Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2024

-«ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ»
-«ΚΙ ΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ;» 

Το παραπάνω ερώτημα διατυπώνεται συχνά από καλόπιστους -πολύ περισσότερο δε από την πληθώρα των κακόπιστων- συνομιλητές των αντιρρησιών συνείδησης και πηγάζει από τη φυσική ανάγκη των ανθρώπων να ζουν με ένα αίσθημα ασφάλειας.

Όμως η αναζήτηση της ασφάλειας στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς είναι κάτι σαν τις χημειοθεραπείες στον καρκίνο: όπως οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών σκοτώνουν τους ασθενείς  πριν προλάβει να το κάνει ο καρκίνος, έτσι κι οι εξοπλισμοί φέρνουν το αντίθετο από το επιζητούμενο αποτέλεσμα: βυθίζουν την κοινωνία σε έναν εφιάλτη ανασφάλειας. 

Κι αυτό που προκύπτει είναι εξ ίσου εφιαλτικό με τις συνέπειες μιας ξένης στρατιωτικής κατοχής.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ»; 

Η πρώτη απάντηση που θα δώσει ένας συμπολίτης μας στο ερώτημα αυτό είναι: «Να είναι ασφαλή τα σύνορα της χώρας». Και είναι εύλογη. Είναι επίσης γεγονός πως η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας εγκολπώνεται επί του θέματος αυτού το αξίωμα των ειδικών -εντός κι εκτός εισαγωγικών- σε θέματα γεωπολιτικής που συνοψίζεται στη φράση: «Αν θες ειρήνη, ετοίμαζε τον πόλεμο».

Θα μας απαντήσει επίσης ότι θέλει η χώρα να είναι κυρίαρχη και να μην υπαγορεύουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεών της τρίτες χώρες.

Αν επιμείνουμε ρωτώντας τι άλλο σημαίνει «να είμαστε ασφαλείς», είναι βέβαιο πως η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας θα μας απαντήσουν «να μη φοβάμαι όταν κυκλοφορώ στο δρόμο μήπως δεχτώ επίθεση». Είναι κι αυτή μια εύλογη απάντηση.

Αν συνεχίσουμε να επιμένουμε στο ερώτημά μας η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας θα μας απαντήσουν ότι ασφάλεια είναι να έχουν μια αξιοπρεπή εργασία με ένα μισθό που θα τους επιτρέπει να καλύψουν τις ανάγκες του μήνα, να προσβλέπουν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη, να υπάρχει ένα άξιο εμπιστοσύνης δημόσιο σύστημα υγείας και να υπάρχουν επίσης άξια εμπιστοσύνης σχολεία για τα παιδιά τους.

Η ΚΟΥΡΣΑ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ ΚΑΙ Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 

Αν πιστέψουμε την κυβέρνηση της χώρας σίγουρα ζούμε υπό την απειλή μιας τουρκικής εισβολής. Γεγονός που, κατά την άποψή της, επιτάσσει την  άμεση προμήθεια νέων οπλικών συστημάτων το συνολικό κόστος των οποίων θα ανέλθει σε 70 με 80 δισεκατομμύρια ευρώΧρήματα που για να βρεθούν η χώρα θα προσφύγει σε διεθνή δανεισμό, συνήθως δεκαετής με μέσο ετήσιο επιτόκιο γύρω στο 5%, πράγμα που σημαίνει ότι το πραγματικό τελικό κόστος θα κυμανθεί μεταξύ 110 και 120 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Το 2009, στα τέλη του οποίου το ελληνικό Κράτος χρεοκόπησε, ο προϋπολογισμός που είχε ψηφιστεί από τη Βουλή προέβλεπε αμυντικές δαπάνες 9 δισεκατομμυρίων ευρώ, ποσό ίσο με τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 σε έξι ολόκληρα χρόνια (Οι εκτιμήσεις που ανεβάζουν το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων πάνω από αυτό το ποσό περιλαμβάνουν τις δαπάνες κατασκευής υποδομών που είχαν αποφασιστεί πολύ πριν τη διεκδίκηση των Αγώνων, όπως η Αττική Οδός, το μετρό της Αθήνας και το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, καθώς και τα ποσά που δαπανήθηκαν για την αναβάθμιση και συντήρηση υπαρχουσών υποδομών, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν δρομολογηθεί χρόνια πριν).

Επίσης, το 2009 το δημόσιο χρέος ανέρχονταν σε 240 δισεκατομμύρια ευρώ. Όμως στις «αγορές του αιώνα», όπως ονομάστηκαν οι μαζικές προμήθειες οπλικών συστημάτων στις δεκαετίες του '80 και του '90 δαπανήθηκαν, με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις, 100 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό που καλύφθηκε από εξωτερικό δανεισμό -δεκαετής κι αυτός και με επιτόκια που υπερέβαιναν το 5%- πράγμα που ανεβάζει το πραγματικό κόστος των οπλικών αυτών συστημάτων σε περίπου 160 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή τα 2/3 του δημοσίου χρέους τη στιγμή της χρεοκοπίας.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Στη δεκαπενταετία που πέρασε από τη χρεοκοπία της χώρας στα τέλη του 2009 μέχρι σήμερα γίναμε μάρτυρες:

  1. Μιας Βουλής που, στην τετραετία 2011-2014 ψήφιζε νόμους τους οποίους δεν είχαν καν συντάξει οι υπουργοί που τους υπέγραφαν. Οι υπηρεσίες των υπουργείων απλώς μετέφραζαν κείμενα που έστελναν οι διεθνείς τοκογλύφοι και τα προωθούσαν στη Βουλή. Είναι αυτό εθνική κυριαρχία; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ.
  2. Μιας κυβέρνησης, στην τετραετία 2015-2019, που υποχρεώθηκε από τους διεθνείς τοκογλύφους να εφαρμόσει μια διακυβέρνηση στους αντίποδες του εκλογικού της προγράμματος. Είναι αυτό εθνική κυριαρχία; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ.
  3. Είδαμε την ανεργία να εκτοξεύεται σε τρία χρόνια από το 8% στο 28%, το μέσο μισθό να βουλιάζει περίπου 50%, τις συντάξεις να μειώνονται κατά 20%-40%, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που δεν είναι άνεργοι να αμείβονται με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα. Αισθάνεται υπό αυτές τις συνθήκες κανείς ασφάλεια; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ.
  4. Είδαμε ανθρώπους να χάνουν τα σπίτια τους, παιδιά σε σχολεία να λιποθυμούν από την πείνα, την Αθήνα να γεμίζει άστεγους. Αισθάνεται υπό αυτές τις συνθήκες κανείς ασφάλεια; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ.
  5. Είδαμε στα σχολεία να αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών ανά αίθουσα κατά 50%, λόγω μη αντικατάστασης των εκπαιδευτικών που συνταξιοδοτούνται, βλέπουμε τα νοσοκομεία να καταρρέουν εξ αιτίας των δεκάδων χιλιάδων κενών θέσεων γιατρών και νοσηλευτών. Αισθάνεται υπό αυτές τις συνθήκες κανείς ασφάλεια; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ.
  6. Επιπλέον, βλέπουμε καθημερινά να εκτοξεύονται τα περιστατικά έμφυλης κι ενδοοικογενειακής βίας. Κάθε χρόνο πάνω από 4.000 γυναίκες καταγγέλλουν ότι έπεσαν θύματα κακοποίησης ή βιασμού από συζύγους, συντρόφους ή και αγνώστους -μικρό μόνο κλάσμα του πραγματικού αριθμού των περιστατικών- κι υπάρχουν μονάχα 55 ξενώνες, κι αυτοί υποστελεχωμένοι, για να τους παράσχουν την όποια βοήθεια. Ταυτόχρονα εκτοξεύονται τα κακοποίησης παιδιών, ακόμα και βιασμών, από άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος -πάλι μικρό μόνο κλάσμα των πραγματικών κρουσμάτων-. Αισθάνεται υπό αυτές τις συνθήκες κανείς ασφάλεια; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ.
  7. Κι ακόμα, τα δελτία ειδήσεων κατακλύζονται  καθημερινά από ειδήσεις ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ μαφιόζικων συμμοριών, ενώ η βία στα σχολεία -μεταξύ μαθητών, προπηλακισμοί δασκάλων από μαθητές αλλά κι από γονείς- αυξάνεται εκθετικά. Αισθάνεται υπό αυτές τις συνθήκες κανείς ασφάλεια; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ.

Η χώρα χρεοκόπησε εξ αιτίας των θηριωδών εξοπλιστικών δαπανών, απώλεσε την κυριαρχία της, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας φτώχυνε, χιλιάδες ανθρώπων πείνασαν, η δημόσια εκπαίδευση και η δημόσια υγεία καταρρέουν, οι δρόμοι είναι πολύ λιγότερο ασφαλείς για τους πολίτες τη νύχτα, ιδίως για τις γυναίκες, ολοένα και περισσότεροι επαγγελματίες πληρώνουν νταβατιλίκι στις μαφιόζικες συμμορίες και το ερώτημα πια είναι: Τι διάολο θα ήτανε χειρότερο αν είχαν έρθει οι Τούρκοι;

ΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ

Τι σημαίνουν για την κοινωνία τα 110-120 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία πρόκειται να δαπανηθούν για τα «οπλικά συστήματα νέας γενιάς, που θα μας θωρακίσουν έναντι της Τουρκίας»; Αν λάβουμε υπ' όψιν ότι το ετήσιο μισθολογικό κόστος ενός πρωτοδιόριστου εκπαιδευτικού ή νοσηλευτή είναι για το Κράτος 17.000 ευρώ, το ποσό αυτό επαρκεί για να καλύψει το μισθολογικό κόστος της κάλυψης των κενών σε υγεία και παιδεία για 30 ολόκληρα χρόνια.

Επίσης επιτρέπει να κλείσουν οι τρύπες στη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης για άλλα τόσα χρόνια, να γίνουν όλες οι απαραίτητες επενδύσεις για την ψηφιοποίηση των υπηρεσιών, την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής και την πράσινη μετάβαση της οικονομίας.

Και βέβαια,  η δραστική περικοπή των εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν αρκεί για να ομαλοποιηθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Θα είναι όμως μια καλή αρχή για τη δημιουργία μιας ελάχιστης εμπιστοσύνης, που θα μπορέσει, υπό προϋποθέσεις, να οδηγήσει σε μια μακράς πνοής βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.


Γιάννης Χρυσοβέργης


Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2024

 ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΖΟΥΝΗ: ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΔΑΣΚΑΛΟ

Έφυγε στις 16 του Γενάρη, πλήρης ημερών, ο φιλόλογος Νίκος Ζούνης, ένας εξαίρετος άνθρωπος και δάσκαλος, που επηρέασε θετικά όλους όσοι είχαμε την τύχη να τον έχουμε καθηγητή στο 10ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, στη δεκαετία του 1970.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια «πειραγμένη» εκδοχή της ανάρτησης που έκανα στο Facebook αμέσως μόλις έμαθα το θάνατό του.

Ήτανε 1η Οκτωβρίου 1971, και κάτι δεκάδες 12χρονοι πιτσιρήδες είχαμε διαβεί, περιδεείς, για πρώτη φορά την πύλη του 10ου Γυμνάσιου Αρρένων Αθηνών. Όλα μας προκαλούσαν δέος: το νέο κεφάλαιο στη ζωή μας που μόλις άνοιγε, τα αυστηρά πρόσωπα των καθηγητών και των καθηγητριών με τα γκρίζα μαλλιά και το επιβαλλόμενο συντηρητικό ντύσιμο, οι αφηγήσεις των μεγαλύτερων από εμάς σε ηλικία φίλων μας για το πόσο εύκολα μένεις στην ίδια τάξη και πόσο εύκολα έτρωγες αποβολή...

Κι ανάμεσά τους ήσουν εσύ ΝΙΚΟ ΖΟΥΝΗ, με το γκρίζο κοστούμι όπως όλοι οι άλλοι, με τη διαφορά ότι το παντελόνι ήταν καμπάνα, τα κατάμαυρα μαλλιά και το μάγκικο μουστάκι, το τσιγάρο μόνιμα στο στόμα.

Κι όταν την άλλη μέρα ήσουν ο πρώτος καθηγητής που μπήκες στην τάξη μας, εκείνη την τάξη που πενήντα και βάλε αγόρια καθόμασταν τρία-τρία στα θρανία, και μας ανακοίνωσες πως θα είσαι ο φιλόλογος του τμήματός μας νιώσαμε τυχεροί, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς για ποιο λόγο.

ΚΑΙ ΗΜΑΣΤΑΝ ΤΥΧΕΡΟΙ που σε είχαμε φιλόλογο στις τρεις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. 

Όχι μονάχα γιατί μας δίδαξες την αρχαία και τη νέα ελληνική γλώσσα με τρόπο που, δυστυχώς, λίγα παιδιά είχαν την τύχη να διδαχτούν στο σχολείο, με αποτέλεσμα, ακόμα και όσοι από εμάς δεν έκαναν πανεπιστημιακές σπουδές να χειρίζονται τη γλώσσα με μια σπάνια ορθότητα στην έκφραση.

Όχι μονάχα γιατί, στο πλαίσιο του μαθήματος των Νέων ελληνικών, μας έφερες σε επαφή με σύγχρονη ελληνική ποίηση και, κυρίως, με τον Καβάφη.

Αλλά, πρωτίστως, γιατί κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή μας δίδασκες ακεραιότητα χαρακτήρα. Γιατί ακόμα και σε εκείνα τα χρόνια που τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά της Χούντας εσύ έβρισκες τρόπο να διδάξεις ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Γιατί κι όταν πια δε σε είχαμε καθηγητή οι συζητήσεις μαζί σου στα διαλείμματα ήταν απόλαυση.

Σε είχαμε και πάλι καθηγητή, στην Ε' γυμνασίου, στο μάθημα της Ψυχολογίας. Και κατάφερες να κεντρίσεις το ενδιαφέρον για το μάθημα ενός τμήματος, όλοι οι μαθητές του οποίου προορίζαμε τους εαυτούς μας για το Πολυτεχνείο, τη Φυσικομαθηματική, την Ιατρική... άντε και τις Οικονομικές επιστήμες, κι ό,τι δεν ήταν στην ύλη των εισαγωγικών εξετάσεων στις παραπάνω σχολές μας άφηνε -κακώς βέβαια, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα- παγερά αδιάφορους.

Σε συνάντησα μερικές φορές στις αρχές της δεκαετίας του '90 έξω από το σχολείο μας, όπου πλέον δίδασκες αποκλειστικά Αρχαία Ελληνικά κι είχα την ευκαιρία να απολαύσω κάποιες σύντομες συζητήσεις μαζί σου.

Και το 1997, όταν γιορτάσαμε τα 20 χρόνια από την αποφοίτησή μας, ήσουν ο επίτιμος καλεσμένος.

Κι όταν, το Νοέμβρη του 2018, κάποιοι από τους παλιούς σου μαθητές αξιωθήκαμε να σε επισκεφθούμε στη Μεσσηνία, όπου είχες αποσυρθεί μετά τη συνταξιοδότησή σου, και σου προσφέραμε ένα ταπεινό αναμνηστικό δώρο, ακόμα θυμάμαι την περιπαιχτική σου απάντηση: «αισθάνομαι αποτυχημένος, διότι δεν μπόρεσα να σας ξεριζώσω αυτή τη μικροαστική συνήθεια», μας είπες γελώντας πονηρά.

Έφυγες το μεσημέρι της 16ης του Γενάρη, ήσυχα στο σπίτι σου, όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο που έζησε τη ζωή του με αξιοπρέπεια και δίδαξε αξιοπρέπεια.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΔΑΣΚΑΛΕ.
ΑΝΤΙΟ ΝΙΚΟ ΖΟΥΝΗ

Γιάννης Χρυσοβεργης

Υ.Γ. 1. Αποφάσισα να περάσω στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ αυτό το κείμενο, διότι ναι μεν scripta manent, όμως οι αναρτήσεις στο Facebook έχουν συχνά την τύχη των επέων πτεροέντων. Και δεν ήθελα ο αποχαιρετισμός μου στο δάσκαλό μας να έχει αυτή την τύχη.
Υ.Γ. 2. Θα ήθελα πολύ αυτό τον αποχαιρετισμό να τον είχα συνοδεύσει με μια πρόσφατη φωτογραφία του δασκάλου μας. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες που τράβηξα κατά την ύστατη συνάντησή μας, λόγω μη εξηγήσιμου λάθους, κατά τη μεταφορά τους από τη φωτογραφική μηχανή στο σκληρό δίσκο όπου αποθηκεύω φωτογραφίες, χάθηκαν δια πάντός.


Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2023

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΣΣΕΛΑΚΙΑΔΑ 

Η επεισοδιακή εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία εύστοχα ο Γιάνης Βαρουφάκης χαρακτήρισε «επιθετική εξαγορά κόμματος», σηματοδοτεί  τη βίαιη μετατροπή του σε κόμμα της Κεντροαριστεράς.

Το στοίχημα για τον Κασσελάκη είναι αν το κόμμα αυτό θα εκφράσει μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία ή αν θα μετατραπεί κάτι παντελώς ανυπόληπτο, όπως το Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας. Κι ο χρόνος του είναι λίγος. Θα κριθεί στις Ευρωεκλογές.

Ο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ

Εμφανίστηκε από το πουθενά, έκανε μια σύντομη, πανέξυπνη και πάμφθηνη προεκλογική εκστρατεία και κέρδισε τη μάχη της ηγεσίας του κόμματος με συνοπτικές διαδικασίες.

Οι μόνες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν και το παρελθόν του -πέραν του γεγονότος ότι προέρχεται από ένα τεράστιο αριθμητικά σόι στη δυτικά του νομού Χανίων ο αριθμός των μελών του οποίου χτυπάει στα ίσια τα βαφτιστήρια του Μητσοτακέικου- είναι όσες αυτός μας έχει παράσχει και, με εξαίρεση το γεγονός ότι για σύντομο χρονικό διάστημα εργάστηκε στη Goldman Sachs, δύσκολα επιβεβαιώσιμες. Όμως αυτές οι περιορισμένες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν μας δίνουν δυο στοιχεία που δεν επιδέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση.

Το πρώτο είναι πως πρόκειται για εξ επαγγέλματος κερδοσκόπο. Ο οποίος μάλιστα δραστηριοποιούνταν μέχρι τη στιγμή της εκλογής του  σε έναν εξαιρετικά δύσκολο τομέα, αυτόν των διακυμάνσεων των των ναύλων των εμπορικών πλοίων. Αγόραζε ένα-δυο μικρά εμπορικά πλοία όταν οι ναύλοι ήταν χαμηλοί, τα λειτουργούσε μέχρι να αυξηθούν οι ναύλοι και τότε τα πουλούσε πολύ ακριβότερα. Και, ανεξαρτήτως του αν λειτουργούσε για δικό του λογαριασμό ή ως βιτρίνα κάποιου άλλου -το δεύτερο είναι το πιθανότερο- στον οποίο παρέδιδε τα κέρδη αφού πρώτα κρατούσε την προμήθειά του αποδείχθηκε εξαιρετικά ικανός. Τώρα, τι σχέση έχει ένας εξ επαγγέλματος κερδοσκόπος με την Αριστερά, ακόμα και με την Κεντροαριστερά αυτό είναι κάτι που πρέπει να το απαντήσουν αυτοί που τον ψήφισαν.

Το δεύτερο είναι πως πρόκειται για έναν πανέξυπνο άνθρωπο. Ο τομέας στον οποίο δραστηριοποιούνταν δεν είναι για τον πρώτο τυχόντα γιάπη. Δεν διαθέτει την πολυτέλεια της εσωτερικής πληροφόρησης, απαιτεί συνδυασμό ευρυμάθειας, ικανότητας συνθετικής σκέψης και συνεχή ανάληψη ρίσκων. 

Το ότι είναι πανέξυπνος, πέραν από την προεκλογική του εκστρατεία, αποδεικνύεται επίσης κι από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τους ανθρώπους. Λέει ναι σε όλους και για όλα, χωρίς όμως να δεσμεύεται για τίποτα και σε κανέναν.

Είναι «φυτευτός» κι αν ναι από ποιους; Η λογική θα ήθελε να είναι όντως φυτευτός από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Θα ήταν λογικό να εκμεταλλευτεί την εσωτερική κρίση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από μια τεράστια διπλή εκλογική ήττα και την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα και να επιχειρήσει να προωθήσει στην ηγεσία του κόμματος ένα πρόσωπο απόλυτα φιλικό προς τα αμερικανικά συμφέροντα.  Πολύ περισσότερο που στα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έχουν, εντελώς αθόρυβα, αναβαθμιστεί.

Δεν μπορώ όμως να μη λάβω σοβαρά υπ' όψιν μου την ένσταση συναδέλφου με μακρόχρονη εμπειρία στο διπλωματικό ρεπορτάζ η οποία αντέτεινε πως η τελευταία φορά που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατόρθωσε να φυτέψει με επιτυχία ηγέτη σε κόμμα τρίτης χώρας ήταν αυτή του Βίκτορ Ορμπάν πριν 25 με 30 χρόνια. Και βεβαίως υπέρ της ένστασής της συνηγορεί κι ο κοντόφθαλμος τρόπος με τον οποίο βλέπουμε να αντιδρά η αμερικανική διπλωματία από το 2000 και μετά.

Γι' αυτό το λόγο τείνω να πιστέψω πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για το ΣΥΡΙΖΑ. Με δυο λόγια ο Κασσελάκης είδε φως, ανέβηκε και, γνωρίζοντας από τη δουλειά του πως η τύχη βοηθάει τους ριψοκίνδυνους, τους πήρε το κόμμα αέρα-πατέρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ

Με την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε βίαια η μετατόπιση του κόμματος από το χώρο της Αριστεράς στην Κεντροαριστερά.

Πρόκειται για μια διαδικασία που άρχισε από το 2012, όταν η εκλογική δύναμη του κόμματος εκτινάχθηκε μέσα σε τρεις μήνες από το 4% στο 16% κι από εκεί στο 26,9%. Ακολούθησαν τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης σε συνθήκες Μνημονίου. Όμως, παρά το γεγονός ότι η μετατόπιση αυτή του κόμματος επισημοποιήθηκε στο προηγούμενο συνέδριό του, ουδέποτε ολοκληρώθηκε.

Το αριστερό αφήγημα, που έφερε την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, δεν αντικαταστάθηκε από ένα νέο, κεντροαριστερό, συνεκτικό αφήγημα κι αυτό φάνηκε σε όλη την προηγούμενη τετραετία. Εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα, ούτε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν διεκδίκησε την έξοδο της χώρας -με όλους τους αστερίσκους του Γιάνη Βαρουφάκη  να ισχύουν απόλυτα κατά την ταπεινή μου γνώμη- από τα Μνημόνια. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που, εκ του αποτελέσματος, υπήρξε, μακράν, ο καλύτερος υπουργός Οικονομικών της χώρας από το 2004 και μετά, καθώς, αφ' ενός υλοποίησε όλες ανεξαιρέτως τις μνημονιακές υποχρεώσεις, αφ' ετέρου βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι έβρισκε πάντα χρήματα για την ανακούφιση της φτωχολογιάς. Ο Νίκος Φίλης υπήρξε επίσης, μακράν, ο καλύτερος υπουργός Παιδείας της τελευταίας τριακονταπενταετίας. Πέραν του ότι συγκρούσθηκε μετωπικά με το παπαδαριό, ήταν ο μόνος υπουργός Παιδείας στη θητεία του οποίου τα βιβλία είχαν πάει  σε όλα τα σχολεία την ημέρα που αυτά άνοιγαν, οι δάσκαλοι ήταν όλοι στις θέσεις τους και, τα ελάχιστα κενά, καλύπτονταν μέσα στον πρώτο μήνα. Ούτε κι αυτός διεκδίκησε αυτό το επίτευγμα.

Στις πρόσφατες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πρόγραμμα. Ρεαλιστικό και μετρημένο. Αφήγημα δεν είχε όμως και χωρίς αφήγημα ποτέ κανένα κόμμα δεν κέρδισε εκλογές. Μοιραία λοιπόν οδηγήθηκε σε αυτές ως πρόβατον επί σφαγή.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη είναι βέβαιο πως πολύ σύντομα δεν θα έχει τη λέξη «Αριστερά» στην επωνυμία του, θα απαλλαγεί από τα «αριστερά βαρίδια» της ΑΥΓΗΣ και του ΚΟΚΚΙΝΟΥ 105,5 όπως είναι και σίγουρο ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα διασπαστεί.

Όμως, το αν θα είναι ένα κόμμα της κεντροαριστεράς το αφήγημα του οποίου θα έχει σε περίοπτη θέση τις αγωνίες της φτωχολογιάς και σημαντικού μέρους της μεσαίας τάξης για την αυξανόμενη ακρίβεια στα αγαθά πρώτης ανάγκης, στην ενέργεια και στα ενοίκια ή αν θα γίνει ένα παντελώς ανυπόλυπτο στην κοινωνία κόμμα σαν το Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας εξαρτάται πρωτίστως από το Στέφανο Κασσελάκη.

Αν, παρά το γεγονός ότι μέχρι τώρα στη ζωή του κυκλοφορούσε μεταξύ γιάπηδων και εφοπλιστών, έχει την ικανότητα να αντιληφθεί τη σημασία όλων των παραπάνω θεμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα μπει και πάλι σε τροχιά διακυβέρνησης. 

Όμως ο χρόνος είναι πολύ πυκνός. Η νέα ηγεσία του κόμματος πρέπει να δώσει άμεσα δείγμα γραφής και θα κριθεί από το αποτέλεσμα που πετύχει στις επικείμενες Ευρωεκλογές (τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου). Στην αναμέτρηση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη πρέπει να πετύχει ένα ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από του ΠΑΣΟΚ και σε καμία περίπτωση χαμηλότερο από το 23,9% των Ευρωεκλογών του 2019. Πρέπει επίσης να έχει, αντί πάσης θυσίας, αποφύγει τη διάσπαση του κόμματος ως τότε, διότι αυτό, όπως έδειξαν οι πρόσφατες αψιμαχίες στην κοινοβουλευτική ομάδα, υπάρχει κίνδυνος να το καταστήσει τρίτο κόμμα στη Βουλή.

Στην αντίθετη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ένα κόμμα για το οποίο ουδείς θα ενδιαφέρεται, ένα μικρό κομμάτι της φτωχολογιάς θα στραφεί προς το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ένα μεγαλύτερο προς τη μόνιμη αποχή κι ένα, ακόμα μεγαλύτερο προς την Ακροδεξιά. Με ό,τι μακροχρόνιες συνέπειες θα έχει αυτό. 


Γιάννης Χρυσοβέργης


Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2023

 Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ

Η αξίωση του Ερντογάν από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ να αναγνωρίσει ο διεθνής οργανισμός το τουρκοκυπριακό Κράτος έρχεται στην καλύτερη γι' αυτόν στιγμή. Ουδείς στον κόσμο έχει διάθεση ν' ακούσει για το Κυπριακό και όλοι στη Δύση θέλουν να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία.
Η ελληνική διπλωματία πρέπει να αποδεχτεί την επερχόμενη ήττα της, που ισοδυναμεί με βαριά στρατιωτική ήττα και να περισώσει ό,τι μπορεί να σωθεί.

Η ΣΩΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ


Οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για λύση δύο κρατών στην Κύπρο προκάλεσαν κύμα οργής στην Ελλάδα. 

Στην Κύπρο, αν κρίνω από από τις ιστοσελίδες του ΠΟΛΙΤΗ και της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ, καθώς και από το σημερινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του ΑΚΕΛ ΧΑΡΑΥΓΗ, μάλλον έγιναν δεκτές με περισσότερη ψυχραιμία. Ίσως γιατί στην Κυπριακή Δημοκρατία, συνειδητά ή ασυνείδητα, όλοι έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα της διχοτόμησης.

Πολύ περισσότερο που η ελληνοκυπριακή κοινωνία είτε με την ψήφο της - Σχέδιο Ανάν το 2004- είτε δια των πολιτικών της εκπροσώπων -Κραν Μοντανά το 2017- τίναξε στον αέρα προσπάθειες πολλών ετών και στις δυο περιπτώσεις για μια «δικοινοτική διζωνική ομοσπονδιακή λύση» -το τοτέμ της ελληνοκυπριακής και ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο Κυπριακό-.

Η αξίωση του Ερντογάν διατυπώθηκε σε μια στιγμή που στον ΟΗΕ κανείς δεν έχει διάθεση ν' ακούσει τη λέξη «Κυπριακό», μετά από δυο παταγώδεις αποτυχίες επίλυσης του προβλήματος μέσα σε δεκαπέντε χρόνια.

Σε μια στιγμή που η Ρωσία, όπως είχα προβλέψει μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και την ακραία σύμπλευση της Ελλάδας με τους Αμερικανούς -πιστεύω πως δεν έχει η χώρα την πολυτέλεια μιας αδέσμευτης πολιτικής, όμως άλλο είναι μια ήπια φιλοδυτική πολιτική με σταθερά ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τη Μόσχα κι άλλο η αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία πριν καν το ζητήσουν οι Αμερικάνοι-, ετοιμάζεται να αναγνωρίσει το τουρκοκυπριακό κράτος. Ενδεικτικό είναι το σημερινό δημοσίευμα της κυπριακής εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ ( https://politis.com.cy/politis-news/cyprus/684652/episimo-rosiko-aitima-gia-proxeneio-sta-katechomena ).

Σε μια εποχή που η Δύση επιθυμεί διακαώς να βελτιώσει τις σχέσεις της με την Τουρκία και γι' αυτό απαιτεί φορτικά από το ελληνικό Κράτος υποχωρήσεις έναντι της χώρας αυτής.

ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ ΟΙ ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ «ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΥΣ»

Η αναγνώριση του τουρκοκυπριακού Κράτους από τη Ρωσία θα δώσει το έναυσμα για μαζικές αναγνωρίσεις του από άλλες χώρες, που χρόνια τώρα περιμένουν να κάνει το πρώτο βήμα κάποιος άλλος, η Ρωσία εν προκειμένω, και είναι πολλές.

Θα ανοίξει επίσης την πόρτα για την ένταξή του στον ΟΗΕ και καλά θα κάνει η ελληνική διπλωματία να μην ευελπιστεί σε κάποιο βέτο ενός μονίμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το οποίο, ακόμα κι αν πρόσκαιρα υπάρξει, θα αρθεί ευθύς μόλις η Τουρκία παράσχει τα απαιτούμενα διμερή ανταλλάγματα.

ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ

Οι εξελίξεις αυτές συνιστούν την πιο βαριά ήττα της ελληνικής διπλωματίας από τη σύσταση του ελληνικού Κράτους. Αφού, στα χρόνια που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή στο νησί, κατέστησε τη «δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία» ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής της για το Κυπριακό -ορθώς κατά τη γνώμη μου- ουδέποτε εκπόνησε μια συγκεκριμένη στρατηγική για την επίτευξη του σκοπού αυτού.

Ακόμα χειρότερα, το ηχηρό ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο Σχέδιο Ανάν το 2004 δεν προκάλεσε στο υπουργείο Εξωτερικών κάποιους προβληματισμούς ως προς το ενδεχόμενο να μην επιθυμούν οι Ελληνοκύπριοι μια ομοσπονδία με τους Τουρκοκύπριους, οπότε να αναζητηθεί μια αποδεκτή από όλες τις πλευρές μορφή διχοτόμησης.

Κι αφού το τοτέμ της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας» έμεινε άθικτο και καταλήξαμε στο δεύτερο ναυάγιο της τελευταίας στιγμής στο Κραν Μοντανά, από υπαιτιότητα της ελληνοκυπριακής ηγεσίας και πάλι, οδηγούμαστε πλέον σε μια διχοτόμηση η οποία θα νομιμοποιεί απόλυτα το status quo της εισβολής του 1974. Η αποτυχία αυτή είναι ισοδύναμη με μια στρατιωτική ήττα -την οποία αρνηθήκαμε να αποδεχθούμε πριν πενήντα χρόνια και να προχωρήσουμε- και θα ρίξει πολύ βαριά τη σκιά της στο σύνολο των ελληνοτουρκικών ζητημάτων.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;

Η απουσία αναφοράς στις σημερινές δηλώσεις Μητσοτάκη και Ερντογάν στο Κυπριακό μετά τη μεταξύ τους συνάντηση είναι ενδεικτική της αμηχανίας της ελληνικής κυβέρνησης.

Το γεγονός δε ότι η συνάντησή τους δεν ακυρώθηκε για ένα απροσδιόριστο μέλλον είναι ενδεικτικό των πιέσεων που δέχεται η Ελλάδα από τη Δύση για «να τα βρει» με την Τουρκία.

Για άλλη μια φορά η ελληνική διπλωματία κρύβεται πίσω από το άλλο τοτέμ της («μια και μόνο ελληνοτουρκική διαφορά υπάρχει, η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας») κι αρνείται να επεξεργαστεί σχέδια με κόκκινες γραμμές και πιθανές παραχωρήσεις έναντι κάποιων σημαντικών γι' αυτήν ανταλλαγμάτων.

Και θα καταλήξουμε τελικά σε μια οδυνηρή επανάληψη του κάζου με το περιβόητο «παράνομο» Τουρκολιβυκό Σύμφωνο, που έχει αποδεχτεί μια χαρά ο ΟΗΕ και στη βάση του οποίου εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις της «φίλης» Αιγύπτου με την Τουρκία για την οριοθέτηση των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών των δυο χωρών.

Μόνο που το επίδικο δεν περιορίζεται στις ακραίες ερμηνείες του διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, που εμφανίστηκαν επί πρωθυπουργίας Σαμαρά και προσπαθούν να πείσουν όλο τον κόσμο ότι το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου έχει περισσότερα δικαιώματα σε ΑΟΖ από τα 900 χιλιόμετρα ακτογραμμής της Μεσογείου, προκαλώντας  συγκαταβατικά χαμόγελα των συνομιλητών των Ελλήνων διπλωματών.

Η Τουρκία έχει θέσει ζήτημα χάραξης θαλασσίων συνόρων και ζήτημα αφοπλισμού των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, για να μη μιλήσουμε για τα μειονοτικά θέματα, που ορθώς από την πλευρά της θέτει η Τουρκία και που κακώς δεν θέτει η Ελλάδα.

Ως προς το πρώτο η κοινή λογική θα έλεγε ότι στο υπουργείο Εξωτερικών έχουν σχηματιστεί φάκελοι για όλα τα επίμαχα σημεία της θαλάσσιας μεθορίου, με τους οποίους αποδεικνύεται η ορθότητα των ελληνικών θέσεων, αλλά και σχέδια παραχωρήσεων στην Τουρκία έναντι κάποιων αντίστοιχων ανταλλαγμάτων, τα οποία θα απαιτηθούν επιτακτικά,  εκ μέρους της. 

Το χάος που επικρατούσε επί τρεις ολόκληρες ημέρες στο υπουργείο Εξωτερικών στην κρίση των Ιμίων το 1996, όταν έψαχναν να βρουν και δεν έβρισκαν τα κείμενα των Συνθηκών του 1932 και 1947, με βάση τις οποίες οι δυο νησίδες ανήκουν στο σύμπλεγμα της Δωδεκανήσου, σε συνδυασμό με την πεποίθηση της κυβέρνησης ότι το πάγωμα των θεμάτων συνιστά την καλύτερη λύση στο διηνεκές -όπως και με το Κυπριακό δηλαδή- καθιστά την πεποίθηση ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν επικίνδυνο ρομαντισμό.

Ως προς το ζήτημα του αφοπλισμού των νησιών τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. 

Πρώτον διότι η Ελλάδα έχει εξοπλίσει τα νησιά κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης , η οποία προβλέπει αποκλειστικά και μόνο δυνάμεις επιβολής της τάξης (χωροφυλακή δηλαδή). Ανάλογες πρόνοιες έχει και η Συνθήκη του Παρισιού, του 1947, για τα Δωδεκάνησα. Άρα αν η Τουρκία προσφύγει επ' αυτού σε διεθνές δικαστήριο θα δικαιωθεί πανηγυρικά.

Δεύτερον  διότι  χωρίς παρουσία ελληνικού στρατού δεν υπάρχει κάτοικος των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων που να αισθάνεται ασφαλής. Τυχόν απόσυρση του ελληνικού στρατού επομένως, είτε μετά από απόφαση διεθνούς δικαστηρίου, είτε στο πλαίσιο διμερούς συμφωνίας, θα προκαλέσει στην Ελλάδα πολιτική κρίση ανάλογη με αυτή που οδήγησε στην πτώση της Χούντας το 1974,  η δε κυβέρνηση που θα το πράξει ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με κατηγορίες εσχάτης προδοσίας.

Και πάλι η κοινή λογική θα έλεγε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει καταστήσει σαφές προς όλους τους Δυτικούς ότι μόνο αν χάσει η χώρα πόλεμο θα αποστρατιωτικοποιηθούν τα νησιά. Κάτι που επίσης δεν έχει συμβεί.

Είτε αρέσει στην κυβέρνηση είτε όχι πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί εφ' όλης της ύλης με την Τουρκία. Αυτό που με τρομάζει δεν είναι τόσο ο κίνδυνος να συρθεί σε διαπραγματεύσεις χωρίς αξιώσεις, χωρίς εναλλακτικά σχέδια και κόκκινες γραμμές, το οποίο ένας θεός ξέρει τι συνέπειες θα έχει, όσο ο κίνδυνος να ξεσπάσει πόλεμος από ατύχημα, όπως παρ' ολίγον να συμβεί το καλοκαίρι του 2020.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Δευτέρα 10 Ιουλίου 2023


ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΣΤΟ ΜΕΡΑ25: Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΚΔΟΣΗ 2023


Η διαδικασία της διαγραφής της Σοφίας Σακοράφα μετά από τη συνεδρίαση της ΚΕ του ΜΕΡΑ25 παραπέμπει σε νοοτροπία και φρασεολογία που θυμίζει την αποκήρυξη του εκτελεσμένου Νίκου Πλουμπίδη ως «πράκτορα του καπιταλισμού». 
Και σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να πείσει ότι δε συνιστά απόπειρα να μη συζητηθούν οι ορατές δια γυμνού οφθαλμού -ακόμα κι αν ο οφθαλμός έχει οκτώ βαθμούς μυωπία- ευθύνες του Γιάνη Βαρουφάκη για την καταστροφική προεκλογική εκστρατεία του κόμματος, με συνέπεια τη δεινή του εκλογική ήττα. 

Η αναζήτηση «προδοτών» μετά από μια βαριά ήττα, όπως αυτή που υπέστη το ΜΕΡΑ25 στις εκλογές, φέρνει στο νου τις πιο μαύρες στιγμές της ιστορίας της Αριστεράς, στις αρχές της δεκαετίας του '50. Όταν ο Νίκος Ζαχαριάδης χαρακτήριζε «προδότες» στελέχη πρώτης γραμμής του ΚΚΕ για να μη γίνει συζήτηση για τις ευθύνες του ίδιου και της υπόλοιπης ηγεσίας του κόμματος για την καταστροφή του Εμφυλίου. Με το Γιάνη Βαρουφάκη σε ρόλο Νίκου Ζαχαριάδη.

Οι διαδικασίες αποπομπής από το ΜΕΡΑ25 της Σοφίας Σακοράφα σε καμιά περίπτωση δε συνιστούν σεβασμού κανόνων των δημοκρατικών διαδικασιών ενός κόμματος. Δε συνιστούν καν διαδικασία αποπομπής στελεχών σε αρχηγικό κόμμα, καθ' όσον σε αυτές τις περιπτώσεις -το πιο κλασικό παράδειγμα είναι αυτό του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου- η κομματική ηγεσία δεν αισθανόταν καν την ανάγκη να σπιλώσει την υπόληψη των διαγραφέντων. Έβγαινε μια λιτή ανακοίνωση, «έθεσε εαυτόν (εαυτήν) εκτός κόμματος» και τελείωνε το ζήτημα.

«Τον περασμένο Φλεβάρη, είχε δημοσιευτεί φωτογραφία με την Σοφία να βραβεύει τον Αχιλλέα Μπέο, τον άνθρωπο της νύχτας που τρομοκρατεί συστηματικά τους συνοδοιπόρους μας στον Βόλο. Αναγκάστηκα, τότε, να ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους του ΜέΡΑ25 (και της Σοφίας!), καθώς η Σοφία δεν δέχθηκε να το κάνει. Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα επαναληφθεί κάτι ανάλογο. Κι όμως. Μέσα στην πιο σκληρή αναμέτρησή μας με τον Μαρινάκη και τους γνωστούς έξι-επτά ολιγάρχες, την ώρα που εμείς ματώναμε τη φανέλα του ΜέΡΑ25 κόντρα στον Μαρινάκη και την φάρα του, η Σοφία επέλεξε – χωρίς να με προειδοποιήσει, προστατεύσει, προϊδεάσει – να βρεθεί στο ίδιο κάδρο («θεσμικά») με χαμόγελα και χειραψίες με τον αρχι-ολιγάρχη που ο Κλέων, ο Κρίτων, η Λίτσα, εγώ, εσείς με κίνδυνο προσωπικό καταγγέλλουμε μέσα κι έξω από τη Βουλή – τον ολιγάρχη ο οποίος δεδηλωμένα δούλεψε φιλότιμα να εξαφανίσει το ΜέΡΑ25», έγραψε σε προσωπικό του μήνυμα ο Γιάνης Βαρουφάκης.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ...

Διότι η Σοφία Σακοράφα, πέραν της ιδιότητας της Αντιπροέδρου της προηγούμενης Βουλής και της βουλεύτριας του ΜΕΡΑ25, το Μάρτιο του 2021 εξελέγη και πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ. Το ασυμβίβαστο μεταξύ της βουλευτικής ιδιότητας με τη σημαία του ΜΕΡΑ25 και της Προέδρου του ΣΕΓΑΣ ήταν προφανές, όμως το ΜΕΡΑ25 επί δυο χρόνια το κατάπινε αμάσητο.

Ως πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ η Σοφία Σακοράφα είχε θεσμική υποχρέωση να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τους εκπροσώπους της μαφιοκρατίας που λυμαίνονται το χώρο του αθλητισμού. Ως βουλεύτρια του ΜΕΡΑ25 είχε ηθική υποχρέωση να μην πλησιάζει τους ανθρώπους αυτούς σε απόσταση 50 μέτρων. Οι φωτογραφίες από τη βράβευσή του Αχιλλέα Μπέου και της χειραψίας της με το Βαγγέλη Μαρινάκη, τις οποίες παρέθεσε το ΜΕΡΑ25 στην ανακοίνωσή του με τίτλο «μηδενική ανοχή στην ολιγαρχία και τη διαπλοκή», είναι γεγονότα που συνέβησαν στο πλαίσιο των καθηκόντων της ως προέδρου του ΣΕΓΑΣ.

Ανεξαρτήτως του αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τις απόψεις της Σοφίας Σακοράφα, από τη στιγμή που το κόμμα της δεν της έθεσε το ζήτημα είτε της μη διεκδίκησης της προεδρίας του ΣΕΓΑΣ, είτε, εφ' όσον αυτή εξελέγη πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, της παραίτησής της από το βουλευτικό αξίωμα, το ΜΕΡΑ25 κι ο Γιάνης Βαρουφάκης δε νομιμοποιούνται να την εγκαλούν για πράξεις της στο πλαίσιο των καθηκόντων της ως προέδρου του ΣΕΓΑΣ.

Τους πραγματικούς λόγους της διαγραφής της Σοφίας Σακοράφα τους αποκαλύπτει ο ίδιος ο Γιάνης Βαρουφάκης στο προσωπικό του μήνυμα προς τον κόσμο του ΜΕΡΑ25: «Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην χτεσινή Κεντρική μας Επιτροπή, που στόχος μας ήταν η ενωτική συμπόρευση, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια ύπουλη προσπάθεια να τιναχτεί το κόμμα κυριολεκτικά στον αέρα. Δεν τα κατάφεραν».

Η δυσανεξία του Γιάνη Βαρουφάκη προς την κριτική γίνεται προφανής και είναι θλιβερή όταν πρόκειται για έναν ηγέτη της Αριστεράς. Εξ ίσου θλιβερή όμως είναι και η προσφυγή από μέρους του σε συμπεριφορές και φρασεολογίες που παραπέμπουν στις πιο ζοφερές στιγμές της Ιστορίας της Αριστεράς.

Σε μια εποχή που, το τελευταίο που χρειάζεται η Αριστερά είναι οι διασπάσεις, ο Γιάνης Βαρουφάκης αποφασίζει να αποκαθάρει - έτσι νομίζει για την ακρίβεια- το κόμμα του από τα «μιάσματα». Υποχρεώνοντας όσες και όσους τοποθετούν εαυτούς στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και δε μπορούν να χωρέσουν στο σεχταρισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επιλέξουν μεταξύ της υποταγής στις προσωπικές του επιλογές και στην προσπάθεια συγκρότησης ενός άλλου φορέα της ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας.

Γιάννης Χρυσοβέργης



Πέμπτη 25 Μαΐου 2023

 Η ΔΗΜΑΡοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ κι ο αυτοχειριασμός του ΜΕΡΑ25

Απέναντι σε μια επιθετική προεκλογική εκστρατεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ η οποία προέβαλλε ένα αποκρουστικό πλην όμως σαφές κοινωνικό όραμα, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε με μια πολιτική εκστρατεία χωρίς προσωπικότητα, ο δε ηγέτης του ΜΕΡΑ25 επιδίδονταν σε διαλέξεις περί τραπεζικού συστήματος, αντί να προβάλει το πρόγραμμα του κόμματός του.

Υπό αυτές τις συνθήκες η ήττα των δυο σοσιαλδημοκρατικών τάσεων της χώρας ήταν προδιαγεγραμμένη. 

Στο βάθος, η Ζωή Κωνσταντοπούλου καραδοκεί.

Η ΔΗΜΑΡοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

Στις εκλογές του Ιουλίου του 2019 ο Αλέξης Τσίπρας έκανε προεκλογική εκστρατεία με ένα
απλό και σαφές αφήγημα -δεν πετύχαμε αυτό που θέλαμε, αλλά κρατήσαμε την κοινωνία όρθια- κι ένα εξ ίσου απλό και σαφές αίτημα -τώρα που δεν υπάρχει μνημόνιο ζητάμε την εντολή για να κυβερνήσουμε σύμφωνα με το πρόγραμμά μας-.

Και, μολονότι δεν κέρδισε τις εκλογές, πέτυχε ένα παραπάνω από αξιοπρεπές εκλογικό αποτέλεσμα -το 31,5% ήταν μόλις τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το 35,5% του Σεπτεμβρίου του 2015- αν λάβει κανείς υπ' όψιν του τη λυσσαλέα και βρίθουσα ψευδών ειδήσεων αντιπολίτευση του συνόλου των ΜΜΕ, αλλά και το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε προβεί στο «ανοσιούργημα» να «ξεπουλήσει τη Μακεδονία μας» -για τη Συμφωνία των Πρεσπών ο λόγος-.

Στην τετραετία που πέρασε αντί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσαρμόσει το αφήγημά του στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν -πανδημία, αστυνομοκρατία, πληθωρισμός, ασύστολη προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης και ενορχηστρωμένες συκοφαντικές επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ- και να αναζητήσει τρόπους επικοινωνίας με την κοινωνία που να παρακάμπτουν την καθεστωτική προπαγάνδα, παραδόθηκε στη μοίρα του και προσπάθησε να γίνει αρεστό σε αυτούς που βυσσοδομούσαν εναντίον του.

Επιπροσθέτως, τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ επιδίδονταν σε ένα εκ του ασφαλούς -με την ευλογία των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ- μονομέτωπο αγώνα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απαξιούσε να αντιδράσει. Προφανώς και η προεκλογική περίοδος δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γίνει αυτό, η τετραετής όμως αφωνία επ' αυτού δημιούργησε την εντύπωση του κόμματος καρπαζοεισπράκτορα κι αυτό μόνο καλό δεν ήταν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της κεντροαριστεράς. Δε χρειάζεται να μετακινηθεί ούτε προς τα αριστερά ούτε προς το κέντρο. Τρία πράγματα χρειάζεται να κάνει άμεσα. 

Το πρώτο είναι το πρόγραμμά του, αυτό με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές, να το προβάλει θετικά και δυναμικά. Να καταστήσει σαφές ότι μετά τις εκλογές θα συνεχίσει να αγωνίζεται γι' αυτό και δε θα κρυφτεί πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα. Και να αφήσει κατά μέρος τις καρμίρικες ΔΗΜΑΡικές λογικές περί «κοστολόγησης» του προγράμματος,  τα δημόσια αυτομαστιγώματα  και τις αχρείαστες δηλώσεις νομιμοφροσύνης, στις οποίες πλήθος εκπροσώπων του προέβησαν στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στα τηλεοπτικά πάνελ. 

Το δεύτερο είναι να δούμε επί τέλους τις δεκάδες χιλιάδες των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο. Να προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ. Να μάθουμε επί τέλους ποιοι είναι οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στη γειτονιά μας. Και να τους αξιολογήσουμε. 

Το τρίτο είναι να θάψει βαθιά αυτή τη μαύρη διαφήμιση που μονοπώλησε την προηγούμενη προεκλογική του εκστρατεία. Ένα πράγμα είναι να καταγγέλλεις την παραβίαση από την απερχόμενη κυβέρνηση της δημοκρατικής νομιμότητας κι άλλο να ασχολείσαι μόνο με αυτό το θέμα.

Και, μετά τις εκλογές, να ασχοληθεί επί τέλους με τη δημιουργία δικών του διαύλων επικοινωνίας με την κοινωνία. Τα πετσομπουκωμένα ΜΜΕ θα συνεχίσουν απτόητα και μετά τις εκλογές το ίδιο τροπάρι. Και δε θα σταματήσουν αν δε διαγράψουν το ΣΥΡΙΖΑ από το πολιτικό σκηνικό. Επίσης, να τον απασχολήσει επί τέλους το διαζύγιο που έχει πάρει με τη νεολαία. Η παντελής απουσία ανθρώπων κάτω των 40 ετών από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης λέει πολλά.

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΡΑ25

Στην τετραετία που μας πέρασε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΜΕΡΑ25 διαμόρφωσε μια εξαιρετική εικόνα για το κόμμα. Οι βουλεύτριες κι οι βουλευτές του έφερναν με συγκροτημένο τρόπο στη Βουλή όλα εκείνα τα θέματα που μόνο ένα κόμμα της ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας μπορούσε να φέρει.

Επίσης, κάλυπτε αξιοπρεπώς την πολιτική ανυπαρξία  των Οικολόγων στην Ελλάδα -η κοινωνία έδωσε σε αυτούς δυο ευκαιρίες σε διάστημα 20 χρόνων και τις κλώτσησαν και τις δυο, δε νομίζω ότι θα τους δώσει τρίτη- φέρνοντας στη Βουλή, με συγκροτημένο τρόπο, τα περιβαλλοντικά ζητήματα.

Στην τετραετία που πέρασε το εν λόγω κόμμα δεν κατόρθωσε να αποκτήσει ένα συγκροτημένο πυρήνα μελών τα οποία να έχουν συναίσθηση ότι δεν αρκεί να έχουν δίκιο, πρέπει να πείσουν και την κοινωνία γι' αυτό.

Παρ' όλα αυτά η προεκλογική εκστρατεία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για το ΜΕΡΑ25, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας το έβλεπε με συμπάθεια κι αυτό αποτυπώνονταν καθαρά στις δημοσκοπήσεις.

Το αποτέλεσμα υπήρξε καταστροφικό. το ΜΕΡΑ25 έχασε 50.000 ψήφους και, μοιραία δεν μπήκε στη Βουλή, με το κύριο μέρος της υπαιτιότητας να βαραίνει το Γιάνη Βαρουφάκη. Ο οποίος, απέδειξε ότι δε μπορεί να ξεχωρίσει ένα κοινό φοιτητών από τους εκλογείς και μιλούσε σαν να έκανε διάλεξη σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο. Επιπροσθέτως, επαναλάμβανε κάθε τρεις και λίγο, εντελώς αχρείαστα, ότι ο ίδιος είναι  «φιλελεύθερος» αγνοώντας ότι η λέξη αυτή είναι κόκκινο πανί για το εκλογικό σώμα στο οποίο απευθύνονταν.

Στις εκλογές της 25ης Ιουνίου  είναι πολύ δύσκολο το ΜΕΡΑ25 να ανακτήσει όσες ψήφους του χρειάζονται για εκπροσωπηθεί στη νέα Βουλή. Ακόμα και αν η καινούρια προεκλογική του εκστρατεία είναι βελτιωμένη θα βρεθεί ανάμεσα στις συμπληγάδες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, υπέρ των οποίων θα λειτουργήσει -μένει να δούμε σε ποιο βαθμό- η λογική της χαμένης ψήφου. Και, στην περίπτωση αυτή, η μετεκλογική του επιβίωση καθίσταται εξαιρετικά αβέβαιη, καθώς θα αποστερηθεί τους πενιχρούς μεν, απαραίτητους δε για την συντήρηση ενός στοιχειώδους κομματικού πόρους.

ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ, Η ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΡΑΔΟΚΕΙ

Το αποτέλεσμα των εκλογών έφερε την ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ένα από τα πλέον προσωποπαγή -η λέξη αρχηγικό είναι λίγη για να το περιγράψει- κόμματα του νέου πολιτικού σκηνικού.

Ο πολιτικός της λόγος από την ημέρα που αποχώρησε από το ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμορφωθεί σε ένα μείγμα ακραίου εθνικισμού -η αρνητικότητα της στάσης της έναντι της Συμφωνίας των Πρεσπών μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτές του Μίκη Θεοδωράκη και της Αφροδίτης Μάνου για ν' αναφερθούμε σε δυο καλλιτέχνες με μακρά ιστορία στην Αριστερά- και κοινωνικής πολιτικής, που όμως ηχεί ευχάριστα σε αυτιά από όλο το πολιτικό φάσμα -με εξαίρεση τους αναρχικούς φυσικά- από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά.

Το γεγονός ότι είναι τέως πρόεδρος της Βουλής θα της δώσει, εφ' όσον κατορθώσει να υπερβεί το 3%, δικαιώματα παρεμβάσεων πολλαπλάσια από αυτά του ηγέτη μιας κοινοβουλευτικής ομάδας με οκτώ μέλη. Αυτό, δεδομένης της εμπειρίας που υπάρχει από το κοινοβουλευτικό της παρελθόν, καθιστά βέβαιο πως θα είναι συχνή πρωταγωνίστρια κοινοβουλευτικών επεισοδίων, τα οποία δε θα μπορούν -για την ακρίβεια δε θα επιθυμούν, καθώς θα είναι επεισόδια από αυτά που αυξάνουν την τηλεθέαση- να πνίξουν τα πετσομπουκωμένα ΜΜΕ.

Δεδομένης δε και την αδιαμφισβήτητης ρητορικής της δεινότητας είναι βέβαιο πως σύντομα θα αρχίσει να ψαρεύει εκλογική πελατεία, από το σύνολο των κομμάτων της Αριστεράς και της λαϊκής Δεξιάς. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δε συνέλθει άμεσα και δεν κατορθώσει να επιβιώσει το ΜΕΡΑ25, θα τη δούμε, μεσοπρόθεσμα, να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή.


Γιάννης Χρυσοβέργης


Δευτέρα 22 Μαΐου 2023

ΜΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια αδιαμφισβήτητη νίκη της μαφιοκρατίας επί της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και μια αδιαμφισβήτητη ήττα της Αριστεράς, που είχε απομείνει μοναδικός υπερασπιστής των δημοκρατικών ελευθεριών της Μεταπολίτευσης. Η χώρα οδεύει πλέον με ταχείς ρυθμούς προς ένα καθεστώς ανάλογο με της Τουρκίας και της Ρωσίας.
Τα γεγονότα δε μπορούμε να τα αλλάξουμε, οφείλουμε όμως να τα κατανοήσουμε και να ετοιμαστούμε για ένα μακρόχρονο αντιδικτατορικό αγώνα.

Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Στα επιτελεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ ζούσαν τις τελευταίες μέρες με τον εφιάλτη ενός εκλογικού ντέρμπι, ακόμα και του ενδεχομένου το κόμμα της μαφιοκρατίας να βρεθεί δεύτερο. 

Η κάλπη τους επιφύλαξε μια έκπληξη που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν είχαν φανταστεί, όπως κι οι ίδιοι ομολόγησαν στα πρώτα τους σχόλια μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων.

Είναι αναμφισβήτητα η πρώτη φορά που η προπαγάνδα των ΜΜΕ κατορθώνει να χειραγωγήσει σε τέτοιο βαθμό την ελληνική κοινωνία. Όμως αυτό δεν είναι ανεξήγητο. 

Αφ' ενός η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τήρησε στο ακέραιο τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Υποσχέθηκε ένα αστυνομικό Κράτος και το έπραξε καταλύοντας κάθε έννοια Κράτους Δικαίου. Υποσχέθηκε ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Παιδείας και Υγείας και το πράττει με ταχείς ρυθμούς. Υποσχέθηκε εργασιακή ζούγκλα και φορολογική ασυδοσία στους μικροεπιχειρηματίες και το έπραξε.

Αφ' ετέρου η ορθή επιδοματική πολιτική την οποία εφάρμοσε στη διάρκεια της πανδημίας, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ της επέτρεψε να περάσει στη φτωχολογιά το μήνυμα «όλοι ίδιοι είμαστε, εμείς όμως σας δίνουμε λεφτά».

ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι απλώς μια βαριά ήττα για την Αριστερά. Είναι μια στρατηγική ήττα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 650.000 ψήφους σε σχέση με το 2019 και το ΜΕΡΑ25 άλλες 50.000 ψήφους. Όμως τα εκλογικά οφέλη του ΚΚΕ, που κακώς πανηγυρίζει, είναι μόλις 112.000 ψήφοι.

Οι ισοπεδωτικές επικρίσεις του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ25 κατά του ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησαν αναμφισβήτητα  συμπληρωματικά προς την προπαγάνδα των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ, και απέφεραν στο μεν ΚΚΕ πενιχρά οφέλη, στο δε ΜΕΡΑ25 απολύτως κανένα όφελος.

Επιπροσθέτως, ενώ και τα τρία κόμματα κατάγγειλαν σε πολύ υψηλούς τόνους τις δολοφονίες πολιτών θεωρούμενων Β' κατηγορίας, Ρομά δηλαδή,  από αστυνομικούς, τις παράνομες παρακολουθήσεις των τηλεπικοινωνιών  πολιτικών, δημοσιογράφων και χιλιάδων απλών πολιτών το γεγονός ότι ουδέποτε διανοήθηκαν να κάνουν κάτι από κοινού είχε ως αποτέλεσμα να μην πάρει στα σοβαρά η κοινωνία τις καταγγελίες τους.

Όλα αυτά όμως θα ήταν πταίσματα, αν το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε ξοδέψει όλη την τετραετία που μας πέρασε προσπαθώντας να γίνει αρεστός στους ωφελημένους της πολιτικής της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,  θεωρώντας παράλληλα ως δεδομένους αυτούς που τον στήριξαν στη δύσκολη εκλογική αναμέτρηση του Ιουλίου του 2019.

Ο πολιτικός του λόγος υπήρξε χωρίς νεύρο, ακραία διαχειριστικός, χωρίς ίχνος οράματος για το μέλλον. Σπατάλησε την προεκλογική του εκστρατεία σε μια στείρα καταγγελία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, χωρίς να αναδείξει τις δικές του προτάσεις, χωρίς να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα της διακυβέρνησής του που, το 2019, του είχαν δώσει 31,5%.

Οι δεκάδες χιλιάδες των μελών του υπήρξαν πανταχού απούσες από τους χώρους που συνευρίσκονται και ανταλλάσσουν γνώμες οι πολίτες (λαϊκές αγορές, καφετέρειες, πλατείες -ναι, αγαπητά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, στην τελευταία δεκαετία πολλές χιλιάδες ανθρώπων, που δεν έχουν την πολυτέλεια να κάτσουν στην καφετέρια αράζουν στα παγκάκια των πλατειών συνομιλώντας με τους γείτονές τους-).

Το αποτέλεσμα ήταν να υποστεί εκλογική καθίζηση σε εκείνες τις εκλογικές περιφέρειες που ήταν τα προπύργιά του: στη Δυτική Αθήνα,  σε κάποιους δήμους του Βόρειου Τομέα της Αθήνας, στη Β' Πειραιώς, στη Δυτική Αττική, στους περιφερειακούς δήμους της Θεσσαλονίκης. 

Ενδεικτικό είναι δε ότι, στην Α' εκλογική περιφέρεια Αθηνών, μια περιφέρεια στην οποία από την εποχή που ξεκόλλησε ο ΣΥΡΙΖΑ από τα ποσοστά του 3%-4% είχε επιδόσεις αισθητά κατώτερες από τις αντίστοιχες σε εθνικό επίπεδο, σήμερα πήρε 22,6%, ποσοστό αισθητά υψηλότερο από το πανεθνικό 20,06%.

Επέτρεψε επίσης στο ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, ενός ανθρώπου ο οποίος δε λέει απολύτως τίποτα στην κοινωνία αλλά έχει την υποστήριξη της μαφιοκρατίας, να πλησιάσει και να υπερκεράσει, σε ορισμένες αγροτικές εκλογικές περιφέρειες το ΣΥΡΙΖΑ.

Επίσης πήρε, στην κυριολεξία, διαζύγιο, από τη νεολαία. Στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Αλέξη Τσίπρα δεν υπήρχε άνθρωπος κάτω των 40 ετών ούτε για δείγμα. Κι ας ήταν, μακράν, πολυπληθέστερες από αυτές της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ποτέ ως τώρα δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο.

ΕΝΑ ΖΟΦΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ

Θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι στις τρεις-τέσσερις εβδομάδες μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση ή, έστω, να περιοριστούν οι ζημιές. Είναι ενδεχόμενο, αν και αμφίβολο, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να βελτιωθούν ελαφρά, σε βάρος του ΜΕΡΑ25 και, πιθανώς, και του ΚΚΕ, όμως η ΝΕΑ ΔΗΜΟΡΑΤΙΑ θα βγει νικήτρια με μια πλειοψηφία που θα αγγίζει, και ενδεχομένως θα ξεπερνάει, τις 180 έδρες, πράγμα που θα της δώσει την ευκαιρία να προσπεράσει τα τελευταία συνταγματικά εμπόδια στην υλοποίηση του προγράμματός της.

Με την πλειοψηφία αυτή θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο το καθεστώς αστυνομοκρατίας, θα μπορέσει να επιβάλει σε όσες ανεξάρτητες αρχές δεν το είχε κατορθώσει ως τώρα ανθρώπους πειθήνιους σε αυτή, ο Άρειος Πάγος θα φροντίζει να αποκλείει από τις μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις τις οποίες η μαφιοκρατία θα εκλαμβάνει ως επικίνδυνες.

Σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο τα κόμματα της Αριστεράς οφείλουν -αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα το πράξουν- να αφήσουν στην άκρη την αυτάρεσκη ικανοποίηση για την ορθότητα των απόψεών τους και να προσπαθήσουν να πιάσουν ξανά, μετά από τρεις δεκαετίες τουλάχιστον, το νήμα της επικοινωνίας με τους χαμένους του προγράμματος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ:  τη φτωχολογιά και τη νεολαία. 

Να χτίσουν δίκτυα αλληλεγγύης προς τους αποκλεισμένους και τους διωκόμενους, να τους πείσουν ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι».

Ταυτόχρονα, να μάθουν να μη λένε από τα τηλέφωνα, ούτε να διακινούν με οποιαδήποτε ηλεκτρονική μορφή όσα δε θα ήθελαν να ξέρουν οι δυνάμεις καταστολής και να εκπαιδευτούν και πάλι στην αποφυγή της φυσικής παρακολούθησης.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Πέμπτη 18 Μαΐου 2023

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023: ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ;

Έκαναν το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, παραβίασαν ασύστολα όλους τους νόμους, ακόμα κι αυτούς που οι ίδιοι ψήφισαν, κυβέρνησαν με πρωτοφανή αλαζονεία κι ευνοιοκρατία, διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα.

Οι εκλογές της 21ης Μαΐου είναι μια καθοριστική μάχη για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Από το αποτέλεσμά τους θα εξαρτηθεί αν θα παραμείνει μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία ή αν θα γίνει, με συνοπτικές διαδικασίες, κάτι μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας.

Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, όχι όμως για ασυνέπεια. Στην τετραετία που πέρασε εργάσθηκε νυχθημερόν για την υλοποίηση των προεκλογικών της υποσχέσεων.

Υποσχέθηκε καθεστώς αστυνομοκρατίας και το έπραξε στο ακέραιο. Η αστυνομική βαρβαρότητα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, από το 1974, ενώ η ΕΥΠ, διευθυνόμενη προσωπικά από τον Μητσοτάκη, παρακολουθεί τους πάντες: ενοχλητικούς δημοσιογράφους, πολιτικούς της Αντιπολίτευσης, υπουργούς, τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ.

Υποσχέθηκε την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας και έχει ήδη υλοποιήσει το πρώτο σκέλος του σχεδίου της: τη δραστική μείωση προσωπικού και, στον τομέα της Υγείας, την άνευ λόγου μεταφορά αρμοδιοτήτων του ΕΣΥ σε ιδιώτες.

Υποσχέθηκε τα πάντα σε «λίγους και εκλεκτούς» και τίποτα στην πλέμπα και το υλοποίησε: οι χαμηλοί μισθοί και οι συντάξεις έχασαν 30%-40% της αγοραστικής τους δύναμης σε μια τετραετία, εξαφανίστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σημειώνουν κέρδη-ρεκόρ.

Όλα αυτά όμως είναι ακριβώς ό,τι του ζητούσε  η γνωστή ως «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» κοινωνική συμμαχία, αποτελούμενη από τη μεγαλοαστική τάξη, τα ανώτερα στρώματα της μεσαίας αστικής τάξης που μεγαλοπιάνονται και τους μονίμως δυσαρεστημένους μικροεπιχειρηματίες -ιδίως αυτούς που σχετίζονται με τον τουρισμό, αλλά όχι μόνο- οι οποίοι πιστεύουν πως οι εργαζόμενοι  θα έπρεπε να εργάζονται δωρεάν ει δυνατόν δε, αλυσοδεμένοι. Είναι αυτοί που κέρδισαν από τη χρεοκοπία του 2010 και μετά σε βάρος όλων ημών των υπολοίπων, θέλουν να συνεχίσουν να θησαυρίζουν σε βάρος μας και γι' αυτό θα ψηφίσουν ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δαγκωτό. Και δεν είναι λίγοι. Είναι περίπου το 25% του πληθυσμού.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΡΙΖΑ

Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι το αποτέλεσμα των εκλογών εξαρτάται από ένα και μόνο πράγμα. Πόσοι από αυτούς που δεν ανήκουν στους ευνοημένους της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους το 2010 θα πάνε να ψηφίσουν.

Σε αυτό το σημείο γίνεται αισθητή η ανικανότητα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διατυπώσει ένα λόγο κατανοητό σε όλους αυτούς που βρέθηκαν στο περιθώριο της ζωής -μακροχρόνια άνεργοι, εργαζόμενοι με ωράρια λάστιχο ατελείωτες ώρες και αμειβόμενοι με 300-400 ευρώ το μήνα, οικογένειες που ζουν με τον τρόμο της κατάσχεσης του σπιτιού τους- στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας.

Μολονότι το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δίνει έμφαση στα προβλήματα της φτωχολογιάς, όλη του η προεκλογική εκστρατεία απευθύνθηκε σε ένα μόνο κομμάτι των χαμένων της κρίσης, τη φτωχοποιημένη μεσαία αστική τάξη.

Η στόχευση αυτή είναι απόρροια μιας χρόνιας ανικανότητας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσουν στη φτωχολογιά. Έχουν περάσει εννέα χρόνια από τότε που εντόπιζα αυτή την αδυναμία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (βλ ΤΟ ΠΗΡΑΤΕ ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΘΑ ΚΑΤΣΕΙ Η ΒΑΡΚΑ ) να επικοινωνήσει με μεγάλο μέρος των πολιτών.

Στα χρόνια που πέρασαν ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε, κέρδισε εκλογές, ηττήθηκε στην αντιπαράθεσή του με τους δανειστές,  κυβέρνησε παρ' όλα αυτά επί τέσσερα και πλέον χρόνια, όμως μυαλό δεν έβαλε.

Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ισοπεδωτική και καταιγιστική προπαγάνδα της κυβέρνησης και των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ εναντίον του δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να δημιουργήσει εναλλακτικούς διαύλους με το κομμάτι της κοινωνίας στο οποίο απευθύνεται, να εξηγήσει γιατί κυβέρνησε όπως κυβέρνησε, να ακούσει την κριτική της κοινωνίας , να χτίσει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης μέσα από ένα δύσκολο μεν, απαραίτητο δε διάλογο μαζί της.

Οι 120.000 μέλη που διεκδικεί είναι πανταχού απόντα από τους χώρους που συγκεντρώνονται άνθρωποι στις γειτονιές -π.χ. λαϊκές αγορές-, κι έχουν μηδενική συμμετοχή στις όποιες κινηματικές διαδικασίες αναπτύσσονται σε τοπικό επίπεδο.

Κι αν το 2014 διακατέχονταν από την ακλόνητη πεποίθηση ότι η κοινωνία θα τους ακούσει επειδή «έχουν δίκιο», σήμερα περιορίζονται στο να αναρωτιούνται «γιατί η κοινωνία δεν πείθεται αφού έχουν δίκιο».

Ο λόγος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ - με εξαίρεση τον Τσίπρα, την Τσαπανίδου και μια φούχτα στελεχών μετρημένων στα δάχτυλα- είναι κατανοητός μονάχα από απόφοιτους Πανεπιστημίου.

Μ' αυτά και μ' εκείνα η Αριστερά καθ' όσον τα κουσούρια του ΣΥΡΙΖΑ είναι και όλης της υπόλοιπης Αριστεράς δυστυχώς -ακόμα και το ΚΚΕ, που μέχρι πριν από 20 χρόνια έδινε συστηματικά το παρών στις γειτονιές, πλέον έχει κλειστεί, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις κάποιων μεσαίων στελεχών του στο δικό του μικρόκοσμο- είναι πλέον ανίκανη να επικοινωνήσει με τι φτωχολογιά, την οποία έχει αφήσει έρμαιο στην προπαγάνδα των φανατισμένων ρασοφόρων και των νεοναζί.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί κι ο πολιτικός αυτισμός σύσσωμης της Αριστεράς -το ΠΑΣΟΚ δε μπορεί να λογαριαστεί διότι μοιράζεται με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ την ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων, τους ευνοημένους της κρίσης και για το λόγο αυτό ακόμα κι όταν αποδείχτηκε ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον ηγέτη του έκανε ό,τι ήταν εφικτό για να μην πάρει έκταση το σκάνδαλο- , που είναι ανίκανη να κατανοήσει πως εδώ και τέσσερα χρόνια οικοδομείται το θεσμικό πλαίσιο ενός αυταρχικού καθεστώτος.

Ουδείς έλαβε στα σοβαρά τη δήλωση, του 2018, του Βορίδη πως «πρέπει να δημιουργηθεί εκείνο το θεσμικό πλαίσιο «που θα αποτρέπει μια νέα εκλογική νίκη της Αριστεράς».

Ουδείς πήρε στα σοβαρά την υπαγωγή της ΕΥΠ της ΕΡΤ και του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων απ' ευθείας στον πρωθυπουργό.

Σήμερα όμως η ΕΥΠ παρακολουθεί δεκάδες χιλιάδες πολιτών, ενοχλητικούς για την κυβέρνηση και τους εντολείς της δημοσιογράφους, υπουργούς, ακόμα και τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας. 

Το Αθηναϊκό Πρακτορείο ειδήσεων, που είναι ο κυριότερος πάροχος ενημέρωσης, ιδίως των περιφερειακών ΜΜΕ, έχει μεταβληθεί σε απροσχημάτιστο προπαγανδιστή  του Μαξίμου, φθάνοντας σε σημείο ακόμα και να αποσιωπά ειδήσεις.

Ουδείς ενοχλήθηκε όταν, με πρόσχημα  τον αποκλεισμό της συμμετοχής του Κασιδιάρη στις εκλογές, ο οποίος έχτισε το κόμμα του μέσα από τη φυλακή με τις ευλογίες της κυβέρνησης -θεωρητικά υπάρχει δρακόντειος έλεγχος των εκτός φυλακής προσώπων που έχουν το δικαίωμα να επικοινωνούν με ένα φυλακισμένο ο Καιδιάρης όμως είχε το «ελεύθερο» της κυβέρνησης να βγάζει από τη φυλακή μηνύματα προς τους οπαδούς του έσω διαδικτύου- δόθηκε στον Άρειο Πάγο το δικαίωμα να αποφασίζει με προκλητικά ελαστικά κριτήρια ποιο κόμμα έχει δικαίωμα να συμμετάσχει στις εκλογές και ποιο όχι. Αύριο, αυτό το πρόδηλα αντισυνταγματικό νομικό πλαίσιο, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της Αριστεράς.

Πριν μερικές δεκαετίες, για πολύ λιγότερα, θα είχε γίνει κοινή σύσκεψη των ηγετών όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και θα είχαν συμφωνήσει σε ένα κοινό πλαίσιο κινητοποιήσεων για την προστασία της Δημοκρατίας.

Σήμερα, ο καθένας αρκείται σε υψηλών τόνων καταγγελίες στη Βουλή, τις οποίες όμως, ακριβώς επειδή δεν διαφέρουν από τις συνήθεις καταγγελτικές ανακοινώσεις των κομμάτων της Αντιπολίτευσης στη Βουλή, η κοινωνία δεν παίρνει στα σοβαρά.

Στο μεταξύ, «περίεργα» πράγματα συνέβησαν με την ηλεκτρονική πλατφόρμα υποβολής των συνδυασμών των κομμάτων στον Άρειο Πάγο, την οποία εκπόνησε η εταιρεία SıngularLogıc, που εδώ και 40 χρόνια αναλαμβάνει την έκδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες δυο κομμάτων της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ του Νίκου Νικολόπουλου, η πλατφόρμα, επικαλούμενη «σφάλματα» αρνούνταν να αποδεχθεί την υποβολή των συνδυασμών τους. Η διαφορά είναι ότι η μεν Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε την ετοιμότητα να κάνει διάβημα στον Άρειο Πάγο και να ζητήσει την προσωπική επέμβαση της υπουργού Εσωτερικών, Καλλιόπης Σπανού, πριν λήξει η προθεσμία της υποβολής των υποψηφιοτήτων, με αποτέλεσμα οι συνδυασμοί της να γίνουν δεκτοί, ο δε Νίκος Νικολόπουλος άργησε να αντιδράσει, με αποτέλεσμα να απορριφθούν οι συνδυασμοί του.

Γεγονός που γεννά εύλογα ερωτηματικά, αν λάβουμε υπ' όψιν ότι η συλλογή και μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι μια ευαίσθητη διαδικασία που δεν σηκώνει «τεχνικά σφάλματα».

Σε αυτό το πλαίσιο και με τα κόμματα της Αριστεράς ανίκανα να συμφωνήσουν σε πέντε πράγματα που τα ενώνουν -χωρίς κανείς να έχει την αξίωση να υποστείλουν τις ιδεολογικές τους διαφοροποιήσεις και, κατά μείζονα λόγο, χωρίς κανείς να τους ζητάει να συμπήξουν εκλογική συμμαχία- οδεύουμε προς μια εκλογική αναμέτρηση στην οποία η αντιπολίτευση θυμίζει την κατάσταση της ιταλικής αντιπολίτευσης στις εκλογές του 1924, τις οποίες κέρδισε ο Μουσολίνι.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2023

 


ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ: ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Έχει περάσει ένας χρόνος από τη μέρα που το αδιανόητο, μια στρατιωτική σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία σε ευρωπαϊκό έδαφος, έγινε πραγματικότητα.

Έκτοτε, παρά την ένθεν κακείθεν προπαγάνδα, όλοι οι σχεδιασμοί των εμπλεκομένων έχουν αποτύχει παταγωδώς, και πλέον ουδείς είναι σε θέση να προβλέψει το τέλος του πολέμου.

Ενός πολέμου που έχει ήδη αλλάξει ριζικά όλο τον κόσμο. Η πυρηνική απειλή, μετά από 30 και πλέον χρόνια αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας,  ενώ καλό σενάριο για το μέλλον δεν υπάρχει. Υπάρχουν το κακό, το χειρότερο και το ολέθριο.

ΤΟ ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ ΤΩΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΩΝ

Όπως συμβαίνει πάντα στους πολέμους, οι σχεδιασμοί των επιτελείων έχουν πάει από την πρώτη μέρα κατά διαβόλου.  Ο Πούτιν αψήφησε τις απειλές των Ευρωπαίων για κυρώσεις και εισέβαλε στην Ουκρανία. Το ουκρανικό καθεστώς δεν κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος άμα τη εμφανίσει των ρωσικών θωρακισμένων, όπως βαυκαλίζονταν η Μόσχα. Οι περιβόητες κυρώσεις της Δύσης στη Ρωσία, που θα προκαλούσαν κατάρρευση της οικονομίας της κι ανατροπή του Πούτιν, το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να προκληθεί ένας πρωτοφανής πληθωρισμός στην Ευρώπη, που πλήττει όλο και περισσότερο την κοινωνική συνοχή.

Στο μεταξύ ουδείς ενδιαφέρεται σοβαρά για τον τερματισμό της σύγκρουσης. Οι εμπόλεμοι πιστεύουν ότι θα κερδίσουν στο πεδίο της μάχης. Ο ΟΗΕ, από τον οποίο θα περίμενε κανείς να πράξει αυτό που προβλέπει ο καταστατικός του χάρτης και έκανε σε όλους ανεξαιρέτως τους προηγούμενους πολέμους από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, να βρίσκεται σε αδιάκοπη επαφή με τους εμπόλεμους για την εξεύρεση κοινών σημείων από τα οποία θα μπορούσαν να ξεκινήσουν κάποιες διαπραγματεύσεις, λάμπει δια της απουσίας του. Κι η Τουρκία, η μόνη χώρα που συστηματικά συντηρεί επαφές με τους δυο εμπόλεμους, δεν έχει το γεωπολιτικό βάρος το οποίο θα της επέτρεπε να παίξει το διαμεσολαβητικό ρόλο που η ίδια επιθυμεί.

ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Ο πόλεμος παρατείνεται για άγνωστο χρονικό διάστημα. Οι δυο εμπόλεμοι σπαταλούν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων και Ουκρανών νέων σε επιθέσεις κι αντεπιθέσεις οι οποίες θα ακολουθούν το ρυθμό προμήθειάς τους σε όλο και πιο σύγχρονα όπλα, με πενιχρά αποτελέσματα και, κάποια στιγμή το μέτωπο σταθεροποιείται σε κάποιο σημείο. Τότε, με τη διαμεσολάβηση της Κίνας -μόνο αυτή μπορεί να το πράξει μιας και ο γ.γ. του ΟΗΕ έχει αποποιηθεί το θεσμικό του ρόλο- μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, υπογράφεται κάποια κατάπαυση του πυρός -ούτε καν ανακωχή-, όπως στην περίπτωση του πολέμου της Κορέας πριν από 70 χρόνια. Εξυπακούεται ότι τη γνώμη των Ουκρανών ουδείς θα τη ζητήσει.

Στο μεταξύ στην Ουκρανία δε θα έχει μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Ο πόλεμος θα έχει φτωχοποιήσει ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού της Δυτικής Ευρώπης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κοινωνικές αναταραχές και πολιτική αστάθεια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως πολιτικός οργανισμός, αν δεν έχει διαλυθεί, θα είναι κλινικά νεκρός. Κι η Ρωσία, θα έχει απωλέσει την πολιτική της αυτονομία και θα έχει μετατραπεί σε έναν ελάσσονα σύμμαχο της Κίνας.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Παρά τη δυτική προπαγάνδα ο ρωσικός στρατός καταγάγει στρατηγικής σημασίας νίκες κι ενδεχομένως φτάνει μέχρι το Κίεβο, όπου ο Πούτιν εγκαθιστά μια κυβέρνηση-μαριονέτα. Σε ό,τι αφορά στην Ουκρανία, στη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ισχύει ό,τι και στην προηγούμενη περίπτωση.

Όμως, ο Πούτιν θα έχει καταγάγει άλλη μια νίκη εναντίον της Δύσης κι αυτό θα είναι κίνητρο για να συνεχίσει την επέκτασή του προς δυσμάς. Η απειλή πυρηνικού πολέμου αν κάνει ακόμα ένα βήμα ενδέχεται να μην πιάσει -οπότε θα φθάσουμε χωρίς να το καταλάβουμε στο επόμενο σενάριο- ενώ ταυτόχρονα θα είναι λιγότερο δεκτικός σε κινεζικές πιέσεις.

Στην περίπτωση αυτή θα απαιτηθεί συντονισμένη προσπάθεια Δύσης-Κίνας για να περιορίσουν τον Πούτιν. Μια προσπάθεια που θα προϋποθέτει συνολική ρύθμιση στις διαφορές των δυο πλευρών προς το αμοιβαίο συμφέρον.

Το κακό είναι πως αν η προσέγγιση αυτή ήταν εφικτή για τις στρατιές των ημιμαθών αλαζόνων ηλιθίων που λυμαίνονται τη διπλωματία όλων ανεξαιρέτως των δυτικών χωρών και διαγωνίζονται για το Όσκαρ πολιτικής ανοησίας -για το οποίο ακλόνητο φαβορί είναι η Αναλένα Μπέρμποκ-  η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ουδέποτε θα είχε συμβεί.

ΤΟ ΟΛΕΘΡΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Ο ουκρανικός στρατός καταγάγει στρατηγικές νίκες εκδιώκει τους Ρώσους από την Ουκρανία και εισβάλλει στη Ρωσία. Όχι, δεν πρόκειται να ανατραπεί ο Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως ονειρεύονται οι ανερμάτιστοι διακινητές της δυτικής προπαγάνδας. Απλώς θα πατήσει το κόκκινο κουμπί, προκαλώντας την αντίστοιχη αμερικανική αντίδραση.   

Πάνω από 10.000 πυρηνικές κεφαλές θα εκτοξευθούν κατά των εχθρικών στόχων και, ακόμα κι αν οι αεράμυνες καταστρέψουν το 90% από αυτές -σενάριο εξαιρετικά αισιόδοξο- το υπόλοιπο 10% είναι αρκετό για να σβήσει, περισσότερες από μια φορές, κάθε μορφή ζωής από τον πλανήτη.

Αν τυχόν επιβιώσουν κάποιοι άνθρωποι αυτοί θα βρίσκονται στις εσχατιές του Νοτίου ημισφαιρίου και είναι άγνωστο το αν και το πότε θα κατορθώσουν κάποια στιγμή να οικοδομήσουν κάποιο νέο ανθρώπινο πολιτισμό.

ΚΙ Η ΚΙΝΑ;

Έτσι όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα η Κίνα δεν έχει κανένα λόγο να επιθυμεί τον τερματισμό της σύγκρουσης. Στο διάστημα αυτού του χρόνου, ενώ Αμερικανοί και Ευρωπαίοι προσπαθούν να «ταπεινώσουν την τρισκατάρατη Ρωσία του Πούτιν» η Κίνα χτίζει ανενόχλητη συμμαχίες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Έβαλε στον πάγο την αντιπαράθεσή της με την Ινδία, αφαιρώντας έτσι έναν πολύτιμο εταίρο από την αντικινεζική συμμαχία που είχε κατορθώσει να συγκροτήσει η διακυβέρνηση Ομπάμα στην Άπω Ανατολή, με κύριους πυλώνες την Ιαπωνία, την Ινδία και την Αυστραλία.

Οδηγεί με σταθερά βήματα τη Ρωσία σε σχέση οικονομικής εξάρτησης από αυτήν προσδοκώντας να καλύψει έτσι το έλλειμμα σε πυρηνικές κεφαλές που έχει έναντι των ΗΠΑ.

Διευρύνει την οικονομική της επιρροή σε Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική, ενώ παράλληλα αυξάνει την πίεση προς την Ταϊβάν και, σε μικρότερο βαθμό, την Ιαπωνία, επωφελούμενη του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ έχουν συγκεντρώσει την προσοχή τους στην εξουθένωση του Πούτιν.

Και όλα αυτά χωρίς να τίθεται ακόμα σε κίνδυνο η εμπορική της διείσδυση στη Δυτική Ευρώπη.

Είναι λοιπόν σαφές ότι η Κίνα θα παράσχει στη Ρωσία τόση υποστήριξη όση χρειάζεται για να μην ηττηθεί στην Ουκρανία, αλλά όχι αρκετή για να νικήσει τους Δυτικούς. Κι όταν θα κρίνει ότι η μεν Ρωσία είναι επαρκώς εξασθενημένη ώστε να περιέλθει στη ζώνη επιρροής της, οι δε δυτικοί αρκούντως  απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, θα μεσολαβήσει μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για να βρεθεί μια φόρμουλα τερματισμού του πολέμου.

Η ΔΥΣΗ ΚΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ένωσε όσο ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια τη Δύση καθιστώντας ηγέτες της τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και περιορίζοντας όλους τους υπόλοιπους - τη Γαλλία και τη Γερμανία δηλαδή- σε ρόλο θλιβερών κομπάρσων.

Την ίδια στιγμή όμως, ο φορτικός τρόπος με τον οποίο αξίωσε από τον υπόλοιπο κόσμο τη συσστράτευσή του με αυτήν κατά της Ρωσίας έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα.

Η Κίνα, η Ινδία, η Νότια Αφρική -αλλά και σχεδόν όλες οι χώρες της αφρικανικής ηπείρου-, η Βραζιλία, η Αργεντινή, το Μεξικό και τόσες άλλες αρνήθηκαν να στοιχηθούν με τα δυτικά κελεύσματα. Η φράση «έχει περάσει πια η εποχή της αποικιοκρατίας», που πρώτη φορά ακούστηκε από τα χείλη των Κινέζων ιθυνόντων, ακούγεται όλο και πιο συχνά στις πρωτεύουσες των αφρικανικών κι ασιατικών χωρών. 

Ενδεικτικό είναι ότι η πρόσφατη πολιτική αλλαγή στη Βραζιλία σε ένα μόνο θέμα δε σήμανε αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας: στην αντιμετώπιση του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για τη Δύση διότι δεν διαθέτει πλέον το τεχνολογικό πλεονέκτημα που διέθετε το 19ο αιώνα. Το αντίθετο, η Κίνα, πρωτίστως, και η Ινδία πρωταγωνιστούν στην έρευνα και ανάπτυξη των τεχνολογιών αιχμής.

Είναι πιθανόν κάποιοι ηγετικοί κύκλοι, ιδίως στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο - αν λάβουμε υπ' όψιν μια σειρά αποκλινόντων από τη γραμμή της δυτικής προπαγάνδας άρθρων που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στις εφημερίδες Washington Post και Guardian -η μεν πρώτη δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο στο οποίο έθετε το ερώτημα για πόσο καιρό η Δύση μπορεί να στηρίζει στρατιωτικά την Ουκρανία, η δε δεύτερη δημοσίευσε μια έρευνα ανά τον κόσμο για τον τρόπο πρόσληψης της ουκρανικής κρίσης ανά τον κόσμο- να έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το μέγεθος της παγίδας στην οποία έχει πέσει η Δύση στην Ουκρανία.

Χρειάζεται όμως χρόνος για να μεταβάλλουν την άποψή τους οι ημιμαθείς κι αλαζόνες διεκπεραιωτές της δυτικής διπλωματίας, οι οποίοι νομίζουν ακόμα πως ζούμε το «Τέλος της Ιστορίας» του Φράνσις Φουκουγιάμα. Και χρόνος δεν υπάρχει.


Γιάννης Χρυσοβέργης