντως ήδη: σχολιάσαμε την έλλειψη παραμέτρων κοινωνικής δικαιοσύνης στα μέτρα, επισημάναμε τη μονομερή έμφαση στο δημοσιονομικό έλλειμμα και τον κίνδυνο βαθιάς ύφεσης και εκτεταμένης ανεργίας από το απότομο φρενάρισμα μιας οικονομίας στηριγμένης στην κατανάλωση, τονίσαμε η ανάγκη μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής διεξόδου, με πράσινο αναπροσανατολισμό της οικονομίας, αναλύσαμε τις ευθύνες όσων έκτιζαν επί χρόνια μια οικονομία με ημερομηνία λήξης.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το ΔΝΤ προτείνει για την πραγματική οικονομία ένα βίαιο «εξαγωγικό προσανατολισμό» με λεηλασία φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Εκεί λοιπόν που η κυβέρνηση, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα, μέχρι στιγμής απλώς δεν λένε τίποτα, οι Οικολόγοι Πράσινοι προτείνουν ως λύση ένα εκτεταμένο πρόγραμμα επενδύσεων σε «υποδομές βιωσιμότητας και ποιότητας ζωής», αναζητώντας τις χρηματοδοτήσεις σε ένα συνολικότερο ευρωπαϊκό σχέδιο διεξόδου από την κρίση (και όχι μόνο «διάσωσης» της Ελλάδας και του υπόλοιπου ευρωπαϊκού Νότου»).
Κάτι τέτοιο απαιτεί και πρωτοβουλίες στο ευρωκοινοβούλιο. Μιλήσαμε λοιπόν πρώτοι από όλους για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη (που δεν αναιρεί την ανάγκη να αλλάξουμε και εμείς τη χώρα μας), συνδιαμορφώσαμε κοινές προτάσεις με τα άλλα πράσινα κόμματα, καταθέσαμε ερωτήσεις για τον ενδοευρωπαϊκό φορολογικό ανταγωνισμό και τον έλεγχο των χρηματαγορών, ζητάμε τη σύνδεση του ευρώ με μια κοινή ευρωπαϊκή οικονομική και κοινωνική πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό καταθέσαμε και την πρόταση για κοινό ευρωπαϊκό ομόλογο που θα έριχνε στο κενό τις επιθέσεις των χρηματαγορών.
Μια περιεκτική εικόνα της πράσινης πρότασης για Ελλάδα και Ευρώπη, θα παρουσιάσουμε αύριο Τετάρτη 17/3 στο Ινστιτούτο Γκαίτε, όπου οι Μ.Τρεμόπουλος και Ν.Χρυσόγελος θα βρεθούν στο ίδιο πάνελ με τη συμ-πρόεδρο των Πράσινων στο ευρωκοινοβούλιο και τον εκπρόσωπο τους στην Επιτροπή Οικονομικών του ευρωκοινοβουλίου.
Τα λίγα αυτά επιτρέπουν να κρίνει καθένας μόνος του αν τα ζητήματα της κρίσης και της ανεργίας «είναι τέταρτα ή πέμπτα στις πολιτικές μας ιεραρχήσεις» και αν «δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με αυτά σοβαρά».
Φυσικά παραμένει η ανάγκη για ευρύτερες παρεμβάσεις και για αυτοτελείς δράσεις. Κάποια από αυτά ήδη γίνονται, και απλώς γνωρίζουν πια πολύ περιορισμένη δημοσιότητα. Κάπως έτσι πέρασαν απαρατήρητα το πράσινο τρένο στις λιγνιτικές περιοχές ή οι επιτυχημένες ημερίδες για θέματα όπως οι μετανάστες.
Tο θέμα φυσικά είναι ότι χρειάζεται να κάνουμε περισσότερα από «όσα πρέπει», καθώς ο πήχυς είναι τώρα πολύ ψηλότερα. Στο μεταξύ, όμως, όσοι αναρωτιούνται πού χάθηκαν οι Οικολόγοι Πράσινοι, μπορούν να μας βρουν αύριο στο Ινστιτούτο Γκαίτε ή, καθημερινά, στο www.ecogreens.gr.


Γιάννης Παρασκευόπουλος
Μέλος της Εκτ. Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων

ΜΑ, ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ;

Η προεκλογική τους εκστρατεία είχε εντυπωσιάσει. Χαμηλού κόστους, εισήγαγε μια άλλη οπτική στη διαχείριση των θεμάτων της πολιτικής και της οικονομίας.
Το εκλογικό τους αποτέλεσμα, μολονότι δεν ήταν επαρκές για την είσοδό τους στη Βουλή, ήταν από τις εκπλήξεις των εκλογών. 180.000 πολίτες τους εμπιστεύθηκαν την ψήφο τους, ποσοστό 2,53%. Και μετά, σιγή ασυρμάτου.
Η εύκολη απάντηση είναι αυτή που σίγουρα θα πάρουμε, αν τεθεί το ερώτημα σε κάποιο στέλεχός τους,«Δε μας προβάλλουν τα ΜΜΕ».
Μπορεί να είναι κι έτσι. Όμως ως απάντηση αυτό δεν αρκεί. Και δεν αρκεί γιατί ένα κόμμα που εκπροσωπείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και έχασε για λίγο το δικαίωμα να εκπροσωπείται στη Βουλή, εχει την υποχρέωση να αναλάβει αυτοτελείς δράσεις. Να βρει τρόπο να μιλήσει στην κοινωνία. Με δυο λόγια να «γίνει το γεγονός» υποχρεώνοντας τα ΜΜΕ να το «παίξουν».
Προσωπικά πιστεύω ότι η εκκωφαντική απουσία των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ από το καθημερινό πολιτικό γίγνεσθαι οφείλεται στο ότι, η πλειονότητα των στελεχών τους, συμπεριφέρονται ως στελέχη περιβαλλοντικών οργανώσεων.
Τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της φτώχειας, της Παιδείας, της Υγείας, είναι τέταρτα ή και πέμπτα στις πολιτικές τους ιεραρχήσεις. Πέρα από μερικές γενικόλογες διακηρύξεις αρχών, ουδέποτε ασχολήθηκαν με αυτά σοβαρά. Έτσι δεν έχουν άποψη για τη διαχείριση κάποιων καθημερινών, πλην οξύτατων, προβλημάτων, που απαιτούν από το κάθε κόμμα, συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις σύμφωνες με τις ιδεολογικές του αρχές.
Από το αν διαθέτουν ή όχι τέτοιες προτάσεις θα κριθούν οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ στις προσεχείς εκλογές. Όχι για τις γενικές τους διακηρύξεις, ούτε για το πλήθος των ερωτήσεων του Μιχάλη Τρεμόπουλου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (άλλωστε αν η παρουσία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν ευθέως ανάλογη των εκλογικών επιδόσεων ενός κόμματος το ΚΚΕ θα ήταν εκτός Βουλής και ο ΣΥΝ αυτοδύνμαμη κυβέρνηση). Και από το αν έχουν την ικανότητα, τις θέσεις αυτές να τις συζητούν με πολίτες και να πείθουν.
Προς το παρόν δεν κάνουν τίποτε από όσα πρέπει.Και ο «σταχανοβισμός»της Τίνας Μπιρμπίλη στο νεοσύστατο Υπουργείο Περιβάλλοντος υποσκάπτει, αργά αλλά σταθερά, την εκλογική τους πελατεία.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αναρτώ το σημερινό άρθρο ανάλυση του Κ. Τσαπόγα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Νομίζω ότι αξίζει της προσοχής μας, ιδίως η παράγραφος που έχω σημειώσει.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Φούσκες δεν έχει μόνον η οικονομία

Του ΚΩΣΤΑ Γ. ΤΣΑΠΟΓΑ

Πριν από 15 περίπου χρόνια, πολιτική συντάκτις μεγάλης βρετανικής κεντροαριστερής εφημερίδας, έχοντας πιεί μερικά ποτηράκια λιβανέζικο κρασί στο Αμμάν της Ιορδανίας, ήταν ιδιαίτερα επιθετική απέναντι στην Ελλάδα με την επαναληπτική παιδική εμμονή που δίνει συχνά το οινόπνευμα: «Πιστεύετε ότι η χώρα σας θα παίξει ποτέ κάποιο ρόλο, ότι θα χρειασθεί ποτέ να ασχοληθεί κανείς μαζί σας, νομίζετε ότι έχει σημασία η ύπαρξή σας;».

Σήμερα, με την Ελλάδα να φεύγει σιγά σιγά από τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου (και ειδικά του βρετανικού) όπου είχε την καθημερινή τιμητική της επί εβδομάδες, η ανάμνηση αυτή ξεπηδά αυθόρμητα μαζί με μια ελαφριά διάθεση (αυτο)σαρκασμού. Διότι, ύστερα από την τραυματική φάση τής, συχνά υπερβολικής, ενασχόλησης των πάντων μαζί της, κατά την εβδομάδα που πέρασε μάθαμε ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον απλώς η χώρα της οποίας η αφροσύνη, η τεμπελιά και η ανικανότητα απειλούν την ευρωζώνη, την Ευρώπη ή την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα, αλλά μπορεί να είναι και αυτή που αφυπνίζει την παγκόσμια συνείδηση απέναντι στους κινδύνους χρηματοπιστωτικών προϊόντων και πρακτικών απείρως τοξικότερων από εκείνα που, με έναυσμα το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων στις ΗΠΑ, οδήγησαν στον πρώτο γύρο της διεθνούς κρίσης.

Αφού εμπεδώθηκε πλήρως η ευθύνη της Ελλάδας, μαθαίνουμε τώρα από τον διεθνή Τύπο, ιδίως τον αγγλοσαξονικό, ότι η τευτονική λιτότητα, η αποτελεσματικότητα και η αποταμιευτική αρετή της Γερμανίας είναι περισσότερο απειλητικές για τη συλλογική ευημερία απ' ό,τι η νοτιοευρωπαϊκή μεσογειακή λατρεία τού φαίνεσθαι και του «έχει ο Θεός». Ακούμε πλέον ανοιχτά ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα της Βρετανίας ίσως είναι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό της Ελλάδας, ότι όχι μόνον το χρέος αλλά και το δημόσιο έλλειμμα των ΗΠΑ πλησιάζει ή και ξεπερνά το ελληνικό. Αρχίζουμε να μαθαίνουμε για τη φούσκα των επισφαλών δανείων που μπορεί να απειλήσει τις τράπεζες της Κίνας, ιδίως αν σκάσει και η τεράστια κινεζική φούσκα των ακινήτων...

Προβάλλει, δηλαδή, ο κίνδυνος να πέσουμε στην παρηγορητική παγίδα προσφιλών συμψηφισμών και μύθων, εστιάζοντας επιλεκτικά σε αποσπασματικές, περιπτωσιολογικές και επιφανειακές ομοιότητες και αφήνοντας έξω από το κάδρο τις κεντρικές ουσιαστικές διαφορές ή καλύπτοντάς τις πίσω από επιμελώς οικοδομημένα τείχη μεταφυσικών άλλοθι. Και η βασική διαφορά είναι μία: ανεξαρτήτως εσωτερικής διαστρωμάτωσης και καταμερισμού, η συνισταμένη κάθε μίας από τις κοινωνίες αυτές παράγει πλούτο.

Εδώ και κάποιες δεκαετίες, σε μια εντυπωσιακή συνέργεια φύσει αντιπάλων δυνάμεων, η ελληνική κοινωνία διδάχθηκε να παράγει άλλοθι για την έλλειψη παραγωγής, δημιουργίας, καινοτομίας, δηλαδή για την αποστροφή απέναντι στην παραγωγή εισοδήματος που θα μπορούσε να σπάσει τον φαύλο κύκλο δανεισμού για την ανακύκλωση του χρέους. Βολεμένο, είτε στην παρασιτική, σιτιζόμενη από την πελατειακή φαυλότητα του Δημοσίου, επιχειρηματικότητα, είτε στην αντιμετώπιση της παιδείας ως γραφειοκρατικής διαδικασίας εισόδου στο Δημόσιο και εξασφάλισης θέσεων σε επετηρίδες και καταλόγους επιδομάτων, μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας μεταδίδει τη στειρότητά του ακόμα και στα υγιή κομμάτια που συχνά βρίσκονται αντιμέτωπα με τη λογική «εδώ είναι Ελλάδα, αν δεν σ' αρέσει πήγαινε αλλού». Με αποτέλεσμα όντως να «πηγαίνει αλλού» παράγοντας εκεί γνώση, καινοτομία και πλούτο.

Οι κοινωνίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας και η συνισταμένη των κοινωνιών της Ε.Ε. αγωνιούν, σχεδόν υπαρξιακά, για τη διατήρηση της πρωτοπορίας στην εκπαίδευση και την απολύτως συνδεδεμένη με αυτήν καινοτομία. Η Κίνα παράγει τεράστιο αριθμό επιστημόνων. Και αν η επιστημονική έρευνα ακόμα υπολείπεται κατά πολύ ποιοτικά, η δυναμική που φέρνει ο όγκος της υπόσχεται ραγδαία βελτίωση του επιπέδου της.

Με την αναπόδραστη λογική του «primum vivere, deinde philosophari», η Κίνα συνειδητά δίνει ανισόρροπη έμφαση στις τεχνικές ειδικότητες και στις θετικές επιστήμες, ιδίως τις εφαρμοσμένες. Σε διαφορετική φάση ανάπτυξης, έχοντας ξεπεράσει τη φάση αναζήτησης ποσότητας και αναζητώντας διεύρυνση των ορίων της ποιότητας, χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, που σε μεγάλο βαθμό έχουν εξασφαλίσει τα επιστημονικά-παραγωγικά «προς το ζην», διορθώνουν τις ανισορροπίες του παρελθόντος, επανεισάγοντας στοιχεία ανθρωπιστικών επιστημών που είχαν αφαιρεθεί από την εκπαίδευση.

Ακόμα και αυτό στην Ελλάδα χρησιμεύει ως άλλοθι αδράνειας για τη διατήρηση της αντίστροφης ανισορροπίας, αυτής που διαβάζει εν κενώ το «cogito ergo sum» του Καρτέσιου αντιμετωπίζοντας το «cogito» (σκέφτομαι) ως ικανή προϋπόθεση του «sum» (υπάρχω) και περιφρονεί οτιδήποτε μπορεί να έχει πρακτική εφαρμογή, παράγοντας τεχνοφοβικές πνευματικές ελίτ, που θεωρούν πως για τα πάντα αρκούν αναζητήσεις της κατηγορίας «πόσοι άγγελοι χωρούν στο κεφάλι μιας καρφίτσας».

Βαφτίζοντας αυτάρεσκα στην αίγλη της αρχαίας Αγοράς τις καφενειακού τύπου συζητήσεις περί του χρόνου της δεδομένης κατάρρευσης των όποιων «άλλων», αναλώνονται στις περισσότερες των περιπτώσεων στη μανιασμένη οικοδόμηση άλλοθι αδράνειας, παρασιτισμού και αυτοθαυμασμού, προς αντικατάσταση όσων επιμένει να γκρεμίζει η πραγματικότητα.

Ετσι, η κρίση, που χτύπησε κατάμουτρα την ελληνική κοινωνία έδωσε ίσως την ευκαιρία να συνειδητοποιηθούν, τουλάχιστον από ένα τμήμα της, τα όρια της ανερμάτιστης αυταρέσκειας που οικοδομήθηκαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Τα τραύματα που προκάλεσε η διεθνής κατακραυγή στην έμφυτα ετεροπροσδιοριζόμενη νότια και ανατολίτικη συλλογική ψυχή αναζητούν εναγωνίως βάλσαμο, που θα επιτρέψει τη διατήρηση της γνώριμης φούσκας αυταπάτης. Και η ψευδαίσθηση ότι η πίεση της πραγματικότητας μειώνεται, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διατηρήσει την ελληνική κοινωνία βαλσαμωμένη στην εικονική πραγματικότητά της.

ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΚΚΟ ΕΧΕΙ Η ΦΑΒΑ;

Στις τέσσερις τελευταίες γενικές απεργίες που κήρυξε η ΓΣΕΕ, κάθε φορά, λίγο πριν ξεκινήσει η πορεία προς της Βουλή, πυρπολείται από «αγνώστους» ένα πολυτελές αυτοκίνητο που είναι πάντα παρκαρισμένο, μόνο του, είτε στη διασταύρωση της Χαλκοκονδύλη με την Πατησίων είτε στη διασταύρωση της Βερανζέρου με την Πατησίων.
Οι «συμπτώσεις» δεν περιορίζονται εδώ. Το καμένο αυτοκίνητο, είναι πάντα, κρίνοντας από τον αριθμό κυκλοφορίας του, ηλικίοας 6 -8 ετών.
Επίσης, είναι πάντα παρκαρισμένο στη δεξιά πλευρά του δρόμου, όπως κοιτάζουμε από την Πατησίων προς την Πλατεία Κάνιγγος, ώστε να είναι το πρώτο πράγμα που θα δουν οι διερχόμενοι διαδηλωτές.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εντελώς συμπτωματικά, τη στιγμή του εμπρησμού είναι παρόν ένα τηλεοπτικό συνεργείο.
Διαβολικές συμπτώσεις ή κάποιο λάκκο έχει η φάβα;Δυστυχώς η πιθανότητα να πρόκειται για συμπτώσεις είναι ίση με την πιθανότητα να αποδείξει κανείς ποιον ακριβώς λάκκο έχει η φάβα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Πεθαίνοντας στα τριάντα

Τρίτη βράδυ, περνάω έξω από ένα προπατζίδικο στη γειτονιά. Βλέπω μέσα έναν παλιό φίλο. Τον χαιρετάω από μακριά κουνώντας το χέρι, χωρίς να σταματήσω. Όμως αυτός πετάγεται έξω και είναι φανερό πως θέλει να μου μιλήσει. Με το που έρχεται κοντά μου φαίνεται καθαρά πως είναι σουρωμένος. Δεν είναι η πρώτη φορά εξ άλλου.
Με αγκαλιάζει κάπως άγαρμπα και με καλεί να πιούμε «βιολογικό κρασί». Αρνούμαι καθότι δεν έχω όρεξη για τέτοια φάση. Ωστόσο πιάνουμε την κουβέντα και κάποια στιγμή μου λέει: «ξέρεις σήμερα είναι η επέτειος που η αδερφή μου...».
Δεν χρειαζόταν να ακούσω τη συνέχεια. Θυμήθηκα το προ εικοσαετίας περιστατικό, που είχα πολλά χρόνια να ανασύρω στη μνήμη μου. Τη συνομίληκη περίπου με μένα κοπέλλα, κοντά στα τριάντα τότε, που αν και δεν τη γνώριζα και τόσο καλά ήξερα ότι περνάει από διάφορα λούκια. Την τελευταία νύχτα της σε σπίτι φίλων όπου έβαζε ξανά και ξανά να παίζει στην κασέτα εκείνο το τραγούδι του Μητροπάνου με το στίχο «αλλοίμονο σ’αυτούς που δεν αγάπησαν», ίσως εν είδει πνευματικής παρακαταθήκης για εμάς που θα μέναμε ζωντανοί. Και τέλος το απονενοημένο διάβημα στο διαμέρισμά της, για το οποίο κάτι είχαν γράψει στα ψιλά οι εφημερίδες.
Το «πεθαίνοντας στα τριάντα» είναι ο τίτλος μιας γαλλικής ταινίας που παιζόταν εκείνα τα χρόνια στους κινηματογράφους και μιλούσε για τα αδιέξοδα της γενιάς του’68, που εκεί, γύρω στο τέλος της δεκαετίας του’70, κάποιοι από αυτούς επέλεγαν να αποχωρήσουν από το μάταιο τούτο κόσμο.
Οι δυο περιπτώσεις διαφέρουν, νομίζω όμως πως έχουν κάτι κοινό: τα τριάντα είναι η ηλικία που ναι μεν παραμένει κανείς βιολογικά νέος, ωστόσο κλείνει η φάση των σπουδών, της ζωής χωρίς επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις και ξεκινάει μια νέα φάση όπου θα πρέπει να ενταχτεί κανείς στην παραγωγή και στους ρυθμούς της ενήλικης ζωής, χωρίς οικογενειακές καβάτζες και χωρίς το άλλοθι της πρώτης νεότητας. No direction home, like a rolling stone κατά Μπομπ Ντύλαν. Τον τρόπο ζωής των πατεράδων μας και των μεγαλύτερων ξαδέρφων μας, που μάλλον μας απωθούσε ως πιτσιρικάδες, τώρα πια βλέπουμε ότι θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε κι’εμείς.
Με αυτήν την έννοια, νομίζω πως γύρω στα τριάντα κάτι «πεθαίνει» μέσα σε όλους μας. Στο εξής, όσο περνούν τα χρόνια, παθιαζόμαστε όλο και πιο δύσκολα και τα ενδιαφέροντά μας και οι αναζητήσεις μας, για όσους από εμάς εξακολουθούμε να έχουμε, γίνονται όλο και πιο προβλέψιμες και σύμφωνες με τη ρότα που ακολουθούμε. Κρατώντας ίσως σαν παρακαταθήκη πράγματα που μας διαμόρφωσαν στη νεότητά μας, όπως ο τρόπος σκέψης στον οποίο μπήκαμε όταν σπουδάζαμε φυσική, τα ισπανικά που τότε φαινόταν να μας ανοίγουν μια καινούργια πόρτα αλλά τώρα πια είναι μόνο μια ξένη γλώσσα που ακόμα τη μιλάμε καλά, και ακόμα τα τραγούδια του Μητροπάνου που πάντα θέλουμε να τα ακούμε...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Η δοξασία της μεταλλαγμένης αριστεράς.

Οπως υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο μου, σήμερα θα γράψω για τις παθογένειες της αριστεράς.
Παθογένειες, που την αναγκάζουν να παλατζάρει πότε από έλλειψη συλλογικότητας, πότε από έλλειψη κινήτρων, πότε από αναζήτηση οραμάτων και πότε από άστοχη γονιμότητα, εξαυλώνοντας στη σκέψη μας την αριστερά που ονειρευτήκαμε , την αριστερά που οιστρηλάτησε τις πρώτες ιδεολογικές αναζητήσεις μας, την αριστερά των πατεράδων μας που έζησαν την κατοχή, την αντίσταση, την εξορία, την φυλακή, τα βασανιστήρια και τέλος ,χρόνια μετά, τον επαγγελματικό αποκλεισμό.
Το ερώτημα που βασανίζει όλους εμάς, που γαλουχηθήκαμε να είμαστε πάντα με τους αδύνατους, είναι , τί είδους μετάλλαξη είναι αυτή που έχει υποστεί η αριστερά.Μήπως έχει μολυνθεί από ΠΑΣΟΚ ους βερμπαλιστές που σφετερίζονται τις ιδέες της, ή μήπως έχει μολυνθεί ανεπανόρθωτα από συμβιβασμένους - γιαλατζη αριστερούς- ρεβιζιονιστές, που προσχώρησαν σε μηχανισμούς εξουσίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επιδιδόμενοι με επιτυχία το άθλημα της ομφαλοσκοπίας.
Τα παραδείγματα , πολλά.Οσες φορές χρειάστηκε η αριστερά, είτε μέσα απ' την εξουσία που ασκεί στην τοπική αυτοδιοίκηση , είτε μέσα απ' την συμμετοχή της μ' άλλους συσχετισμούς δυνάμεων να αποδείξει την διαχειριστική της δεινότητα και να πείσει για τις μαξιμαλιστικές της επιδώσεις , απέτυχε - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- παταγωδώς, αποδεικνύοντας ότι είναι οδυνηρά αναποτελεσματική.
Τί είναι αυτό άραγε που κάνει τόσο αγεφύρωτη τη διαφορά, του τότε, με το σήμερα.
Ηαπάντηση, είναι όλοι εμείς. Όλοι εμείς οι κοινωνικά και επαγγελματικά ''εξασφαλισμένοι αριστεροί '' που απολαμβάνουμε τα προνόμια και που με τα χρόνια καταντήσαμε οπερετικός θίασος από μεταμφιεσμένους ψευτο-ιδεολόγους, που ακόμα και στις λιγοστές κινηματικές διαδηλώσεις που συμμετέχουμε, θυμίζουμε '' σουλάτσο '' ευγενών κυρίων και κυριών, καταλήγοντας σχεδόν πάντα να αμπελο-φιλοσοφούμε στις κυριλέ καφετέριες του Κολωνακίου.
Ξυπνάτε ρε..... Ενας ολόκληρος κόσμος κουρασμένος απ' τα καμώματα των προβεβλημένων ( απ' τα τηλεοπτικά παράθυρα) ηγεμονικών στελεχών, περιμένει να δεί κάτι ξεχωριστό, κάτι που θα αποκαταστήσει την αδιέξοδο πολιτική και την χαμένη αξιοπιστία της αριστεράς, κάτι που δεν θα βασίζεται πάνω σε ξεπερασμένα πρότυπα και θα δημιουργήσει μια νέα δύναμη που θα εμπνεύσει την κοινωνία .
Μιά δύναμη που θα πάψει να τρώει απ' τη σάρκα της, μια δύναμη που χωρίς φλυαρίες και ιδεολογικά νεφελώματα θα αποσαφηνίσει την προοπτική της και θα πάψει να είναι καρικατούρα. Μιά νέα δύναμη που προκειμένου να αντέξει στο χρόνο , θα πρέπει να αξιοποιήσει τα νέα ενεργά και άφθαρτα στελέχη της και θα αποφύγει τα μετέωρα ρεμφορμιστικά βήματα, κλείνοντας το μάτι στο ΠΑΣΟΚ
Μια νέα ριζοσπαστική αντισυστηματική αριστερά, που θα διεισδήσουν όλοι αυτοί οι περιβόητοι συσχετισμοί δυνάμεων.
Σ' αυτή την αέναη αναζήτηση, ο αγώνας δεν γίνεται απ' τον άμβωνα των κυριλέ γραφείων μας, ούτε υπάρχει χώρος για ριψάσπιδες, χρειάζονται αποφασισμένοι ιδεολόγοι οραματιστές, οπλισμένοι '' με πίστη, όραμα και σχέδιο δράσης '' όπως έλεγε ο Φιντέλ Κάστρο.

Χαράλαμπος Κουκάκης

ΜΕΙΩΣΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΕΞΑΓΩΓΩΝ. ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ...

Άσχημα νέα επεφύλλασσε για τη γερμανική οικονομία η ομοσπανδιακή στατιστική υπηρεσία. Οι εξαγωγές της χώρας τον Ιανουάριο μειώθηκαν κατά 6,3%, περιορίζοντας πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου στα 8,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται, σύμφωνα με την ομοσπονδιακή στατιστική υπηρεσία πάντα, για τη χειρότερη επίδοση των γερμανικών εξαγωγών από τον Ιανουάριο του 2009. Το γεγονός αποδόθηκε - από τη γερμανική κυβέρνηση και όχι από τη στατιστική υπηρεσία όπως θα μπορούσε να είχε συμβεί στην Ελλάδα - στην κακοκαιρία, η οποία επηρέασε τις μεταφορές.
Σίγουρα φταίει όμως «ο κακός τους ο καιρός»; Προσωπικά δεν είμαι βέβαιος. Τα τελευταία 30 χρόνια οι γερμανικές εξαγωγές απευθύνονται, όλο και περισσότερο, στα Κράτη -μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχοντας επιτύχει η Γερμανία, στις προηγούμενες δεκαετίες, να καταστήσει το Made in Germany ισοδύναμο του ποιοτικού προϊόντος δεν είχε καμιά καμιά δυσκολία, επωφελούμενη της ελευθερίας διακίνησης προϊόντων, να κυριαρχήσει στις ευρωπαϊκές αγορές, ιδίως σε αυτές της Νότιας Ευρώπης, όπου οι κοινωνίες , από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά, διψούσαν για καταναλωτικά αγαθά και, επιπλέον, δεν υπήρχαν ανταγωνιστικές εγχώριες βιομηχανίες. Κι αυτό ίσχυε πολύ περισσότερο για την ατμομηχανή της γερμανικής οικονομίας, την αυτοκινητοβιομηχανία.
Ήδη, όταν στις αρχές της δεκαετίας του '90 άρχισαν να τίθενται οι αρχές που έμελλε να διέπουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το κοινό νόμισμα, ο κύριος όγκος των γερμανικών εξαγωγών είχε προορισμό τα άλλα Κράτη -μέλη της ΕΕ. Αυτός ήταν και ο λόγος που υπαγόρευσε στη γερμανική κυβέρνηση να απαιτήσει, και να επιβάλει, το «σκληρό ευρώ», που εξασφάλιζε πρώτες ύλες σε χαμηλές τιμές και πωλήσεις των προϊόντων σε σταθερό νόμισμα. Αντιθέτως, τα προϊόντα του Ευρωπαϊκού Νότου, που απευθύνονταν σε αγορές εκτός Ευρώπης, και τα οποία ούτως ή άλλως αντιμετώπιζαν προβλήματα ανταγωνιστικότητας, έγιναν ακόμα λιγότερο ελκυστικά, με αποτέλεσμα να διευρύνονται τα ελλείμματα του Ευρωπαϊκού Νότου επιβαρύνοντας κι άλλο το δημόσιο χρέος.
Όσο βαστούσε η περίοδος των παχιών αγελάδων, ουδείς ενοχλούνταν από όλα αυτά. Ήρθε όμως η κρίση και μαζί της η γκρίνια. Και ξαφνικά, η γερμανική κυβέρνηση, οι γερμανικές τράπεζες και οι όμιλοι των ΜΜΕ που εξαρτώνται από αυτές διαπίστωσαν ότι «οι τεμπέληδες Έλληνες», αλλά και οι «άλλοι τεμπέληδες του Νότου ξοδεύουν αλόγιστα αντί να εργάζονται». Και διακήρυξαν ότι «ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να πληρώνουμε για τους τεμπέληδες».
Δεν είναι στις προθέσεις μου να επεκταθώ στην αξιολόγηση όλων των παραπάνω στερεοτύπων που, ειρήσθω εν παρόδω, δε στερούνται και απολύτως αλήθειας. απλώς διαπιστώνω ότι, όλως συμπτωματικά, της μείωσης των γερμανικών εξαγωγών είχαν προηγηθεί -ή απλώς ανακοινωθεί -τα πρώτα σκληρά μέτρα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στο σύνολο των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου. Κι έτσι, πολλοί επίδοξοι αγοραστές γερμανικών αυτοκινήτων ανέστειλαν τις αγορές τους.
Φταίει λοιπόν ο «κακός καιρός ή κάτι άλλο»; It's elementary my dear Watson!

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΙΣΛΑΝΔΙΑ: ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Σε ένα δημοψήφισμα στο οποίο συμμετείχε το 62,5% του εκλογικού σώματος - στις τελευταίες εκλογές η συμμετοχή ήταν 87,5% -οι Ισλάνδοί απέρριψαν τη συμφωνία της κυβέρνησης - συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών και Οικολογικής Αριστεράς - με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία σχετικά με την καταβολή αποζημιώσεων στις εν λόγω χώρες, λόγω της κατάρρευσης, το 2008, της ισλανδικής τράπεζας ICEBANK. Κατάρρευση που είχε οδηγήσει στη χρεοκοπία την ίδια την Ισλανδία. Τότε η βρετανική και η ολανδική κυβέρνηση είχαν αποζημιώσει τους πολίτες τους, αλλά και τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, που είχαν καταθέσεις στην ICEBANK, απαιτώντας στη συνέχεια από την κυβέρνηση της Ισλανδίας να τις αποζημιώσει.
Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στην κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών - Αριστεράς, που προέκυψε από τις εκλογές που έγιναν μετά τη χρεοκοπία της Ισλανδίας, ήταν του ύφους, του ήθους και της έντασης αυτών που ασκούνται από τον περασμένο Νοέμβριο στη δική μας κυβέρνηση. Η συμφωνία που καταψηφίστηκε προέβλεπε ότι, για τα προσεχή οκτώ χρόνια, οι Ισλανδοί θα απεμπολούσαν το 25% του μισθού τους για την αποπληρωμή των αποζημιώσεων.
Η σημασία του δημοψηφίσματος είναι συμβολική καθώς, υπό την κοινωνική πίεση, ο Πρόεδρος της χώρας είχε αρνηθεί να υπογράψει την κύρωση της συμφωνίας. Πράγμα που επέτρεψε στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί το θέμα εξ αρχής. Ήδη οι νέες διαπραγματεύσεις προβλέπουν μια πολύ πιο μακροχρόνια διαδικασία αποπληρωμής, με πολύ μικρότερες κοινωνικές επιπτώσεις.
Πέραν αυτού αναδεικνύεται ένα άλλο ζήτημα:ότι όταν η αντίδραση σε κάποια αντικοινωνικά μέτρα έχει συγκεκριμένους στόχους και συγκεκριμένη στρατηγική μπορεί και να επιτύχει.
Κι εδώ ξαναρχίζει ο διάλογος για την εμμονή με την τελετουργία του αγώνα, αντί της ενασχόλησης με την επιτυχία του αγώνα, που διακατέχει την Αριστερά (θα δεχθώ ότι για τις «πουλημένες» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αυτό είναι βολικό).
Όλες αυτές τις ημέρες ουδείς, από την Αριστερά, έχει ασχοληθεί με το στοιχειώδες:να συζητήσει με τους πολίτες, να προτείνει έξυπνους τρόπους αντίδρασης, να επιδιώξει τη μετουσίωση της οργής σε στόχο. Όλοι περιμένουν τη γενική απεργία της Πέμπτης, η οποία υποχρεωτικά θα έχει επιτυχία μιας και θα απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να βαφτίσουν λαοθάλασσα - μπορεί και να είναι - τους διαδηλωτές, να επιδοθούν σε διαγωνισμό αντικυβερνητικής κορώνας και να πάνε πίσω στα σπίτια τους, με τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ικανοποιημένους. Και ουδείς φυσικά θα ασχοληθεί με την απουσία από τη διαδήλωση, αυτών ακριβώς που θα αντιμετωπίσουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Αυτών που ζουν με λιγότερα από €20.000 το χρόνο και είναι πολλοί. Όσο για την αντιμετώπιση των αντικοινωνικών οικονομικών μέτρων, αρκεί που καταγγείλαμε τον «κακό καπιταλισμό». Τα υπόλοιπα «θα έρθουν μόνα τους».

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ηπραγματική δημοκρατία εχει σβήσει προ πολλού....

Η απόφαση του Κου Παπανδρέου να επεκτείνει τα αντιλαικά μέτρα και σε τάξεις που θα πρέπει να προστατευτούν απ΄την κοινωνική παρακμή, δεν είναι τίποτε άλλο από μιά μορφή σταυροφοριών απέναντι στην εργατική τάξη.
Η σοσιαλίζουσα φρασεολογία των πραιτόρων του ΠΑΣΟΚ είναι μια υποκριτική δημαγωγία, που αποδεικνύει γι΄άλλη μια φορά οτι αυτός ο ψευτο-σοσιαλιστικός συρφετός , το μόνο που εξυπηρετεί είναι πλουτοκρατικά και φεουδαρχικά συμφέροντα. Και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας ,η καλλίτερα της αρπαχτικής αριστοκρατίας, αποσκοπούν στη διεύρυνση του κοινωνικού ρήγματος, στην αποδόμιση του συστήματος κοινωνικής προστασίας και στη δημιουργία ανισοτήτων και ταξικών διαστρωματώσεων.
Κυρίαρχος σκοπός τους είναι η ήττα του εργατικού κινήματος και η ιδιότυπη ομηρία του , μέσα απ΄την εργασιακή εξάρτησή του.
Γι' αυτό πρέπει οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου να αντισταθούμε, να αντισταθούμε σ΄αυτή τη σύγχρονη νομεγκλατούρα που το μόνο που ξέρει να απολαμβάνει είναι η ευδαιμονία της καλοπέρασης.
Να αντισταθούμε σ΄όλους αυτούς τους υποτελείς των ξένων συμφερώντων και μονοπωλίων , που προσπαθούν να μας αποδομίσουν προκειμένου να τους δουλεύουμε σαν πειθήνια στρατιωτάκια.
Και φυσικά, όταν μηλώ για αντίσταση, δεν μηλώ περι δικτακτιρίας του προλεταριάτου - αυτά άλλωστε έχουν ξεπεραστεί προ πολλού- μηλώ όμως για σκληρή και αδιάκοπη αντίσταση των συνδικάτων , τα οποία είναι οι γνήσιοι εκφραστές των ευπαθων κοινωνικών ομάδων και που εάν υποταχθούν στην εξουσία των αφεντικών , τότε θα γίνουμε έρμαια ενός συστήματος που παράγει υποτελείς και πληβείους.
Είναι φανερό ότι αυτό που επιχειρούν οι πατρίκιοι της εξουσίας, είναι να γκρεμίσουν συθέμελα τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, γιατί είναι οι μόνες που μπορούν να συσπειρώσουν όλους τους εραζόμενους.
Προκειμένου λοιπόν να μας καταστήσουν απόλυτα εξαρτημένους, προωθούν ένα μοντέλο ερασίας - μεσω της πράσινης βίβλου και της οδηγίας Μπόλκεστάιν- που όχι μόνο καθιστά ομήρους τους εραζόμενους, αλλά αποστερεί κι'από τα ασφαλιστικά ταμεία εκατομμύρια ευρω.
Επειδή λοιπόν ο Κος Παπανδέου έχει ξεπεράσει κατά πολύ την κόκκινη γραμμή της ανεκτικότητάς μας και με την προκρούστια πολιτική του μας οδηγει σ΄εποχές μεσαίωνα , είναι επιτακτική ανάγκη να αντισταθούμε σ' αυτήν την δήθεν δημοκρατία του , που από δημοκρατία των πολλών , κατάντησε δημοκρατία των ολίγων.
Άλλωστε ο Κορνήλιος Καστοριάδης το είχε πει ξεκάθαρα.'' Η πραγματική δημοκρατία έσβησε το 404 πχ και αντικαταστάθηκε απ' τους τριάκοντα τύρρανους''

ΥΣ.επειδή είμαι σίγουρος οτι ο Κώστας και ο Γιάννης δεν θ' αφήσουν με τα σχόλιά τους να πέσει τίποτε κάτω , θα επανέλθω την επομένη σχολιάζοντας τις παθογένειες της αριστεράς.

Χαράλαμπος Κουκάκης

Η ΗΤΤΑ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΜΕΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ

Στην προχθεσινή μου ανάρτηση είχα επισημάνει ότι η ανακοίνωση των τελευταίων μέτρων συνιστά μια διπλή βαριά πολιτική ήττα της Κυβέρνησης.Είναι πολιτική ήττα διότι βρίσκονται στον αντίποδα του πολιτικού προγράμματος με βάση το οποίο το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να κυβερνήσει. Κι αυτό εξηγεί και την οργή των πολιτών. Αισθάνονται εξαπατημένοι διότι άλλη ήταν η πολιτική εντολή που είχαν δώσει στο ΠΑΣΟΚ.
Οφείλουμε όμως να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα. Η ήττα αυτή δεν αφορά μόνο στην εσωτερική οικονομική πολιτική, όπως φιλάρεσκα εθελοτυφλούν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Η ήττα αυτή αφορά τη χώρα. Είναι ήττα σε ένα πόλεμο οικονομικής φύσης. Η λαϊκή βούληση υποχρεώθηκε να υποταχθεί στις επιταγές απρόσωπων μηχανισμών, που διοικούνται από ανθρώπους οι οποίοι δε διαθέτουν καμιά λαϊκή νομιμοποίηση και τα μηνιαία εισοδήματα των οποίων είναι πολλαπλάσια των ετησίων εισοδημάτων των εκατομμυρίων ανθρώπων που καταδικάζουν ,«χάριν της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας», σε ανέχεια και, συχνά, σε λιμό.
Επειδή τέτοιες είναι οι διαστάσεις της ήττας, οι ευθύνες της επιμερίζονται στο σύνολο του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας.
Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης έγκειται στο ότι, δε διέγνωσαν από την αρχή τη σοβαρότητα της επίθεσης, αιφνιδιάστηκαν από αυτή, δε διέθεταν στρατηγική αντιμετώπισης και, όταν ήρθε η ώρα να παίξουν το πόκερ της διαπραγμάτευσης, έπαιξαν με όλα τα φύλλα τους ανοιχτά. Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά διαπραγματευτικά χαρτιά δε διέθετε η κυβέρνηση, είχε όμως την ευχέρεια μιας μπλόφας: να απειλήσει με αποχώρηση από το ευρώ και στάση πληρωμών. Αν υποχρεωνόταν η κυβέρνηση να πραγματοποιήσει αυτή την απειλή το αποτέλεσμα θα ήταν γενικευμένη φτώχεια στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα όμως θα κατέρρεαν οι σημαντικότερες βρετανικές, γαλλικές και γερμανικές τράπεζες και μαζί τους και το ευρώ. Κάτι που κανείς δε θέλει στην Ευρώπη. Γι αυτό και η πειστική απειλη εφαρμογής μιας πολιτικής «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλλων» θα είχε αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση δε διανοήθηκε καν να εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο, και οδήγησε την κοινωνία, ως πρόβατον επί σφαγήν, στην ήττα.
Η ευθύνη της ΝΔ δε χρειάζεται να αναλυθεί. Εξέθεσε τη χώρα, με τη συνειδητή πολιτική διάλυσης του φοροεισπρακτικού και του εισφοροεισπρακτικού μηχανισμού σε αυτή την επίθεση, και αν η πολιτική της αυτή δεν συνιστούσε τη μείζονα υπόσχεση με την οποία κέρδισε τις εκλογές το 2004 και το 2007, ο τ. Πρωθυπουργός και οι υπουργοί Οικονομίας του θα έπρεπε να είχαν οδηγηθεί σε Ειδικό Δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Υλοποίησαν όμως τις προεκλογικές τους υποσχέσεις κι αυτό τους απαλλάσσει κάθε ποινικής ευθύνης.
Τα κόμματα της Αριστεράς όμως δεν είναι και αυτά άμοιρα ευθυνών. Για να έχει ελπίδες επιτυχίας η μπλόφα στην οποία δεν κατέφυγε η Κυβέρνηση, έπρεπε η Αριστερά να έχει παίξει το δικό της κοινωνικό ρόλο. Έπρεπε να είναι καθημερινά παρούσα στο πεζοδρόμιο απαιτώντας από την κυβέρνηση να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα όποια κελεύσματα και να ασκήσει την πολιτική για την οποία είχε εκλεγεί. Θες όμως από πολιτικό κυνισμό - την πεποίθηση ότι η επιτυχία μιας τέτοιας τακτικής δε θα επαλήθευε το ιδεολόγημα περί σοσιαλδημοκρατίας στην υπηρεσία του Κεφαλαίου - θες από φετιχισμό προς την τελετουργία του αγώνα αντί για τον ίδιο τον αγώνα, θες διότι είναι αποκομένη από την πραγματική κοινωνία, θες εξ αιτίας ενός φονικού μείγματος όλων των παραπάνω, ήταν εδώ και μήνες πολιτικά απούσα.
Απομένουν οι ευθύνες της κοινωνίας. Αυτής που εξέλεξε και επανεξέλεξε μια κυβέρνηση που υπόσχονταν την «κατάργηση του ΣΔΟΕ και του ΑΣΕΠ». Αυτής που έχει εκχωρήσει την εκπροσώπησή της στους θεσμικούς της εκπροσώπους, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα ως θεατής της ρωμαϊκής αρένας. Αυτής που, ακόμα και τώρα, που οι θεσμικοί της εκπρόσωποι έχουν αποδειχθεί «ανεπαρκείς» αρνείται να γεννήσει μορφές αυτοοργάνωσης και να διατυπώσει τα δικά της θέλω. Αυτής που «δειλή, μοιραία, κι άμοιρη αντάμα, προσμένει ίσως κάποιο θάμα»

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Περική Κοροβέση στη σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η μη βία και ανυπακοή στον Ζιν

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Ο Χάουαρντ Ζιν υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς στοχαστές του 20ού αιώνα.

Ο πρόσφατος θάνατός του τον ξαναέφερε στην επικαιρότητα. Αρκετές εφημερίδες τού αφιέρωσαν εκτενή δημοσιεύματα αναφορικά με τη ζωή και το έργο του. Αλλά πιστεύω πως δεν θα τα διάβασαν πολλοί. Ο Ζιν ήταν σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα και ποτέ δεν έγινε κτήμα της λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς. Ο θεατρικός του μονόλογος ο «Μαρξ στο Σόχο», που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία από τον Αγγελο Αντωνόπουλο, τον έκανε γνωστό σε ένα ευρύτερο κοινό που ξεπερνούσε τον αριθμό των αναγνωστών του. Κατά την άποψή μου μπορούμε να τον κατατάξουμε στους θεμελιωτές της Αριστεράς του 21ου αιώνα, που δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τον κομμουνισμό της ΕΣΣΔ, ούτε με τον ευρωκομμουνισμό (πνευματικός πατέρας του ΚΚΕ εσ.) και πολύ περισσότερο με τη σοσιαλδημοκρατία.

Κατά τον Ζιν, όταν η αδικία γίνεται «νόμος και τάξη», τότε οι πολίτες πρέπει να αντιδράσουν με τη μέθοδο της πολιτικής ανυπακοής και την άμεση δράση. Η ανυπακοή ως όρος αποδίδεται στον ποιητή Θορό, επειδή πήγε φυλακή γιατί αρνήθηκε να πληρώσει τους φόρους του. Διαφωνούσε με τον πόλεμο του Μεξικού, όπου οι ΗΠΑ κατέκτησαν το Βόρειο Μεξικό και το προσάρτησαν στη χώρα τους. Αν θα μπορούσαμε να βρούμε ποιος ήταν ο πατέρας του όρου, τότε θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Ελληνική Μυθολογία. Στον Προμηθέα (ανυπακοή στους θεούς) και την Αντιγόνη (ανυπακοή στο κράτος).

Η μη βία δεν σημαίνει πασιφισμό ή ταξική συνεργασία, αποδοχή του συστήματος και παθητική αναμονή κάποιου καλύτερου μέλλοντος. Σημαίνει σθεναρή αντίσταση. Η ανυπακοή μπορεί να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους. Μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες, σαμποτάζ κάθε είδους (από προϊόντα έως επιβράδυνση των ρυθμών εργασίας), άρνηση συνεργασίας και καμπάνιες μεγάλης έκτασης για να κερδηθεί η συμπαράσταση του κόσμου. Ακόμα και εκκλήσεις προς άτομα της άρχουσας τάξης, με την ελπίδα πως ίσως έρθουν σε ρήξη με το αμαρτωλό τους παρελθόν. Η άμεση δράση, πάντα σύμφωνα με τον Ζιν, δεν χλευάζει και δεν υποτιμά τα κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε σνομπάρει τις όποιες ελευθερίες. Απλά συνειδητοποιεί τα όριά τους και προχωράει.

Η απόρριψη της βίας είναι άρρηκτα δεμένη με τη δημοκρατία. Η βία δεν είναι αξία, όπως υποστηρίζουν διάφορες μικρές τρομοκρατικές ομάδες. Ο Ζιν υποστηρίζει πως αυτές οι ομάδες, επειδή αδυνατούν να συγκροτήσουν μια μαζική βάση λαϊκής υποστήριξης, καταφεύγουν σε μια απεγνωσμένη τακτική. Οι κυβερνήσεις προτιμούν τη βία αυτών των ομάδων γιατί μπορούν εύκολα να ελέγξουν αυτούς τους μικρούς πειθαρχημένους στρατούς και να τους διαβρώσουν, πράγμα αδύνατο σε μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις που όταν ξέρουν να αγωνίζονται, κατά κανόνα, κάνουν την κεντρική εξουσία να υποχωρήσει.

Τέτοια κινήματα δεν είχαμε στην Ελλάδα. Και στο σημείο που υπάρχουν είναι σε μικροκλίμακα. Στη χώρα μας έχει επικρατήσει το τελετουργικό του αγώνα και όχι ο ίδιος ο αγώνας. Πενήντα - εκατό άτομα μπορεί να κλείσουν το κέντρο της πόλης και, αντί να κερδίσουν τη συμπάθεια του κόσμου, προκαλούν την μήνιν του. Πιο αποτελεσματικό θα ήταν μια διαμαρτυρία άλλης μορφής, που θα κέρδιζε έστω και έναν άνθρωπο που μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσε το αίτημά τους. Τώρα με τους αγρότες. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως όλο το δίκιο ήταν με το μέρος τους. Το έμαθε κανείς; Μόνο αυτοί που το ήξεραν. Η τηλεόραση φρόντισε να διαδώσει πως οι αγροτοπατέρες κόβουν την Ελλάδα στη μέση για να παίρνουν τα επιδόματά τους και να κάθονται. Και εδώ θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα μεγάλο και εντυπωσιακό τελετουργικό. Ηλθαν και απήλθαν χωρίς να κερδίσουν τίποτα παραπάνω από την οργή αυτών που εμποδίστηκαν να κάνουν τη δουλειά τους.

Αν υπήρχε κίνημα ανυπακοής στην Ελλάδα, τότε θα βρίσκαμε μέσα σε κάθε σακούλα ψώνιων από τη λαϊκή και ένα διαφωτιστικό φυλλάδιο, για να καταλάβουμε όλοι τι χρωστάμε στους αγρότες. Και ίσως τότε το κίνημα να μην ήταν μόνο των αγροτών αλλά όλων εκείνων που καταναλώνουν αγροτικά προϊόντα. Δηλαδή όλων μας. Στο κάτω κάτω της γραφής, και η σπανακοτυρόπιτα αγροτικό προϊόν είναι. Φαντασθείτε στο περιτύλιγμά της να υπήρχαν τα αιτήματα των αγροτών!

perkor29@gmail.com

Για την αντιγραφή

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Θεωρούσα τον Περικλή Κοροβέση έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους στην Ελλάδα για τους οποίους ο χαρακτηρισμός Αριστερός δε χρειάζεται εισαγωγικά. Με την αρθρογραφία του των τελευταίων μηνών επιβεβαιώνει αυτή μου την πεποίθηση.

Πόππερ εναντίον Βιτγκενστάιν

Μέσα στο γενικό χαμό με τα μέτρα λιτότητας και τις απεργίες είπα κι’εγώ να αλλάξω θεματολογία. Και σήμερα έχω καιρό να γράψω κείμενο με την ησυχία μου, καθότι οι φοιτητές είναι φευγάτοι και έχω μείνει μόνος μου στο γραφείο.
Οκτώβριος 1946. Ο Καρλ Πόππερ, άρτι αφιχθείς στο Καίμπριτζ, και χωρίς ακόμα να έχει ιδιαίτερη φήμη, δίνει διάλεξη στην εταιρία ηθικής φιλοσοφίας. Έχοντας μόλις εκδώσει την «Ανοιχτή Κοινωνία», διατείνεται ότι η φιλοσοφία μπορεί και πρέπει να διερευνά ζητήματα ευρύτερου ενδιαφέροντος, όπως οι ηθικές αξίες, η ερμηνεία κοινωνικών φαινομένων και ιστορικών γεγονότων, και βέβαια να προβληματίζεται για την επιστημονική μέθοδο (το βιβλίο του για τη λογική της επιστημονικής μεθόδου δεν είχε ακόμα μεταφραστεί).
Μέσα στο ακροατήριο και ο «θεός» Βιτγκενστάιν, που βρίσκεται στον αντίποδα της ποππεριανής σκέψης και απολαμβάνει μεγάλου κύρους. Για τον Βιτγκενστάιν, που αρχικά ακολούθησε τη σκέψη του Ράσελ αλλά μετά διαφοροποιήθηκε, η φιλοσοφία μπορεί μόνο να ασχολείται με τις λέξεις και να προσδιορίζει με σαφήνεια τη σημασία τους (αυτή η στάση θα επηρεάσει αργότερα τους διάφορους Ντεριντάδες, τη σχολή της «αποδόμησης» κλπ).
Ο Βιτγκενστάιν δεν κρύβει τη διαφωνία του και τη δυσφορία του για τις θέσεις του Πόππερ και, μεσούσης της διάλεξης, κραδαίνει προκλητικά ένα ραβδί και διακόπτει τον Πόππερ. Εκεί πάνω στη λεκτική κόντρα, ο Βιτγκενστάιν ρωτάει σε εριστικό ύφος αν ο φιλόσοφος έχει να προτείνει κάποιον ηθικό κανόνα. Και ο Πόππερ ατάραχος: «να σεβόμαστε τον ομιλητή και να μην τον απειλούμε με μπαστούνια». Λένε πως ο Βιτγκενστάιν αποχώρησε στη συνέχεια, σφόδρα ενοχλημένος.
Και οι δυο τους ήταν αυστριακοί, εβραϊκής καταγωγής. Και οι δυο τους είχαν ένα κοινό παρελθόν ως «μαθητές» του Ράσελ (ο Βιτγκενστάιν άμεσα, λόγω προσωπικής γνωριμίας, και ο Πόππερ έμμεσα, μέσω της βιεννέζικης σχολής του λογικού θετικισμού). Ο Βιτγκενστάιν ήταν ένας εξαιρετικά δύσκολος χαρακτήρας, που δεν ήταν εύκολο να τον ανεχτούν ακόμα και οι φίλοι του. Μοναχικός και χωρίς οικογένεια (εξ άλλου ήταν ομοφυλόφιλος), εξαιρετικά στρυφνός στα γραπτά του και με μια νοοτροπία του στυλ «σε όποιον αρέσουμε και ας μας στοιχίσει αυτό σε φίλους και σε συμμαχίες». Στον αντίποδα ο Πόππερ: προσηνής, προσιτός τόσο ως σκέψη όσο και ως συμπεριφορά και παντρεμένος για όλη του τη ζωή με την ίδια σύζυγο. Ήταν όμως όσο άψογος όσο έδειχνε; Ως διανοητής είχε και αυτός τις απαιτήσεις του για αποδοχή και, χωρίς να είναι εριστικός, ασκούσε επίμονη κριτική σε όποιον δεν πήγαινε με τα νερά του, χωρίς να είναι διατεθιμένος να αποδεχτεί τη διαφορετική άποψη. Ήθελε σώνει και καλά να φτιάξει «σχολή» και για το σκοπό αυτό φρόντιζε τις συμμαχίες του και οργάνωνε προσεκτικά τις επιθέσεις του.
Η ιστορία, αν κρίνουμε εκ των υστέρων με βάση τις προτιμήσεις της φιλοσοφικής κοινότητας, φαίνεται να έβαλε τον Βιτγκενστάιν πολύ ψηλότερα από όσο τον Πόππερ. Να έπαιξε ρόλο η αντισυμβατική στάση ζωής του πρώτου; Μπορεί να είναι και αυτό, πιστεύω όμως ότι σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ένας άλλος παράγοντας: ότι μετά τον Μαρξ, η κοινότητα των φιλοσόφων, αργά αλλά σταθερά, παραιτήθηκε από τις μεγάλες αφηγήσεις, την πολυμέρεια και την ενασχόληση με τις διαφορετικές όψεις του επιστητού, οι οποίες έγιναν πλέον αντικείμενα ενασχόλησης ξεχωριστών ειδικοτήτων. Και αυτό που έμεινε για τον φιλόσοφο ήταν το γραπτό κείμενο προς «αποδόμηση», πράγμα καθόλου ελκυστικό για «ερασιτέχνες» της φιλοσοφικής σκέψης σαν εμένα αλλά και για άλλους φαντάζομαι. Αυτό είναι που με κάνει να ψηφίζω Πόππερ.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Το ερμαφρόδιτο ΠΑΣΟΚ και ο κακός Λύκος

Δεν θα επιλέξω σήμερα να γράψω για τα νέα μέτρα που επέβαλε το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του Κου Παπανδρέου,γιατί,είτε λίγο, είτε πολύ, τα γνωρίζουμε όλοι μας, αφού μας είχαν προετοιμάσει τί μας περιμένε , απ΄τις προηγούμενες ημέρες.

Θα ασχοληθώ περισσότερο με την εμονή ΄΄κάποιων΄΄ να συνεχίσουν να επιτίθοντε στό ΚΚΕ, λες και ευθύνεται αυτό, για το καχεκτικό κατεστημένο των τελευταίων 30 ετών.

Λες και φταίει αυτό, για τις σαρωτικές αλλαγές στη κοινωνική ασφάλιση και συνταξιοδότηση.

Λες και φταίει αυτό, για την αλλότρια συμπεριφορά των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που συστηματικά τα προηγούμενα χρόνια μειώνουν ουσιαστικά τις κοινωνικές παροχές για την υγεία και την παιδία.

Λες και φταίει αυτό, για τα χαλκευμένα οικονομικά στοιχεία που έστελναν όλα αυτά τα χρόνια ( παρουσιάζοντας μια ευημερούσα Ελλάδα) οι κυβερνήσεις του διπολικού συρφετού.

Ο αφορισμός ,λοιπόν, απέναντι στό ΚΚΕ μου θυμίζει το μυθιστόριμα του Φριντριχ Ντίρενματ '' ο δικαστής και ο δήμιός του'' που στην παραδοξολογία του ο δικαστής έλεγε ''Αφού δεν μπορώ να σε καταδικάσω για κάτι που έχεις κάνει, θα σε καταδικάσω για κάτι που δεν έχεις κάνει''.

Κατά τ' αλλα η κυβέρνηση του Κου Παπανδρέου μας παρουσιάζει ως ανάγκη, τα μέτρα που μας επιβάλουν οι εταίροι μας στη Ε.Ε , χρησιμοποιώντας σαν πρόσχημα, τις γνωστές παλιομοδίτικες παραλυτικές μεθόδους , περί χρεοκοπίας. Αυτό φυσικά που καταφέρνει να κάνει πάντα το ΠΑΣΟΚ, είναι οτι μπορεί να μετετρέπει τον αξιακό πυρήνα του, ανάλλογα με τα αλλότρια συμφέροντά του και απο κόμα διαμαρτυρίας προεκλογικά ( σας θυμίζω τα συνθήματα του μπαμπά Ανδρέα ''ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο'') να μεταλλάσσεται σε κόμα εξουσίας, συντασσόμενο απόλυτα με την Ε.Ε ,την οποία έχουμε διορίσει φύλακα της νομιμότητας και της τάξης στη χώρα μας...



Χαραλαμπος Κουκακης